Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η κοινή εννοιολογική αντιμετώπιση του ζεύγους της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου σχετίζεται με το πραγματικό γεγονός ότι, παρά την προϊούσα εκνομίκευσή του, εξακολουθεί πάντοτε να αποτελεί το περιεχόμενο κρατικών πολιτικών. Αυτή η διγλωσσία εξηγεί, μεταξύ άλλων, την αξιακή σχετικότητά του, αφού η επίκληση στην αρχή της κρατικής κυριαρχίας είναι αρκετές φορές ένας ικανός λόγος για την αναστολή ή τον περιορισμό βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Εντούτοις, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις πολιτικές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως συστημικές νεωτερικές ολοκληρώ...

Οι έννοιες της αξιοκρατίας και της επάξιας αντιμετώπισης έχουν αδιαμφισβήτητη διαισθητική απήχηση. Βεβαίως, η επίκλησή τους συχνά υποκρύπτει την επίδραση άλλων καταστατικών αρχών του ηθικοπολιτικού μας οπλοστασίου. Εκφράσεις όπως "αξίζει τα λεφτά του", "δεν του άξιζε αυτή η μοίρα", "στον καθένα αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία", "δεν μου αξίζει αυτή η συμπεριφορά" κ.ο.κ. βρίθουν στο καθημερινό λεξιλόγιό μας, μοιραίως. Με δεδομένη την ευρεία χρήση της έννοιας του αξίζειν στον λόγο μας, αλλά και το πλουραλιστικό πεδίο αναφοράς της, το ερώτημα που πραγματεύεται η μελέτη είναι η θεω...

Το βιβλίο αυτό επιχειρεί μια ερμηνευτική ανακατασκευή του κλασικού πλατωνικού έργου "Πολιτεία" από τη σκοπιά της μαρξικής θεωρίας της αξίας και του χρήματος, επιδιώκοντας να καταδείξει το σύνθετο ρόλο που διαδραμάτισε η ανάπτυξη του χρήματος στην αρχαία πόλη και την επίδραση του στη διαμόρφωση της πλατωνικής θεωρίας. Σε αυτό το πλαίσιο, διερευνάται τόσο ο συστατικός όσο και ο διαλυτικός ρόλος της ανάπτυξης του χρήματος όσον αφορά στη διαμόρφωση της πλατωνικής θεωρίας δικαιοσύνης, ενώ, παράλληλα, αυτή η ανάπτυξη τίθεται ως βάση εξήγησης του σχηματισμού των πολιτευμάτων, αλλά...

Η αιώνια κατηγορία σε βάρος του χριστιανισμού θα γραφτεί από μένα τον ίδιο σε όλους τους τοίχους. Τα γράμματά μου τα βλέπουν και οι τυφλοί... Αποκαλώ το χριστιανισμό τη μεγαλύτερη κατάρα, τη μεγαλύτερη εσωτερική διαφθορά και το μεγαλύτερο ένστικτο εκδίκησης, που όμοιό του δεν υπάρχει πιο δηλητηριώδες ή ύπουλο ή υποχθόνιο και μικροπρεπές. Τον αποκαλώ μοναδικό και αθάνατο στίγμα της ανθρωπότητας... Και η ανθρωπότητα μετράει το χρόνο από τη μέρα που έπεσε αυτή η καταραμένη συμφορά από την πρώτη μέρα του χριστιανισμού! - Γιατί όχι μόνον από την τελευταία; Από σήμερα...

Ο Νίτσε έφυγε νωρίς. Δεν πρόλαβε να δει γονιμοποιημένη την προφητική του οργή, καρποφόρο τον ρεαλισμό των διορατικών του διαγνώσεων. "Πολύ πρώιμος πρόδρομος μιας πολύ όψιμης άνοιξης". Ευδιάκριτη δεν είναι ακόμα ούτε και η άνοιξη, όμως οι πρόδρομοι πληθύνονται - τα σημάδια ότι κυοφορούνται επιγνώσεις εκρηκτικής δυναμικής ξεμυτίζουν ασταμάτητα στον παγετώνα τριών αιώνων κυριαρχίας του Διαφωτισμού-μηδενισμού. Συνεχιστές της νιτσεϊκής επαναστατικής διαύγασης του "ενός, ούτινός έστι χρεία", καθένας με διαφορετικό απόθεμα ωριμότητας, σίγουρα ο Ντοστογιέφσκι, ο Χάιντεγγερ, ο Σάρτ...

Ο Νίτσε έφυγε νωρίς. Δεν πρόλαβε να δει γονιμοποιημένη την προφητική του οργή, καρποφόρο τον ρεαλισμό των διορατικών του διαγνώσεων. "Πολύ πρώιμος πρόδρομος μιας πολύ όψιμης άνοιξης". Ευδιάκριτη δεν είναι ακόμα ούτε και η άνοιξη, όμως οι πρόδρομοι πληθύνονται - τα σημάδια ότι κυοφορούνται επιγνώσεις εκρηκτικής δυναμικής ξεμυτίζουν ασταμάτητα στον παγετώνα τριών αιώνων κυριαρχίας του Διαφωτισμού-μηδενισμού. Συνεχιστές της νιτσεϊκής επαναστατικής διαύγασης του "ενός, ούτινός έστι χρεία", καθένας με διαφορετικό απόθεμα ωριμότητας, σίγουρα ο Ντοστογιέφσκι, ο Χάιντεγγερ, ο Σάρτ...

Αν το πρώτο μνημόνιο ήταν μια ελληνική τραγωδία, οι επόμενες συμφωνίες μοιάζουν με φάρσα που -όπως όλες οι φάρσες και αντίθετα από τις τραγωδίες- δεν οδηγεί σε κάθαρση αλλά στην ασταμάτητη ταπείνωση των πρωταγωνιστών της. Αυτό που δεν είχαν προβλέψει πολιτικοί και τραπεζίτες είναι ότι η κρίση θα μπορούσε να αντιστραφεί και να γίνει δημιουργική. Από τον Δεκέμβρη ως τη "Στάση Σύνταγμα", όπως ονόμασα συμβολικά το κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατείες, η αντίσταση του πλήθους άλλαξε το πολιτικό παιχνίδι κι έβαλε στην επικαιρότητα το ενδεχόμενο μιας πολιτικής, ηθικής και πο...

Δοκίμια κριτικής ανάλυσης των παρακμιακών φαινομένων της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής σήμερα. Αλλά, και συντεταγμένη σαφέστατη πρόταση έμπρακτης πολιτικής προοπτικής. Άξονας των αναλύσεων του βιβλίου, το επιτακτικό σήμερα αίτημα για τη σύνδεση της πολιτικής με τον πολιτισμό, όχι σε επίπεδο εθνικιστικής ρητορείας, αλλά ως όρο και προϋπόθεση γόνιμου πολιτικού ρεαλισμού. Σε εποχή όπου οι πολιτικές προτάσεις διαφοροποιούνται μόνο σε λεπτομέρειες διαχειριστικής πρακτικής και η διεθνοποίηση της οικονομίας εμφανίζεται ως απειλή παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού, από- κοινωνικ...

Δοκίμια κριτικής ανάλυσης των παρακμιακών φαινομένων της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής σήμερα. Αλλά, και συντεταγμένη σαφέστατη πρόταση έμπρακτης πολιτικής προοπτικής. Άξονας των αναλύσεων του βιβλίου, το επιτακτικό σήμερα αίτημα για τη σύνδεση της πολιτικής με τον πολιτισμό, όχι σε επίπεδο εθνικιστικής ρητορείας, αλλά ως όρο και προϋπόθεση γόνιμου πολιτικού ρεαλισμού. Σε εποχή όπου οι πολιτικές προτάσεις διαφοροποιούνται μόνο σε λεπτομέρειες διαχειριστικής πρακτικής και η διεθνοποίηση της οικονομίας εμφανίζεται ως απειλή παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού, από- κοινωνικ...

Η "Αντιγόνη" βρίσκεται στο επίκεντρο ορισμένων από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις που εκτυλίσσονται τα τελευταία χρόνια στη διεθνή σκηνή της πολιτικής φιλοσοφίας. Αυτές τις θεωρητικές επεξεργασίες επιχειρεί να αποτυπώσει ο ανά χείρας τόμος. Αντιπροσωπεύει, άραγε, η Αντιγόνη αποκλειστικά και μόνο τη συγγένεια και το προπολιτικό, ενώ ο Κρέων την κυριαρχική εξουσία και το νόμο της πόλης; Αποσταθεροποιεί ή επιβεβαιώνει η Αντιγόνη τις στερεότυπες παραδοχές για τη συσχέτιση του γυναικείου φύλου με τη συγγένεια και την οικιακότητα; Θα μπορούσε να εκληφθεί η Αντιγόνη ως μια επαν...

Αντίλογος στον Στέλιο Ράμφο σημαίνει άρνηση προσχώρησης στο πνεύμα των καιρών, αντίσταση στην προέλαση "παγκοσμιοποίησης" και Αμερικανικού πολιτισμού, στροφη στην μελέτη μιας απέραντης πνευματικής παράδοσης (ελληνικής, χριστιανικής και οικουμενικής) καί ενεργοποίησή της, εμμονή στο συγκεκριμένο, στο τοπικό, στο διάφανο, στο θεϊκό, στο ανθρώπινο και όχι σε αφηρημένες κατηγορίες σκέψης, στον ανύπαρκτο οικουμενικο άνθρωπο και στην άψυχη τεχνολογία του.

Πώς εξελίσσονται και πώς αλλάζουν οι επιστημονικές θεωρίες; Ποιοι είναι οι τρόποι και οι μορφές αυτών των αλλαγών; Σε τι συνίσταται μια "επιστημονική επανάσταση"; Ποια είναι η σχέση της "παλιάς" με τη "νέα" επιστημονική θεωρία; Ποιο είναι το νόημα της "επιστημονικής προόδου"; Αυτά είναι μερικά από τα κεντρικά ερωτήματα που σηματοδοτούν το πέρασμα από την "παλαιά" στη "νέα" φιλοσοφία της επιστήμης. Από τη "στατική" στη "δυναμική" θεώρηση του επιστημονικού φαινομένου. Από το "τι είναι μια επιστημονική θεωρία" (ποιοι οι όροι επικύρωσης ή διάψευσής της) στο "πώς αλλάζει μια επι...

Σε αυτή τη μονογραφία ο Πάνος Θεοδώρου επιχειρεί δύο πράγματα. Από τη μια, παρουσιάζει την προσέγγισή του πάνω σε ορισμένα σημεία της φαινομενολογικής σκέψης του Έντμουντ Χούσερλ καθώς και τις απόψεις του για το φαινόμενο του νοητικού πειραματισμού στις επιστήμες και στη Φιλοσοφία. Από την άλλη, εφαρμόζει αυτή την ερμηνεία σε καίρια ζητήματα της φιλοσοφίας της αντίληψης, της φιλοσοφίας της επιστήμης, και της φιλοσοφίας της πράξης. Τα ζητήματα αυτά αντιμετωπίζονται μέσα στην ενιαία προοπτική του ερωτήματος για τη δυνατότητα και το νόημα της συγκρότησης αντικειμενικοτήτων στη...

Η "ανθρώπινη κοινωνία" αποτελεί τόσο επιδίωξη όσο και αφετηρία. Ως επιδίωξη ταυτίζεται με έναν κόσμο ριζικά διαφορετικό από τον σημερινό της εξατομίκευσης, αποξένωσης και αλλοτρίωσης των ανθρώπων. Ως αφετηρία υποδηλώνει την κριτική θεώρηση του σύγχρονου κόσμου με κριτήριο το σύστημα αξιών αυτής της επιθυμητής κοινωνίας του μέλλοντος. Η ανθρώπινη κοινωνία, δηλαδή, αποτελεί σημείο προσανατολισμού και ταυτοχρόνως πλαίσιο κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Με αυτή τη διπλή σημασία εμφανίζεται στη δέκατη θέση του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ "Η άποψη του παλιού υλισμού είναι η...

Η ακόλουθη εργασία δεν είναι καθόλου καρπός κάποιας "εσωτερικής παρόρμησης". Αντίθετα. Όταν, ξαφνικά, πριν από τρία χρόνια, ο κύριος Ντίρινγκ, ως μύστης αλλά και μεταρρυθμιστής του σοσιαλισμού, αποτέλεσε πρόκληση στην εποχή του, φίλοι μου στη Γερμανία με πίεσαν επανειλημμένα με την επιθυμία τους να κάνω μια κριτική θεώρηση αυτής της νέας σοσιαλιστικής θεωρίας στο κεντρικό όργανο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που ήταν τότε η εφημερίδα "Φόλκσταατ" ("Volksstaat", "Λαϊκό κράτος"). Το θεωρούσαν εντελώς απαραίτητο για να μη δοθεί στο ακόμα τόσο νέο και μόλις οριστικά ενωμένο κ...

Γράφουν οι: Jean Batou, Ανδρέας Ζαφείρης, Δημήτρης Καλτσώνης, Ανδρέας Λύτρας, Γιώργος Μανιάτης, Jose Oriol Marrero Martinez, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Τόλιος, Georgy Tsagolov. Στο συλλογικό αυτό βιβλίο περιέχονται κείμενα ξένων και ελλήνων συγγραφέων που έχουν ως κοινό τόπο αφετηριακές ιδέες του Καρλ Μαρξ. Ο αναστοχασμός για το έργο του επαναστάτη διανοητή συνδυάζεται με γόνιμους προβληματισμούς σχετικά με τις νεότερες εξελίξεις του καπιταλισμού και τις επιπτώσεις τους στη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι αναλύσεις και η κριτική αποτίμηση των αποτυχημένων εγχειρ...

Υπάρχει επιστήμη γι’ αυτή την ίδια την επιστήμη; Σ’ αυτό το θεμελιακό επιστημολογικό ερώτημα επιχειρεί, όσον αφορά την Ανοσολογία, να απαντήσει ο συγγραφέας του βιβλίου. Πρόκειται για μια ιστορία προβληματικής με επίκεντρο την ανοσία, ως τη δομική έννοια της Ανοσολογίας, και με γνώμονα την αμφίδρομη σχέση που κατά καιρούς είχε η διαμόρφωση και η εξέλιξή της με το κλασικό βιολογικό ζήτημα της ταυτότητας. Προκειμένου να ανιχνεύσει το ευρύτερο εννοιολογικό πλαίσιο λειτουργίας της Ανοσολογίας, ο συγγραφέας επεκτείνει την προβληματική του, αβίαστα κι όπου χρειάζεται, στους χ...

Ο φιλόσοφος της επιστήμης Paul Feyerabend έγινε γνωστός για την αποκαλούμενη "αναρχική" του θεώρηση της νεωτερικής επιστήμης, λόγω της απόρριψης εκ μέρους του της αξίας καθολικών μεθοδολογικών κανόνων και της θέσης του ότι η επιστήμη πρέπει να διαχωρίζεται αυστηρά από το κράτος. Στο δοκίμιό του "Ανορθολογικότητα ή ποιος φοβάται τον αράπη;" ο Feyerabend υποστηρίζει προκλητικά ότι στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, σε αντίθεση με το χειραφετητικό πρόταγμα του Διαφωτισμού που ήθελε τους ανθρώπους να κατακτούν την έξοδό τους από μια κατάσταση κηδεμονίας του νου τους, οι άνθρωποι...