Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, 1941-1974: 21/4/1967: Τα τανκς στους δρόμους

"Από μακρού παριστάμεθα μάρτυρες ενός εγκλήματος, το οποίο διεπράττετο εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και του Έθνους... Δεν απέμενεν πλέον άλλος τρόπος σωτηρίας από την επέμβαση του στρατού μας... Ποίοι είμεθα; Δεν ανήκομεν εις ουδέν πολιτικόν κόμμα και ουδεμίαν πολιτικήν παράταξιν είμεθα διατεθειμένοι να ευνοήσωμεν εις βάρος της άλλης... "Ελαυνώμεθα αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα και επιδιώκομεν να καταργήσωμεν την φαυλοκρατίαν... Να αποτρέψωμεν τον διχασμόν και την αλληλοσφαγήν προς την οποίαν μας κατηύθυναν κακοί Έλληνες... Κηρύσσομεν την συναδέλφωσιν. Από της στιγμής αυτής δεν υπάρχουν Δεξιοί, Κεντρώοι, Αριστεροί. Υπάρχουν μόνον Έλληνες, οι οποίοι πιστεύουν εις την Ελλάδα..." Απόσπασμα από το διάγγελμα(!) του προέδρου της επαναστατικής κυβερνήσεως, εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνου Κόλλια, που έβαζε τη χώρα στο "γύψο" για επτά χρόνια. Η χούντα των Συνταγματαρχών, με "αστέρια" τους Γ. Παπαδόπουλο, Στ. Παττακό, Ν. Μακαρεζο, πρόλαβε το πραξικόπημα των στρατηγών και την ώρα "Ω" έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο το σύνολο του πολιτικού κόσμου και τον Θρόνο. Η αδυναμία των πολιτικών κομμάτων να αντιληφθούν τις κινήσεις του στρατού, να οργανώσουν τον λαό απέναντι στους στρατιωτικούς, αλλά και οι έριδες που σπάραζαν την ΕΡΕ και την Ένωση Κέντρου, είχαν σαν αποτέλεσμα οι εκλογές της 28ης Μαΐου 1967 να μη γίνουν ποτέ και η Ελλάδα από τις 21 Απριλίου 1967 να βρίσκεται στο χειρουργικό τραπέζι ως ασθενής στα χέρια του Γ. Παπαδόπουλου και της παρέας του...