Προχωρώντας στο διάδρομο

... Κάθομαι τώρα, ανήμπορος, και βλέπω την οθόνη στο κομπιούτερ κι έτσι, που έχω ώρα να πατήσω κάποιο πλήκτρο, μου βγάζει αργόσυρτα μια φράση, που εγώ τη διάλεξα, για τέτοιες περι...πτώσεις: πριν μπείτε μέσα βεβαιωθείτε ότι είστε έξω! Κι αναρωτιέμαι, ποιος είμαι εγώ, ποια πόρτα έκλεισε και ποια πρέπει ν' ανοίξω. Γιατί αισθάνομαι πως είμαι μέσα ενώ βρίσκομαι έξω; Γιατί και πότε πέφτουνε τα άστρα; Γιατί η τηλεόραση, κι όλοι αυτοί τρέχουνε πίσω απ' τους επώνυμους, τους περιώνυμους και "έτσι", να τους ρωτάνε τι κάνουνε, πώς τρώνε και πλαγιάζουνε και τι καινούριο μας ετοιμάζουν πάλι, και δεν παίρνουμε τα βουνά και τα νησιά να κουβεντιάσουμε με Παύλους και Βράχους... Να πείσουμε, μες στ' όνειρο, τους γέρους να πλαγιάσουν πάλι τις γυναίκες τους, να μας γεννήσουν άλλη μια φορά. Αληθινούς! Γιατί στον ύπνο μιλούν έτσι οι πεθαμένοι; Ποιος και για πότε προγραμμάτισε τον ήλιο να σβήσει; Πώς μεταδόθηκαν στον Παύλο το όνομα και τα χαρακτηριστικά εκείνου του λοχία; Γιατί ενώ είναι πανσέληνος οι εφημερίδες γράφουνε, και μάλιστα στη δεύτερη σελίδα τους, σελήνη δεκατεσσάρων ημερών; Άραγε, θα προλάβει κανένας παραπληγικός σοφός, που έχει το συμβατικό (αν όχι και συμβολικό) όνομα Χόκινγκ, να μας τα εξηγήσει όλα αυτά μέσα απ' το μηχάνημα, αν και εφ' όσον κρατήσουν οι μπαταρίες του; (Ο Παύλος και ο Βράχος) ... Η παραίσθηση δεν είναι μέθοδος δραπέτευσης, όπως πιστεύουν μερικοί "φιλάνθρωποι" ρεαλιστές, αλλά τρόπος μιας βαθύτερης και ουσιαστικότερης όρασης των πραγμάτων. Δεν είναι παραποίηση της πραγματικότητας, αλλά το πρισματικό κοίταγμά της, που διαφορετικά θα χαθεί. Δεν είναι άνεση αλλά ανείπωτο βασανιστήριο, όπου χρειάζεται όλη την πίστη, όλη την υπεράνθρωπη δύναμη. Δεν είναι εστετισμός ενός αποκομμένου από τη ζωή ανθρώπου, αλλά η βαθύτερη συνείδηση του ίδιου αυτού κόσμου από μιαν ευαίσθητη μονάδα, που πληρώνει με την παραφροσύνη της να "δει"... (Απέλιπεν θεός πρίγκηπα Αλέξιον)