Η αυτοβιογραφία και το αρχείου του Αλέκου Ξένου

Στην έκδοση παρουσιάζεται η "Αυτοβιογραφία" του συνθέτη (σχολιασμένη από τον επιμελητή του τόμου Αλέξανδρο Χαρκιολάκη) και το "Χρονολόγιο" της ζωής του (συνταγμένο από τον Διονύση Σέρρα). Το έργο του αναδεικνύεται μέσω της αναλυτικής καταγραφής του προσωπικού του Αρχείου (από τη Βαλεντίνη Τσελίκα), την Εργογραφία του (από τον Διονύση Μπουκουβάλα) και τη δισκογραφική του παραγωγή (από τον Θωμά Ταμβάκο). Ο αναγνώστης μπορεί να έρθει σε άμεση επαφή με την ίδια τη μουσική του Αλέκου Ξένου μέσα από το CD που συνοδεύει την έκδοση και περιλαμβάνει τρία πολύ σημαντικά συμφωνικά έργα του, με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΑ υπό τη διεύθυνση του Ευθύμιου Καβαλλιεράτου: τη Συμφωνία αρ.1 της Αντίστασης, τον Σπάρτακο και το Ο Διγενής δεν πέθανε. Ήταν μια μέρα που πήγα στο σταθμό της Λάρισας για ν' αποχαιρετίσω φίλους που έφευγαν για το μέτωπο. Βρέθηκα τότε μπροστά σε μια σκηνή που μ' έκανε να δακρύσω. Μια γυναίκα εβδομήντα περίπου ετών αλλά γεροστεκούμενη, αγρότισσα καθώς φαινόταν από το τσεμπέρι στο κεφάλι της, είχε στήσει το χορό και την ακολουθούσαν παλληκάρια με τα μαντίλια στο χέρι. Η γερόντισσα τραγουδούσε πρώτη το τραγούδι του Ζαλόγγου και σε κάθε στροφή οι νέοι το επαναλάμβαναν μ' έξαψη. Κάθισα σε ένα καφενείο έξω από το σταθμό και άρχισα να σκιτσάρω πάνω στη μελωδία διάφορες παραλλαγές. Προσπαθούσα να αποτυπώσω την εικόνα που είδα. Μέσα σε μια εβδομάδα «βγήκε» το πρώτο μου έργο. Το ονόμασα "Εισαγωγή στη Λευτεριά" ή "Νέοι Σουλιώτες" και παίχτηκε από την Ορχήστρα του Ραδιοφώνου το 1941 με διευθυντή τον Θεόδωρο Βαβαγιάννη. Είναι μια σύνθεση με παραλλαγές πάνω στο τραγούδι του Ζαλόγγου, που τα μοτίβα του μου χρησίμεψαν για ν' αναπτύξω άλλες μελωδίες, εκφράζοντας διάφορα συναισθήματα, με ενότητα. Αλέκος Ξένος. Αυτοβιογραφία