Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...26 Σεπτεμβρίου 1989. Η πένθιμη σιωπή καλύπτει τα πάντα στο κτίριο της Ρηγίλλης. Όλοι λένε ότι "Οι σφαίρες της "17 Νοέμβρη" κατά του Παύλου Μπακογιάννη ήταν σφαίρες εναντίον της ίδιας της δημοκρατίας". Τα ηγετικά στελέχη του κόμματος βρίσκονται στο γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Σχεδόν όλοι του συνιστούν να αναβληθεί η συνεδρίαση της Βουλής. Ο Γιάννης Βούλτεψης αντιδρά: "Δεν πρέπει κ. πρόεδρε να αναβληθεί η συνεδρίαση. Αν συμβεί αυτό οι τρομοκράτες θα έχουν πετύχει το στόχο τους. Πρέπει να πάτε τώρα στη Βουλή". Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πήγε στη Βουλή και η στάση το θα μείνει στην ιστορία. Εκείνη την ώρα δεν μιλούσε ο σύμβουλος στον πολιτικό. Αλλά ο στρατιώτης στον στρατιώτη. Ο Κ. Μητσοτάκης χωρίς δεύτερη κουβέντα αντελήφθη ότι αυτό ήταν το καθήκον του απέναντι στη δημοκρατία και στη χώρα. Και το έπραξε. Έχοντας και οι δυο τους ανεπτυγμένο το συναίσθημα του καθήκοντος σε όλη τους τη ζωή μπόρεσαν να συνεννοηθούν με δύο κουβέντες. Η σύσκεψη έληξε αμέσως, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων ηγετικών στελεχών. Ο Γιάννης Βούλτεψης ανέβηκε στο γραφείο του. Πρώτη φορά τον είδα τόσο σοβαρό και βλοσυρό. Με τα μάτια κατάλαβε ότι τον ρώτησα τι έγινε. "Θα πάει στη Βουλή", μου απάντησε. Άνοιξε την τηλεόραση και παρακολουθούσε. Άκουσε την συγκλονιστική παρέμβαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να κρύψει τα δάκρυά του και για τον φίλο του που χάθηκε αλλά και για τη νίκη της δημοκρατίας. Η προηγούμενη φορά που είχα δει τον Γιάννη Βούλτεψη να κλαίει ήταν στις 3 Ιουλίου 1989. Ήταν τότε που οι κ.κ. Μητσοτάκης, Φλωράκης και Κύρκος βγήκαν από το Προεδρικό Μέγαρο και ανακοίνωσαν ότι είχαν συμφωνήσει για την κυβέρνηση συνεργασίας. Άφησα τη δουλειά μου κια αγκάλιασα τον "παππού" που έκλαιγε. "Τι συμβαίνει;", τον ρώτησα. "Μόλις τώρα τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος", μου απάντησε. Τον πήρα και πήγαμε στη Ρηγίλλης. Στη διαδρομή συνειδητοποίησα ότι εκείνοι που είχαν δώσει τα χέρια ήταν οι ίδιοι που μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες πολεμούσαν από αντίπαλα μετερίζια. Και οι δύο πολεμούσαν όμως από τη δικιά τους σκοπιά για το καλό της Ελλάδος, έτσι όπως ο καθένας εξ αυτών αντιλαμβανόταν το καλό. Δάκρυσα κι εγώ ο άκαπνος μαζί του. Ένιωσα ότι εκείνα τα δάκρυα του ανθρώπου που στεκόταν δίπλα μου και με το ζόρι περπατούσε από συγκίνηση ήταν δάκρυα δικαίωσης για τον αγώνα μιας ζωής. Γιώργος Κοντογιάννης Βουλευτής Ηλείας