Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο βιβλίο του αυτό, ο Βασίλης Βιτσαξής επιχειρεί μια ανατομή του ποιητικού φαινομένου σε μια προσπάθεια τοποθέτησης του ποιητικού λόγου μέσα στον αισθητικό στοχαστικό χώρο. Η σχέση της ποίησης με τον πεζό έντεχνο λόγο, ο ρόλος της λέξης μέσα στο στίχο, η αξιολόγηση της μορφής σε σχέση με το περιεχόμενο της ποίησης, οι πηγές της τελευταίας, ο οικουμενικός της χαρακτήρας, τα εκφραστικά της μέσα, η συνάρτηση της φιλοσοφίας με την ποίηση, η σχέση της τελευταίας με τον μυστικισμό και με τον χρόνο, η σχέση της με τη μουσική, τα προβλήματά της μετάφρασής της και πολλές ακόμα π...

"others spelling out in chalk words strange and enigmatic: ROES, ESA, ARIMNA, NUS, MIROLTAMITY, YELTIS* [...]" Axion Esti The Genesis, #5 * ROES... YELTIS: Anagrams of favorite motifs in Elyti's poetry, that is, Eros, Sea, Marina, Sun, Immortality, Elytis.

Το πρώτο και το τρίτο κείμενο του τόμου πρωτοεκδόθηκαν στην Αλεξάνδρεια με έξοδα του συγγραφέα το 1955, ή δε διανομή τους έγινε σε φίλους, σε λογοτέχνες, σε περιοδικά, εφημερίδες και βιβλιοθήκες διάφορες. Θα πρέπει επομένως να θεωρηθούν ως εκδόσεις εκτός εμπορίου. Το πρώτο κείμενο είναι ασφαλώς και το σημαντικότερο του τόμου. Για πρώτη φορά ερχόταν να ρίξει ένα ευρωπαϊκότερο φως στη Σεφερική ποίηση, με αποτέλεσμα να επιτευχθεί μια προσγειωμένη αξιολόγησή της. Αυτό φυσικά αιφνιδίασε κυριολεκτικά τη νεοελληνική κριτική, η οποία ανάλαβε, όχι όμως και ανάλογα εφοδιασμένη πά...

Ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος επιχειρεί εδώ μία ανάλυση της καταγωγής και της εξέλιξης της νεοελληνικής ποίησης με τις μεθόδους της συγκριτικής γλωσσολογίας. Η ετυμολογία και η ιστορική γενεαλογία των λέξεων της δημώδους ελληνικής παραπέμπουν, κατά τον συγγραφέα, στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Τα ρήματα "άδω", "χαίνω", "τραγουδώ" προέρχονται ασφαλώς από την αρχαία δραματική ποίηση. Ο χριστιανισμός κατήργησε την παγανιστική μυθολογία, αλλά όχι την ποίηση· αντίθετα, μπόλιασε δημιουργικά την ελληνική ποίηση, αναγκάζοντάς την να μεταβάλει πνεύμα και πορεία. Παραθέτοντας λυρικά ποιήματα απ...

Σολωμός, Παπαρρηγόπουλος, Καβάφης, Παλαμάς, Σικελιανός, Φιλύρας - και άλλοι ακόμη, που τους σέρνει από το χέρι η επανάληψη, αντιστάσεις στην επιτυχή συγγραφή μιας Ιστορίας της εθνικής μας λογοτεχνίας, ερωτήματα που μας καταναλώνουν εμποδίζοντάς μας να τα καταναλώσουμε. Τι θα κάναμε στα χρόνια που μας απομένουν - για να ξαναθέσουμε επί τάπητος το μέγιστο ερώτημα του Μεσοπολέμου - τι θα γινόμαστε χωρίς τις έμμονες ιδέες μας; Οι έμμονες ιδέες μας εκράτησαν, τότε που όλες οι άλλες μας άφησαν αλύπητα ελεύθερους - θέλω να πω, για να κλείσω την παρένθεση που άνοιξε ο Μεσοπόλεμος,...

Το δοκίμιο για "Το καλύτερο ποίημα του αιώνα" γράφτηκε, μονοκονδυλιά, τις ημέρες του Πάσχα του 1990, στην Αθήνα και την Κομοτηνή. Καθαρογραφήθηκε, νυχτέρι, με μικρές μόνο φραστικές διορθώσεις, ένα μήνα πριν τις δημοτικές εκλογές και έμεινε στο συρτάρι προς αναζήτηση τυπογράφου σε εύθετο καιρό. [...]

«Η πίστη μου στον έρωτα; Μα ποια πίστη είν' αυτή; Δεν έχω μείνει πιστή σε κανέναν έρωτα.» Κι όμως θ' αγαπήσει τον Καρυωτάκη. Από παιδί την προσανατόλιζαν μέσα στο τούνελ του αποβλακωτικού συναισθηματισμού. Αυτή όμως δε μένει εκεί να πεθάνει στα σκοτάδια του. Καλπάζει και βρίσκει την έξοδο. Την έξοδο που πραγματοποιούν οι σημερινές γενιές. Και βγαίνει επιτέλους στο γυμνό φως που της αποκαλύπτει μια έρημο. Είναι το αύριο της ανθρωπότητας. Το δικό μας σήμερα, αν προτιμάτε. Τι θα κάνει εκεί η Πολυδούρη, ολομόναχη; Θα πιστέψει πως το πρόσωπο ενός ποιητή τόσο κλειστού, τόσο σ...

Με τη λογοτεχνική γενιά του '30 η ελληνική ποίηση εισέρχεται στη μοντερνιστική της εποχή: ελεύθερος στίχος και "άλογη" νοηματική αλληλουχία γίνονται τα κύρια γνωρίσματά της, τα οποία της δίνουν και τον χαρακτηρισμό νεοτερική. Όμως η μεγάλη αυτή αλλαγή δεν πραγματοποιείται απροσδόκητα. Την προετοιμάζουν οι στιχουργικοί πειραματισμοί και οι ανανεωτικές προσπάθειες προηγούμενων ποιητών, ξεκινώντας από τον Παλαμά. Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει δεκαεννέα μελέτες αναφερόμενες σε μερικά από τα βασικότερα στιχουργικά θέματα και στη στιχουργία των σημαντικότερων Ελλήνων ποιητών της επ...

Είμαι αδύνατη μπροστά στον Ελύτη. Όχι γιατί είναι μεγάλος ποιητής -όσο είναι-, μα γιατί είναι μια μεγάλη φέτα Ελλάδα. Και για μένα ο τόπος μου είναι το ένα από τα δύο ιερά τέρατα της ζωής μου. Δεν ήμουν λοιπόν απλώς συγκινημένη ξεκινώντας την εργασία αυτή. Υπάρχουν ελάχιστοι δημιουργοί και τα γεννήματά τους, που όταν τα μελετώ, τους ψηλαφώ, τους προσεγγίζω, νιώθω να μου παραλύουν το κορμί, να με αδειάζουν όπως ο ερωτικός σπασμός.