Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Από όλες τις μορφές του αρχαίου λυρισμού η χορική ποίηση είναι η πιο σύνθετη και πιο εξελιγμένη. Είναι ποίηση ομαδική: τραγουδιέται και εκτελείται ρυθμικά από τη συντεταγμένη ομάδα ενός χορού, με τη συνοδεία λύρας. Και στη συνοδεία αυτού του οργάνου οφείλει την ονομασία της από τους Αλεξανδρινούς ως "λυρική". Πού οφείλεται η προσήλωση ενός μεταφραστή, που ενεργεί ως δευτερογενής δημιουργός -δηλαδή και αυτός ως ποιητής-, στα σωζόμενα αποσπάσματα του έργου των αρχαίων λυρικών; Στην ιδιαιτερότητα εκείνων των αιώνων που χαρακτηρίζονται ως αρχαϊκοί, την ευαισθησία και τη σημασί...

Σαπφώ, Αλκαίος, Ανακρέοντας, Αρχίλοχος...ο κατάλογος είναι μακρύς για τα έργα των αρχαίων λυρικών ποιητών τα οποία , πάντοτε επίκαιρα, εκφράζουν με τον ίδιο τρόπο, τις ανησυχίες, τις χαρές, τις πίκρες, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις της ζωής. Η παρούσα δίγλωσση έκδοση, εξυπηρετεί στη μελέτη και στην τέρψη, όσον αφορά στη διαγλωσσική αντιστοιχία, ενώ απευθύνεται στους λάτρεις της ποίησης, του λυρισμού και της ομορφιάς των Αρχαίων και Νέων Ελληνικών, αλλά και στους φίλους της Ισπανικής γλώσσας.

Παρά το γεγονός ότι η λυρική ποίηση και με τις δύο βασικές μορφές της, το χορικό άσμα και τη μονωδία, μπορεί να θεωρηθεί τόσο παλιά όσο και ο ελληνικός λαός, στην πιο τεχνική της μορφή καλλιεργείται στην αρχαϊκή εποχή. Πάντοτε στενά συνυφασμένη με τη μουσική, θεωρείται γέννημα των μουσικών νεωτερισμών του Όλυμπου και του Τέρπανδρου. Με ποικιλία μορφής και αντικειμένων έμπνευσης και με κορυφαίους εκπροσώπους τον γνωστό αλεξανδρινό Κανόνα των εννέα λυρικών (Σαπφώ, Αλκαίος, Ανακρέων, Αλκμάν, Στησίχορος, Ίβυκος, Σιμωνίδης, Πίνδαρος και Βακχυλίδης στους οποίους συχνά προστίθετ...

Παρά το γεγονός ότι η λυρική ποίηση και με τις δύο βασικές μορφές της, το χορικό άσμα και τη μονωδία, μπορεί να θεωρηθεί τόσο παλιά όσο και ο ελληνικός λαός, στην πιο τεχνική της μορφή καλλιεργείται στην αρχαϊκή εποχή. Πάντοτε στενά συνυφασμένη με τη μουσική, θεωρείται γέννημα των μουσικών νεωτερισμών του Όλυμπου και του Τέρπανδρου. Με ποικιλία μορφής και αντικειμένων έμπνευσης και με κορυφαίους εκπροσώπους τον γνωστό αλεξανδρινό Κανόνα των εννέα λυρικών (Σαπφώ, Αλκαίος, Ανακρέων, Αλκμάν, Στησίχορος, Ίβυκος, Σιμωνίδης, Πίνδαρος και Βακχυλίδης στους οποίους συχνά προστίθετ...

Παρά το γεγονός ότι η λυρική ποίηση και με τις δύο βασικές μορφές της, το χορικό άσμα και τη μονωδία, μπορεί να θεωρηθεί τόσο παλιά όσο και ο ελληνικός λαός, στην πιο τεχνική της μορφή καλλιεργείται στην αρχαϊκή εποχή. Πάντοτε στενά συνυφασμένη με τη μουσική, θεωρείται γέννημα των μουσικών νεωτερισμών του Όλυμπου και του Τέρπανδρου. Με ποικιλία μορφής και αντικειμένων έμπνευσης και με κορυφαίους εκπροσώπους τον γνωστό αλεξανδρινό Κανόνα των εννέα λυρικών (Σαπφώ, Αλκαίος, Ανακρέων, Αλκμάν, Στησίχορος, Ίβυκος, Σιμωνίδης, Πίνδαρος και Βακχυλίδης στους οποίους συχνά προστίθεται...

Παρά το γεγονός ότι η λυρική ποίηση και με τις δύο βασικές μορφές της, το χορικό άσμα και τη μονωδία, μπορεί να θεωρηθεί τόσο παλιά όσο και ο ελληνικός λαός, στην πιο τεχνική της μορφή καλλιεργείται στην αρχαϊκή εποχή. Πάντοτε στενά συνυφασμένη με τη μουσική, θεωρείται γέννημα των μουσικών νεωτερισμών του Όλυμπου και του Τέρπανδρου. Με ποικιλία μορφής και αντικειμένων έμπνευσης και με κορυφαίους εκπροσώπους τον γνωστό αλεξανδρινό Κανόνα των εννέα λυρικών (Σαπφώ, Αλκαίος, Ανακρέων, Αλκμάν, Στησίχορος, Ίβυκος, Σιμωνίδης, Πίνδαρος και Βακχυλίδης στους οποίους συχνά προστίθεται...

Η λυρική ποίηση ως ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος εξαφανίζεται ουσιαστικά τον 5ο αιώνα π.Χ. και ενσωματώνεται στο δράμα με τη μορφή του χορικού άσματος, για να κάνει ξανά την εμφάνισή της στους αλεξανδρινούς χρόνους, οπότε καλλιεργείται με επιτήδευση από λόγιους ποιητές. Κι αυτό γιατί στο μεταξύ η λογοτεχνία γενικότερα εξειδικεύεται, καθώς απευθύνεται σε ειδικούς και όχι στην κοινότητα. Ν.Χ. Κονόμης, "Αρχαϊκή Λυρική Ποίηση", Βικελαία Δημ. Βιβλιοθήκη, Ηράκλειον, 1991

Η "Αρχαϊκή λυρική ποίηση" είναι ανθολογία αρχαϊκής λυρικής ποίησης με βάση την αρετή, τον αγαθό, και συνώνυμους ή αντίθετους όρους, ερμηνεύει ηθικές αξίες και πολιτική συμπεριφορά στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία, ερευνά προβλήματα ερμηνείας και μετάφρασης της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, και προσφέρει μία ερμηνευτική προσέγγιση της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας. Ακολουθεί την μέθοδο ερμηνείας πού εισήγαγε ο A. W. H. Adkins. Καθώς οι λέξεις αγαθός και αρετή αποτελούν τους ισχυρότερους όρους επαίνου και επιδοκιμασίας, δηλώνουν επομένως την κατοχή, από εκείνους πού χρησιμοπο...

Η ανθολογία των Αρχαίων Λυρικών απασχόλησε μεταφραστικά τον επιμελητή-μεταφραστή Θανάση Παπαθανασόπουλο περίπου για διάστημα τριάντα ετών. Στο πρώτο μέρος της περιέχει ποιήματα δεκαεπτά ποιητών της αρχαϊκής και της αρχαίας (των κλασικών χρόνων) περιόδου. Αυτή είναι και η ωριμότερη περίοδος του λυρικού λόγου. Στο δεύτερο μέρος της, περιέχει κυρίως επιγράμματα από τη λεγόμενη ελληνική ανθολογία. Ανθολογούνται είκοσι ποιητές από τους αντιπροσωπευτικότερους του επιγραμματικού λόγου. Από τον Αλκαίο στον Ησίοδο και απ' τη Σαπφώ στο Σοφοκλή, ο Θανάσης Παπαθανασόπουλος με...

"Για μένα η αρχαία ελληνική λυρική ποίηση είναι πρωτίστως ποίηση εδώ. [...] Όλα αυτά τα πολύτιμα θραύσματα μιας πολυτιμότερης αρχικής ύλης μοιάζουν ψελλίσματα μιας σύγχρονης συντριβής ή, αν προτιμάτε, μιας σύγχρονης αφέλειας, όπου τίποτε δεν μπορεί πια να είναι ακέραιο κι ωστόσο οι εδώ κι εκεί συσσωρεύσεις από συντρίμμια και θρύψαλα μοιάζουν να μορφοποιούν οντότητες μοναδικής πειστικότητας και αλήθειας. [...] Σκόρπια μέλη ενός σώματος, που εμφανίζουν αντοχή παρά την απώλεια εκείνου, τι άλλο είναι η ποίηση, τι άλλο είναι τα σκόρπια χαρτιά τα γεμάτα ποιήματα πάνω σ' ένα σημερ...