Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η ζωή είναι ένα γέλιο κι ένα δάκρυ. Χωρίς το ένα απ' τα δύο, είναι μισή ζωή..." Το ευθυμογράφημα -το εύθυμο διήγημα, δηλαδή- ένα πανέμορφο και δημοφιλέστατο λογοτεχνικό και δημοσιογραφικό είδος που το καλλιέργησαν στη χώρα μας οι ταλαντούχες πένες των πιο επιφανών λογίων, δεν υπάρχει πια. Οι αιτίες είναι βαθιές και έχουν άμεση σχέση με τη "μετάλλαξη του νεοέλληνα" στη δίνη των καιρών: παγκοσμιοποίηση της μοναξιάς! Στο βιβλίο αυτό "διασώζονται" μερικά από τα τελευταία δροσερά ευθυμογραφήματα που γράφτηκαν από τους τελευταίους εραστές του είδους... Τα τελευταία ευ...

Στην περίπτωση των ιστοριών που θ' ακολουθήσουν, ο συγγραφέας τους έχει εμπνευστεί τα χιουμοριστικά θέματά του, όχι μονάχα από τη ζωή αλλά κι από την παράδοση, μια παράδοση κεφαλλονίτικη, με τοπικό χρώμα και κίνηση, που κάνει τα ανθρώπινα θεϊκά και τα θεϊκά ανθρώπινα. Ο ίδιος εγέλασε πρώτος κ' εχάρηκε μόνος του τις ιστορίες πριν σκεφτεί να τις γράψει. Όλες τους έχουν κάποιον πυρήνα αληθινό, κάτι που έγινε στη παλιά κεφαλλονίτικη ζωή, ή πιστεύτηκε από την παράδοση. Ο συγγραφέας όμως τις εζύμωσε με τη λογοτεχνική του πείρα, τις έκαμε μεγάλες κ' εξελικτικές, διανθίζοντας τες...

"Ο πολιτισμός στην Ελλάδα, αφότου έγινε υπουργείο, ακολουθεί το παράδειγμα των δημοσίων υπαλλήλων. Απεργεί". "Να φυλάγεσαι από έναν ταύρο όταν βρίσκεται μπροστά σου, από έναν ομότεχνό σου όταν βρίσκεται δίπλα σου κι από έναν Έλληνα πρωθυπουργό όπου κι αν βρίσκεται". "Μερικοί Έλληνες πολιτικοί είναι σαν τα βιβλία στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Όσο πιο ψηλά βρίσκονται, τόσο πιο άχρηστοι είναι". "Το Υπουργείο Εσωτερικών θέλει, λέει, να εξορίσει τα ζώα απ' τις πολυκατοικίες - επειδή γαβγίζουν. Και τότε γιατί αφήνει αυτά που γαβγίζουν στη Βουλή;" "Όλοι οι Έλληνες είναι λίγο...

Έχω μια δεκάρα τρύπια, την καρφώνω μέρα νύχτα. Μα ποτέ δεν αυγατίζει, μόνο πίκρες μου χαρίζει! Ο Καλλικράτης Καρφοδεκάρας, γνωστός ως Κάλλος, και η Φιλίτσα... ένα απίστευτο δίδυμο! Η Φιλίτσα, σκέτη νυφίτσα, με ματιά που αστραποβολούσε κουτοπονηριά και ο φίλτατος Κάλλος, που μόνο "απείρου κάλλους" δεν ήταν. Ξεκαρδιστικές στιγμές από την οικογένεια Καρφοδεκάρα θα κρατήσουν συντροφιά στον αναγνώστη κατά την πρώτη ανάγνωση. Ωστόσο με μια δεύτερη ματιά θα διακρίνει κανείς τα τρωτά και τα παράλογα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. [...] "21 με 10", φώναξε. "Η πί...

Για το βιβλίο αυτό επελέγησαν εύθυμες ιστορίες έρωτα και αγάπης, πολλές φορές με έντονο ροζ φόντο! Αυτού του είδους το ευθυμογράφημα, να ξέρετε, -παιδί της αισθηματικής κωμωδίας και της φάρσας- είναι μια μυστική κάμερα που εισδύει αδιακρίτως στα άδυτα της προσωπικής μας, της κρυφής μας ζωής, όχι με σκοπό να ξεσκεπάσει, αλλά να αποτυπώσει τα πάντα σε φαιδρές ιστορίες γέλιου. Κάποιοι, ίσως, βρουν τον εαυτό τους μέσα σ' αυτές τις "άκρως απόρρητες" ευτράπελες ιστορίες. Κάποιοι άλλοι, όχι. Η διαφορά μεταξύ τους είναι, ότι οι δεύτεροι, απλώς επιλέγουν να έχουν κάπως ασθενέσ...

"Η Αμερική δεν είχε ιδέα τι γίνεται απέναντι. Ωραία χώρα, πλούσια ήσυχη, με τα ερυθροδερμάκια της να τρώγονται μεταξύ τους, με τα βουνά της χιονισμένα, τις πεδιάδες τις πράσινες, τα δάση της πλούσια, τα ποτάμια της ασημένια, δεκάρα δε περί Ευρώπης, πολιτισμού και ανωτερότητας".

Τα χωριά τους ήτανε για κλάματα, με πλίθινες καλύβες και στέγες από άχυρο. Έπιπλα δεν είχανε, καθόντουσαν επάνω σε δεμάτια από καλάμια. Πίνανε κι ένα ποτό σαν μπύρα. Επειδή κρυώνανε τα πόδια τους φοράγανε ένα είδος παντελόνια και πουκάμισα από κατσικίσια προβιά. Βρωμιάρηδες, μουστακαλήδες, άγριοι, κατοικούσανε το μέρος που οι Ρωμαίοι το λέγανε Γκαλλία μπρασκάτα, δηλαδή Γαλλία με βρακιά, ενώ την άλλη Γαλατία που την είχανε εκπολιτίσει αυτοί, τη λέγανε Γκαλλία τογκάτα, δηλαδή Γαλατία που φοράει τόγκα, τήβεννο.

Τα χωριά τους ήτανε για κλάματα, με πλίθινες καλύβες και στέγες από άχυρο. Έπιπλα δεν είχανε, καθόντουσαν επάνω σε δεμάτια από καλάμια. Πίνανε κι ένα ποτό σαν μπύρα. Επειδή κρυώνανε τα πόδια τους φοράγανε ένα είδος παντελόνια και πουκάμισα από κατσικίσια προβιά. Βρωμιάρηδες, μουστακαλήδες, άγριοι, κατοικούσανε το μέρος που οι Ρωμαίοι το λέγανε Γκαλλία μπρασκάτα, δηλαδή Γαλλία με βρακιά, ενώ την άλλη Γαλατία που την είχανε εκπολιτίσει αυτοί, τη λέγανε Γκαλλία τογκάτα, δηλαδή Γαλατία που φοράει τόγκα, τήβεννο.

Η ιστορία που γράφω είναι "απόλυτα αληθινή", άσχετα αν γράφεται με κάποιο τρόπο λίγο σατιρικό και λίγο ειρωνικό. Δε θα έχει όμως τίποτα το ψεύτικο και τίποτα το σκαρωμένο. Τη γράφω σαν ένα είδος... αντεπιθέσεως στον άδικο πόλεμο που μας έχει κηρύξει, και που έφτασε ως το σημείο να συκοφαντεί και τους ήρωες του '21. Νίκος Τσιφόρος

Τα περιεχόμενα Πώς θα γίνετε όμορφη ή κάτι παρόμοιον... - Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε (παρακαλώ) - Θέλετε να γίνετε στάρ; - Φαγητό, Χριστούγεννα, Σόδες - Σας αρέσει ο τζόγος; - Πολυκατοικία έτος 10 - Αυτοκίνητα, στενή άσφαλτος... - Καλλιτέχνης αφιχθείς - Καπνίζετε παρακαλώ; - Ουέλκαμ ιν Γκρης - Έξοδος - Για κυρίες και για άντρες - Πάρκα - Ποδοσφαιρικά - Γυναίκες, όνειρα, μαγαζιά... - Μαγεία και έκταση - Άθενς Μπάι Νάιτ - Περί εορτών και πανηγύρεων - Ποιος έχει πολιές καρέκλες για φτιάξιμο... - Η έχουσα δύο χιτώνας.

Ψύχραιμος ο συνήγορος. Αλλά η κυρία κοκκινίζει. Ο κύριος κιτρινίζει. Κι οι δύο μαζί ρίχνουν βλέμματα ανήσυχα στο ακροατήριο. Θα ξεφυλλιστούν λοιπόν μέσα σ' αυτή την κοσμοβριθή σάλα του δικαστηρίου οι μελανότερες σελίδες του παρελθόντος; Ο νόμος είναι νόμος. Και κρατά άλλα τεφτέρια απ' ό,τι κρατούν οι άνθρωποι.