Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το οποίον. Μεγαλείον. Και να γράφει στην ταμπέλα του καταστήματος Ζαχαροπλαστείον και Γαλακτοπωλείον η Άβυσσος. Και να γράφει στα τζάμια με τεμπεσίρι "Δίδονται λουκουμάδαι ημερίς δραχμάς 4 και Προσφέρεται Πογάτσα Πολιτική, ημερίς 4.50". Κι από μέσα στο ταμείον να κάθεται η κερία Κυριακούλα, αρχοντόπαχη, φρεγατίσα, το μάτι βαφέν, το χείλι άλικο και πεντόλιρο στο βραχιόλι.

Κατέβηκα στον Πειραιά, άφησα το αυτοκίνητο , ανέβηκα στο καράβι, κατέβηκα στην καμπίνα, άφησα τις βαλίτσες κι ανέβηκα στο κατάστρωμα για να χαρώ τη θέα. Το υπερωκεάνιο θα ξεκινούσε σε μισή ώρα. Προς το παρόν η μόνη θέα που είχα ήταν το Τελωνείο του Πειραιά, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Ένιωθα σπουδαία, όταν ένας καμαρότος ήρθε και στάθηκε μπροστά μου. - "Τι κάνετε εδώ;" με ρώτησε - "Ρηλάξ", είπα.

Τα χωριά τους ήτανε για κλάματα, με πλίθινες καλύβες και στέγες από άχυρο. Έπιπλα δεν είχανε, καθόντουσαν επάνω σε δεμάτια από καλάμια. Πίνανε κι ένα ποτό σαν μπύρα. Επειδή κρυώνανε τα πόδια τους φοράγανε ένα είδος παντελόνια και πουκάμισα από κατσικίσια προβιά. Βρωμιάρηδες, μουστακαλήδες, άγριοι, κατοικούσανε το μέρος που οι Ρωμαίοι το λέγανε Γκαλλία μπρασκάτα, δηλαδή Γαλλία με βρακιά, ενώ την άλλη Γαλατία που την είχανε εκπολιτίσει αυτοί, τη λέγανε Γκαλλία τογκάτα, δηλαδή Γαλατία που φοράει τόγκα, τήβεννο.

Ψύχραιμος ο συνήγορος. Αλλά η κυρία κοκκινίζει. Ο κύριος κιτρινίζει. Κι οι δύο μαζί ρίχνουν βλέμματα ανήσυχα στο ακροατήριο. Θα ξεφυλλιστούν λοιπόν μέσα σ' αυτή την κοσμοβριθή σάλα του δικαστηρίου οι μελανότερες σελίδες του παρελθόντος; Ο νόμος είναι νόμος. Και κρατά άλλα τεφτέρια απ' ό,τι κρατούν οι άνθρωποι.

"Τελικά το χειρουργείο δεν το γλίτωσα, ενώ, αντίθετα, οι πέτρες μου γλίτωσαν από μένα. Όταν τις είδα αραδιασμένες σε μία γάζα παρατήρησα πως ήταν αρκετές για το ξεκίνημα μίας μικρής εξοχικής κατοικίας. Κι ίσως να το αποφάσιζα αν, εν τω μεταξύ, δεν είχε ψηφιστεί το νέο φορολογικό νομοσχέδιο."

Η ιστορία που γράφω είναι "απόλυτα αληθινή", άσχετα αν γράφεται με κάποιο τρόπο λίγο σατιρικό και λίγο ειρωνικό. Δε θα έχει όμως τίποτα το ψεύτικο και τίποτα το σκαρωμένο. Τη γράφω σαν ένα είδος... αντεπιθέσεως στον άδικο πόλεμο που μας έχει κηρύξει, και που έφτασε ως το σημείο να συκοφαντεί και τους ήρωες του '21. Νίκος Τσιφόρος

"Ακούμε το φεστιβάλ ιταλικού τραγουδιού στο Σαν Ρέμο, το καζίνο είναι γεμάτο κόσμο. Ύστερα, βγαίνουμε στη βεράντα. Κάνει ψύχρα, αλλά μέσα στην ξαστεριά λάμπουνε τ' άστρα. Η Λευκή μου σφίγγει το μπράτσο. Δείχνει ψηλά στον ουρανό. - Το τυχερό μας αστέρι. Κι εγώ βγάζω από το πορτοφόλι μου μια μαραμένη ανεμώνα και την αφήνω να την πάρει ο άνεμος. Ύστερα φιλάω γλυκά τη γυναίκα μου."

"Ο Στηβ, το χαρούμενο κάθαρμα, δεν έχει καμιά δουλειά να τριγυρίζει μέσα στο Ναστονάλ. Αλλά να! Άμα υπάρχουν τόσα καπνικά εκατομμύρια μέσα σ' ένα ξενοδοχείο, δεν είναι άσκοπο να πιάσεις ένα δωμάτιο 52. Ακριβώς απέναντι από την άγνωστή του την ξανθή Τζόλδη..."

"Η δική μας γλώσσα της πιάτσας δημιουργεί τις λέξεις της από τις ανάγκες της ή από τα χαρακτηριστικά γεγονότα και πράγματα. Κάποτε ένας μάγκας χρειάστηκε ένα παλτό να περάσει να περάσει το χειμώνα του. Κατάφερε να βρει μια χλαίνη που την έκλεψε ένας φαντάρος της κλίκας του που τον λέγανε Επαμεινώντα. Ο μάγκας έβαψε την χλαίνη μπλε για να μη γνωρίζεται, τηνε κόντηνε, γιατί το κοντό παλτό ήταν τότε μόδα στον κόσμο του και μια και του την έδωσε ένας Επαμεινώντας, την βάφτισε Επαμεινώντα. Η λέξη έμεινε και από τότε το παλτό λέγεται "Επαμεινώντας".

"Η δική μας γλώσσα της πιάτσας δημιουργεί τις λέξεις της από τις ανάγκες της ή από τα χαρακτηριστικά γεγονότα και πράγματα. Κάποτε ένας μάγκας χρειάστηκε ένα παλτό να περάσει να περάσει το χειμώνα του. Κατάφερε να βρει μια χλαίνη που την έκλεψε ένας φαντάρος της κλίκας του που τον λέγανε Επαμεινώντα. Ο μάγκας έβαψε την χλαίνη μπλε για να μη γνωρίζεται, τηνε κόντηνε, γιατί το κοντό παλτό ήταν τότε μόδα στον κόσμο του και μια και του την έδωσε ένας Επαμεινώντας, την βάφτισε Επαμεινώντα. Η λέξη έμεινε και από τότε το παλτό λέγεται "Επαμεινώντας".

Τα περιεχόμενα Πώς θα γίνετε όμορφη ή κάτι παρόμοιον... - Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε (παρακαλώ) - Θέλετε να γίνετε στάρ; - Φαγητό, Χριστούγεννα, Σόδες - Σας αρέσει ο τζόγος; - Πολυκατοικία έτος 10 - Αυτοκίνητα, στενή άσφαλτος... - Καλλιτέχνης αφιχθείς - Καπνίζετε παρακαλώ; - Ουέλκαμ ιν Γκρης - Έξοδος - Για κυρίες και για άντρες - Πάρκα - Ποδοσφαιρικά - Γυναίκες, όνειρα, μαγαζιά... - Μαγεία και έκταση - Άθενς Μπάι Νάιτ - Περί εορτών και πανηγύρεων - Ποιος έχει πολιές καρέκλες για φτιάξιμο... - Η έχουσα δύο χιτώνας.

"Η Αμερική δεν είχε ιδέα τι γίνεται απέναντι. Ωραία χώρα, πλούσια ήσυχη, με τα ερυθροδερμάκια της να τρώγονται μεταξύ τους, με τα βουνά της χιονισμένα, τις πεδιάδες τις πράσινες, τα δάση της πλούσια, τα ποτάμια της ασημένια, δεκάρα δε περί Ευρώπης, πολιτισμού και ανωτερότητας".

"Θέλω να σε αφηγηθώ αφήγησιν μεγάλην Κι αν θέλεις να με ακροασθείς, ολπίζω ν' σ' αρέσει Το πώς μας ατιμώσασιν των Χριστιανών τα Έθνη Στην Συρίαν απερχόμενα, εις του Χριστού τον τάφον. Τα γαρ φουσάτα των Φραγκών, όπου εξεκίνησαν Από την Πόλι εξέβησαν, άρχισαν να κουρσεύουν Και όλα μας τα φάγουσι, κλέβουν και καζαντίζουν.

- Έξη χριστουγεννιάτικα διηγήματα - Έξη πρωτοχρονιάτικα διηγήματα - Έξη αποκριάτικα διηγήματα - Επτά πασχαλινά διηγήματα - Ένα διήγημα της Παναγίας

"Όλοι νομίζουνε ότι είμαστε γεννημένοι για πολύ καλύτερα πράματα και διατηρούμε μέσα μας κάποια πικρία για την τύχη ή για την εποχή που δεν μας έδωσε την ευκαιρία ν' αναπτύξουμε τις ικανότητες μας στο σημείο που θέλαμε. Απάνω σ' αυτό το μικρό φιλοσοφικό αξίωμα θα στηριχτούνε οι καινούργιες κρουαζιέρες μας. Τέσσερις ιστορίες μέσα στο χρόνο ενός μέσου Αθηναίου".

"Χορέψαμε τσικ του τσικ. Μάγουλο με μάγουλο. Όλα ήταν τόσο ωραία ώστε ξέχασα τη δραματική λύση. - Δραματική λύση; - Το λογαριασμό. Ήρθε μέσα σ' ένα άσπρο χαρτάκι, διακριτικός σαν κρινόφυλλο. Με πήρε το ρίγος. Αν ποτέ γίνω πολιτευόμενος, θα εισηγηθώ να καταργηθούν οι λογαριασμοί. Οι παντός είδους λογαρισμοί. - Και πώς πλήρωσες; - Άφησα το ρολόι μου, τη γραβάτα μου, το σακάκι μου και το λόγο της τιμής μου. Τα κράτησαν όλα, εκτός από τον τελευταίο.

"Ουσιαστικά, εδώ τελειώνει η ιστορία της Μαγδαληνής ντε Μεντίτσις. Που αν την διηγηθήκαμε είναι γιατί μέσα σ' αυτήν βρίσκεται και η ιστορία της Μεσογείου του 16ου αιώνα... Και που σαν ιστορία "προσώπου διακριθέντος", είναι γεμάτη... μεγαλείο... αυταπάρνηση... παλικαριά και... εντιμότητα... Μένα μου λες..."

"- Και τώρα που είμαστε δω; Πού είναι η πλατεία; Του Βαρδάρη που είναι; Εδώ είναι μεγαλούπολη, δεν είναι η Θεσσαλονίκη αυτή. Πού πήγανε τα παλιά και τα μαγαζιά τ' ανατολίτικα, κ' οι λάσπες κ' οι στενοί δρόμοι; Τα τράμια που πήγανε; Εδώ πέσαμε σε σωστή πρωτεύουσα, για δες πολυκατοικίες, για δες κακό, για δες τάξη. Σωστή Ευρώπη με τα όλα της. (Κύριες Ελέησον, τι την έκανες Κύριε τη Θεσσαλονίκη;)"

Φίλες και φίλοι, βρίσκεσθε στο τέλος του βιβλίου μου. Τι σπουδαία και πλούσια λέξη αυτό το "τέλος"! Τι καταστάσεις που κρύβει και πόσες προεκτάσεις δεν παίρνει! Λέμε "τέλος" κι εννοούμε τέρμα. Όπως "τέλος και τελεία". Λέμε "τέλος" και το πάμε στης ζωής μας το κλείσιμο. Από δω βγαίνει και η ευχή "χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών". Αλήθεια, τα μωαμεθανικά, ή τα βουδιστικά πως είναι; Το "τέλος" σημαίνει και ολοκλήρωση. Οπότε τέρμα οι προσθήκες, τα απρόοπτα και οι ανακλήσεις. Γνωστή και η προτροπή "μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Το "τέλος" εννοεί χρηματικό αντίτι...

Έρωτες, ίντριγκες, πάθη θεών τε και ανθρώπων, ηρωισμοί, θρίαμβοι, δόξα, μεγαλεία και άλλα τινά! Αυτό το βιβλίο είναι για εκτόνωση. Διαβάστε το, γιατί με τη χιουμοριστική του διάθεση θα σας φτιάξει τη διάθεση.