Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο του Παύλου Ανδριά περιλαμβάνει εύθυμες ιστορίες των media οι οποίες στηλιτεύουν τους αυτοφώτιστους ειδικούς, οι οποίοι καθημερινά μας βομβαρδίζουν με κάθε είδους "συμβουλές"... Και κρίση, με πιάνει κρίση, όταν μου λεν βρε κουτέ υπάρχει λύση! Γέμισε ο κόσμος ειδικούς, λες και η κατάρα της κλωνοποίησης μας έχει βάλει για τα καλά στο μάτι. Ειδικός για τους σεισμούς, τους λιμούς και τους καταποντισμούς. Ειδικός για τη θρησκεία, τη μαγεία, τη βλακεία. Ειδικός για τα πουλιά, τα κοτόπουλα, τα παπιά. Ειδικός για τη μοιχεία, τη ληστεία, τους νόμους και την κοινωνία...

Αγαπητοί αναγνώστες(τριες), όπως διαπιστώνουμε όλοι μας το γέλιο στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια κάθε μέρα λιγοστεύει παρά την οικονομική μας ευημερία και την τεχνολογική μας πρόοδο, που είναι πρωτοφανής στην εποχή μας και αυξάνεται κάθε μέρα με ταχείς ρυθμούς. Ένας από τους σπουδαιότερους λόγους που το κάνει αυτό νομίζω πως είναι τα πολυποίκιλα προβλήματα της σύγχρονης ζωής αλλά και η νοοτροπία και απληστία του σύγχρονου ανθρώπου. [...] Σκοπός αυτού του βιβλίου δεν είναι να λύσει τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της ανεργίας, των ασθενειών, των ναρκωτικών, της βίας ή της...

[...] Σκοπός αυτού του βιβλίου δεν είναι να λύσει τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της ανεργίας, των ασθενειών, των ναρκωτικών, της βίας ή της απληστίας των ανθρώπων αλλά να σκορπίσει λίγο γέλιο στον αναγνώστη του, λίγο γέλιο που έχει καταντήσει σήμερα είδος εν ανεπαρκεία κι αν το πετύχει, θα έχει πετύχει και το σκοπό για τον οποίο γράφηκε. (από τον πρόλογο του συγγραφέα)

"Η ζωή είναι ένα γέλιο κι ένα δάκρυ. Χωρίς το ένα απ' τα δύο, είναι μισή ζωή..." Το ευθυμογράφημα -το εύθυμο διήγημα, δηλαδή- ένα πανέμορφο και δημοφιλέστατο λογοτεχνικό και δημοσιογραφικό είδος που το καλλιέργησαν στη χώρα μας οι ταλαντούχες πένες των πιο επιφανών λογίων, δεν υπάρχει πια. Οι αιτίες είναι βαθιές και έχουν άμεση σχέση με τη "μετάλλαξη του νεοέλληνα" στη δίνη των καιρών: παγκοσμιοποίηση της μοναξιάς! Στο βιβλίο αυτό "διασώζονται" μερικά από τα τελευταία δροσερά ευθυμογραφήματα που γράφτηκαν από τους τελευταίους εραστές του είδους... Τα τελευταία ευ...

Υπάρχουν Έλληνες που δηλώνουν συγγραφείς. Που θεωρούν το συγγραφιλίκι επάγγελμα. Που το μετέρχονται ως επάγγελμα. Που το γράφει και η ταυτότητά τους. Επάγγελμα: συγγραφέας. Δε μιλώ για τους θεατρικούς συγγραφείς. Αυτοί όταν κάνουν το ονοματάκι τους, αποχτούν πολλές πηγές εσόδων με χρυσορρέουσα την τηλεοπτική. Δε μιλώ ούτε και για ορισμένους πολιτικούς, που σε κάποια στιγμή μεταμορφώνονται, ή αυτοαξιολογούνται συγγραφείς. Εκδίδουν ένα βιβλίο με θέματα από τους "αγώνες", ή τις πεποιθήσεις τους και το μετατρέπουν σε κερδοφόρα μηχανή. Ή σαν ενίσχυση της πολιτικής τους παρουσ...

"Βιβλίον ιστορικώτατον άμα και αστειότατον, πραγματευόμενον περί του πώς υπήγασι οι άνθρωποι του Χριστού να ληστεύσωσι και φονεύσωσι τους ανθρώπους του Αντιχρίστου. Συγγραφέν υπό του φαιδροτάτου Τσιφόρου του Νικολάου και γελοιοποιηθέν υπό Μητροπούλου των Κωνσταντίνου".

"Ήταν ένα πούρο και στην άκρη του πούρου κρεμόταν ένας παχουλός κύριος, ένας καλοθρεμμένος και λιπαρός κύριος, με κατακόκκινα μάγουλα, του βάραγες το ένα κι έσκαζε ρόιδι το άλλο. Γενικά ένας κύριος από εκείνους που στάζουνε ευτυχία και εμπνέουνε σεβασμό, που φοράνε σοβαρότατες μαύρες ρεμπούμπλικες..."

"Η αληθινή Ελλάδα, που ζει τα παλιά και τραβάει την πορεία της για το αύριο, δεν είναι η μεγάλη πρωτεύουσα, αλλά όλη η άλλη, η ζωντανή και σωστή Ελλάδα. Μπορεί τούτα δω τα κομμάτια να δένονται και με μια ιστορία... μπορεί και όχι. Όπως έρθει, όπως βγούνε, όπως γραφτούνε".

"Ο Μίλων γεννήθηκε ακριβώς το 1933. Δεν έπνιξε δυο τερατώδεις όφεις, ως ο Ηρακλής, ούτε ουράνια φαινόμενα ανήγγειλαν τη γέννησή του, σαν μερικούς προφήτες. Ήταν όμως ένα αγοράκι γερό, με γκριζοπράσινα μάτια και νευρωμένο κορμάκι". Τα κείμενα αυτά δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό "Ο Ταχυδρόμος". "Ο μυστικός πράκτωρ" από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 1965 και "Η τρίτη ακτίνα του φεγγαριού" από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούλιο του 1966. Το πρώτο έχει κυκλοφορήσει το 1966 ως βιβλίο τσέπης.

"Τώρα που τελείωσα τα "Βιβλικά χαμόγελα", πρέπει να ομολογήσω ότι έλαβα πολλές και δύο ειδών επιστολές. Εκείνες που τα έβρισκαν πολύ καλά και εκείνες που τα έβρισκαν ασεβή... Δεν υπήρξε καν στην πρόθεση να σατιρισθεί η γραφή. Η πρόθεσή τους ήταν να σατιρισθούν τα σύγχρονα γεγονότα και τα σημερινά κρατούντα".

"Ο γάτος αυτός ήτο χασαπόγατος. Καλοθρεμμένος από τους κατιμάδες, τεμπέλης, όπως όλοι οι καλοθρεμμένοι, αλήτης όπως όλοι οι τεμπέληδες, με ύφος νεοπλούτου, αφού άμα είσαι γάτος χασάπη είσαι και νεόπλουτος, είσαι και καυγατζής και έχεις ένα είδος δικά σου μπουζούκια, που παίζουν το βράδυ στα ολίγα εναπομείναντα κεραμίδια "αρχόντισσα βασίλισσα τρελή", πάνω στα κεραμίδια σπάει κέφι το κρύο, έρχονται κι άλλοι γάτοι..."

"Έτσι γεννήθηκα εγώ. Σιχαίνομαι τη ρουτίνα. Το ήσυχο γραφείο, τον περίπατο, τις μικροαπολαύσεις της ζωής. Μια φορά ζει κανείς. Γι' αυτό πρέπει να νοιώθει τη ζωή απ' όλες τις μεριές. Οι μέρες που κυλάνε ήσυχα χωρίς ριζικές μεταλλαγές, με τις μικροχαρές τους και τις λύπες τους, δεν αξίζουνε μια πεντάρα."

"Το αστείο της είχε την σκοπιμότητα να την κάνει ευχάριστη και όχι σχολαστική.... Και, μεταξύ μας, μ' αρέσει που την έγραψα..."

"Το αστείο της είχε την σκοπιμότητα να την κάνει ευχάριστη και όχι σχολαστική... Και, μεταξύ μας, μ' αρέσει που την έγραψα..."

"Είμαι ένας Βαγγέλης με κακόν χαρακτήρα και πανταλόνια ξεφτισμένα στα ρεβέρ. Είμ' ένας Βαγγέλης που έμαθε την ιστορία του Μαγγελάνου, την απόκλιση των πόλων και τα μυστήρια της Αχελιανής περιόδου. Όλ' αυτά εγκυκλοπαιδικά και αξιοθαύμαστα με καταντήσανε κι έναν Βαγγέλη άνεργο. Είμ' ένας Βαγγέλης αξιολύπητος."

"Περί του πώς, αι καραβέλλαι και άλλα ατμόπλοια της Σάντα Εσπάνια και της Κατόλικα Πορτουγκάλ, μετέφερον τους ηρώους του Κυρίου Ημών να αναγκάσωσι εις την πίστιν του Κυρίου Ημών τους αγρίους του Διαβόλου Αυτών".

"Είναι βατράχια τενόροι, βατράχια μπάσοι, βατράχια σοπράνο, βατράχια όλων των φωνητικών αποχρώσεων. Μπορεί να σπουδάσανε σε βιεννέζικο κονσερβατουάρ. Σίγουρα τραγουδάνε εμένα. "Έλληνα, Έλληνα κουτέ, Έλληνα, Έλληνε φτωχέ, Έλληνα, Έλληνα, που κάνεις τον έξυπνο και βγαίνει πάντα εις βάρος σου... Έλληνα, Έλληνα, τι ήθελες και κουβαλήθηκες εδώ στη χώρα των γιγάντων, των γιγάντων;"..."

Είναι ευθυμογραφικές ιστορίες που προκαλούν στον αναγνώστη κλαυσι-γέλωτα, μιας και τα βάζουν, με χιούμορ, με ό,τι μας ταλαιπωρεί. Ο Μιχάλης Δήμας, που κείμενά του παίχτηκαν για τρία χρόνια στο Stand Up Comedy της Λουκίας Ρικάκη, περιγράφει, παρωδεί και σατιρίζει τα κα(λ)ώς κείμενα της ζωής μας μ' έναν υπόγειο, δηκτικό τρόπο που μας κάνει να τα λοιδορούμε, λες και δεν μας αφορούν. Ο συγγραφέας (ο γλωσσοκόπανος, δηλαδή) χρησιμοποιεί με απόλυτα λειτουργικό τρόπο τις πλούσιες εναλλαγές της γλώσσας, κι αυτό είναι το εύρημά του.

Το οποίον. Μεγαλείον. Και να γράφει στην ταμπέλα του καταστήματος Ζαχαροπλαστείον και Γαλακτοπωλείον η Άβυσσος. Και να γράφει στα τζάμια με τεμπεσίρι "Δίδονται λουκουμάδαι ημερίς δραχμάς 4 και Προσφέρεται Πογάτσα Πολιτική, ημερίς 4.50". Κι από μέσα στο ταμείον να κάθεται η κερία Κυριακούλα, αρχοντόπαχη, φρεγατίσα, το μάτι βαφέν, το χείλι άλικο και πεντόλιρο στο βραχιόλι.

Ζαν Βλαμένος. Ένα κεφάλι μακρουλό. Πεπόνι. Η μύτη ελαφρά γαμψή, το μάτι του αέτειο. Μονόκλ. Το σαγόνι του γερό, τα χείλια του παχιά. Πίπα. Άλεξ Βλαμένου. Δεν έχει τίποτα το σταθερό ούτε στην εμφάνιση ούτε και στους τρόπους της, έξω απ' τη λόξα που κυβερνά όλες τις πράξεις της και την κάνει να μιλά, να φέρεται ή να ντύνεται κατά τη λόξα της στιγμής. Ανδρέας Βλαμένος. Υποκλιθείτε! Υπέρτατος αρχηγός περνά, ο πάτερ φαμίλιας της οικογένειας Βλαμένου, κυρ Αντρέας Βλαμένος -για την ακρίβεια αρχιβλαμένος. Ασπασία Βλαμένου. Τύπος διαχυτικός. Θέλει να είναι απλή και φυσική -γυναίκ...