Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Αλίκη που γνώρισα εγώ τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής της ήταν μια πανέξυπνη, βαθιά φιλοσοφημένη, εξαιρετικά καλλιεργημένη γυναίκα, πολύ μπροστά από την εποχή της, όπου όλα αυτά όμως θα μπορούσαν να γίνουν παρανάλωμα μπροστά σε μια άδεια πλατεία θεάτρου. Η Αλίκη ήθελε να την αγαπούν, όλοι αν ήταν δυνατόν, και να είναι το θέατρό της γεμάτο, όπως πολύ δημοφιλές να είναι οτιδήποτε κάνει ή λέει. Ακόμη κι αν έκανε προσπάθειες για να αλλάξει ρεπερτόριο, για να "ωριμάσει" τη δημόσια προσωπικότητά της ή ακόμα και την εμφάνισή της, μπροστά σε μια άδεια πλατεία θεάτρου, έπεφταν...

Ένα από τα στοιχεία που έκαναν τον Χορν τόσο πολύ γοητευτικό ήταν πως ο Χορν ήταν ένας αυθεντικός ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ του παλιού καιρού, με την καλύτερη σημασία που μπορεί να έχει αυτή η λέξη, από αυτούς που έπαιζαν σαν να ζούσαν και ζούσαν σαν να έπαιζαν... Σε τετ α τετ, ειδικά, συζήτηση, σου μιλούσε για τα πιο απλά αλλά και για τα μη απλά πράγματα και φλεγόταν ολόκληρος, οι κουβέντες έβγαιναν από το στόμα του και συγχρόνως η κίνηση των χεριών, του κορμιού, οι εκφράσεις του προσώπου ήταν τέτοιες, σαν να ερμήνευε ένα σπουδαίο ρόλο. Ένα στοιχείο της γοητείας του ακριβώς ήταν πως ήταν...

Ήταν μια γλυκιά γυναίκα η Ελένη Ζαφειρίου από κοντά, πρόσχαρη, γελαστή και πραγματικά απλή. Ενώ είχε όμως το στυλ της απλής, λαϊκής γυναίκας που βλέπουμε στις ταινίες, εν τούτοις συζητώντας μαζί της καταλάβαινες ότι είχες να κάνεις με μια διανοούμενη, έξυπνη, μορφωμένη και με βάθος γυναίκα. Ήξερε να κρίνει και να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, της έλειπε το ότι κανείς δεν σκέφτηκε να την τιμήσει,και βέβαια είχε απόλυτο δίκιο σε αυτό, και ήξερε να ζει τη ζωή της με κέφι αλλά και αξιοπρέπεια. Εδώ που τα λέμε κιόλας αν το σκεφτούμε και λίγο διαφορετικά ίσως κανείς δεν σκέφτη...

Η ιστορία ενός μικρού αγοριού που έζησε το όνειρό του, σε χρόνια που τα όνειρα γίνονταν πραγματικότητα. Ο Μάκης Δελαπόρτας, θυμάται, εξιστορεί και καταγράφει με ιδιαίτερα περιγραφικό, γλαφυρό και συγκινητικό τρόπο την ιστορία της ζωής του που ήταν άρρηκτα δεμένη με τα "αστέρια" των παιδικών του χρόνων. Σκαρφαλωμένος για χρόνια ολόκληρα στον μαντρότοιχο ενός θερινού σινεμά, παρέα με μυθικά πρόσωπα και μαγικές εικόνες, μέσα από το πανί της μεγάλης οθόνης, ταξίδευε στο όνειρο! Όλες τις ξάστερες καλοκαιριάτικες βραδιές, ατενίζοντας τον ουρανό, άπλωνε το χέρι του και μάζευε έ...

"Για να είσαι διεθνής προσωπικότητα, πρέπει να είσαι πραγµατικά ο εαυτός σου. Να µη µιµείσαι. Όταν είσαι Έλληνας, να παραµένεις Έλληνας [...]. Αυτό έκανε η Μελίνα. Έτσι έγινε παγκόσµια σταρ και, σε φαντασιακό επίπεδο, θα είναι για πάντα η εικόνα της Ελλάδας". Κώστας Γαβράς Χόλλυγουντ, Μπρόντγουεϋ, Μάρλον Μπράντο, Γκρέτα Γκάρµπο, Μάρλεν Ντίτριχ, Αριστοτέλης Ωνάσης, Ρόµπερτ Κέννεντυ, Τένεσσι Ουίλλιαµς, Έντουαρντ Άλµπι, Τζόαν Κρόφορντ, Άβα Γκάρντνερ, Σίρλεϋ ΜακΛέιν, Πίτερ Ουστίνοφ, Κερκ Ντάγκλας, Γκρέγκορυ Πεκ, Χένρυ Φόντα, Φρανσουάζ Σαγκάν, Μαργκερίτ Ντυράς, Πάµπλο Πικάσ...

Σπάνια ένας καλλιτέχνης ταυτίστηκε τόσο πολύ με το κοινό και σπάνια ένα κοινό αναγνώρισε σε τόσο μεγάλο βαθμό τον εαυτό του στο πρόσωπο ενός καλλιτέχνη. Η Αλίκη, με το φωτεινό της χαμόγελο και το παιδιάστικο βλέμμα, έγινε το πρόσωπο μιας ολόκληρης εποχής. Μέσα από τους ρόλους της ενσάρκωσε τη χαρά και το δράμα, τα πάθη και τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Πίσω από το φακό διέγραψε μια λαμπερή πορεία, κι από ονειροπόλο παιδί μεταμορφώθηκε στο πρώτο "είδωλο" της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η Αλίκη έγινε "η Αλίκη μας"... Ένα πολύτιμο λεύκωμα που ξεδιπλώνει της πορεία της, τις πρ...

Σπάνια ένας καλλιτέχνης ταυτίστηκε τόσο πολύ με το κοινό και σπάνια ένα κοινό αναγνώρισε σε τόσο μεγάλο βαθμό τον εαυτό του στο πρόσωπο ενός καλλιτέχνη. Η Αλίκη, με το φωτεινό της χαμόγελο και το παιδιάστικο βλέμμα, έγινε το πρόσωπο μιας ολόκληρης εποχής. Μέσα από τους ρόλους της ενσάρκωσε τη χαρά και το δράμα, τα πάθη και τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Πίσω από το φακό διέγραψε μια λαμπερή πορεία, κι από ονειροπόλο παιδί μεταμορφώθηκε στο πρώτο "είδωλο" της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η Αλίκη έγινε "η Αλίκη μας"... Ένα πολύτιμο λεύκωμα που ξεδιπλώνει της πορεία της, τις πρ...

Τα κείμενα αυτού του βιβλίου φιλοδόξησαν να υπάρξουν πέραν της κριτικής, είναι κείμενα λατρείας και ευγνωμοσύνης του συγγραφέα τους για κάποια πρόσωπα του θεάτρου που σημάδεψαν τη ζωή του. Προσπάθησε να φυλακίσει σε σύντομες γραμμές στιγμές σπάνιες, στάσεις, χειρονομίες, φωνές που τον γέμισαν με ευφροσύνη στις μαγικές εκείνες ώρες που η αυλαία του θεάτρου έχει ανοίξει και μας αφήνει στη διάθεση του οίστρου της υποκριτικής τέχνης. Το βιβλίο επανακυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση αυξημένη με την αφορμή της διάκρισης του συγγραφέα με το "Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2008", α...

Πάνε κιόλας είκοσι χρόνια! Κι όμως είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από εκείνον τόν καυτό Ιούλη του 1992 που χάσαμε την Τζένη στην ακμή της δημιουργικής της ζωής. Το πιο όμορφο κορίτσι του ελληνικού κινηματογράφου, ένα από τα πιο ταλαντούχα πλάσματα του ελληνικού θεάτρου, η γυναίκα με τα πιο εκφραστικά γαλάζια μάτια της μεγάλης και της μικρής οθόνης, η ηθοποιός με το πιο αναγνωρίσιμο προφίλ, πέρασε από τον υπαρκτό κόσμο στον κόσμο της μνήμης, φτωχαίνοντας τα κινηματογραφικά πλατό και τα θεατρικά σανίδια και αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στις καρδιές των εκατομμυρίων θαυ...

Εν αρχή ην ο Πόνος Με ρωτάνε, συχνά: Πώς ήταν η Κατερίνα; Η Κατερίνα ήταν σαν όλους τους ανθρώπους: Πονούσε, φοβόταν, αγαπούσε, εξοργιζόταν, δινόταν, πλήγωνε και πληγωνόταν. Όμως, όλα σε βαθμό υπερθετικό. Η ευαισθησία και η σκληρότητα, η οργή και το έλεος, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια ήταν τα απρόβλεπτα εναλλασσόμενα πρόσωπα της Κατερίνας. Απρόβλεπτη· αυτό νομίζω πως είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό μπορεί να πει κανείς για 'κείνη. Την Κατερίνα τη γνώρισα στις αρχές του '81. Ζήσαμε μαζί στην Τροίας και στην Γ' Σεπτεμβρίου και συνέχισα να τη βλέπω σχεδόν μέχρι το τέλος, α...

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι αφιερωμένο στη θεατρική πορεία της Λήδας, αλλά και στη σχέση μας. Περιλαμβάνει αναμνήσεις από την ιδιωτική μας ζωή και βέβαια από την καλλιτεχνική συνεργασία μας. Στον τόμο αυτόν περιλαμβάνονται -εκτός από τη δική μου Αφήγηση- κρίσεις για τις ερμηνείες της Λήδας, σκέψεις της για το θέατρο, κείμενα για εκείνην μετά το "ταξίδι" της, παραστασιογραφία. Η Αφήγηση που ακολουθεί γράφτηκε, κατά διαστήματα, από τον Ιούνιο του 2006 έως τον Απρίλιο του 2008. Γράφτηκε λοιπόν με νωπές τις αναμνήσεις απ' το "ταξίδι" της Λήδας (12/9/2005) πο...

Ένα βιβλίο - λεύκωμα, τρελό και παλαβό οαν τον αεικίνητο πρωταγωνιστή του, που αφηγείται την κινηματογραφική ιστορία του μεγάλου Έλληνα κωμικού όπως αυτή αποτυπώθηκε μέσα από τις δεκάδες ταινίες του, στις οποίες "έλαμψε" με το ενστικτώδες, αυτοσαρκαστικό και πηγαίο ταλέντο του και το ανατρεπτικό του χιούμορ. Περισσότερες από 200 φωτογραφίες, κωμικοί διάλογοι και ανεπανάληπτες ατάκες, συνθέτουν το κινηματογραφικό πορτρέτο του Θανάση Βέγγου, της "χρυσής εποχής" του ελληνικού σινεμά και πιο συγκεκριμένα της περιόδου 1955-1970, με τρόπο που θαρρείς πως όλα τα στιγμιότυπα ξεπηδο...

Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Στο σπίτι όμως δεν μας άφησε ποτέ να καταλάβουμε τη δύναμη του. Δεν μας έλεγε τι να κάνουμε και δεν μας έδινε συμβουλές. Ήταν -και είναι ακόμα- πολύ διακριτικός μαζί μας. Σε περιστάσεις που χρειαζόμασταν την καθοδήγηση του συζητούσε μαζί μας και μας έλεγε τις σκέψεις του πάνω στο θέμα. Πίστευε στην κρίση μας και στον τρόπο που μας μεγάλωσε και μας άφηνε να χρησιμοποιήσουμε εμείς όπως πιστεύαμε καλύτερα την πληροφορία που μας έδωσε. Μερικές φορές τον ακούγαμε... άλλες όχι. Η πείρα δεν μεταδίδεται και δεν αγοράζεται. Οι σκέψε...

... Περιπατώντας µια µέρα στην Αθήνα, έβλεπα γωνιές, σηµεία, διάφορα κτίσµατα και έλεγα µονολογώντας: "Μωρέ, εδώ ήταν αυτό το µαγαζί! Εκεί ήταν το άλλο! Α! Να, να η γωνιά όπου συναντιόµασταν µε την παρέα!" Όλ' αυτά, όµως, εκείνο, ετούτο και τ' άλλο, ήταν σηµεία-στέκια της ωραίας µας Αθήνας που τότε είχαν όνοµα: της Αθήνας της γενιάς µου! Της Αθήνας που γνωρίσαµε εµείς οι παλιοί Αθηναίοι! Και τότε άρχισε να ξετυλίγεται µέσα µου το απαλό κουβάρι των παραπονεµένων αναµνήσεων. Και λέω παραπονεµένων, γιατί πραγµατικά πόναγα παρατηρώντας την Αθήνα του σήµερα. Γι'...

Ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο ημερολόγιο που φιλοξενεί στις σελίδες του σπάνιες φωτογραφίες πρωταγωνιστών του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, όπως και αποσπάσματα συνεντεύξεών τους στον Τύπο.

Οι μεγάλοι μας κωμικοί, οι χαρισματικοί αυτοί τύποι, που κάθε μέρα, ελέω TV, έρχονται στα σπίτια μας, σαν δικοί σας άνθρωποι, της οικογένειας, για να μας χαρίσουν το γέλιο, τη χαρά, την αισιοδοξία, είχαν και την αθέατη πλευρά τους, την άγνωστη στο μεγάλο κοινό όψη τους. Στο βιβλίο αυτό θα γνωρίσουμε τη λαμπρή καλλιτεχνική τροχιά τους αλλά θ' ανοίξουμε και κάποιες μυστικές μέχρι τώρα πόρτες της πολυτάραχης ζωής τους, κάποιες άγνωστες σελίδες της προσωπικής ιστορίας τους. θα πλησιάσουμε περισσότερο την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων που λατρέψαμε, όχι βέβαια με προθέσεις σκανδαλ...

Η Μάρω ξέρει ν’ αγαπάει. Με πράξεις, όχι με λόγια. Υλοποιώντας έτσι, άκουσα ή εκούσα αδιάφορο, το μείζον της "αγαπητικής" διαδικασίας που συμπυκνώνεται σ’ εκείνο το υπέροχο "η αγάπη ουκ εκπίπτει". Στην ίδια ρίζα άλλωστε φυτρώνουν κι ο Θεός και το θέαμα κι ο θεατής. Στην ίδια παγίδα μάλιστα της υποτίμησης των δευτερο-τριταγωνιστών πέφτουν οι θρησκείες, δε θα πέφτει η ιστορία των λιγότερο προβεβλημένων αλλά ίσως και περισσότερο αγαπηθέντων "χρυσών δεύτερων" του θεάματος; Ποιος θα θυμηθεί λοιπόν -να ‘σαι καλά Μάρω μου- τον... Παντελή Ζερβό, ας πούμε, πατέρα και σύζυγο όλω...

Ο Νότης Περγιάλης γεννήθηκε το 1920 στα Ανώγεια Σπάρτης. Νέος πολέμησε από τις γραμμές του ΕΛΑΣ ενάντια στη Γερμανική Κατοχή. Κατόπιν σπούδασε στο Θεατρικό Σπουδαστήρι του Βασίλη Ρώτα και από το 1949 εργάστηκε ως ηθοποιός και συγγραφέας στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Στο πλατύ κοινό έγινε γνωστός από τις συμμετοχές του σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες ("Ηλέκτρα", "Ταξίδι", "Τα κόκκινα φανάρια"), ενώ χαρακτηριστική έμεινε η ερμηνεία του στον ρόλο του Μαρίνου Αντύπα στην ταινία "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο". Στην τηλεόραση διασκεύασε σε σήριαλ το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντ...