Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

... Ήταν 15 Ιουνίου του '52. Η πρώτη συγκεκριμένη και σίγουρη ημερομηνία της παιδικής μου ηλικίας. Πριν, οι μέρες ήταν απλά ημερομηνίες γραμμένες στον πίνακα ή στα τετράδια... ... Είναι μια σκηνή που δεν μπορεί να την κρίνει κανείς. Ο πατέρας μου που με λάτρευε, θέλησε να εξοντώσει τη μητέρα μου που με λάτρευε κι εκείνη... Ένα κοριτσάκι μας μιλάει για τη ζωή του μέσα στον κόσμο των "μεγάλων", για την ντροπή μέσα στην οποία βυθίζονται από τη συμπεριφορά των γονιών τους, τα "μικρά" που δεν "καταλαβαίνουν". ... Ο πατέρας μου θέλησε να σκοτώσει την μητέρα μου μια Κυριακή του...

Το χειρόγραφο των "Αναμνήσεων ενός τρελού" δόθηκε από τον Φλομπέρ στον Αλφρέ Λε Πουατεβέν στις 4 Ιανουαρίου 1839, ως δώρο Χριστουγέννων. "Οι αναμνήσεις ενός τρελού" δεν αποτελούν μια επανάληψη -ταλαντούχα έστω- των θεμάτων και των σκέψεων που είχαν γαλουχήσει ως εκείνη τη στιγμή το έργο του Φλομπέρ. Σ' αυτό το κείμενο βλέπουμε να αναδύεται ήδη ένας σημαντικός συγγραφέας. Στα θαλασσινά μπάνια, στα δεκαπέντε του χρόνια, ο αφηγητής συναντάει μια νέα γυναίκα την οποία ερωτεύεται. Το τέλος των διακοπών τούς χωρίζει. Δύο χρόνια αργότερα, επιστρέφοντας στον τόπο συνάντησης, ο νεα...

Ο Λάτρων είναι ο μοναδικός στοχαστής που δημιούργησε η αρχαία Ρώμη. Ενώ ο Λουκρήτιος και ο Σενέκας οφείλουν τα πάντα στην Ελλάδα, ο Λάτρων αμφισβήτησε την ελληνική σκέψη. Έλεγε: "Η λογική σκέψη είναι ό,τι πιο αισθηματικό διαθέτει ο άνθρωπος". Ή πάλι: "Δεν έχω υπόψη μου κανένα φάρμακο για τη σοφία". Δικό του, τέλος, είναι και το γνωμικό: "Κανένας δεν είναι καλός με τη θέλησή του". Συνέθεσε λόγους και αντιλογίες από τα οποία δεν έχει σωθεί κανένα. Ο Μάρκος Πόρκιος Λάτρων γεννήθηκε στην Κόρδουα το 696 έτος Ρώμης (-57 της δικής μας εποχής). Όταν ήταν παιδί, έχασε τη μνήμη του...

Αν και έργο νεότητας, σε καμία περίπτωση τα "Απομνημονεύματα ενός τρελού" δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ημιτελές πρωτόλειο. Παρά το νεαρό της ηλικίας του συγγραφέα (είναι μόλις δεκαεπτά ετών), παρά το γεγονός ότι το δώρισε, υπό μορφή χειρογράφου, στο στενό του φίλο Alfred Le Poittevin και δεν το ξαναείδε ούτε το ξαναδούλεψε ποτέ (τα "Απομνημονεύματα ενός τρελού" εκδόθηκαν πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Φλωμπέρ, όχι όμως από τους κληρονόμους του), αυτό το έργο αποτελεί σταυροδρόμι γόνιμων επιρροών και είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό, αφενός για τα βιογραφικά στοιχεία του, αφε...

Ο Ζαν-Μπατίστ-Κλαμάνς είναι ένας "ήρωας της εποχής μας": η εξυπνάδα του να στέκεται πάντα στη "σωστή" πλευρά της ζωής τον κάνει έναν άντρα ικανοποιημένο από τον εαυτό του, έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί την υποκρισία για να αρέσει στους άλλους. Μέχρι που μια νύχτα ακούει μια άγνωστή του γυναίκα να πέφτει στα νερά ενός ποταμού. Αυτός ο τόσο καλός, ο τόσο ελεήμων, ο τόσο συμφιλιωμένος με την "σωστή", ανθρώπινη συμπεριφορά, δεν θα τη βοηθήσει και τότε όλα γύρω του θα καταρρεύσουν. Μετά τον "Ξένο" και την "Πανούκλα", ο Καμύ με την "Πτώση" ολοκληρώνει την αριστουργηματική του τρι...

Μια καλοκαιριάτικη μέρα, ο Ιάνης Ξενάκης, μεγάλος μουσικός, αγαπημένος σύζυγος και φίλος για μισόν αιώνα, χάνεται σ' ένα βουνό της Κορσικής. Δε βρίσκει το μονοπάτι για να γυρίσει στο σπίτι. Είναι η αρχή μιας αρρώστιας που θα του αφαιρέσει σιγά σιγά τη μνήμη και που θα τον απομονώσει στη σιωπή, που θα τον απομακρύνει οριστικά από τα πράγματα της ζωής. Η γυναίκα του, Φρανσουάζ, διηγείται αυτή την πορεία προς την αποπροσωποποίηση και το θάνατο και θυμάται στιγμές χαράς, θυμού, θλίψης και πανικού που πέρασε μαζί του: στιγμές στη θάλασσα και στιγμές στα ασθενοφόρα, στιγμές στο σ...

Μέσα από ένα πρωτότυπο, αφηγηματικό στιλ (μία φράση ανά σελίδα, που συστηματικά ξεκινά επαναλαμβάνοντας την προηγούμενη), ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του Πασά, ενός αινιγματικού προσώπου το οποίο δεν βλέπουμε ποτέ· μαντεύουμε μόνο τη σιλουέτα του, καθώς διακρίνουμε άλλοτε ένα χέρι, άλλοτε ένα πόδι. Ο Πασάς κάνει εκπληκτικά πράγματα: Διασχίζει τους τοίχους, ενώνεται με τα σύννεφα, ακολουθεί μιαν άγνωστη στο δρόμο, εξαφανίζεται και ξαναγεννιέται. Με λίγα λόγια, παραπαίει σ’ ένα χώρο όπου όνειρο και πραγματικότητα διασταυρώνονται και συγχέονται. Η ασπρόμαυρη εικονογράφη...

Όταν γεννήθηκε στα ναυπηγεία του Μπελέν, το 15ο αιώνα, το συγκεντρωμένο πλήθος αναφώνησε: «Cara bela! Τι όμορφη!» Ήταν η πρώτη καραβέλα. Καραβέλα των ανακαλύψεων, η Bela. Η ιστορία δεν συγκράτησε το όνομά της. Απέπλευσε με καθυστέρηση και δεν κατόρθωσε ποτέ να φθάσει τη Nina, την Pinta και τη Santa Maria, τις τρεις καραβέλες του Κολόμβου που τράβηξαν δυτικά για να αναζητήσουν το θαλάσσιο δρόμο που θα συνέδεε την Ευρώπη κατευθείαν με τις μυθικές Ινδίες. Η Bela δεν ανακάλυψε την Αμερική! Όμως και τι δεν είδε! Σε κάθε ταξίδι της «μεγάλωνε» τον κόσμο. Και πάνω στα ίχνη της...

Ο 38χρονος Σιμόν βλέπει κάθε βράδυ το ίδιο αινιγματικό όνειρο, ώσπου, μια μέρα, μια εξίσου αινιγματική γυναίκα του το ερμηνεύει. Ο Σιμόν είναι η μετενσάρκωση ενός ανθρώπου που έζησε στο Θιβέτ του 11ου αιώνα, ποτισμένος από ένα άσβεστο μίσος ενάντια στον ανιψιό του, τον μεγάλο θιβετιανό ερημίτη Μιλαρέπα. «Αιώνες τώρα περιπλανιέσαι στα βουνά των ονείρων, θέλοντας να λυτρώσεις την ψυχή σου. Κι ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις, είναι ν' αφηγηθείς την ιστορία του αντιπάλου σου, την ιστορία του Μιλαρέπα, του πιο μεγάλου ερημίτη». Για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο των μετενσαρ...

"Ελ βερδούγο" σημαίνει "Ο δήμιος" και στο αφήγημά του αυτό ο Γάλλος μυθιστοριογράφος του 19ου αιώνα Ονορέ ντε Μπαλζάκ επέλεξε να κρατήσει τον ισπανικό τίτλο από την πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα "La Mode" (28-1-1830) έως την τελευταία -το συμπεριέλαβε στον 15ο τόμο του έργου του "La comedie humaine" ("Η ανθρώπινη κωμωδία"). Στη νουβέλα αυτή αφηγείται αριστοτεχνικά ένα αιματοβαμμένο επεισόδιο της γαλλικής εκστρατείας στην Ισπανία το 1808 και τη συνακόλουθη θηριωδία της, δείχνοντας περισσότερη συμπάθεια για τους Ισπανούς στασιαστές παρά για τους κατακτητές συμπατριώτες του...

"Τα σύννεφα του Ισημερινού, τα όμορφα σύννεφα του Ισημερινού! Όμοιά τους δεν υπάρχουν! Καταβροχθίζουν σχεδόν ολόκληρο τον ορίζοντα και παίρνουν ό,τι σχήμα μπορείς να φανταστείς.[...] Αίφνης, γύρω στις έξι το βράδυ, τα σύννεφα εξαφανίζονται, άγνωστο πως. Δε βλέπεις πια κανένα. Ύστερα, ένας έναστρος ουρανός, πεντακάθαρος, πηχτός, κατάστικτος με άστρα· η απεραντοσύνη του δεν έχει καμιά σχέση με τη γη..." Το Εκουαδόρ είναι το ταξιδιωτικό ημερολόγιο που ο Ανρί Μισώ έγραψε περνώντας από τις Αρδέννες, τα βουνά του Ισημερινού και τα δάση της Βραζιλίας για να φτάσει ένα χρόνο αργότ...

"Ο βίος του Ζοζέφ Ρουλέν" "Θα ήθελα να φτιάξω πορτρέτα που έναν αιώνα αργότερα θα φανερώνονταν στους ανθρώπους εκείνων των χρόνων σαν οπτασίες", έγραφε ο Βαν Γκογκ πριν από έναν αιώνα. Αυτά τα πορτρέτα, υπάρχουν λόγοι ν' αμφιβάλλουμε αν θα φανερωθούν σήμερα: κορωνίδα της εμπορευματικής αξίας, είναι τόσο λίγο ορατά όσο και τα υδατόσημα των τραπεζογραμματίων. Και τούτο διότι ο Βαν Γκογκ, που επιπροσθέτως ήταν και ζωγράφος, είναι μια υπόθεση χρυσοφόρα. Μέσα σ' αυτήν την υπόθεση, βρίσκεται πολύ πέραν του έργου του τώρα, δεν υπάρχει πουθενά. Θέλησα να τον δω από τη δώθε πλευρά...

Οι μύθοι που σταχυολογήθηκαν από τον Αλέξανδρο Δουμά στη διάρκεια των πολυάριθμων ταξιδιών του δεν συγκεντρώθηκαν ποτέ σε ένα ενιαίο έργο. Ο συγγραφέας του βιβλίου "Οι τρεις σωματοφύλακες" διέσχισε την Ευρώπη, τη Μεσόγειο, τη Ρωσία, πραγματοποιώτας ταξίδια που του έδωσαν την ευκαιρία να ακούσει θαυμάσιες ιστορίες, τις οποίες μετέγραψε και διηγήθηκε σε κείμενα ταξιδιωτικού περιεχομένου, πολλά από τα οποία, δυστυχώς, μεταγενέστερα, μη τυχαίνοντας ιδιαίτερης λογοτεχνικής εκτίμησης και προσοχής, αγνοήθηκαν και χάθηκαν οριστικά. Σε κάθε του βήμα, πίσω από ένα βράχο ή στις όχθες...

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΡΕΤΟΝ Ασύγκριτο πουλί της οικουμένης Στέκεις σαν κρύσταλλο στην κορυφή των υψηλών Ιμαλαΐων Με στιλβηδόνα και με σθένος και με πάθος Καταμεσίς στον βράχο της σποριάς σου. Ηρωικό πουλί της οικουμένης Πού μοιάζεις σαν αρχάγγελος και λέων Δεν ταξινόμησες ποτέ καμιά φενάκη Μα την φωνή σου σήκωσες στην γαλανήν αιθρία. Φανατικό πουλί της οικουμένης Γερό στην πάλη πολύκαρπο στην σημασία Όρθιο μέσ' στα φτερά σου ανοιγοκλείνεις Πάντα με βεβαιότητα το μάτι. Ανδρέας Εμπειρίκος

Το φιλοσοφικό αφήγημα του Μοντεσκιέ Αληθινή Ιστορία και το ανατολίτικο παραμύθι του Αρσάκης και Ισμήνη αποτελούν την έκδοση αυτή. Αν και εγράφησαν αρκετά αργότερα από τις Περσικές επιστολές, τόσο η Αληθινή Ιστορία όσο και το Αρσάκης και Ισμήνη εγγράφονται στο ύφος και στο πνεύμα των Περσικών επιστολών. Ο εξωτισμός, ο αισθησιασμός, το στοιχείο της παραβολής, η πνευματώδης κριτική των ανθρώπινων συνηθειών είναι εμφανής στα δύο αφηγήματα και παραπέμπουν σαφέστατα στο έργο που έκανε το συγγραφέα τους διάσημο. Και τα δύο αφηγήματα μοιάζουν σαν ένα παιχνίδι του συγγραφέα, μια π...