Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Λαϊκοί αφηγητές με λιτό και παραστατικό τρόπο περιγράφουν όσα θυμούνται από τη ζωή τους στο Αηδονοχώρι Σερρών. Ήθη και έθιμα, "τα αντέτια", τις συνήθειες, τις ασχολίες, τα τραγούδια και τους χορούς, τις κοινωνικές εκδηλώσεις και όλο τον πνευματικό και υλικό πλούτο που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία. Μια κοινωνία προηγούμενων χρόνων. Μια κοινωνία αγροτοκτηνοτροφική, αυτάρκη, πιστή στις παραδόσεις. Έκπληξη και θαυμασμό προκαλεί η σοφία με την οποία ερμή­νευαν φυσικά φαινόμενα, αντιμετώπιζαν ασθένειες. Η σοφία του λαϊκού ανθρώπου που δίνει λύσεις σε όλα τα κοι­νά και "ίδι...

Η μονογραφία αυτή είναι μια πρωτότυπη εργασία που όμοιά της φαντάζομαι δεν έχει εκδοθεί. Δεν τη θεωρώ δημιούργημα απόλυτα δικό μου. Εγώ απλώς συγκέντρωσα τα στοιχεία και σκέφθηκα να τα αξιοποιήσω με βάση τις γνώσεις και τις εμπειρίες που διέθετα. Περισσότερο ανήκει σε όσους ανταποκρίθηκαν στην προσπάθειά μου να δημιουργήσω μια βιβλιοθήκη φωτογραφιών των συντοπιτών μου, παλιών και νέων. Η προθυμία τους να βοηθήσουν ήταν έκδηλη. Εκείνο όμως που με εξέπληξε και ιδιαίτερα με συγκίνησε ήταν το γεγονός ότι κάποιοι με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν τα κλειδιά να ανοίξω μόνος μου το...

Η Αθήνα μεταβλήθηκε ταχύτατα και τα ίχνη της παλιάς Αθήνας είναι πλέον ελάχιστα. Μέσα από αυτό το βιβλίο θα γνωρίσουμε, και οι παλαιότεροι θα θυμηθούν, πρόσωπα απλά, πολιτικά, σημαίνοντα και μη, ανθρώπους που ο ιδιόρρυθμος βίος τους, η πρωτοτυπία της σκέψης τους, η ευφυολογία τους, τα ανέκδοτα τους γνώρισαν μεγάλη δημοτικότητα. Οι τύποι αυτοί είναι δημιουργήματα γεγονότων, καταστάσεων, νοοτροπίας και πολλές φορές αντιπροσωπεύουν ολόκληρη εποχή ή ολόκληρη κοινωνική τάξη.

Η σχέση φύσης και κοινωνίας και, ειδικότερα, οι διάφοροι τρόποι οικειοποίησης του φυσικού περιβάλλοντος, τόσο υλικά όσο και συμβολικά, αποτελούν το θεωρητικό πλαίσιο της μελέτης αυτής. Το "δεδομένο" φυσικό περιβάλλον μετασχηματίζεται σε κοινωνικό και πολιτισμικό με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας, με την, με την υιοθέτηση των κατάλληλων κοινωνικών στρατηγικών και την υλοποίηση ιδιαίτερων θρησκευτικών και τελετουργικών πρακτικών. Το παρόν βιβλίο αναφέρεται στις ορεινές κοινότητες του Κιθαιρώνα και πραγματεύεται τους ιδιαίτερους τρόπους οικειοποίησης των φυσ...

Το παρόν βιβλίο "Φθίνοντα επαγγέλματα, ασχολίες γυναικών που ξεχάστηκαν, παραδοσιακές καλλιέργειες", που είχε την υπομονή, την τόλμη και το μεράκι να συγγράψει ο λαογράφος Γιώργος Κουτσοκλένης είναι ένα σύγγραμμα πρωτοφανές για τα λαογραφικά χρονικά της πόλεως Αμφίσσης (Σαλώνων) αλλά και του Νομού Φωκίδος και όλης της χώρας των Ελλήνων. Ο συγγραφέας του βιβλίου καταγράφει και περιγράφει τη σκληρή ζωή που ζούσαν οι πρόγονοί μας, απ' τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας ως τα μισά του 20ου αιώνα, εξασκώντας ο καθένας με αγάπη και ζήλον το επάγγελμα που τάχθηκε να υπηρετεί, πο...

Σήμερα, και με τούτα τα γραφτά μας, εξακολουθούμε να κρατάμε ζωντανά τον ήχο τον φευγάτο, όπως αρκετά χρόνια το προσπαθούμε, να φέρουμε κοντά μας το παρελθόν και τους ανθρώπους, που ζήσανε πριν από 'μας, σ' αλλοτινές εποχές, με τις συνθήκες, τις δυσκολίες και τα προβλήματα του τότε. Και, αρκετές φορές, σκεφτόμαστε, πως αυτοί οι άνθρωποι μπορέσανε να επιβιώσουνε με τις τόσες δυσκολίες που υπήρχανε, κάτι που, ενδεχομένως, θα λένε για μας οι ερχόμενοι. Ο κάθε τόπος, και ο δικός μας, έχει την ιστορία του με τους ανθρώπους του, που κάποιους γνωρίσαμε, κι άλλους φευγάτους στο...

Η δημιουργία του εγχειριδίου του ιστορικού χωριού μας αποτέλεσε για μένα μια μεγάλη πρόκληση. Δεν θα γράψω την ιστορία του, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου, δεν είμαι συγγραφέας. Την ιστορία του χωριού μας, προσφάτως την έγραψε ο έγκριτος και αξιόλογος συγγραφέας, συγχωριανός μας, κύριος Χριστόφορος Τραυλός στο βιβλίο "Η θεσσαλική Ιθώμη - Το Φανάρι" εκδόσεις Σαββάλας και συνιστώ σ' όλους τους Φαναριώτες και προ πάντων στους νέους να το διαβάσουν. Πολλά ιστορικά στοιχεία που παραθέτω σ' αυτό το εγχειρίδιο, τα αποκόμισα από το βιβλίο του Χριστόφορου Τραυλού. Ιστορικά θα αναφε...

"...μέσα από το βιβλίο αυτό θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε την καλλιτεχνική δημιουργία της Χιώτισσας υφάντρας και κεντήστρας κυρίως μέσα από εικόνες, που στην εποχή μας είναι το πιο δυνατό και γλαφυρό στοιχείο επικοινωνίας. Δεν ήταν δυνατόν να φωτογραφηθούν και να καταγραφούν όλα τα Χιώτικα υφαντά και κεντήματα. 'Εχουμε κάνει μια επιλογή ικανή να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα στους αναγνώστες της πλούσιας παράδοσης των νησιών Χίου, Ψαρών και Οινουσσών στην υφαντική και στο κέντημα. Προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε τα υφαντά και τα κεντήματα μέσα στο φυσικό περιβάλλον που ζο...

Η πολιτιστική κληρονομιά δεν προσδιορίζεται ως αξία μόνο από το υλικοτεχνικό της υπόβαθρο αλλά κυρίως από τα πνευματικά, ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία, που κομίζει ανά τους αιώνες και μας παραδίδει ως παρακαταθήκη. Μια τέτοια κληρονομιά αποτελεί κάθε ξομπλιαστό και με ψημιδευτή τέχνη κρητικό υφαντό. Έχοντας χρέος και μνήμη απέναντι στην πλούσια παράδοση του τόπου μας, η παρούσα έκδοση παρουσιάζει την υφαντική τέχνη στο νησί μας, αποκαλύπτοντας τα μυστικά του κρητικού υφαντού, την τεχνική του, αλλά και τον ρόλο του στην καθημερινή ζωή των υφαντριών της Κρήτης.

Ο δημοδιδάσκαλος και ιατρός Νικόλαος Β. Φαρδύς (1853-1901) από τη Σαμοθράκη αφηγείται με διεξοδικό τρόπο την ιστορία της ελληνικής αποικίας στην (γαλλική) Κορσική. Οι Έλληνες έποικοι (730 Μανιάτες της οικογένειας των Στεφανόπουλων από τη Μάνη) εγκαταστάθηκαν στην Κορσική το 1676. Το 1775 τούς παραχωρήθηκε μεγάλη έκταση γης βόρεια της πρωτεύουσας του νησιού (του Αιακείου), όπου έκτισαν το χωριό Καργκέζε. Ο συγγραφέας εργάστηκε για επτά χρόνια (1885-1892) στο Καργκέζε, το οποίο μεταπλάθει αυθαίρετα σε "Καρυές", και γνωρίστηκε με τους απογόνους των Μανιατών εποίκων, οι οποίοι...

Προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε, να φωτογραφίσουμε, να παραστήσουμε ένα γλωσσοφιλολογικό καρδιογράφημα της Ύδρας του 19ου και 20ού αι. με αντικειμενικότητα και αμεροληψία, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς τραβηγμένα συμπεράσματα· χωρίς να θίγεται κανείς, αλλά και χωρίς σιωπές ενοχής ή φοβίας.

Προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε, να φωτογραφίσουμε, να παραστήσουμε ένα γλωσσοφιλολογικό καρδιογράφημα της Ύδρας του 19ου και 20ού αι. με αντικειμενικότητα και αμεροληψία, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς τραβηγμένα συμπεράσματα· χωρίς να θίγεται κανείς, αλλά και χωρίς σιωπές ενοχής ή φοβίας.

Πρόκειται για ένα βιβλίο αφιερωμένο στην αρχοντιά της κρητικής παράδοσης, την τσικουδιά. Ο φακός του φωτογράφου Ανδρέα Σμαραγδή, εξερευνά την παράδοση και τεχνοτροπία της Τσικουδιάς. Ως κέρασμα δεν είναι απλά η προσφορά ενός παραδοσιακού ποτού, αλλά η επισφράγιση μιας παλιάς ή νέας φιλίας και το θερμό καλοσώρισμα. Είναι δε ενδιαφέρουσα η χρήση της ως πολύ προσωπικού δώρου σε συγγενείς και γνωστούς, που από τη μια πλευρά δείχνει την εκτίμηση του παραγωγού προς τον δωρολήπτη και από την άλλη την περηφάνια του παραγωγού για το κατόρθωμά του, το οποίο μάλιστα για μεγάλο μέρος τ...

Στην Επαρχία Κυνουρίας του νομού Αρκαδίας υπάρχει ένας μικρός γεωγραφικός χώρος, περίπου οκτακοσίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, που ονομάζεται Τσακωνιά. Είναι χώρος ορεινός, απρόσιτος, που καλύπτεται από την πλούσια χλωρίδα του κυνουριακού Πάρνωνα. Τρία είναι τα αρχαιότερα και ορεινότερα χωριά που αποτέλεσαν αρχικά τη "Νεότερη Μεσαιωνική Τσακωνιά". Η Καστάνιτσα, ο Πραστός και η Σίταινα. Οι Τσάκωνες, όντας μακρινοί απόγονοι των Δωρολακώνων, που μετοίκησαν από την αρχαία Σπάρτη, μιλούν ακόμη και σήμερα (κάποιοι απ' αυτούς) την παραφθαρμένη δωρολακωνική διάλεκτο, η οποία διατηρ...

Σε μια μικρή γωνιά της πατρίδας μας, στη νοτιοανατολική Πελοπόννησο, ακόμα και σήμερα ηχούν στον αέρα οι τελευταίες λέξεις και φράσεις μιας πανάρχαιας ελληνικής γλώσσας, που επί αιώνες εξέφρασε τις χαρές, τις λύπες και τις ανάγκες της καθημερινής σκληρής βιωτής των Τσακώνων. Τα τείχη που υψώνει προστατευτικά ο επιβλητικός ορεινός όγκος του Πάρνωνα, διατήρησαν μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα σχεδόν ανέπαφο τον γλωσσικό θησαυρό μιας ολιγάριθμης κοινότητας Ελλήνων, των οποίων οι ρίζες χάνονται μέσα στην αχλή των πρώτων ιστορικών χρόνων. Οι Τσάκωνες συνεχίζουν να κατοικούν σε έναν...

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, καρπός αγάπης για τον τόπο, περιγράφει και αναλύει τις αθέατες πηγές της ιστορίας των Τρικέρων -η κραταιά ναυτική πολιτεία επί Τουρκοκρατίας υπήρξε μείζον κέντρο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα-, αναδεικνύει όψεις της οργάνωσης και της εξέλιξης της κοινωνίας τους, την ακμή και την προσαρμογή τους στις εξελίξεις, τον καθοριστικό ρόλο των γυναικών λόγω της μακρόχρονης απουσίας των ανδρών στα καράβια. Μιλά συγχρόνως για τις άμεσες αισθήσεις και τις φυσικές ομορφιές του τόπου, για τη μαγειρική και το κάλλος της τοπικής ενδυμασίας, τη γοητεία...

Πλούσιος ψαρότοπος το σύμπλεγμα των νησιών του Κορινθιακού Κόλπου, συγκέντρωνε ανέκαθεν πολλούς επήλυδες ψαράδες απ' όλες τις θάλασσες. Με τις μικρές γαΐτες τους έφταναν ως το μεγαλύτερο από τα νησάκια, τα Τριζόνια, παλεύοντας για την καθημερινή τους επιβίωση. Μικρό ψαροχώρι με δύο-τρεις ψαροκαλύβες φτιαγμένες από τους ίδιους, ζωντάνευε όσο οι άνθρωποι ήταν εδώ κι έπειτα έπεφτε πάλι σε βαθύ ύπνο. Ξύπναγε και πάλι από τον λήθαργο κάθε φορά που κατακλύζονταν από κύματα προσφύγων. Πύλη εισόδου των ελληνικών στρατευμάτων, εδώ δόθηκε και η πρώτη μάχη για τη λευτεριά της Δωρίδ...