Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ανθρώπων έργα", 296 παραδοσιακά επαγγέλματα", καταγράφτηκαν από την Ευαγγελία Χρ Παπαζή, που αφουγκράσθηκε τον κόπο και τον μόχθο του καθενός, που λύγιζε το σίδερο, σκάλιζε την πέτρα ή το ξύλο, έγραφε με τον κονδυλοφόρο στην κόλλα αναφοράς την πεθυμιά του αγράμματου, πρόσφερε άδολα πολύτιμες υπηρεσίες στον συνάνθρωπο. Προσπάθησε να αποτυπώσει στο χαρτί όσο το δυνατόν περισσότερα, παραδοσιακά, ξεχασμένα επαγγέλματα με στόχο, να σωθούν από του χρόνου τις κακοτοπιές, απ' την αλογισιά της παγκοσμιοποίησης, που χρόνια τώρα ρουφά την ομορφιά της αγνότητας. Ανάγνωσμα καθάριο,...

Το έθιμο των καλάντων παρουσιάζει ιδιαιτερότητες που δύσκολα τις συναντά κανείς σε άλλα παραδοσιακά έθιμα. Από τη μία είναι η εκπληκτική διάδοσή τους, καθώς το έθιμο επιτελούνταν από τις πόλεις μέχρι το τελευταίο χωριό. Από την άλλη είναι ένα από τα λιγοστά έθιμα που ζουν μέχρι και σήμερα, τόσο στα χωριά όσο και στα μεγάλα αστικά κέντρα, και μάλιστα με παρόμοια -σε γενικές γραμμές- λειτουργία. Οι ιδιαιτερότητες αυτές οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στη σύνδεση των τραγουδιών αυτών με σημαντικές γιορτές στον κύκλο του χρόνου αλλά και στον αγερμικό τους χαρακτήρα, δηλαδή στη λήψη...

Στο έργο αυτό περιγράφονται οι εορτές μέχρι τη δεκαετία του 1950 στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας με έμφαση στη διαλεκτολογική, ιστορική και αισθητική-λογοτεχνική άποψη. Ο συγγραφέας προσφέρει μια συνολική εικόνα του τρόπου με τον οποίο οι παλαιοί Αγχιαλίτες αντιμετώπιζαν την καθημερινότητά τους. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου παρουσιάζονται ολοζώντανα τα βιώματα των προσφύγων, όπως τα έζησε ο ίδιος και τα κατέγραψε. Με έναν επιτυχημένο συνδυασμό διαλόγου και περιγραφής, αλλά και χρησιμοποιώντας ως γλώσσα τη ντοπιολαλιά, κατορθώνει να προσφέρει μια πλήρη ηθογραφία ως ψυχογράφημ...

... η γιαγιά η Δεσποινιώ, πάτησε τα ογδόντα εννέα, μα... η μνήμη της ανθεί τα μυαλά της!! τετρακόσια κι είναι ποταμού πηγή που απ' του Χρόνου τα κανάλια, νάμα τρέχει βουερό ενθυμήσεων δροσάτων που ωραΐζουν τον καιρό. "... Το δε λόγων αυτής νάμα, έξω ρέον", συγκινεί γίνεται έμπνευση κι ιδέα... στ' άγονα, νερό κι υνί... Φωτεινή

Το βιβλίο περιλαμβάνει 100 και πλέον άρθρα για την Πρέβεζα, που έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής του συγγραφέα και έχουν ως κύριο θέμα τους την τοπική ιστορία, λαογραφία και τον πολιτισμό έτσι όπως ο πρεβεζάνος λόγιος τα μελέτησε και βίωσε. Το βιβλίο περιλαμβάνει αναλυτικότατο ευρετήριο ονομάτων και λέξεων που επιμελήθηκε το Ίδρυμα Ακτία Νικόπολις.

Η αναφορά στην πραγματικότητα με την συνακόλουθη αλήθεια είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο γεγονός. Η σπανιότητα οφείλεται στο ότι, πρώτον είναι αντιστρόφως ανάλογη της ευπώλησης των ιδεών, αλλά κυρίως διότι δημιουργεί συναισθηματικά ζητήματα. Θέτοντας σε προτεραιότητα την λογική και εξετάζοντας την συκιά μπορούμε να δούμε το ιστορικό είδωλο του χθες και του αύριο άνευ κάποιας παραμόρφωσης, με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν υπάρχει δυσλειτουργία. Η αντίληψη της ηχητικής διαφοράς του σήκω με το σύκο είναι μια ελάχιστη αλλά κατά περίπτωση προϋπόθεση κατανόησης δια το "Άπιστον". Η αν...

Μέσα από σπάνια φωτογραφικά τεκμήρια, που αποτυπώνουν ποικίλες εκφάνσεις της ζωής στις βλάχικες κοινότητες των αρχών του 20ού αιώνα, επιχειρείται η συνοπτική αλλά συστηματική παρουσίαση της ιστορικής πραγματικότητας και της πολιτισμικής ταυτότητας της λατινόφωνης Ρωμιοσύνης. Το βιβλίο αυτό πλουτίζει τη σχετική με εθνογραφικά θέματα βιβλιογραφία και συμβάλλει αποφασιστικά στην ερμηνεία και την κατανόηση της σύγχρονης ταυτότητας των Βλάχων της Ελλάδος.

Πώς έγινε το πέρασμα από τον πολιτισμό της ιππήλατης άμαξας στον πολιτισμό του αυτοκινήτου, στον Αθηναϊκό χώρο κυρίως, ιστορεί αυτό το βιβλίο. Μέσα από φωτογραφίες και πιο ζωντανά μέσα από συνεντεύξεις με τους λιγοστούς αμαξάδες που έχουν απομείνει, τους πολυπληθείς σήμερα ταξιτζήδες και απλούς ανθρώπους που βίωσαν τη χρήση ιππο-κίνητων οχημάτων, γίνεται προσπάθεια να κινηθεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη γύρω από τα οχήματα αλλά και γύρω από τους οδηγούς τους και να μεταφερθεί ο παλμός της ζωής του τότε και του τώρα.

[...]Το περιεχόμενο του βιβλίου επικεντρώνεται στη ζωή στη Γαστούνη του 20ού αιώνα. Μέσα από την καθημερινότητα των Γαστουναίων, φαίνεται το κλίμα της εποχής, τα ήθη και τα έθιμα, οι συνήθειες, τα γεωργικά και οικιακά αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν, τα δημοτικά τραγούδια, η ντοπιολαλιά των ανθρώπων της Γαστούνης και της Ηλείας, τα φαγητά που έτρωγαν και πώς τα παρασκεύαζαν, οι γεωργικές ασχολίες του κάμπου, τα προϊόντα, η χλωρίδα και η πανίδα του τόπου. Γίνεται μεγάλη αναφορά σε ανθρώπους διαφόρων επαγγελμάτων και ασχολιών. Οι Γαστουναίοι κινούνται σε όλα τα μέρη της Ηλ...

Συνήθως, η αναφορά στα γραφεία συνοικεσίων συνοδεύεται από ξάφνιασμα, μειδίαμα και προκατάληψη. Πώς γίνεται ένας τέτοιος θεσμός να επιβιώνει στην εποχή μας που κομπάζει για την απελευθέρωση του ατόμου; Μια πιο προσεκτική ματιά γύρω μας είναι αρκετή για να φανεί πως δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες. Η εποχή μας γέννησε νέα δεσμά, μεγέθυνε υπερβολικά τον ατομικισμό και εξώθησε στο περιθώριο αρκετούς ανθρώπους, διευρύνοντας σε υπερβολικό βαθμό το αίσθημα της μοναξιάς και της έλλειψης επικοινωνίας. Σκοπός του βιβλίου δεν είναι να προσφέρει ιστορίες γαργαλιστικές, αλλά να μιλή...

[...] Αυτό το βιβλίο το συγκροτεί ένα αδιάσπαστο πλέγμα από μνήμες και θρύλους και παραδόσεις. Το δονεί η δύναμη της αγάπης του συγγραφέα του για τη Στεμνίτσα. Το κάνει δικό μας η ανάγκη όλων μας να κρατηθούμε από το νήμα που διατρέχει το χρόνο και να μην παρασυρθούμε έρμαιοι, έξω από την προγονική μας πορεία.

Δεν κλείνουμε τα μάτια στο πολύχρωμο μωσαϊκό της ελληνικής παράδοσης και τιμούμε την ιστορία μας. Δεν φοβόμαστε να πούμε την άποψή μας, αλλά είμαστε παθιασμένοι με τη δουλειά μας. Θα θέλαμε να μπορούμε να μιλήσουμε όλα τα γλωσσικά ιδιώματα που συναντάμε στην Ελλάδας, να μάθουμε βλάχικα, τσακώνικα, αρβανίτικα, ποντιακά, να καταφέρουμε να πλουτίσουμε το λεξιλόγιό μας, να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Με αυτόν τον στόχο ξεκινήσαμε τη σειρά βιβλίων "Ρίζες Ελλήνων-Ανθρωπογεωγραφία της Ελλάδας". Για να ανοίξουμε ένα παράθυρο στη γνώση και να ασχοληθούμε με την καταγωγή μας... χ...

Οι σελίδες αυτού του βιβλίου περιέχουν μνήμες και ιστορίες, παλαιότερες αλλά και πιο σύγχρονες, από τη γη της Αττικής. Μνήμες και ιστορίες που για πολλές γενιές, οι περισσότερες, μεταφέρθηκαν κι έφτασαν ως τη γενιά τη δική μας προφορικά και που θεώρησα χρέος, έναντι των προγόνων μου, να τις καταγράψω ώστε να μη ξεχαστούν σε μια εποχή όπου όλα γύρω μας αλλάζουν ραγδαία. Κι είναι αλήθεια πως όποιος γεννηθεί στα Μεσόγεια, θέλει δε θέλει, αναλαμβάνει μεγάλες ευθύνες αφού το πρόσωπο του τοπίου είναι ένα παλίμψηστο από απανωτές γραφές. Κάθε μέρος έχει το δικό του όνομα, αρχαίο...

[...] Λαογραφικό και ηθογραφικό το πρόσφατο έργο της είναι, προ παντός ανθρώπινο. Όπως ακριβώς ξεχειλίζει από ανθρωπιά κι η ηρωΐδα του "Αργυρώ". Αναπλάθοντας τη ζωή της, όπως εκείνη της την διηγήθηκε, απλά, χωρίς περιττολογίες, ωραιοποιήσεις και υπονοούμενα, έτσι ακριβώς ξετυλίχθηκε στην ορεινή Αχαΐα, η Διώνη Ντόντη ξαναζωντανεύει ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν ξεχασμένο σήμερα στις πολύβουες πολιτείες και καταχωνιασμένο βαθειά στο ελλαδικό υποσυνείδητο, που ο επίπλαστος πολιτισμός μας απώθησε στο συλλογικό μας ασυνείδητο. [...] (Ελένη Κυπραίου, από τον πρόλογο)