Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το "Περί του ύφους" γράφτηκε μεταξύ 1926 - 1927, κυκλοφόρησε όμως το 1928 γιατί ο Αντρέ Ζιντ και ο Πωλ Βαλερύ (τον οποίο κριτικάρει έντονα το κείμενο) διαφωνούσαν με την έκδοσή του. Βιβλίο βίαιο, που δεν αφήνει όρθιο ούτε σέβεται τίποτα από την εποχή μας: τέχνη, πολιτική, ηθική, δυτικό πολιτισμό. Μέσα από τις σελίδες του -όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας- "κάθε εικόνα δημιουργεί έναν κατακλυσμό" και είναι ίσως η ιστορική στιγμή που ο Αραγκόν αρχίζει να περνάει από τον υπερρεαλισμό στον ρεαλισμό. Δεν είναι δυνατόν να απομονώσουμε το "Περί του ύφους" από την υπόλοιπη εξέ...

[...] Κι έπειτα, σύμφωνα με τη θεωρία που υποστήριζε ο Βιαν και που ουδόλως επινοημένη ήταν, τα όρια ανάμεσα στον ερωτισμό και την πορνογραφία, ανάμεσα στην πορνογραφία και το άσεμνο, ανάμεσα στην αξιοσέβαστη και την άλλη λογοτεχνία , είναι άκρως ασαφή (οι καλύτεροι ειδήμονες και οι πιο σχολαστικοί δικαστές το ξέρουν καλά αυτό): η διαστροφή βρίσκεται στο μυαλό του αναγνώστη και η απλή περιγραφή ενός δέντρου μπορεί να προκαλέσει σ’ εκείνον τον οποίο ο δαίμονας του σεξ γαργαλάει επίμονα οράματα που το Σατυρικόν ή ο μαρκήσιος ντε Σαντ (τον οποίο ο Βιαν δικαίως κατατάσσει είτε...

Δύο αποσπάσματα από το βιβλίο: 1. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΥΟΣΜΟΥ ΝΗΣΟΥ: Η Εύοσμος νήσος είναι όλως ευαίσθητη, και οχυρωμένη με μαδρεπόρες, που απεσύρθησαν, στον ερχομό μας, εντός των κοραλλένιων τους κλωβών... Ο βασιλεύς της νήσου ήταν γυμνός μες σε μια βάρκα, με το κυανόλευκο διάδημά του ζωσμένο στους γοφούς... Αποστολή του είναι να διατηρεί για το λαό του τις εικόνες των θεών του. Μιαν από αυτές, την στερέωσε με τρία καρφιά στο κατάρτι του πλοίου, και ήταν σαν τριγωνικό ιστίο, ή σαν ισόπλευρος χρυσός ενός λιαστού ιχθύος εκ βορείων. Και, πάνω από το ενδιαίτημα των γυναικών του, έχε...

Για όσους αμφιβάλλουν για την ποίηση των οικονομικών σελίδων και γι’ αυτούς που τις απολαμβάνουν, για όσους έχουν καταλάβει ότι είναι προτιμότερο να παντρευτείς έναν δισεκατομμυριούχο από το να δουλεύεις γι’ αυτόν ή ν’ αγοράζεις τα προϊόντα του, για όλους εμάς, το βιβλίο αυτό, γραμμένο από μια τυχερή Γαλλίδα μελλόνυμφη που αφήνει πίσω την προηγούμενη ζωή της μ’ έναν μεγαλοπρεπή ενταφιασμό, παρέχει χρήσιμες συμβουλές και αναλύει τους μηχανισμούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και την έκρηξη των ανισοτήτων... Όταν ο σκληρός πυρήνας του παγκόσμιου καπιταλισμού ετοιμάζε...

Ο Ριβαρόλ επιμένει ιδιαίτερα στον ζωτικό ρόλο των παθών. Τα πάθη δρουν ως κινητήριες δυνάμεις της ατομικής και συλλογικής ζωής, ενώ το λογικό περιγράφει απλώς τη δράση τους, αν αρκείται στον ρόλο του αναλυτή, ή βρίσκει το πιο τελεσφόρα μέσα γαι την επίτευξη των επιθυμιών τους, αν αποφασίζει να συμπράξει μαζί τους, όπως γίνεται κατά κανόνα.

"Ό,τι δεν µε σκοτώνει µε κάνει πιο δυνατό". Ναι, αλλά... Πόσο δύσκολο είναι να αναλογίζεσαι την ευτυχία... Το συντριπτικό βάρος όλων αυτών. Το καλύτερο είναι να σιωπήσεις για πάντα και να στραφείς προς τα υπόλοιπα. - Να αποµακρυνθείς από όλα. Ελλείψει της ερήµου, η πανούκλα ή ο µικρός σταθµός του Τολστόι. - Το παράδοξο της πανούκλας; Το 1ο µέρος είναι τµήµα µιας έκθεσης που θα έπρεπε να είναι ολόκληρη πάρα πολύ γρήγορη - ακόµα και στις εφηµερίδες. Ένα από τα πιθανά θέµατα: µάχη της ιατρικής και της θρησκείας: οι δυνάµεις του σχετικού (και ποιου σχετικού!...

"Πρώτα πρώτα πρέπει να σωπαίνουµε - να καταργούµε το κοινό και να έχουµε το κουράγιο της αυτοκριτικής. Να εξισορροπούµε µια προσεκτική καλλιέργεια του σώµατος µε την πλήρη συνείδηση της ζωής. Να εγκαταλείπουµε κάθε αξίωση και ν’ αφοσιωνόµαστε σ’ ένα διπλό έργο απελευθέρωσης - ως προς τα χρήµατα και ως προς τις µαταιοδοξίες και τις µικροψυχίες µας. Να ζούµε ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν είναι υπερβολικά τα δύο χρόνια από µια ολόκληρη ζωή για να σκεφτούµε πάνω σ’ ένα µόνο πράγµα. Πρέπει να εξουδετερώσουµε οριστικά όλες τις προηγούµενες καταστάσεις και να βάλου...

Οι "Σκέψεις" συγκροτούν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του ανατρεπτικού ευθυμογράφου με το βιτριολικό χιούμορ, ο οποίος είχε δηλώσει ότι "όλη του τη ζωή αγωνιζόταν ενάντια στα ταμπού, όποια κι αν ήταν αυτά" και του οποίου το έργο "δεν σβήνεται ούτε με σφαίρες". Οι "Σκέψεις χωρισμένες" θεματικά και εμπλουτισμένες με σκίτσα, είναι ένα βιβλίο-καθρέφτης τού... χειρότερου εαυτού μας. Ο Βολίνσκι μάς δείχνει όλες τις όψεις: τον εθνικιστή, τον ξενόφοβο, τον ρατσιστή, τον σεξομανή, τον μαζοχιστή, τον αριστεριστή, τον φασίστα, τον ηλίθιο, τον κακό και τον μαλάκα. Εξωθεί την π...

Παρά τα δύο έγκυρα λογοτεχνικά βραβεία που τίμησαν το έργο του, ο Περέκ, ενόσω ζούσε, παρέμεινε ένας μάλλον περιθωριακός συγγραφέας, στα όρια της εκκεντρικότητας. Σήμερα, καθιερωμένος και πολυμεταφρασμένος, εκτιμάται ως μείζων εκπρόσωπος της σύγχρονης γαλλικής αυτοβιογραφικής γραφής, στην οποία έδωσε νέα ώθηση και προοπτική, δίχως να παραγνωρίζεται η συμβολή του στην αυστηρή παράδοση των τεχνοπαιγνίων του Oulipo. Η επινόηση του νέου και η ανάμνηση του παλαιού είναι οι δύο πόλοι μεταξύ των οποίων κινείται και τους οποίους συνεχώς συνδυάζει ο Περέκ στα κείμενά του. Επιχειρώντ...

Στο "J’ai tue", ο Σαντράρ εξιστορεί μια όψη της ποίησης, πιθανόν τη δυσμενέστερη μα ταυτοχρόνως αγλαή. Λέξη προς λέξη όλα όσα συνέβησαν στο μέτωπο. Το κείμενο επιβεβαιώνει τον εξευτελισμό, την αγριότητα και τη φρίκη του πολέμου, με τον σκοτωμό ενός Γερμανού στρατιώτη να μετατρέπεται σε νίκη της ζωής, της ελεύθερης βούλησης, δίχως ενοχή. Ο Σαντράρ απεικονίζει το αίσχος του πολέμου τόσο έντονα, τόσο περιγραφικά, που αμέσως μετά την έκδοση του κειμένου, το 1918, ένας αρθρογράφος τον αποκάλεσε βάρβαρο και αμφισβήτησε τη λογοτεχνική φύση και αξία του κειμένου. Ο ποιητής δεν δ...

Το "Σόδομα και Βερολίνο" είναι η "συμφωνία μιας μεγαλούπολης", του Βερολίνου, μέσα από την ιλαροτραγική εποποιία του Όντεμαρ Μύλλερ, ενός Γερμανού ως το κόκαλο, που αγκαλιάζει με φρενιτιώδη ταχύτητα τη μια μετά την άλλη, ιδέες, γυναίκες, καριέρες, καθώς η Γερμανία μετά τον πόλεμο οδηγείται μες στην οικονομική κρίση από την επανάσταση στην άνοδο του Ναζισμού.

Την στιγμή εκείνη που ετοιμαζόταν να διαδεχτεί το σούρουπο, ώρα ανέκαθεν διαποτισμένη από κάποια θλίψη, ο Καού-τζερ, όρθιος πάνω στην άκρη του βράχου και ακίνητος σαν άγαλμα, έμοιαζε να μην έχει νιώσει τίποτα απ’ αυτή την αίσθηση. Τα μάτια του δεν έπαυαν να διατρέχουν αυτή την απεραντοσύνη ξηράς και θάλασσας. Τα βλέφαρά του μόλις που ανοιγόκλειναν και, συνηθισμένος ίσως στο θέαμα αυτών των γαλήνιων ερημιών, μάλλον κοίταζε μέσα παρά έξω του. Έμοιαζε, πράγματι, να βρίσκεται στο βασίλειό του, το οποίο καμιά δύναμη δεν θα ’χε το δικαίωμα να του αποσπάσει... Παρέμεινε έτσι κά...

Είχαμε εγκατασταθεί μέσα στο θάνατο από το γάμο μας και μετά. Η Μυριέλ πριν από μένα. Εγώ, λίγο λίγο. Είχε πεθάνει και δεν είχα καταλάβει τίποτε. Ήταν νεκρή για τον εαυτό της, νεκρή για μένα. Ήμουν τυφλός μήπως από έρωτα; Η ιστορία μας είναι η ιστορία των μικροπαντρεμένων, των έλα-σε-παντρεύομαι-γιατί-δεν-είσαι-και-τόσο-κακή. Καλύτερη, η Μυριέλ είναι ακόμα καλύτερη. Γιατί όμως να χρειάζονται πέντε χρόνια για ν' ανακαλύψεις ένα σώμα ή ένα πρόσωπο; Πόσος καιρός χρειάζεται για να ξυπνήσει η επιθυμία; Είμαστε χαμένοι κι οι δυο, δίχως προσανατολισμό μετά τη ρήξη. Είμαστε ενηλικι...

Μια λαϊκή ρήση λέει πως "ο όχλος δεν σκέφτεται". Και γιατί δεν σκέφτεται ο όχλος, απ' τη στιγμή που κάθε άτομο μέσα στον όχλο σκέφτεται; Γιατί ένας όχλος κάνει αυθόρμητα ό,τι δεν θα έκανε ποτέ καμία από τις μονάδες του; Γιατί ένας όχλος έχει ακατανίκητες παρορμήσεις άγριες επιθυμίες, ανόητες τάσεις που τίποτα δεν τις σταματά, και γιατί άγεται και φέρεται από αυτές τις αλόγιστες τάσεις, γιατί κάνει πράγματα που δεν θα έκανε κανένα από τα άτομα που τον απαρτίζουν; ... "Ό,τι είπα για τους όχλους ισχύει άλλωστε για ολόκληρη την κοινωνία, και για όποιον θα ήθελε να διατηρήσει...

"Μπαίνω στη θέση εκείνου που κάνει κάτι, και όχι σ' εκείνου που μιλάει για κάτι: δεν μελετάω ένα προϊόν, αναλαμβάνω μια παραγωγή. Καταργώ τον λόγο περί του λόγου. Ο κόσμος δεν έρχεται πια προς εμένα με τη μορφή ενός αντικειμένου, αλλά με τη μορφή γραφής, δηλαδή μιας πρακτικής. Περνάω σ' έναν άλλο τύπο γνώσης (σ' εκείνον του Ερασιτέχνη)..." Roland Barthes