Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Κωνσταντίνος Θ' Μονομάχος (1042-1065) υπήρξε ένας αυτοκράτορας που αποδοκιμάστηκε τόσο από τους Βυζαντινούς ιστορικούς και χρονογράφους, όσο και από την πλειονότητα των μεταγενέστερων μελετητών της βυζαντινής ιστορίας. Οι επικρίσεις εναντίον του επικεντρώθηκαν στις στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις του, στην υποτίμηση του νομίσματος και στις άσκοπες δαπάνες που επιβάρυναν την οικονομική κατάσταση του κράτους. Ωστόσο, η συστηματική μελέτη της περιόδου από το 1025 μέχρι το 1081 και ιδιαίτερα της βασιλείας του, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Κωνσταντίνος Θ' Μονομάχος δεν υπήρξε ένας...

-Η πορεία προς την πτώση -Η επική πολιορκία και η δραματική άλωση -Τα τείχη της Κωνσταντινούπολης -Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής -Ο Ιωάννης Ουνυάδης και ο βαλκανικός συνασπισμος -Οι αντίπαλοι ηγεμόνες -Βιβλιοπαρουσίαση

Στο Βυζάντιο οι τιμητικοί τίτλοι και τα έμπρακτα αξιώματα αποτελούσαν το μέσο με το οποίο ο αυτοκράτορας (η πολιτεία) εξέφραζε την ευαρέσκεια και την εκτίμηση του προς τους πιστότερους και ικανότερους των υπηκόων του. Το ιστορικό αυτό πόνημα, αποτελεί προσπάθεια παρουσίασης των περισσότερων τιμητικών τίτλων και εμπράκτων αξιωμάτων που κατά καιρούς ίσχυσαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Η δεισιδαιμονία και η μαγεία ήταν συνυφασμένη με τη ζωή των Βυζαντινών. Ήταν αντιλήψεις και τρόπος ζωής που κληροδοτήθηκαν στο Βυζάντιο από το παρελθόν και συνέχισαν να λειτουργούν απρόσκοπτα σε όλη τη διάρκεια από τον 4ο έως και τον 7ο αιώνα μ.Χ., επηρεάζοντας βαθιά τις αντιλήψεις και τη λειτουργία της κοινωνίας. Η ύπαρξη μαγείας στο Βυζάντιο εξυπηρέτησε στην εξόντωση πολιτικών, θρησκευτικών και επαγγελματικών αντιπάλων και στην εξουδετέρωση ατόμων και ομάδων που στρέφονταν κατά της καθεστηκυίας, τάξης... Μάγοι, γητευτές και φαρμακοί δρούσαν ελεύθερα -αποκομίζοντας τεράστ...

Το Βυζάντιο, η Κωνσταντινούπολη -"Νέα Ρώμη" της Ανατολής- έγινε από τις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. η πρωτεύουσα της μεσαιωνικής ελληνικής αυτοκρατορίας, η οποία έμελλε να διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στην ιστορική εξέλιξη των εθνών της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου για εντεκάμισι περίπου αιώνες (284/324 έως 1453/1461 μ.Χ.), μέχρις ότου στα μέσα του 15ου αι. μια άλλη μεγάλη δύναμη, οι Οθωμανοί Τούρκοι από την Ασία, την αντικατέστησε στον κυρίαρχο αυτό ρόλο. Στη διάρκεια της υπερχιλιόχρονης ζωής της η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατόρθωσε να επιζήσει μέσα από αμέτρητες εξωτερ...

Ο πρωτοβεστιάριος Γεώργιος Σφραντζής (1401-1466), επιφανής στρατιωτικός, πολιτικός και συγγραφέας ευγενούς καταγωγής, υπήρξε αυτόπτης του ψυχομαχητού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έζησε τα δραματικά γεγονότα της Αλώσεως, υπέστη την πικρή μοίρα του νικημένου, αιχμαλωτίστηκε, κακόπαθε, είδε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο να πέφτει στις επάλξεις και γενικά ήπιε ως το τέλος το ποτήρι της ήττας. Στα γεράματά του κατέληξε στην Κέρκυρα, όπου και έγραψε τις πολύτιμες αναμνήσεις του σε μορφή ιστορικού Χρονικού, το οποίο και είναι ένα από τα δραματικότερα κείμενα της υστεροβυζαντινής επ...

Ο πρωτοβεστιάριος Γεώργιος Σφραντζής (1401-1466), επιφανής στρατιωτικός, πολιτικός και συγγραφέας ευγενούς καταγωγής, υπήρξε αυτόπτης του ψυχομαχητού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έζησε τα δραματικά γεγονότα της Αλώσεως, υπέστη την πικρή μοίρα του νικημένου, αιχμαλωτίστηκε, κακόπαθε, είδε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο να πέφτει στις επάλξεις και γενικά ήπιε ως το τέλος το ποτήρι της ήττας. Στα γεράματά του κατέληξε στην Κέρκυρα, όπου και έγραψε τις πολύτιμες αναμνήσεις του σε μορφή ιστορικού Χρονικού, το οποίο και είναι ένα από τα δραματικότερα κείμενα της υστεροβυζαντινής επ...

Ο πρωτοβεστιάριος Γεώργιος Σφραντζής (1401-1466), επιφανής στρατιωτικός, πολιτικός και συγγραφέας ευγενούς καταγωγής, υπήρξε αυτόπτης του ψυχομαχητού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έζησε τα δραματικά γεγονότα της Αλώσεως, υπέστη την πικρή μοίρα του νικημένου, αιχμαλωτίστηκε, κακόπαθε, είδε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο να πέφτει στις επάλξεις και γενικά ήπιε ως το τέλος το ποτήρι της ήττας. Στα γεράματά του κατέληξε στην Κέρκυρα, όπου και έγραψε τις πολύτιμες αναμνήσεις του σε μορφή ιστορικού Χρονικού, το οποίο και είναι ένα από τα δραματικότερα κείμενα της υστεροβυζαντινής...

Δύο εποχές του Βυζαντίου χαρακτηρίζονται από μια έντονη στροφή προς την κλασική παιδεία, δηλαδή τον ουμανισμό: η πρώτη τον 9ο αιώνα και η δεύτερη τον 13ο. Ο πρώτος ουμανισμός, αντίθετα με τον δεύτερο, δεν είχε μελετηθεί αρκετά. Το κενό καλύπτεται από το συνθετικό έργο του Λεμέρλ. Ο συγγραφέας δεν περιορίζεται να μελετήσει το φαινόμενο στα στενά χρονικά του όρια, αλλά εξετάζει συνολικά το πρόβλημα της παιδείας στους πρώιμους και μέσους βυζαντινούς χρόνους. [...]

Οι Βυζαντινοί έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην προστασία του περιβάλλοντος, αγαπούσαν τη χλωρίδα και την πανίδα, δεν επέτρεπαν να κρύβει ένα σπίτι τη θέα του άλλου είτε προς το βουνό είτε προς τη θάλασσα, στόλιζαν τις πόλεις τους με ωραίους κήπους, έκτιζαν τα μοναστήρια τους σε θαυμάσια φυσικά τοπία και απεικόνιζαν στην τέχνη τους πολλά θέματα από τον φυτικό και ζωικό κόσμο. Η Ορθοδοξία επιδεικνύει έντονο ενδιαφέρον για τα οικολογικά προβλήματα με εκδηλώσεις, εκδόσεις, επιστημονικά συνέδρια, λατρευτικές συνάξεις, ειδικές παρεμβάσεις, θεωρώντας τον άνθρωπο διαχειριστή και όχι...