Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι σελίδες που ακολουθούν, απευθύνονται στους επαναστάτες εργάτες και σε κανέναν άλλον. Στους εργάτες, γιατί εκτός απ' τους εργαζόμενους που συμμετέχουν άμεσα στο προτσέσσο παραγωγής, κανείς άλλος δεν έχει τη δύναμη να δώσει ένα αποφασιστικό χτύπημα στον εμπορευματικό ιμπεριαλισμό. Στους επαναστάτες εργάτες, γιατί αυτοί που παραμένουν ενταγμένοι στα κόμματα, τα συνδικάτα, τις μικροοργανώσεις, δεν κάνουν άλλο παρά να δουλεύουν, σαν ελεεινοί σκλάβοι, για το δυνάμωμα του κυρίαρχου συστήματος και της μιζέριας του. [...] (από το κείμενο του βιβλίου)

Οι ανθρωπολογικές πρακτικές και τα κίνητρά τους, οι "πολυγενετικές" και οι "μονογενετικές" θεωρίες για την καταγωγή του ανθρώπου, ο μύθος του φυλετικού ντετερμινισμού, οι πρωτόγονες "αναρχικές", "α-κρατικές" κοινωνίες των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, οι κοινωνίες που βασίζονται στη συγγένεια και τα γένη, οι διαχειριστικές πολιτείες, οι ανεξάρτητες φυλαρχίες χωριών. Ο Καναδός ανθρωπολόγος Χάρολντ Μπάρκλεϊ, παραθέτει τα σημαντικότερα ευρήματα της ανθρωπολογικής έρευνας, και καταδεικνύει τη συνάφειά τους με αναρχικά ζητήματα όπως: την ενότητα του ανθρώπινου είδους, τη σημασία της σ...

Το 2011, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος ξεσηκώθηκε στις πλατείες και τους δρόμους των μεγαλουπόλεων του πλανήτη, από την Πουέρτα ντελ Σολ και το Σύνταγμα μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, εμπνευσμένος από το κίνημα της πλατείας Ταχρίρ και την Αιγυπτιακή Επανάσταση. Στην καρδιά κάθε τέτοιας αυθόρμητης εξέγερσης ήταν η απόρριψη της εξουσίας, του αυταρχικού κράτους, της διεφθαρμένης κοινοβουλευτικής πολιτικής και των πολιτικών κομμάτων που υπηρετούν τον εαυτό τους και το σύστημα. Οι ιδέες του αναρχισμού πάντοτε είχαν απήχηση ιδιαίτερα τους νέους που εξεγείρονται ενάντια σε αυτό...

Πολλοί αναρχικοί είναι καχύποπτοι απέναντι στην 'ψυχολογιοποίηση', και αναφέρονται πολύ ελάχιστα στην ψυχολογία πέραν του να ασκούν κριτική στον ατομικισμό της. Ωστόσο, στις ψυχολογικές υποθέσεις σχετικά με την εξουσία, την ιεραρχία, τη συνεργασία και παρόμοιες δυναμικές λανθάνει μια κριτική απέναντι στον κρατισμό και τον καπιταλισμό, και σκιαγραφούνται προ-εικονιστικές απόπειρες για την αλλαγή της κοινωνίας έτσι ώστε οι άνθρωποι να επιτυγχάνουν πιο εύκολα τόσο την αυτονομία όσο και την αμοιβαιότητα. Την ίδια στιγμή, ο προσωπικός και διαπροσωπικός αναβρασμός συχνά δυσχεραίν...

Μπορούμε, όπως έκανε ο Μαλατέστα, να υποστηρίξουμε την ομοσπονδιακή συσπείρωση όλων των αναρχικών ομάδων. Ή, πάλι να υποστηρίξουμε την άποψη του Κροπότκιν ότι οι αναρχικοί πρέπει να συνεχίσουν να δρουν σε ξεχωριστές μικρές ομάδες, αλλά αφιερώνοντας ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριοποίησής τους στην ενασχόληση με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ή, ακόμη να σταθούμε στην άποψη του Τζέιμς Γκιγιόμ, του θαρραλέου συντρόφου του Μπακούνιν, ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τις ειδικές αναρχικές οργανώσεις και να δουλέψουμε αποκλειστικά μέσα στα επαναστατικά συνδικάτα προκειμένο...

Η "Αναρχία" αποτελεί ένα ευρύ φάσμα πεποιθήσεων και πρακτικών. Παρά τις φαινομενικές αντιφάσεις -σοσιαλισμός και ατομικισμός, τρομοκρατία και πασιφισμός, φιλοσοφία και αγωνιστική κινητοποίηση- δύο πράγματα ενώνουν όλους τους αναρχικούς η απόλυτη απόρριψη της κρατικής εξουσίας και η ακλόνητη πίστη στις δημιουργικές δυνατότητες των ελεύθερων ανθρώπινων όντων.

Ο όρος "αναρχισμός" τείνει να ανακαλεί εικόνες επιθετικής αντικυβερνητικής διαμαρτυρίας και, πρόσφατα, οργισμένων διαδηλώσεων εναντίον οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είναι, όμως, πράγματι ο αναρχισμός αναπόδραστα συνδεδεμένος με τις βίαιες ταραχές; Ακολουθούν οι οπαδοί του μια συνεκτική θεωρία; Τι ακριβώς είναι ο αναρχισμός; Ο Colin Ward εξετάζει τον αναρχισμό από ποικίλες προοπτικές: θεωρητικές, ιστορικές, διεθνείς, εξερευνώντας, παράλληλα, τη σκέψη σημαντικών θεωρητικών του αναρχισμού, από τον Κροπότκιν έως τον Τσόμσκυ. Ο Colin W...

Οι ιδέες του Προυντόν, του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, που έμοιαζαν θαμμένες στα βάθη της Ιστορίας, άρχισαν -κυρίως στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα- να ξαναβρίσκουν το χαμένος τους σφρίγος και την ορμή τους. Οι σημαίες των αναρχικών πληθαίνουν στις διαδηλώσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, τα αιτήματά τους έχουν πια μια θέση στις σημερινές διαμάχες για την οικολογία ή τον νεοφιλελευθερισμό, ολοένα και νέες ομάδες ξεπηδούν και συσπειρώνονται στο ίντερνετ. Διανοούμενοι σαν τον Μισέλ Φουκώ, τον Ζιλ Ντελέζ, τον Νόαμ Τσόμσκι και τον Μάρεϊ Μπούκτσιν ανανγνωρίζουν στα έρ...

"...Αναρχικοί; Όχι, αυτοί οι ανυπόμονοι φιλήδονοι οι οποίοι, ελλείψει του νομίμου εργαλείου το οποίο επιτρέπει "να ζήσεις την ζωή σου" με κάθε ασφάλεια, το κεφαλαίο, κατέφευγαν πάντοτε στο παράνομο εργαλείο, το περίστροφο. Από τους αναρχικούς έχουν μονάχα την ετικέτα... Για αυτούς επίσης ο πλούτος, ή έστω οι απολαύσεις τις οποίες εξασφαλίζει, όπως και για τους αστούς, τα αδέλφια τους, απετέλεσε τον σκοπό των προσπαθειών τους. Τα μέσα για να τον επιτύχουν; Δεν έχουν σημασία, αρκεί να επιτευχθή... Από την πλευρά τους, κρατούν λάθος σημαία. Δεν ανήκουν στον Αναρχισμό αλλ...

Πόσο εύκολο είναι να ονομάζεσαι Γιονάταν, Γιούρι, Τάλι, Γκιλ, Σάρα, Ρουθ και να θέλεις να απαλλαγείς από τα "σιωνιστικά γυαλιά" που -στις πλείστες των περιπτώσεων- σου έχουν φορέσει από την ημέρα που γεννήθηκες στο Ισραήλ; Και ποιο είναι το τίμημα αν τολμήσεις να το κάνεις; Να μεγαλώνεις σε ένα εθνικιστικό περιβάλλον, να μαθαίνεις αριθμητική στο σχολείο μετρώντας τανκς αντί για μήλα και η μπάλα σου να πέφτει συνέχεια σε πόδια στρατιωτών που φυλάνε κάθε γωνιά στο όνομα της "ασφάλειας". Και τι θα συμβεί αν μια μέρα η συνείδησή σου ξυπνήσει και καταλάβει το νόημα του σιωνισμού...

"Η Αναρχία είναι ασφαλώς μια ψυχολογική, πολιτισμική και ιστορική σταθερά, όμως αυτή η σταθερά είναι ασυνεχής, σχεδόν ασύλληπτη. Δεν υπάρχει αλληλουχία στην Αναρχία γιατί είναι ανάβλυσμα εξ ορισμού. Η Αναρχία (ή ο αναρχισμός) δεν αναγνωρίζεται ποτέ στην κατάσταση των πραγμάτων. Εξ αυτού άλλωστε του γεγονότος, είναι αδύνατον να σκεφθεί ή να γράψει κανείς μια ιστορία της Αναρχίας στο στυλ ενός μυθιστορήματος του Μπαλζάκ με μια αρχή, μια ομοιόμορφη εξέλιξη και ένα τέλος. Είναι γεμάτη με κενά και ιλίγγους. Είναι φτιαγμένη με ξεφτίδια. Η γέννησή της πάντα μας διαφεύγει. Δεν ξέρο...

Φαντάζομαι έναν ειδήμονα της λογικής που έχει να εξετάσει το εξής πρόβλημα: δεδομένου, αφ' ενός, ότι οι αναρχικοί απορρίπτουν κάθε μορφή θρησκείας και, αφ' ετέρου, ότι οι χριστιανοί κηρύττουν την υπακοή στην πολιτική εξουσία, πώς μπορεί κάποιος να είναι συνάμα αναρχικός και χριστιανός; Αλλά σ' αυτό τον τομέα, όπως στο σύνολο του έργου του, ο Ζακ Ελλύλ δεν υποβάλλει καθαρές αφηρημένες, λογικές ή θεωρητικές ερωτήσεις. Δεν παρεμβαίνει εδώ ως ειδικός της πολιτικής φιλοσοφίας ή της ιστορίας των ιδεών, ούτε ως θεολόγος. Αυτό που τον απασχολεί είναι να δώσει νόημα στην προσωπική τ...