Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Το σούρουπο εισχωρούσε δειλά στο δωμάτιο κι εγώ περιεργαζόμουν τις φωτογραφίες σας. Το άγριο προφίλ του Φρειδερίκου με τα φοβερά μουστάκια, το τεράστιο καμπυλωτό μέτωπο και τα πυκνά μαλλιά έρχονταν σε συμπληρωματική εναρμόνιση με το λιπόσαρκο πρόσωπο του Ιωάννη, που το καλογερίστικο σκουφί κάλυπτε μαζί με τα γένεια όλη σχεδόν την μορφή, τονίζοντας τα τεράστια, ασκητικά μάτια. Το βλέμμα σας ήταν κοινό: ένα βλέμμα άγριας ονειροπόλησης, πάνω και πέρα από τα ανθρώπινα, το ολόλαμπρο, απόσκομο βλέμμα του ερημίτη." Στην προσπάθειά της να αναπτύξει ένα ιδεολογικό σύστημα ερμηνεία...

Η πορεία ενηλικίωσης και αυτογνωσίας μίας αυθόρμητης, ζωντανής, αντισυμβατικής γυναίκας μέσα από συνεχείς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Από το καλοκαίρι της εφηβείας στην Ανάβυσσο και από εκεί Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Κάιρο. Από την άλλη, οι σειρήνες του έρωτα και του πόθου... Όμως το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ, Ινδία, Βιετνάμ, Θιβέτ, Ταϊλάνδη αφού η ηρωίδα δηλώνει δεσμευμένη, όχι με άντρα αλλά με το διαβατήριό της.

Ιστορίες καθημερινής τρέλας με sex, αλκοόλ, τζόγο, καυγάδες και άφθονο χιούμορ. Κραυγαλέος κυνισμός και λανθάνων ρομαντισμός συνδυάζονται με αριστουργηματικά πρωτότυπο τρόπο.

Ιστορίες του δρόμου και των μπαρ με sex, αλκοόλ και άφθονες χιουμοριστικές καταστάσεις, δοσμένες με την χαρισματική πένα του Lee Wolf.

- Να σου πω, είπε ο Γιάννης. - Να μη μου πεις, είπε η Ράνια. - Ακούς; είπε ο Γιάννης. -Όχι, είπε η Ράνια. - Είπες ότι τελειώσαμε, εντάξει; - Ναι, είπε η Ράνια. - Και θέλω το πουλόβερ μου να φύγω, είπε ο Γιάννης. - Ωραία, είπε η Ράνια. Ψάξε στο πατάρι ή στο μπαούλο. - Έψαξα, είπε ο Γιάννης. - Κι αυτό τι είναι; είπε η Ράνια. - Μάλιστα, είπε ο Γιάννης. - Αυτό τι είναι; ξαναείπε η Ράνια. - Κοίταξε, είπε ο Γιάννης. - Να κοιτάξω τι; - Είναι κομμάτια, είπε ο Γιάννης. Το 'χει φάει ο σκόρος. - Χα, είπε η Ράνια. Λες να καβγαδίζουν κι αυτοί; - Θα μπορούσες να του έχεις...

Φύλλα βιβλίου αφιερωμένα σε φύλλα τροφής. Ναι, είναι αναγκαίο να τρώμε, όμως ποιος αποφάσισε γι' αυτή τη δραστηριότητα, μάλιστα χωρίς τη δική μας συμμετοχή; Καθημερινό μυστήριο, έχασε όμως την αξία του σε χάος εμπορίου και μεταλλαγών. Μια σειρά από θέματα γύρω από την αδιάσειστη ανάγκη, όπως η ερωτική της διάσταση, η δημοκρατική της τάση φανερωμένη στο κοινό για όλους μέγεθος της μπουκιάς, η εξαφάνιση της ριψοκίνδυνης τροφής από το fast food, η μετατροπή της τελετουργικής νηστείας σε δίαιτα αστικών τετραγωνικών. Υπάρχει πολιτισμός της πείνας και πως αντιμετωπίζει τον ανθ...

Mικρά και μεγάλα αφηγήματα με διαφορετικό ύφος και γλώσσα το καθένα, με τη δική του ιστορία που συχνά η αλήθεια αγγίζει το μύθο, σε χρόνο τωρινό ή παρελθόντα.

Η φωτεινή έξοδος απαρτίζεται από επτά μικρά πεζά, τα οποία έχουν ως κοινό θέμα τις δυσκολίες στις σχέσεις που οδηγούν συχνά στη διάλυση και η αναζήτηση μιας αχτίδας φωτός σαν λυτρωτική έξοδο.

Η "Φωτεινή έξοδος" απαρτίζεται από εφτά ιστορίες που βασίζονται στην ανάλυση των ψυχολογικών καταστάσεων της αφηγήτριας και τη βυθοσκόπηση της σιωπής της ως αποτέλεσμα εμπειριών που σχετίζονται με ανθρώπους και προσδοκίες που την διέψευσαν. Κοινό θέμα των μικρών πεζών είναι, όπως προκύπτει από τα προηγούμενα, οι δυσκολίες στις σχέσεις, που οδηγούν συχνά σε διάλυση και η αναζήτηση μιας αχτίδας φωτός σαν λυτρωτική έξοδο. Πρόθεση της συγγραφέως να μιλήσει για φαινόμενα καθολικά όπως η φιλία, ο έρωτας, η αγάπη, η συνεργασία και η ειρηνική συνύπαρξη. Αυτοσκοπός της να παρακινήσε...

Η "Φωτιά μέσα στο νερό" είναι η πάλη για την ισορροπία δύο στοιχείων που είναι η ίδια η Ζωή. Η δυαδικότητα και η ένωση. Το παράδοξο της Ζωής. Το ιερό μυστήριο. Με το βιβλίο αυτό η Δέσποινα Τομαζάνη συνεχίζει σε μυθιστορηματική αφήγηση την εξομολόγηση που άρχισε με το Αμίλητο νερό. Η Εφηβεία σαν Έρωτας, σαν πρώτη μύηση στην ένωση, στο θάνατο, στη φτώχεια, στη λιτότητα, στην εξατομίκευση: τη μύηση στη ζωή του ορισμένου χρόνου, στον πλούτο, στην Ποίηση. Είναι ακόμα μια κατάθεση-διαμαρτυρία για την παιδεία και μια πάλη με το γίγαντα του πένθους για το χαμένο παράδεισο. Λόγος γρ...

Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες... Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε;... Όχι, ούτε φοβάμαι μη μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή, κι απ’ ότι φαίνεται, θ’ αργήσουμε κάμποσο ακόμα να μπούμε... Μπα, γιατί άλλωστε η ασφάλεια ούτε παρεμπιπτόντως, που λένε, δεν ασχολείται πια με μας... [...]

Πόσο αντέχει μια χάρτινη βαρκούλα στη θάλασσα; Έριχναν τις βαρκούλες τους στον νερό και παράβγαιναν ποιανού θ' άντεχαν περισσότερο. Και το ερώτημα αποχτούσε πιο πολύ ενδιαφέρον όσο η ζωή τους στο ερημονήσι, εκείνον τον καιρό, γινόταν πιο σκληρή. Ταυτιζόταν κάπως με τις βαρκούλες τους: πόσο θ' άντεχαν αυτοί στη δοκιμασία τους; Κι αβέβαιο, άγνωστο, το αύριο. Μα αυτοί βέβαια δεν ήταν χάρτινες βαρκούλες, που τις πάει όπου θέλει το κύμα, που μουλιάζουν στο δρόμο ή βουλιάζουν με το παραμικρό. Δεν ήταν κάτι άψυχο, ένα τίποτα. Στο δεύτερο αυτό ερώτημα, σιωπηρό, μετέωρο, δουλεμένη...

Έσβησα και ξανάσβησα την αρχή, πριν αποφασίσω να μπω οριστικά στα χειρόγραφα τούτα -άσπρο σωρό χαρτιού μπροστά μου, που μπορεί, με τον καιρό, να καταντήσει ξανάσασμα ή εφιάλτης. Η πρώτη μου σκέψη στάθηκε στο τύπο του "ημερολογίου". Μα θυμήθηκα τα κατάστιχα της χαμοζωής και τα λευκώματα των ρομαντικών κοριτσιών. Η "επιστολογραφία" θα δυνόταν πιο πολλά στην περίσταση. Γράμματα στο εαυτό μου, γράμματα σ' ένα φανταστικό πρόσωπο, γράμματα στο άπειρο -καλούπια φθαρμένα και συντριμμένα, φοβερή παράταξη από άδεια σχήματα. Αυτοβιογραφία; Τέτοιες γράφουν όσοι πέτυχαν στη ζωή ή όσοι κ...

Μια συλλογή σύντομων, αυτόνομων αφηγημάτων με κοινό άξονα, σύμφωνα με τον συγγραφέα, "την προσπάθεια να πεις κάτι που αντηχεί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) χρησιμοποιώντας τον λιγότερο δυνατό χώρο". Τα αφηγήματα είναι στην ουσία έξυπνα ενσταντανέ με αλλόκοτους ήρωες σε συχνά απίθανες καταστάσεις, που σατιρίζουν και σχολιάζουν εύστοχα τον έρωτα, την εργασία, την καθημερινότητα, τους συγγραφείς, τους φιλοσόφους, τους ήρωες παραμυθιών, τους αναγνώστες και, κυρίως, την ίδια τη χρήση της γλώσσας. "Το διπλανό το έβαψα κόκκινο σε ξαφνική παρόρμηση χθες βράδυ την ώρα που η Λούσ...

Χόλι Μάουντεν: ο γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου, που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται. "...έχει ξημερώσει, κοίτα να δεις, την καλύτερη ώρα ξύπνησα, έχει αυτόν τον ήλιο τον όμορφο, τον διακριτικό, έτσι είναι ο ήλιος το ξημέρωμα, διακριτικός, ευγενικός, γι' αυτό δίνει αυτό το υπέροχο φως, σαν τους ανθρώπους είναι κι ο ήλιος, βγαίνει δειλά δειλά με ένα ίσως, με ένα τεράστιο μάλλον στο κεφάλι του, γεμάτος απορίες, αν...

Χριστούγεννα; Πάσχα; Αίμα. Από ομφάλιους λώρους; Από σφαγές; Ένας άνθρωπος. Άνδρας; Γυναίκα; Ένας άνθρωπος. Κι ένα πειρατικό. Ένα αμπάρι με σκαρταδούρα. Ένας άνθρωπος. Ένα υπόγειο. Μια γεννήτρια με ημερομηνία λήξης. Ένας κοπτοράπης. Και τριγύρω βελόνες, σακοράφες, μασουράκια, δακτηλύθρες. Ένας άνθρωπος. Ένας επίπλαστος παράδεισος. Ένα δέντρο. Και καβάτζα ένα φίδι. Κι ένας άνθρωπος. Ένα παιδί που δεν το 'πιασαν τα εμβόλια. Ξίδια. Και χολή. Κεφάλια. Ψυχές. Γιατροί. Παπάδες. Επιστήμονες. Αστοί. Εξουσία. Και μαρμίτες. Λαϊκά ξόρκια. Μαγικές ταμπλέτες. Ζωμός που χυλώνει. Αγά...