Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι εικόνες μου προστίθενται σ’ αυτές ενός τόπου που πλήθει μνημών, λαών, θρησκειών. Οι κάτοικοί του συχνά ξεχνούν τις οβρέικες γειτονιές, τα μουσουλμανικά μνημεία, τα βενετσιάνικα ονόματα, τις χαλικούτικες μνήμες, το πολύχρωμο αίμα τους, την αρχαιότατη ευγένεια του τόπου, την ώσμωση των πολιτισμών, που εκών άκων τους φιλοξένησε. Προδίδουν (ανεπιστρεπτί;) την ίδια τη στόφα τους: από περήφανοι και αξιοπρεπείς γίνονται προκατειλημμένοι και μίζεροι. Αντί ανοιχτοί, κλείνουν. Οι άνθρωποι του κόσμου ξεπέφτουν σε μικροαστούς. Οι αυτάρκεις σε αετονύχηδες. Το καρτ ποστάλ λιμάνι καταρ...

Ένα αφήγημα σαν περίπατος Πολλές φορές, όταν ο καιρός το επέτρεπε, στο κενό της ημερήσιας δουλειάς, από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων στην "Καθημερινή" ή στη Βουλή, κατά τις τρεις με πέντε το απόγευμα, έπαιρνα το δρόμο και περπατούσα. Κατά κανόνα πήγαινα προς την Πλάκα και την Ακρόπολη. Ήταν όμως και κάποιες άλλες φορές που, σχεδόν ασυναίσθητα, βρισκόμουν να περπατώ στο Παγκράτι, στους δρόμους της "γειτονιάς". Πλατεία Πλαστήρα - Πλατεία Βαρνάβα - Αρχιμήδους - Αρδηττός - Στάδιο - Μετς ήταν η "γειτονιά". Με επίκεντρο τις οδούς Φερεκύδου, όπου μετά το σχολείο συγκεντρωνόμασ...

Η παρούσα διήγηση αποτελεί μια νωπογραφία της δεκαετίας του '40. Μια νωπογραφία χωρίς τις κλασικές αποχρώσεις του μαύρου. Χωρίς να τις αρνείται, τις αποσύρει στο βάθος από το οποίο αναδύονται τα φωτεινά χρώματα που κυριαρχούν στη σφριγηλότητα της ζωής που αναπηδά πολύχρωμη από το μελανό. Σαν τ' αστέρια που λάμπουν μέσα στην άβυσσο τη μελανή, σαν ζωοδότες γραφικοί, συναρπαστικοί και αναίτιοι. Όσο κι αν εκπλήττει, αυτή είναι η ζωή που έζησα και την ανακαλώ σαν ταξίδι στη δεκαετία του '40. Για να φανεί πώς έβλεπα εγώ τους άλλους, τότε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, και πώ...

Όταν σπάσει τελικά η στάμνα η γεμάτη στοργή, πείσμα, τύψεις και παράπονο, χύνονται αυτά ξανά πίσω στον χώρο. Μουλιάζει ο χώρος ως τα θεμέλια και τόσο μπορεί να διαβρώσει την επίφαση, που να κάνει την πόλη πάλι χωριό, τη μοναξιά εγγύτητα, το ταξίδι στάση και το όνειρο ανάμνηση. Όταν όλα πάλι στεγνώσουν, είναι ο χώρος πια αλλιώς.

Η κόκκινη κλωστή τού παραμυθιού και οι βελόνες της πολιτικής θεωρίας, φτιάχνουν το εντυπωσιακότερο υφαντό της πλάσης: Το αφήγημα. Όπως αυτά που ακούει ένα χαρούμενο παιδί, όταν θέλει να συνεχίσει να παίζει. Γιατί, αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η σοβαρότητα, αλλά η πραγματικότητα. Και η απεύθυνση της αφήγησης είναι τόσο σοβαρή, που μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και να διακόψει τη λογική πορεία της ιστορίας.

Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Είναι η ζωντανή αφήγηση της Ναταλίας, η οποία μη έχοντας άλλον τρόπο να καταγγείλει σιωπές και ενοχές, αποφάσισε να εκτεθεί εκθέτοντας καταστάσεις όπως ακριβώς τις έζησε, προτρέποντας παράλληλα τον αναγνώστη να πάρει την προσωπική του θέση στο θέμα. Τα ονόματα είναι τυχαία και καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά. Το αφήγημα που θα διαβάσετε είναι μια καυτή αλήθεια για γερά στομάχια και για υγιείς συνειδήσεις.

Η πένα δροσερή,ανενόχλητη,με την ευθύτητα της λαικότροπης γραφής,αφοσιώνεται απρόσκοπτη στην υπηρεσία της αφήγηματικής ροής,χωρίς περιττές σκόπιμότητες διατηρώντας έτσι γνήσιο αυθορμητισμό και ενιδαφέρον αμείωτο. Η γλωσσική αυτή δεξιοτεχνία του γραπτού,συγκεράζει ακούσματα πολλαπλών διαλέκτων,ταιριαστών και γεννημένων μέσα στο προσφυγικό αστικό κι εμπορικό τοπίο της κοινωνίας που περιγράφει.Και καταλήγει σε ύφος διακριτό και αναγνωρίσιμο και,παράλληλα,γνώριμο και αβίαστο,αποκρυσταλώνοντας το δεσμό του τεχνίτη και του προιόντος σε ενότητα λαικής δημιουργίας. Και είναι...

Ένα χρησιμοποιημένο φιαλίδιο του βαρβιτουρικού σκευάσματος Βερονάλ βρέθηκε ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του Ιωάννη Συκουτρή την ημέρα του θανάτου του. Παρά ταύτα ο ιατροδικαστής διέγνωσε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, εκδοχή που υιοθετήθηκε και από τις εφημερίδες. Στην Ελλάδα του 1937 κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει πως ένα δημόσιο πρόσωπο αυτοκτόνησε. Και ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν δημόσιο πρόσωπο. Αν και μόλις τριάντα έξι ετών είχε ήδη αναγνωρισθεί ως ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρ...

Ένα χρησιμοποιημένο φιαλίδιο του βαρβιτουρικού σκευάσματος Βερονάλ βρέθηκε ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του Ιωάννη Συκουτρή την ημέρα του θανάτου του. Παρά ταύτα ο ιατροδικαστής διέγνωσε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, εκδοχή που υιοθετήθηκε και από τις εφημερίδες. Στην Ελλάδα του 1937 κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει πως ένα δημόσιο πρόσωπο αυτοκτόνησε. Και ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν δημόσιο πρόσωπο. Αν και μόλις τριάντα έξι ετών είχε ήδη αναγνωρισθεί ως ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρ...

Η επετειακή έκδοση αυτού του βιβλίου, που έμελλε να αποδειχτεί "προφητικό", προλογίζεται από τον Γιάννη Μακριδάκη, και συνοδεύεται από κείμενα των: Μανώλη Αναγνωστάκη, Τάσου Βουρνά, Ανάστου Παπαπέτρου, Αγγελικής Κώττη, Γιώργου Σκούρτη, Άγγελου Ελεφάντη, Κώστα Μπαλάσκα, Χρήστου Γ. Λάζου, Βασίλη Ραφαηλίδη, Μιχάλη Μόσχου, Ροζέ Μιλιέξ. Ακριβώς τριάντα χρόνια πριν, ο Χρόνης Μίσσιος έγραφε: "Τους νεκρούς μας τους θυμόμαστε, βέβαια, δε λέω, αλλά σαν νεκρούς, όχι σαν εκφραστές των μεγάλων οραμάτων, του ονείρου της ανθρωπότητας. Έτσι, και όταν τους θυμόμαστε, είναι σα να τους σκ...

Ένας άνθρωπος ξυπνάει χωρίς να θυμάται τίποτα πια. Δεν γνωρίζει πού βρίσκεται ούτε ποιoς είναι. Δίχως ταυτότητα παραπαίει μέσα στο κενό του. Ώσπου σιγά σιγά αρχίζει να καταλαβαίνει πως για να ζήσεις, για να γίνεις άνθρωπος χρειάζεται κάτι παραπάνω από απλώς να υπάρχεις. Έρμαιο του πουθενά, παίρνει απόφαση να χτίσει μόνος του την μνήμη του. Μα σύντομα κι αυτό αποβαίνει άκαρπο. Το ξύπνημα είναι το αργό και επώδυνο χτίσιμο της συνείδησης ενός ατόμου που στέκεται ασφυκτικά εγκλωβισμένο πάνω στην σκιά του εαυτού του, με μόνη βοήθεια την καθυστερημένη επίγνωση, που αναδύεται μέσ...

Ένας μονόλογος και ένα αφήγημα με κοινές αναφορές στην Ιστορία, τους μύθους, τις λατρείες και τις ζωές των ανθρώπων της ευρύτερης περιοχής των Φιλίππων. Ο μονόλογος "Ο ξεχασμένος άγγελος των Φιλίππων" γράφτηκε ειδικά για την παράσταση "Οι επτά άγγελοι των Φιλίππων" στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιλίππων και Καβάλας 2015. Πρόκειται για την αφήγηση του Άγγελου, ενός ντόπιου καντινιέρη. Ενός ανήσυχου άντρα που κουβαλάει από τη φύση του μια τρέλα και που, μέσα από μιαν αινιγματική οραματική επαφή, αποκαλύπτει μια κρυμμένη ιστορία και μεταμορφώνεται σε έναν διαχρονικό άγγελο τραγωδί...

Με ρυθμούς που κινούνται ανάμεσα σ' αυτούς της αυθόρμητης πρόζας του αγνού και ανεξέλεγκτου Τζακ Κέρουακ και σ' εκείνους της φωνής του κολοσσιαίου Ρόμπερτ Μίτσαμ, θέλησα να ιστορήσω περιστατικά που έβλεπα να εκρήγνυνται γύρω μου στις αρχές της δεκαετίας του Ογδόντα, σε πολλά από τα οποία συμμετείχα ψυχή τε και σώματι. Επίσης, μπορεί κανείς να διακρίνει στο ύφος σκληρές εντάσεις του punk, απόηχους από παπαδιαμαντικές μελωδίες, ασθματικά κατεβατά που παραπέμπουν στον Μάριο Χάκκα, αλλά και στον Χένρυ Μίλλερ, ενώ δεν λείπουν φωτοσκιάσεις από τα noir που καταβροχθίζαμε μανιωδώς...

Σε μία από τις εννιά αποστολές στα τάγματα εργασίας, στην περιοχή της Σαμψούντας, ήταν "αμελές", αιχμάλωτος στα "αμελέ-ταμπουρού", και ο παππούς μου Ιωάνννης Χίντζογλου. Δεν ξαναγύρισε ποτέ, ούτε έμαθε κανείς το τέλος του. Αυτή την πορεία του προς τον θάνατο, προσπάθησα να φανταστώ και να ιστορίσω - "χρησιμοποιώντας" παράλληλα και την παρουσία ενός άλλου επίσης υπαρκτού προσώπου, του Γιοβάν -τσαούς, που ήταν συγγενής του και είχε μεγάλη δράση στο αντάρτικο του Πόντου. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι παρά ένα μικρό μνημόσυνο στο παππού μου αυτόν, απ’ τον οποίο δεν είχα τίπο...

"Μεσημέρι Δευτέρας πήρα την απόφαση να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Μάλλον θα ήμουν θολωμένος. Είχα ξεμείνει από λεφτά. Πέντ' έξι κατοστάρικα σ' έναν τραπεζικό λογαριασμό, κάτι ψιλά σ' έναν άλλο, κάποια ξεχασμένα δολάρια σ' ένα πορτοφόλι, τα σήκωσα όλα. Κοστολόγησα το ταξίδι, ενάμισι χιλιάρικο γεμάτο. Όταν θα επέστρεφα δεν θα είχα σάλιο. Το τι θα έκανα, τ' άφησα στην τύχη". Ένας νέος της γενιάς του '70, περίεργος και ανήσυχος, ταξιδεύει και περιπλανιέται σε Ευρώπη και Αμερική: από τη Νέα Υόρκη στη Βουδαπέστη, από τη Ρώμη και τη Φλωρεντία στη Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγ...

Οι αγώνες της Ελλάδας μπορούν εύκολα να αποτελέσουν ένα χωριστό κεφάλαιο στην Ιστορία της Λογοτεχνίας της Νεότερης Ελλάδας και να αναζητηθούν οι κόκκινες γραμμές που ενώνουν όλα τα έργα που μυθολογούν αυτούς ακριβώς τους αγώνες. Σίγουρα, ο Δραγούμης, δεδομένης και της έντονης πολιτικής του δράσης, αποτελεί μία παρουσία με σημαίνουσα βαρύτητα ανάμεσα στους συν-γράφοντες λογοτέχνες.

Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές), και προτιμάει τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Ένας ψυχίατρος που γράφει ποιήματα μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία , το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την αυτογνωσία και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα. Στα αλήθεια και στα ψέματα των παραπάνω σειρών ο αναγνώστης θα ανακαλύψει από μόνος του αυτό που ήξερ...