Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Α' Μέρος: ΤΟ ΣΠΙΤΙ 1. ΕΙΣΟΔΟΣ Κρατά το σπίτι μέσα στην παλάμη της όπως κρατά ένα παιδί στη φούχτα το καπάκι της πορτοκαλάδας, που έριξε το βιαστικό γκαρσόνι κατά γης, ενώ δεν έσπερνε φούχτα μικρή κλεισμένη ώρα ύπνου μεσημέρι όταν ζωγραφισμένα στάχια κυματίζουν κίτρινα κάτω από λίγα σύννεφα με μπλε ουρανό, και κάθονται πάνω σε θυμωνιές στη μέση θεριστές. Ο ανεπαί- σθητος βόμβος της ζέστης. Ένας τους πίνει κι άλ- λοι τρώνε, όταν πίσω απ' το μουσαμά ο λύκος κυματίζει και σταμα- τά την κίνηση του θεριστή ή ενός παιδιού στο καφενείο και της μητέρας του...

Είναι οι Κόκκινες Νύχτες, είναι τ' αγόρια και τα κορίτσια και οι τρέλες και τα μπαρ που ανήκουν στις Κόκκινες Νύχτες. Είναι ο Άλκης, η Λιάνα, ο Ποιητής, ο Πάνος και η Έλλη, που κάνουν τις νύχτες κόκκινες και καυτές. Είναι οι παράφοροι νεαροί που αγαπούν το ροκ' εν' ρολλ και τα γλυκά κορίτσια, που κάνουν γκριμάτσες αποκρουστικές όταν ακούνε για κοινωνιολογία και ψυχανάλυση, που ισχυρίζονται, με πείσμα παιδικό και υπέροχο, πως ο καλύτερος έλληνας τραγουδιστής είναι ο μακαρίτης Μπάντυ Χόλλυ, που χάθηκαν στην απόγνωση από υπερβολική δόση ευαισθησίας, που την πάτησαν, αλλά την π...

Μια σειρά διηγήματα περιέχονται στις "Αφιερώσεις" του ταλαντούχου νέου συγγραφέα, Αντρέα Παπαδάκη. Ευρηματικός, πικρόχολος σαρκαστής της πολιτικής και του μικροαστισμού, μας δίνει μια αδρή εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας. "...η πολιτική φιλοσοφία του Παπαδάκη" θα πει ο Μιχ. Μερακλής, "δεν εξαντλείται με την απόρριψη της τρέχουσας πολιτικής πράξης, που κρύβει μέσα, εντελεχειακά σχεδόν, φθορά και διαφθορά. Από κει και πέρα ο νέος συγγραφέας ασκεί, από ένα μοναχικό μετερίζι, μια σταθερή, θα έλεγα, κριτική στην πραγματικότητα της οικονομικής ανισότητας, πρόξενου πολλής ανθρώπ...

Πρόκειται για την ιστορία του Ανδρόγυ, της Μηνέας και της Μαριάνθης που ζουν την τριγωνική σχέση τους και τη διαλύουν κάτω από το βάρος αντιθέσεων που δεν αναγνωρίζουν έγκαιρα. Ο συγγραφέας για να αποδώσει ανάγλυφα τη διαδικασία αυτής της διάλυσης, παρακολουθεί, αναλύει και ανασυνθέτει το μύθο του κάθε προσώπου μεμονωμένα, όπως μεμονωμένα τον αναπαράγουν τα ίδια τα πρόσωπα μέσα στο κείμενο. Αποκαλύπτεται έτσι και ο ίδιος πιασμένος από τους μηχανισμούς μυθοποίησης που ξεσκεπάζει, με τη μόνη διαφορά ότι το δικό του άλλοθι δεν είναι ο μύθος αλλά οι λέξεις που τον αποδίδουν. Πα...

Έρχονται και με βρίσκουν οι μνήμες, ξαναζώ γεγονότα που πέρασαν, περιπλανήσεις, περιπέτειες, ανασταίνω πρόσωπα που μένουν θαμμένα μέσα μου, ξαναβλέπω πολιτείες και τόπους που γνώρισα. Το παρελθόν παρουσιάζεται μπροστά μου δίχως χρονολογική σειρά, ταυτίζομαι μαζί του σα να μην υπάρχει κανένα παρόν. Καταργώ το χρόνο, μεταπηδώ από μίαν εποχή σε άλλη χωρίς κανένα εμπόδιο. Όλα έχουν ξεθωριάσει, γυμνωθεί από λεπτομέρειες, συγχέονται, περιπλέκονται μεταξύ τους, φαντάσματα που βγαίνουν απ' τους τάφους τους ζητώντας να συνεχίσουν την ύπαρξή τους. Κάποτε θέλω να θυμηθώ ένα όνομα και...

Με το "Θερμοκήπιο", ο Στρατής Δούκας μας δίνει το χρονικό μιας άλλης, εσωτερικής αυτή τη φορά οδοιπορίας. Λιτότητα και αμεσότητα δεν είναι οι μόνες αρετές του λόγου του -γνωστές άλλωστε από την "Ιστορία του αιχμαλώτου", τον "Οδοιπόρο" και τα "Ενώτια". Η ημερολογιακή και γι' αυτό συχνά εξομολογητική γραφή του φτάνει να γίνει μια συγκινητική έκφραση του ήθους μιας γλώσσας, απ' όπου τα πράγματα, οι άνθρωποι, ο χώρος γενικώτερα, ξεπηδούν ανάγλυφα. Το "Θερμοκήπιο" δεν είναι ένας τόπος πραγματικός: είναι μια εποχή βιωμένη έντονα από τον συγγραφέα. Η εσωτερική αφήγηση όμως δεν...

Προορισμένος να γίνει κληρικός ο Πλάτων Ροδοκανάκης φοίτησε στη θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το ανήσυχο όμως μυαλό του και η φλογερή του ιδιοσυγκρασία τον απομάκρυναν απ' το το μονοπάτι της μοναχικής ζωής και τον οδήγησαν στον κόσμο της λογοτεχνίας. Δημοσιογράφος και δημιουργός ο ίδιος έγραψε σε πλούσια λυρική γλώσσα διηγήματα αντλώντας τα από προσωπικά περιστατικά και γεγονότα της καθημερινής ζωής. Το αποκορύφωμά του είναι το "Φλογισμένο Ράσο" όπου και η αντίθεση μεταξύ του συναισθηματικού του κόσμου και της θέλησής του για τη ζωή και της από τον περίγυρο χαραγμένης πορείας...