Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας περιθωριακός συγγραφέας, ασφυκτιώντας από τα "δεσμά" της λογοτεχνίας και της καθημερινότητας που νιώθει να τον στραγγαλίζουν, αποφασίζει να γίνει ο ίδιος έργο τέχνης: ένα ένσαρκο μυθιστόρημα. Στην απόφασή του αυτή θα τον ακολουθήσουν μία μυστηριώδης γυναίκα, καθώς και -παρά τη θέλησή τους, βέβαια- μία σειρά αθώων θυμάτων του παράφορου έρωτά τους. Το κολασμένο ζευγάρι θα ζήσει μία μεθυστική περίοδο σαδικού πάθους και στυγερών εγκλημάτων, μέχρι να οδηγηθεί στην οριστική δραματική κάθαρση, αφού πρώτα, όμως, γνωρίσει τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει η έκφραση: "Θέλω να σου...

Βόρεια Ελλάδα. Μέσα της δεκαετίας του ογδόντα. Οι ιαχές και τα συνθήματα "αλλαγή στην εξουσία", σπρωγμένα από τον Βαρδάρη, βουλιάζουν στη θάλασσα. Η εύπορη ελληνική επαρχία, κρυμμένη στην αυτάρκεια-νάρκη της, προσπαθεί με κάθε τρόπο να ζεστάνει την παγωνιά της μοναξιάς της. Μια δήθεν έκρηξη της πολιτιστικής ανάπτυξης χρησιμεύει ως τέλειο άλλοθι και καμουφλάρισμα ερωτικών διαστροφών και απωθημένων. Στη σκιά του Παγγαίου και της Ροδόπης, σε σεμινάρια υποκριτικής, ο Μπρέχτ στριμώχνει και παρενοχλεί σεξουαλικά τη Γκόλφω. Μέσα σ' ένα ανθρώπινο τοπίο -εφιαλτικά αφελές ή εφια...

"Εκεί, δίπλα στο αυλάκι, τα ξαδέρφια μου είχαν πιάσει έναν σκαντζόχοιρο μια φορά, τον είχαν βάλει στο ταψί και χτυπούσαν μια κατσαρόλα με την κουτάλα, σαν τύμπανο, για να χορέψει, αλλά δεν είχε χορέψει και πολύ. Η γιαγιά μου τους φώναζε που χτυπούσαν την κατσαρόλα και θα τη γέμιζαν γούβες, αν δεν έσπαζαν και την κουτάλα από πάνω. Ποιος την άκουγε όμως; Γελούσαν όλοι, γιατί είχαν πιάσει έναν σκαντζόχοιρο που δεν ήξερε χορό. Είναι πολύ όμορφο ζώο ο σκαντζόχοιρος. Έχει γλυκά μάτια, αφηρημένα, μυτερή μουσούδα με αραιά μουστάκια, και μια μπίλια πολύ μαύρη, ευκίνητη και γυαλιστερ...

Το πεζογράφημα "Το αγγελόκρουσμα: Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου" του Θωμά Κοροβίνη είναι μια αυτοαφήγηση που ξεκινάει την επομένη της Πρωτοχρονιάς του 1911, όταν ο κυρ-Αλέξανδρος αρχίζει να εκμετρεί το ζην, παρακολουθεί όλη τη δοκιμασία του χαροπατημένου και κορυφώνεται δύο νύχτες μετά για να καταλήξει στο "θαύμα" του τέλους αυτού του ανεπανάληπτου θνητού, που έχει αυτοσυστηθεί ως "ξένος του κόσμου και της σαρκός", και ο οποίος παραδίνει την ψυχή του και μας αποχαιρετά κλείνοντας με το ίδιο του το χέρι τα μάτια του. Το αφήγημα μπορεί να διαβαστεί είτε σε μοναχική...

Ήξερα πως θα μας χώριζαν στεριές και θάλασσες... αλλά ένιωσα την αγάπη σου βαθιά μες στην καρδιά μου και είπα: "Θα τ' αντέξω..." Γιατί η αγάπη δεν τελειώνει έτσι απλά, δεν την χωρίζουν οι αποστάσεις... Κι αν καμιά φορά με πλημμύριζε σκοτάδι, σ' έβλεπα στα όνειρά μου να μου κρατάς το χέρι και να μου λες να μη φοβάμαι... Θα γυρίσεις... "Το 'ξερα πως θα 'ρθεις". Ένα παραμύθι... για μεγάλους. Μια μικρή ιστορία για τη δύναμη της αγάπης που δεν έχει όρια και φραγμούς, για την αγάπη που γεφυρώνει κάθε απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπινες καρδιές. Ένα παραμύθι που ζων...

...Η ρηγματωμένη γη σίγασε κι απ' τις ρηγματώσεις αναβρύζει νερό, πολύ νερό. Να δροσιστούν οι άνθρωποι, να ποτιστούν ούλα τα ζωντανά της, να γιομήσουν τα ξεροπήγαδα, να σβήσει κι η φλόγα που καίει τ' αδικοσκοτωμένο αίμα. Κι μέσ' απ' τις αιματοκυλισμένες ρεματιές, ξεφυτρώνουν ανθισμένες λεμονιές κι ολοκόκκινα στάχια, φορτωμένα ψωμί κι ελευθερία...

Η συλλογή με τίτλο "Τι πάθος ατελείωτο" του Θωμά Κοροβίνη (από το ομώνυμο βαρύ ζεϊμπέκικο του Μάρκου) αποτελείται από εικοσιπέντε αφηγηματικά κείμενα, το καθένα με ξεχωριστό ύφος και περιεχόμενο. Δραματικές και σκαμπρόζικες ιστορίες που διαδραματίζονται στη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τη Μυτιλήνη, και μερικά μικρότερης έκτασης κείμενα που συνδυάζουν το διήγημα με το δοκίμιο, δένονται μ’ένα νοερό νήμα με αφηγήματα όπου πρωταγωνιστούν αγαπημένα πρόσωπα-σημεία αναφοράς του συγγραφέα απ’ τον χώρο της τέχνης, με ιδιαίτερη εμβληματικότητα και προσωπικό μύθο το καθένα...

Μέσ’ στο καταχείμωνο συνάντησα της Νικαριάς την Άνοιξη. Θεέ μου πόσο όμορφη είναι η Άνοιξη τον μήνα του Γενάρη. Έχει την ίδια ανθρώπινη ομορφιά καθώς ο ήλιος λάμπει και χαμηλώνει τις αχτίδες του για να ζεστάνει τα λεπτοκαμωμένα αγριολούλουδα που ξεφυτρώνουν απ’ τη γη με τα πρωτόβροχα του φθινοπώρου. Πόσο ωραία είναι η Άνοιξη όταν είναι ωραία. έτσι, πρασινοφόρα, πολύχρωμα ανθισμένη, να διαχέει το ευχάριστο άρωμα των αυτοφυών μικροκαμωμένων λουλουδιών της... μα και τι πλέριο συμπλήρωμα της φύσης, να ενώνει της Άνοιξης την συντροφιά με τους μουσικούς ήχους των υπαίθριων...

Ένα βιβλίο που αγγίζει βαθιά, τόσο απύθμενα βαθιά όσο μπορεί να φτάσει μέσα μας ο πόνος της μεγάλης απώλειας και ο μεστός επαναπροσδιορισμός μας απέναντι στο θάνατο και τη ζωή. Μια αφήγηση βγαλμένη από την ψυχή. Μια διαδρομή από τον έσχατο πόνο στη χαρά, από την απελπισία στην ήρεμη αποδοχή, από την κατάθλιψη στο βάθεμα της εμπειρίας, από το θάνατο πίσω στη ζωή. Μια διαδρομή προσωπική, γήινη, εσωτερική, μια αναζήτηση πνευματική. Ένα βιβλίο αγάπης.

Νοµίζω πως χιλιάδες χρόνια πέρασαν από πάνω µου, αφήνοντας στο διάβα τους µνήµες που έσκαψαν βαθιά την ψυχή και το κορµί µου, στολίζοντάς τα µε απέριττα κοσµήµατα, θέληση, καρτερία, ελπίδα, απέραντη αγάπη για τη ζωή και τις αµέτρητες µυρωδιές που µας περικυκλώνουν. Μνήµες, δρόµοι χαραγµένοι µε ήχους, νανουρίσµατα και δάκρυα µωρών, ποδοβολητά αλόγων, ορδές ανθρώπων σε άτακτη φυγή. Ένας καυτός, στεγνός άνεµος που ερχόταν από την Καππαδοκία σκαρφάλωνε στα βουνά, κατρακυλούσε στις σπηλιές και σερνόταν γλείφοντας τους βράχους και τις χαράδρες, φτάνοντας ξέπνοος στα σοκάκια τη...

Τζέντα, δεκαετία του '50. Η πόλη όπου τα πάντα απαγορεύονται. O κινηματογράφος, το γραμμόφωνο, το οινόπνευμα, ακόμα και το τηλέφωνο, θεωρούνται σύνεργα του Διαβόλου. Οι γυναίκες δε βγαίνουν ασυνόδευτες ή ακάλυπτες και μόνο οι ξένες έχουν το προνόμιο να κυκλοφορούν με μακρυμάνικα φορέματα. Το επίνειο της Μέκκας προετοιμάζεται για να γίνει η πατρίδα των πετρελαίων και η κοιτίδα των οικονομικών εξελίξεων. Είναι η πόλη όπου ξεκινά η μάχη του Αριστοτέλη Ωνάση για να σπάσει το αραβικό κατεστημένο και ταυτόχρονα η πόλη όπου έρχονται, αφήνοντας την Αλεξάνδρεια, οι ήρωες του βιβλίου...

Ένα ταξίδι στην αιωνιότητα, αν συμβεί να είναι με επιστροφή, προσφέρει στον ταξιδιώτη ανεπανάληπτες εμπειρίες. Πρώτα-πρώτα μια συνάντηση με το Θεό -γιατί από ποιον θα παραλάβει το διαβατήριο για τον Παράδεισο; Αλλά και μια συνάντηση με το Διάολο- γιατί ποιος εκδίδει τις άδειες εισόδου στην Κόλαση; Ακόμη θα πληροφορηθεί κάτι απίστευτο: ότι διάφορα κακά που ταλανίζουν τον Κάτω Κόσμο, η γραφειοκρατία, η παρεοκρατία (μήπως και το κυκλοφοριακό;), κυριαρχούν και στον Άνω...

Πολλά χρόνια σκέφτομαι να γράψω ένα βιβλίο που μέσα απ' τις σελίδες του να μάθουν τα παιδιά μου τις δυσκολίες που συνάντησε η δική μας η γενιά, πατώντας πάνω σε δύο παγκόσμιους πολέμους για να επιβιώσει. Δύσκολα χρόνια, προπάντων για μας τους Έλληνες της Μικρά Ασίας που ξεριζωμένοι από τη γη των πατέρων μας ήρθαμε σαν πρόσφυγες να ριζώσομε στην ελεύθερη πατρίδα, που μας αγκάλιασε στοργικά, αλλά πέρα από τη στοργή δεν μπορούσε να μας κάνει τίποτε άλλο, γιατί κι εκείνη ήταν φτωχή. [...] (από τον πρόλογο της συγγραφέως)