Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στόχος, να μάθουν τα εγγόνια μου για τον πόλεμο, τον Δεύτερο Παγκόσμιο, και την Κατοχή, μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, όπως τον έζησε και τον είδε. Αφορμή, το ενδιαφέρον που έδειχναν τα παιδιά μου όταν συζητούσαμε για όλα αυτά.

...Η δημιουργία είναι ζωή και η χαρά της δημιουργίας είναι η χαρά της ζωής. Και το νόημα της δημιουργίας είναι σχεδόν πάντα ταυτόσημο με το νόημα της ζωής. Είμαστε ακροβάτες. Ακροβατούμε ανάμεσα στις φαντασιώσεις μας και στις πραγματικές μας δυνατότητες. Ανάμεσα στον τελικό στόχο και στα μέσα που μας διατίθενται. Ανάμεσα στο απαιτούμενο (ή επιθυμητό) κόστος και στον συνήθως στενό κορσέ ενός εφικτού κόστους. Κι όσο κι αν η αξία καθόλου δε μετριέται με το χειροκρότημα, λίγο χειροκρότημα δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. (Το πολύ, ίσως.) Τη λέξη ''καριέρα'' θα τη...

Ζούνε οι φίλοι μας σ' έναν όμορφο τόπο γιομάτο φύση, η οποία τον χαρακτηρίζει. Ο τόπος τους είναι πλούσιος σε εικόνες, σ' ευωδιές, σε ακούσματα, σε γεύσεις, σε αγγίγματα, σ' εντυπώσεις ? είναι πλούσιος σε ζωή και τούτο οφείλεται κατά πρώτον στην αίσθηση της φύσης, όπως διαπλάθεται στην κοινωνία των ανθρώπων. Είναι ταυτόχρονα, ακριβώς γι' αυτή της την πληθώρα, μια χώρα ανεξερεύνητη. Διότι απαιτείται η αναζήτηση και η πράξη για να προνοηθείς και να εννοηθείς στις προσφορές της χώρας σου και να γενείς προσλήπτοράς τους.... (...) Για τους φίλους μας, που έχουν μάθει να βρίσ...

Γιατί σαν βρίσκεσαι ψηλά στην κορυφή, τότε δεν υπάρχει πλέον χρόνος, για να σκεφτείς τίποτα απ' όλα αυτά. Τότε κοιτάζεις και θαυμάζεις με έκσταση. Τότε ξανακοιτάζεις και ξαναθαυμάζεις με δέος. Και βλέπεις τον κάμπο και τα χωριά και βλέπεις τον ήλιο και τα βουνά, ψηλά και αγέρωχα, και θαρρείς πως όλα ντύθηκαν και στολίστηκαν στα γιορτινά, για να υμνήσουν το Κάστρο και το Αργυρόκαστρο, για να το τραγουδήσουν και να το μοιριολογήσουν αιώνια... -Χωρίσαμε όταν πια δεν γινόταν να μη χωρίσουμε και την ίδια στιγμή να μη δακρύσουμε και οι τρεις μαζί. Τα δυο αδέρφια έφυγαν κι εγώ έμ...

Ούτε η πιο χολεριασμένη φαντασία δεν θα έφτανε να σπρώξει μ' αυτό τον τρόπο δύο παλιούς παιδικούς φίλους στα γρανάζια του ξεπλύματος του μαύρου χρήματος. Οι ελβετοελληνικές τράπεζες κάνουν κομμάτια το Νικόλα και το Γιώργο. «θα έρθουν στιγμές, παιδί μου, που δεν θα μπορείς να εξηγήσεις μερικά πράγματα. Απλώς συνέβησαν όπως συνέβησαν. Είναι εδώ. Πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις μαζί τους. Και ίσως κάποτε να τα καταλάβεις», του είχε πει ο πατέρας του. Η διαδρομή από μια επαρχία στα ρυπαρά μυστικά των μεγαλοτραπεζών άφησε πολλά σημάδια στους δύο φίλους. Πόσο δίκιο είχε ο πατέρας...

Άρχισα να ζω πάλι, λες και φύσηξες ζωή μέσα στη χωμάτινη μπάλα μου, μέσα στον άργιλο του κήπου μου. Αυτός ο πηλός πήρε ζωή από τη ζωή μου, από τα συναισθήματά μου. Χωρίστηκε σε μικρά και μεγαλύτερα κομμάτια και γίνανε έργα. Ο καινούργιος τρόπος έκφρασης είχε βρεθεί, ήταν η γλυπτική.

Σε μία από τις εννιά αποστολές στα τάγματα εργασίας, στην περιοχή της Σαμψούντας, ήταν "αμελές", αιχμάλωτος στα "αμελέ-ταμπουρού", και ο παππούς μου Ιωάνννης Χίντζογλου. Δεν ξαναγύρισε ποτέ, ούτε έμαθε κανείς το τέλος του. Αυτή την πορεία του προς τον θάνατο, προσπάθησα να φανταστώ και να ιστορίσω - "χρησιμοποιώντας" παράλληλα και την παρουσία ενός άλλου επίσης υπαρκτού προσώπου, του Γιοβάν -τσαούς, που ήταν συγγενής του και είχε μεγάλη δράση στο αντάρτικο του Πόντου. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι παρά ένα μικρό μνημόσυνο στο παππού μου αυτόν, απ’ τον οποίο δεν είχα τίπο...

Άρχισα να γράφω την "Αλληλογραφία" τον Απρίλη του 1967, στην Αθήνα. Ήταν τότε που σιχάθηκα μονομιάς όλα τα στρατιωτικά εμβατήρια. Που πίστεψα πως δε θα μπορέσω να επιζήσω, και που έχασα καθ' εμπιστοσύνη στην ανθρωπιά του ανθρώπου. Πήρα μια ιστορία στην τύχη. Συμάζωξα από δω κι από κει κομμάτια ζωής, μνήμες και πείρες. Τα λοιπά τα μίλησα μόνος μου. Είναι όσα αποτελούν το σχόλιο. Έτσι γράφτηκαν αυτές οι σελίδες, γεμάτες απόγνωση: μια μικροσκοπική οδύσσεια της ξεφτισμένης ψυχής και του εξαθλιωμένου πνεύματος. Συμπληρώθηκαν το καλοκαίρι του 1968, στην Κέρκυρα. Δεν λογάριαζα...

Από την Τζέντα και την έρημο της Αραβίας, οι ήρωες του βιβλίου επιστρέφουν στη γενέθλια πόλη, την Αλεξάνδρεια, όπου ο ελληνισμός συρρικνώνεται και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Κι ενώ η ζωή τους μοιάζει να ξαναβρίσκει τον καθημερινό ρυθμό, ένα ταξίδι στην Αθήνα γίνεται η αφορμή για μια νέα ανατροπή. Ο επαναπατρισμός τους φαντάζει αναπόφευκτος. Όμως, κανένας γυρισμός δεν είναι εύκολος. Άλλωστε, στην Αθήνα της δεκαετίας του '60 καραδοκούν πολλές εκπλήξεις για όσους προσπαθούν να ενσωματωθούν ανώδυνα, για όποιους θέλουν να δημιουργήσουν, σε έναν τόπο που αλλάζει και εξελίσσ...

- Είσαστε μήπως συγγενής του κυρίου Ζαχαρίου που είστε καλεσμένος; τον ρώτησε σε μια στιγμή η Βάγια που προσπαθούσε με διάφορες αφορμές και προφάσεις να θερμανθεί η κουβέντα τους αλλά και να μάθει ό,τι μπορεί για τον άνθρωπο που είχε αισθανθεί ότι μάλλον αξίζει σ’ αυτόν τον τζέντλεμαν ν’ ανοίξει την πόρτα της καρδιάς της... - Όχι, είμαι ιατρικός επισκέπτης και συνεργάζομαι με το γιατρό λόγω του επαγγέλματος μου και μάλιστα πολύ στενά. Εσείς; - Ούτε κι εγώ συγγενής, εξήγησε η Βάγια. Εγώ είμαι μοδίστρα και ράβω τα μοντέλα σε έναν μεγάλο οίκο ραπτικής. Αυτή την κόκκινη μ...

Μια οικογένεια από ένα Ελληνικό χωριό της περιοχής της Μεθώνης αποφασίζει να μεταναστεύσει στην Αίγυπτο, όπου υπήρχε δουλειά για όλους. Τα έξη χρόνια στην Αλεξάνδρεια, την "Αλ Ισκανταρέγια", σημαδεύουν τη ζωή του ήρωα, που ξεχειλίζει από αγάπη για τον τόπο. Οι νέες εντυπώσεις επιβάλλονται στη συνείδηση του παιδιού, έτσι ώστε να αγαπήσει την καινούργια γη και να την ποθήσει σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν νέος πια, δουλεύοντας στο καράβι που πιάνει Αλεξάνδρεια, νοιώθει τις μνήμες να φουντώνουν και την αγάπη της χαμένης πια πατρίδας να ξαναέρχεται έντονη. Αναδρομική αφήγηση που ξ...

Έπειτα τους αγκάλιασε το χώμα. Και ό,τι συνέβη είχε τελειώσει μέσα στη σιωπή

Μια ατελείωτη σειρά δοκιμών και αναπαραστάσεων, όπου παίζεται το παιχνίδι του έρωτα, το παιχνίδι της αρχής και του τέλους, το παιχνίδι του χωρισμού, το παιχνίδι του αποχωρισμού και του αποχαιρετισμού και κυρίως παίζεται το παιχνίδι του παιχνιδιού. Κάθε στιγμή της ζωής ένας αιώνας θεάτρου. Κάθε στιγμή θεάτρου ένας αιώνας ζωής.