Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στη διάρκεια της ζωής μας αλλάζουν οι ρόλοι. Γινόμαστε παλαίμαχοι. Ο καθένας κάνει τον απολογισμό του, και η ώρα της απόδοσης του λογαριασμού πλησιάζει... Έτσι όπως φυτεύεις ένα δέντρο, πιάνει η ρίζα στο χώμα και κείνο βγαίνει στον αέρα και στο φως. Το παρακολουθείς, το ποτίζεις, στέκεσαι ξάγρυπνος στο μεγάλωμά του και παρακαλάς να είσαι πάντοτε πλάι του γερός και να το φροντίζεις. Μα στο βάθος ξέρεις.... Μια μέρα, το δέντρο σου πρέπει να σταθεί όρθιο, δίχως εσένα στο πλάι του....

Τις πιο γεμάτες νύχτες τ' Αυγούστου όλο το λευκό της γόνιμης και θηλυκής γης της Νεμέας μαζεύεται και μεταμορφώνεται σε λευκό κυπαρίσσι. Φυτρώνει απρόσμενα, ήσυχα και σιωπηλά κοντά μας. Απέναντι απ' τα ξεθωριασμένα μας μάτια λικνίζεται και παραστέκει. Ώρες ώρες σεμνά φουσκώνει και απλώνει μυστικά το φως που σιγοκαίει μέσα του. Μωβ και καπνισμένο ερκολάνο και ανάμνηση από κινναβάρι πίσω απ' τις ανταύγειες των αστεριών. (από το κείμενο του βιβλίου: "Το λευκό κυπαρίσσι") [...]

Από τη μοιραία εκείνη γιορτή της Αγίας Αθανασίας, η μητέρα έμεινε βουβή για τρία ολόκληρα χρόνια. Ξεχνιόταν ακίνητη κοιτάζοντας επίμονα το κενό, σαν κάτι το ιδιαίτερα αξιόλογο, που όμως της ξέφευγε και μάταια προσπαθούσε να το ξαναθυμηθεί. Αν συλλάβιζε κάτι, ήταν μόνο τα δάκρυα. Στο κεφάλι της το μαύρο εκστατικό μαντήλι. Και στην εκκλησιά το καλοζυμωμένο πρόσφορο και τα αγιωτικά λόγια του Σαββάτου. Και προπάντων εκείνο το αρχικό "Ευλογητός ει..." της τελετής, που επαναλαμβάνεται βαθιά πληγωμένο, πριν από κάθε μυστήριο ζωής ή θανάτου, δίχως όμως να μπορεί να αποφύγει το αναπ...

Μέσα στη σύντομη έκταση του αφηγήματος, ένας έφηβος διασχίζει τα χρόνια και βρίσκεται να συνομιλεί με τη συνομήλικη μητέρα του. Και κάποιος άλλος, αγκαλιάζει τη δική του μητέρα τυλιγμένη στη νυφική απλάδα της. Μέσα στη σύντομη έκταση του αφηγήματος, ένας δύσμορφος ανήλικος εργάτης κερδίζει τον εφ' όρου ζωής παραστάτη του τον ταχυδρόμο, που βάζει ως σκοπό του να ενώσει τον ανήλικο εργάτη με τους διάσπαρτους στον κόσμο συγγενείς του. Όμως, το πιο παράδοξο απ' όλα; Εκείνος ο κύριος με το ημίψηλο και το πούρο που, όντας διευθυντής, φιλοδόξησε να γίνει και ενορχηστρωτής αυτ...

Αποθήκη ανθρώπων που μοιάζει με φυλακή. Ένα δωμάτιο όπου πρέπει να μείνεις ζωντανός ως το τέλος. Απομόνωση όπου κόσμος πάει κι έρχεται. Το νοσοκομείο είναι θορυβώδες τσίρκο και ταυτόχρονα σιωπή. Η σιγή που τα λέει όλα. Μοιάζει ασπρόμαυρο, αλλά κρύβει χρώματα: διχασμό, έρωτα, ζήλια, απογοήτευση και γέλιο. Ο χρόνος παγώνει, αλλά εσύ μεταμορφώνεσαι. Περπατάς αργά και ονειρεύεσαι. Κι αν χρειαστεί, βγαίνεις απ' τα όνειρά σου και γίνεσαι άλλος. Το νοσοκομείο μοιάζει με ψέμα όπου όλα είναι πραγματικά. Εκτός από το μέλλον. Αυτό δεν το γνωρίζεις, παρά μόνο όταν φεύγεις. Σαν βλέπεις...

Αποθήκη ανθρώπων που μοιάζει με φυλακή. Ένα δωμάτιο όπου πρέπει να μείνεις ζωντανός ως το τέλος. Απομόνωση όπου κόσμος πάει κι έρχεται. Το νοσοκομείο είναι θορυβώδες τσίρκο και ταυτόχρονα σιωπή. Η σιγή που τα λέει όλα. Μοιάζει ασπρόμαυρο, αλλά κρύβει χρώματα: διχασμό, έρωτα, ζήλια, απογοήτευση και γέλιο. Ο χρόνος παγώνει, αλλά εσύ μεταμορφώνεσαι. Περπατάς αργά και ονειρεύεσαι. Κι αν χρειαστεί, βγαίνεις απ’ τα όνειρά σου και γίνεσαι άλλος. Το νοσοκομείο μοιάζει με ψέμα όπου όλα είναι πραγματικά. Εκτός από το μέλλον. Αυτό δεν το γνωρίζεις, παρά μόνο όταν φεύγεις. Σαν βλέπεις...

Το Τουκ - Τουκ, το τρίκυκλο μεταφορικό μέσο της Μπανγκόκ, με τους επιδέξιους χειρισμούς του οδηγού του, κατάπινε την απόσταση που το χώριζε από το ξενοδοχείο San-gri-lla. Το λεωφορείο για την Ayutthaya, την παλαιά πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης, έφευγε από το San-gri-lla στις 7:30, και η ώρα ήταν ήδη 7.25. Αν και ήταν ακόμη πρωί, η υγρή τροπική ζέστη, ανακατεμένη με το πηχτό καυσαέριο, σου έκοβε την ανάσα, καθώς το Τουκ-Τουκ έτρεχε σαν τρελό στους δρόμους της Μπανγκόγκ, κυνηγώντας τον χρόνο, που κυριολεκτικά πετούσε... Τι τόπος κι αυτός... Σκεπτόμουν καθώς τα μάτια μου ταξί...

"Η κακορίζικη εκείνη χρονιά -η καταραμένη θα την πω τώρα- είχε δεν είχε φτάσει ακόμη στα μισά της και πήγαινε όπως άρχισε, πάντα πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Και τα χειρότερα δεν είχαν ακόμη συμβεί. Τότε ήρθε η ώρα του όξους και της χολής, η ώρα του αίματος και του θανάτου". Είχε από χρόνια αποτραβηχτεί στο παλιό σπίτι στην πλαγιά του βουνού. Τα δειλινά, κάτω από τα δέντρα που μαζί τους είχε ριζώσει στα καρπερά της χώματα, βλέποντας τον ήλιο να χαμηλώνει στη θάλασσα, ζούσε και το δικό του λυκόφως. Μέχρις, ότου, εντελώς αναπάντεχα, οι "άνεμοι της μνήμης" τον ανασήκωσαν απ...

"Αμετανόητος εραστής της γης που με γέννησε. Έστω κι αν η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη, αυτή και άλλη τόση θα είναι και θα παραμείνει η δική μου, μεγάλη γειτονιά. Ο δικός μου τόπος. Ρούχο κατάσαρκα στο κορμί μου. Παλιό κι αγαπημένο." Αυτή η επιγραμματική πρόταση, περικλείει όλη τη φόρτιση του Νίκου Παγώνη, αυτήν που οπλίζει την πένα του κάθε εβδομάδα για να γράψει τα μικρά αφηγήματά του, άλλοτε εμπνευσμένα από τη γενέτειρα, άλλοτε πασπαλισμένα από νοσταλγία, άλλοτε γραμμένα λόγω επικαιρότητας. Όλες, μα όλες, οι ιστορίες του Νίκου Παγώνη που έχουν ανθολογηθεί σε αυτό το β...

[...] Οι "Διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων" είναι ένα βιβλίο που δεν κατατάσσεται εύκολα σε κάποια από τις κατηγορίες του γραπτού λόγου. Γιατί δεν πρόκειται ούτε για ποιητικές πρόζες ούτε για αφηγηματικά ποιήματα. Δεν πρόκειται ούτε για επιστημονικό βιβλίο ούτε για παραεπιστημονικό. Είναι επιστημονικοφανές από πρόθεση, βαθύτατα ποιητικό αλλά καθόλου ποιητικίζον. Είναι ένα βιβλίο πρωτότυπο από κάθε άποψη, που διαβάζεται από όλους, αλλά αποζημιώνει τον καθένα ανάλογα με τη διάθεση και την ικανότητά του για συμμετοχή. Αυτή είναι, άλλωστε η δικαιοσύνη της Τέχνης.

Το πρωινό έφτασε στη Ρώμη με το συνηθισμένο του δρομολόγιο. Έβαψε γκρίζο τον ουρανό, ύστερα τον έβαψε μενεξεδή, τελικά γίνηκε φωτεινό και το φως σκαρφάλωσε πάνω στις στέγες κι από κει πήδηξε στους δρόμους και ξύπνησε τη μανία των μικροπωλητών. Οι νοικοκυρές απλώσανε στα παράθυρα τα σεντόνια τους, οι γαλατάδες πρωινοί αρχάγγελοι αναστατώσανε τον κόσμο με τις καραμούζες τους, η Ρενάτα σηκώθηκε από το κρεβάτι. [...] 50 μικρά ταξιδιωτικά αφηγήματα γραμμένα με τη γλαφυρή πένα του Νίκου Τσιφόρου, μεταφέρουν τον αναγνώστη από την Ιταλία, τη Γαλλία και την Ισπανία ως τα νησιά Μπ...

Το πρωινό έφτασε στη Ρώμη με το συνηθισμένο του δρομολόγιο. Έβαψε γκρίζο τον ουρανό, ύστερα τον έβαψε μενεξεδή, τελικά γίνηκε φωτεινό και το φως σκαρφάλωσε πάνω στις στέγες κι από κει πήδηξε στους δρόμους και ξύπνησε τη μανία των μικροπωλητών. Οι νοικοκυρές απλώσανε στα παράθυρα τα σεντόνια τους, οι γαλατάδες πρωινοί αρχάγγελοι αναστατώσανε τον κόσμο με τις καραμούζες τους, η Ρενάτα σηκώθηκε από το κρεβάτι. [...] 50 μικρά ταξιδιωτικά αφηγήματα γραμμένα με τη γλαφυρή πένα του Νίκου Τσιφόρου, μεταφέρουν τον αναγνώστη από την Ιταλία, τη Γαλλία και την Ισπανία ως τα νησιά Μπ...

Στους εννέα μήνες η μαμά της δεν της είπε ούτε ένα ψέμα. Η μαμά ήταν ακόμα υγιής. Έξω από το σώμα της το τζάμι έσπαζε, η τυρόπιτα στον φούρνο καιγόταν, οι συγγενείς αγωνιούσαν. Ύστερα το φοβερό νέο μαθεύτηκε. Το έμβρυο έπασχε από μια δυσλειτουργία. Δεν είχε εγκέφαλο. Πέρασαν μήνες και η μέλια γεννήθηκε. Οι γιατροί αναρωτήθηκαν τι έπρεπε να κάνουν. Η μαμά και ο μπαμπάς αρνήθηκαν να γίνει το κορίτσι πειραματόζωο. Θα έμενε στην θερμοκοιτίδα, όσο είχε αναπνοή. Συμβαίνανε όλα μηχανικά, είπαν οι γιατροί, ο εγκέφαλος έξω από το κεφάλι δεν δύναται να δίνει εντολές. Το κεφάλι ήταν ά...

Μια αφήγηση που ξεκινά λίγο πριν τον πόλεμο του ’40 και διατρέχει τη ζωή των ηρώων παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα για πάνω από τρεις δεκαετίες... η εικόνα μιας ζωής μοναδικά φωτισμένης από την παρουσία εκείνων των ξεχωριστών ανθρώπων που σαν διάττοντες πέρασαν, έλαμψαν και χάθηκαν.

Ένας άντρας, κάπου στον Κόσμο. Η ζωή του χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Σαν να μην υπάρχει. Αόρατη ζωή. Χωρίς συναισθήματα, έστω φανερά. Διαχειρίζεται πληροφορίες από όλο τον Κόσμο. Ενδιάμεσος ο ίδιος, του Κόσμου. Να τον καταγράφει και να τον φανερώνει. Ένας Κόσμος που γέρνει, καταρρέοντας - Και μια γυναίκα. Αλλόκοτη. Εισβάλλει στη ζωή του και στη ζωή των άλλων γύρω του. Σαν θάλασσα που πλημμυρίζει ό,τι σταθερό. Ανατρέποντας τα πάντα. Το όνομά της: Δυστυχία. "Δεσποινίς Δυστυχία". Όλα θα μπερδευτούν στο πέρασμά της, παρόν, μέλλον, παρελθόν. Άνθρωποι, ζωές, μνήμες. Ο Κόσμος και οι...

Στην οδοιπορία των συναισθημάτων ασίγαστη η οδυνηρή θυμητική μαρτυρία μιας ολέθριας πολύμοχθης καθημερινότητας. Συχνά, πέραν τον ορίων τη λογικής. Στην αντιφατική πραγματικότητα των δύστοκων, τότε, ημερών της κατοχικής Ελλάδας ζητά -ενίοτε- να ισορροπήσει η συγγραφέας, απομυθοποιώντας, συχνά, παιδικές και νεανικές μνήμες. Αιμόφυρτες πληγές, που ζητούν ειρηνόφιλη παρηγοριά. "Δεν ξεχνώ!...", μια αναδρομή, λοιπόν, με τη σύμφωνη γνώμη του αναγνώστη με απρόβλεπτες εξελίξεις, που επιβάλλει με το χρόνο, την αναδρομική βίωσή της. Για να επιβεβαιωθεί, για μίαν ακόμα φορά, η θεω...

Θα μπορούσα να ονομάσω το βιβλίο "Προσωπική μυθολογία", όμως προτίμησα τον τίτλο "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα", επειδή ο χρόνος υπακούει σε ένα συνεχές φλας μπακ για να φέρει στο παρόν ό,τι ανήκει στο παρελθόν. Εκ των πραγμάτων η αφήγηση ακολουθεί τεθλασμένη πορεία, εκκινώντας από ένα επεισόδιο της παιδικής ηλικίας ή της μετέπειτα νεανικής ή της τωρινής, που ετεροχρονισμένα επαναξιολογείται και επανεκτιμάται κάτω από άλλο φως. Αυτά που με απασχολούν μπορεί να αφορούν ένα ιστορικό απόσπασμα, έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα γλυπτό, μια μουσική σύνθεση, ένα κινηματ...

Mε τη μορφή του κούκου πήγε κάποτε ο Zευς και κρύφτηκε στην αγκαλιά της αγαπημένης του, της Ήρας... Kι έπειτα την σκέπασε μ’ ένα σύννεφο χρυσό! Mε τη μορφή της χρυσής βροχής πήγε αργότερα και συνάντησε μιαν άλλη αγαπημένη του, τη Δανάη, από την οποία απόκτησε έναν γιο, τον Περσέα. Όμως ο άκριτος πατέρας της Δανάης, ο Aκρίσιος, την έκλεισε μαζί με το μωρό σε μία λάρνακα και την έρριξε στα νερά του Aιγαίου πελάγους. H Δανάη ωστόσο δεν χάθηκε. Tην βρήκαν δυο ψαράδες στη Σέριφο, όπου συνέχισε να την προστατεύει ο Zευς με τη μορφή του κούκου...