Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Έλληνας που κυριάρχησε στη μεγαλύτερη έρημο του κόσμου και που οι ιθαγενείς τον δέχονταν στις οάσεις τους με το «ζαγαρίτ» τον χαρούμενο αυτό τοπικό ήχο. Μέχρι και η άγρια φυλή των Τέμπου, αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει μαζί του. «Ο Κρητίκαρος δεν αστειευόταν». Η ιστορία είναι γραμμένη από τον γιό του Στέλιο και στο τέλος του βιβλίο υπάρχει παράρτημα με φωτογραφίες. Το περιοδικο Status έκανε τον μήνα Mάιο ειδικό αφιέρωμα στον Έλληνα της Σαχάρα.

Ο χρόνος είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, φίλος και εχθρός, εμπόδιο αλλά και θεραπευτής. Η παρουσία του είναι διττή στον δρόμο της αυτοπραγμάτωσης του Ανθρώπου, και η σχέση μας μαζί του αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι μια πάλη ανάμεσα σε ατέρμονες διεκδικήσεις και στιγμιαίους θριάμβους. Κάθε μικρή ιστορία του βιβλίου φωτίζει και μια άλλη πλευρά αυτής της πάλης, μεταμορφώνοντας τη μεταφυσική αγωνία σε μεταφυσική ηρεμία. Άλλωστε, ο απώτερος στόχος του Ανθρώπου είναι η αποδοχή της απώλειας και της φθοράς, η κατανόηση της θέσης του μέσα σε έναν κόσμο που ανακυκλώνεται.

Βρήκα ένα μέρος ανάμεσα σε δύο χοντρές ρίζες και έκατσα αναπαυτικά. Ακούμπισα στον κορμό. Όλα έρχονται σε 'μένα. Οι φραγμοί από το μικροσκοπικό μου εγώ έχουν κατά κάποιον τρόπο ξεπεραστεί, έχουν πέσει, και το άπειρο διάστημα, η πολύμορφη δημιουργία με τις μυριάδες εκφράσεις της περνάει ανεμπόδιστα και με πλημμυρίζει. Είμαι ένα αδεινό κοχύλι που δέχεται παθητικά όλα τα κύμματα στην άκρη μιας θάλασσας. Είμαι η φάλαινα κι αισθάνομαι μ' αγαλίαση όλον τον υδάτινο όγκο. Είμαι το πουλί που χύνεται στον αέρα και φτεροκοπάει στον τετραδιάστατο χώρο-χρόνο. Είμαι το σαρκοβόρο που τινά...

Συνέχεια της "Πυραμίδας 67", του πιο μαχητικού αντιπολεμικού βιβλίου για τον Εμφύλιο, που γράφτηκε από κάποιον που δεν ανήκε σε καμμιά παράταξη, "ο Α2" του Ρένου δίνει την εωσφορική μορφή ενός αμείλικτου αξιωματικού Α2 (πληροφοριών), που από καπετάνιος του ΕΛΑΣ, πέρασε στο στρατό, όταν του σκότωσαν τη μάνα οι ομοϊδεάτες του, και της έστειλε 600 "γράμματα", καθώς τάλεγε -600 αντάρτες, κυνηγημένους έναν-έναν, πιασμένος κ' εκτελεσμένους με το ίδιο του το χέρι-, προσωποποιώντας την κόλαση της αδελφοκτονίας του '47-'49!.. Ο "Α2" πρωτοκυκλοφόρησε το 1968, χωρίς να σταλή στη λο...

Μόνον όταν ο συγγραφέας προσπαθήσει να εισχωρήσει στα ενδότερα της ψυχής του, δύναται ν' αποδώσει στα γραφόμενά του και σ' όλο τους το μεγαλείο, τα συναισθήματα που τον συνταράσσουν, απ' όλα όσα του διηγούνται αυτοί που τα έζησαν, περιπέσουν στην αντίληψή του, ή ακόμη όσα βιώνει, στην προσωπική του ζωή. Γιατί τότε, οι ιδέες που συλλαμβάνει η φαντασία, δίχως να χάσουν την συνοχή τους, αναπτύσσονται δεόντως από την πένα του δημιουργού και μεγαλουργούν...

Δέκα αφηγήσεις με φόντο το σύγχρονο αστικό τοπίο. Οι ήρωες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που ζουν και πορεύονται μέσα σε απρόσωπες μεγαλουπόλεις προσπαθώντας να επιβιώσουν και να σταθούν στα πόδια τους σε πείσμα του σαρωτικού και πολλές φορές αδυσώπητου παρόντος. Η απώλεια, ο πόνος, η μοναξιά, η υποκρισία, ο έρωτας και η φιλία, αλήθειες αιώνιες και πάντα επίκαιρες ξεπηδούν μέσα από κάθε ιστορία δίνοντας μας ένα ζωντανό μωσαϊκό χαρακτήρων πότε με σατυρική διάθεση κι άλλοτε με κριτική αλλά πάντα με τη γραφίδα βυθισμένη στο μελάνι του κοινωνικού ρεαλισμού.

Το αφήγημα τούτο γράφτηκε από τον Π. Καραβία μες στη γερμανοϊταλική Κατοχή, αλλά οι γερμανικές αρχές θέλησαν να το λογοκρίνουν και ο συγγραφέας δεν δέχτηκε τότε να το δημοσιεύσει. Με γραφή σύγχρονη που ξεπερνά την εποχή της, ο τρόμος, ο θάνατος μα και η ελπίδα προβάλλουν ανάγλυφα σαν σε καφκικό όραμα, καθιστώντας το έργο διαχρονικό, που θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε Κατοχή και σε κάθε πόλεμο ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο. Ο Στέφανος Ροζάνης με την Εισαγωγή του συνομιλεί με το αφήγημα κριτικά και λογοτεχνικά, δημιουργώντας ένα κείμενο παράλληλο προς το έργο σε νόημα κ...

Η συναρπαστική ιστορία, μιας γυναίκας, του περασμένου αιώνα, που αξίζει να διαβαστεί, σαν παράδειγμα κοινωνικό. Η Ντία, κράτησε τα ιδανικά της, για μια ολοκληρωμένη ζωή, μέχρι τα βαθειά γεράματά της, που δικαιώθηκε απόλυτα από ανθρώπους, που αγάπησε, ειλικρινά και με πάθος...

Έβλεπε στ' όνειρό του να κατεβαίνει σιγά το γνώριμό του από χρόνια μονοπάτι, ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, με τα φύλλα τους να θροΐζουν σαν μια απόκοσμη, γλυκιά, καταπραϋντική μουσική στον ελαφρό άνεμο, και μπροστά του το θέαμα της πλατιάς ανοιχτής θάλασσας με άπλετο, καλοκαιρινό φως.[...] Ακόμα τον παραξένευαν μεγάλα πουλιά που ποτέ δεν τα 'χε ματαδεί, ίσως μονάχα στον παραλιακό δρόμο της Παναμερικάνα Del Sud, πηγαίνοντας από το Περού στη Χιλή. Μεγάλα θαλασσινά πουλιά που πετούσαν πάνω από τη φουσκωμένη θάλασσα του Ειρηνικού ή κούρνιαζαν κρώζοντας στα βράχια. Ωστόσο η θάλασσ...

«Το πολύχρωμο πλήθος χαζεύει αργόσχολα, μια ψηλόλιγνη οπτασία με μακριά κυματιστή φούστα από ασπρόμαυρα βολάν κι ένα εξωφρενικό καπέλο στο πίσω μέρος του κεφαλιού σαν βεντάλια από πλερέζες εξαφανίζεται τρομαγμένη σέρνοντας απ' το χέρι ένα δεκάχρονο παιδί που ουρλιάζει κλαίγοντας μόλις βλέπει το βίντεο στο χέρι μου, τρεις τέσσερις νεαρές με μακριές γαλανές φούστες με κόκκινα ζωνάρια και καπέλα-ρόδες κάρου σε μια φαντασμαγορία χρωμάτων σουλατσάρουν λικνιστές επιθεωρώντας προς γονιμότητά τους καχεκτικά αρσενικά. Στα γρανιτένια πόδια του Μάο ένα αποκαμωμένο γαϊδουράκι σέρνει βα...

Ο χρονικογράφος του Αυτοκράτορα μας ταξιδεύει, αιώνες πριν, όταν το 1437 ο Αυτοκράτορας Ιωάννης ο Η' και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ, ταξιδεύοντας προς τη Δύση, για αναζήτηση συμμαχιών, προς διάσωση του Βυζαντίου, σταμάτησαν στη Νήσο των Κορυφών, το σταυροδρόμι Δύσης-Ανατολής. Τελέστηκε στο νησί Μέγα Αρχιερατικό συλλείτουργο για ευόδωση των σκοπών της αποστολής. Ο ναύτης Νικηφόρος Μαρνιέρι γίνεται ένας από τους πρώτους λάτρεις των ομορφιών της νήσου. Ένα εσωτερικό κρεσέντο τον μετατρέπει σε έναν αξιόλογο χρονικογράφο των ιστορικών και μη, γεγονότων της περιόδου...

Καυλώνεις να μας βλέπεις μαστούρια. Έτσι δε θ' απαιτούμε, δε θα 'χουμε λόγο... Το μυαλό μας θα 'ναι στραμμένο αλλού. - Δεν πάτε καλά στα μυαλά σας, κυρία μου. - Ναι, αξιότιμη κυρία Πολιτεία... Κι εσείς, αλήτες, τι θέλετε και κατεβαίνετε στους δρόμους; Για τσαμπουκά; Για να σπάσετε τράπεζες; Για μαζευτείτε σπίτια σας! Τι παραπάνω ζητάτε επιτέλους; Αφού η μαμά Πολιτεία είναι εδώ. Έτοιμη να σας πάρει κάτω από τις φτερούγες της και να σας αγκαλιάσει με τα γαμψά της νύχια. Γιατί δεν κάθεστε φρόνιμα, στ' αυγά σας, να σας κάνει μιαν αγκαλίτσα;

Η ζωή είναι ένα όνειρο, ένα παραμύθι. Όταν αποφασίσει να την περιγράψει κανείς στο χαρτί πρέπει να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του για να τα καταφέρει. Πρέπει να χρησιμοποιήσει στο έπακρον τη "μεταφορά" στο λόγο και να ταξιδέψει τους αναγνώστες. Αν προσπαθήσει να την περιγράψει με ακριβείς και ορθολογικούς όρους θα τους κουράσει και δεν θα τους ευχαριστήσει. Δεν θα λέγεται απλά συγγραφέας τότε, αλλά ιστορικός συγγραφέας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο στόχος μου είναι να δώσω μια συναυλία γραφής με ορχήστρα την αλληγορία και το γέλιο. Γι' αυτό, λοιπόν, ζητώ την άδεια σας...

Όταν σπάσει τελικά η στάμνα η γεμάτη στοργή, πείσμα, τύψεις και παράπονο, χύνονται αυτά ξανά πίσω στον χώρο. Μουλιάζει ο χώρος ως τα θεμέλια και τόσο μπορεί να διαβρώσει την επίφαση, που να κάνει την πόλη πάλι χωριό, τη μοναξιά εγγύτητα, το ταξίδι στάση και το όνειρο ανάμνηση. Όταν όλα πάλι στεγνώσουν, είναι ο χώρος πια αλλιώς.

Η άγνοια αλλά και η τολμηρή επιθυμία του ναυτικού να μάθει την άγρια πανίδα και φορές να συναπαντηθεί μαζί της στις χώρες που προσέγγιζε το πλοίο, αλλά πάντα με ψυχικές συνέπειες, κι ευτυχώς ανώδυνες σωματικές, τα δρώμενα με τους συναδέλφους τους ναύτες στα πλοία και, στα λιμάνια προ πάντων, κυριαρχούν στα 14 αφηγήματα του πρωταγωνιστή - συγγραφέα.