Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Στην Κατοχή έρχονταν οι Ιταλοί, κότες, γουρούνια, κρασί, γεννήματα... δεν άφηναν τίποτις. Μας ρίχναν κι ένα χέρι ξύλο από πάνω. Μετά οι Γερμανοί τα ίδια. Ερχόνταστε οι αντάρτες -μάχη της σοδειάς τη λέγανε- παίρναν το στάρι, και μας έδιναν κάτι Λαϊκά Ομόλογα. Χαρτιά ήνταστε... ήρτε η Λευτεριά κι ερχόνταστε οι Σούρληδες. Αυτοί μας έδερναν -σφάζανε και κάνα-δυο- γιατί ταΐζαμε τους συμμορίτες, έτσι τους λέγαν τώρα. Φεύγανε οι Σούρληδες, μπαίναν οι Συμμορίτες, άθλιοι και πεινασμένοι... να μην τους ταΐσεις; Δεν μπόρηγα άλλο. Πήρα την Αγγελική και ήρτα".

Ο φόνος μιας ψυχωτικής δολοφόνου από έναν άντρα του εγκληματολογικού μέσα στο μετρό στην Ομόνοια θα σταθεί αφορμή για έναν καταιγισμό αποκαλύψεων για την κατάσταση στο εσωτερικό του τμήματος. Ο Μπάμπης, αξιωματικός του εγκληματολογικού, βρίσκεται αντιμέτωπος με τους προσωπικούς του εφιάλτες. Ευαίσθητος ή αφόρητα πεζός άνθρωπος, ευφυής ή ανεπαρκής αξιωματικός; Το νήμα της ιστορίας ξετυλίγεται περνώντας μέσα από τη ζωή και το θάνατο και οδηγεί τον Διοικητή του Τμήματος στην αποκάλυψη της απρόσμενης αλήθειας. 'Ενα αφήγημα - πικρό σχόλιο πάνω στη λειτουργία των μηχανισμών π...

Η πένα δροσερή,ανενόχλητη,με την ευθύτητα της λαικότροπης γραφής,αφοσιώνεται απρόσκοπτη στην υπηρεσία της αφήγηματικής ροής,χωρίς περιττές σκόπιμότητες διατηρώντας έτσι γνήσιο αυθορμητισμό και ενιδαφέρον αμείωτο. Η γλωσσική αυτή δεξιοτεχνία του γραπτού,συγκεράζει ακούσματα πολλαπλών διαλέκτων,ταιριαστών και γεννημένων μέσα στο προσφυγικό αστικό κι εμπορικό τοπίο της κοινωνίας που περιγράφει.Και καταλήγει σε ύφος διακριτό και αναγνωρίσιμο και,παράλληλα,γνώριμο και αβίαστο,αποκρυσταλώνοντας το δεσμό του τεχνίτη και του προιόντος σε ενότητα λαικής δημιουργίας. Και είναι...

Στην εποχή που ζούμε θαύματα δεν γίνονται. Ό, τι επιτυγχάνει ο άνθρωπος το επιτυγχάνει με την τόλμη, την επιμονή, την εργασία του -είχε τη χειρονακτική είτε την πνευματική- αρκεί να μπορεί να ξέρει να χειρίζεται τη λογική, τη γλώσσα συνδυασμένες με τη φαντασία, που μαζί αποφέρουν το ζητούμενο, το ιδανικό. Τα παρόν βιβλίο χρειάστηκε πολύ δουλειά, πολλά βράδια απομόνωσης ξενυχτώντας με την παραδοσιακή τσιμπλή, κρατώντας σημειώσεις που περνούσαν φανταστικές από το νου μου, αλλά και από αφηγήσεις των παλαιότερων γερόντων, όταν τις χειμωνιάτικες βραδιές συγκεντρώνονταν στο κα...

Το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με το παρελθόν είναι τελικά μάταιο, μπορεί και επικίνδυνο. Μοιάζει με το να προσπαθείς να απαλλαγείς από έναν εραστή-φάντασμα που διεκδικεί και επιμένει, μόνο επειδή ζει και υπάρχει, επιμένει και ακούει σε όλα τα ονόματα και ορθώνεται απειλητικά μπροστά στο αύριο και μιλάει τη γλώσσα της ερήμου κι όσα χιλιόμετρα κι αν καταπίνεις, αυτός εκεί, να υπάρχει αμετανόητα, καθοριστικά... Μια ηρωίδα σε πολλά πρόσωπα, η ίδια γυναίκα σε ένα γαϊτανάκι αναζητήσεων, σε μια προσπάθεια πλαστογράφησης του ψέματος της ζωής. Είναι κι αυτό μια επανάσταση. Να πολεμ...

"Ο εραστής που διάλεξα γι' απόψε έχει ωραία χέρια με μακριά ντελικάτα δάχτυλα και νύχια αισθητικής αρίστης. Τον έφερα στο σπίτι - πού αλλού να πηγαίναμε; Τον έβαλα στο κρεβάτι μου το παιδικό - α, ξέχασα να σας πω πως έχει και πολύ ωραία μαλλιά, ξανθά σαντρέ που πλαισιώνουν ένα άψογο πρόσωπο. Παρατήρησε ότι πιστεύει πως είμαι εύκολη στην ηδονή. Με κοιτούσε καθώς έτρωγα, είπε, κι από κει το συμπέρανε..." Εραστές με πρόσωπα από μάρμαρο, πηλό ή σάρκα. Απλές, καθημερινές καταστάσεις που διογκώνονται, παραμορφώνονται ή διολισθαίνουν απρόσμενα στο παράλογο. Όπως σημειώνει στον πρ...

"Ο ήρωας του Εξώστη, για να γλιτώσει, καταφεύγει στην Αφρική. Αλλά, ενώ γλιτώνει από τους εχθρούς του, δεν μπορεί να διαφύγει την τιμωρία από τον κυριότερο κατήγορο: τον εαυτό του. Βλέπει οράματα, περνάει νύχτες και νύχτες αϋπνίας. Η μοναξιά, το κλίμα κ.λπ. τον σκοτώνει, όπως επίσης και οι αναμνήσεις. Τέλος, έπειτα από πολυετή παραμονή στην κόλαση της Αφρικής, δύο εφιαλτικά περιστατικά ανασκαλεύουν και ξεσκεπάζουν ένα παρελθόν που είχε κατορθώσει με τα ψέματα να κρύψει από τον εαυτό του. Η όλη ιστορία τελειώνει με τον ήρωα παίρνοντα την απόφαση ν' αυτοκτονήσει κατά τον εξής...

Σοβιετική Ένωση έτος 1990, «Περεστρόικα» Μερικά στελέχη του Κόμματος μαζί με αξιωματικούς του «Κόκκινου Στρατού» επεξεργάζονται σχέδιο πραξικοπήματος, προβλέποντας το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης. Παράλληλα, τα στελέχη αυτά, θέλουν να εξουδετερώσουν σε Ευρωπαϊκά Κράτη άτομα, που σύμφωνα με πληροφορίες, συμμετέχουν στο σχεδιασμό της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Στην Ελλάδα για τον σκοπό αυτό γίνεται προσπάθεια ίδρυσης επαναστατικής ομάδας, κυρίως, από βετεράνους του «Δημοκρατικού Στρατού». Μεταξύ αυτών επιλέγεται και ο εκτελεστής της ΟΠΛΑ που έχει καταφύγει στην Τα...

Αναχωρώντας από τα οικεία γοητεύομαι από την πιθανότητα να μην είναι ο εαυτός μου, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τίποτα περισσότερο από μία σειρά αγκιστρώσεων· να πιάνεται από κάπου για λίγο και μη μπορώντας να μείνει εκεί, να ξεκολλάει χωρίς να αισθάνεται πώς τον διώχνουν... Να τριγυρίζεις χωρίς λόγο, να τρυπώνεις σε άβατα και να βγαίνεις με το κεφάλι σου να γυρίζει, να είσαι κάποιος που δεν ξέρει πώς να φερθεί -όταν τον πάνε π.χ. σ' ένα καφενείο με ναργιλέδες στο Κάιρο ή όταν βρεθεί για πρώτη φορά σ' ένα καπηλειό της Γλασκώβης γεμάτο μεθυσμένους εργάτες- και που έκπληκτ...

Είμαι μια μονάδα από τους διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους το 1974. Κουβαλώ μέσα μου τη νοσταλγία για την αγαπημένη πόλη, την Αμμόχωστο, τη λεμονανθούσα, τη θαλασσοφίλητη κυρά, που την τραγουδώ γιατί ήταν όμορφη, με τα πορτοκαλόδεντρα και τη χρυσή αμμουδιά, την ομορφότερη του κόσμου. Έμοιαζε σαν ένα μικρό κοχύλι ριγμένο στην αγκαλιά του κόλπου της Αμμοχώστου. Μια πόλη γεμάτη φως, γεμάτη κρίνα της αμμουδιάς, ψαράδες και ψαρολίμανα γεμάτα βάρκες. Μα πάνω απ' όλα μια πόλη με έντονη πολιτιστική κίνηση, με πνευματικούς συλλόγους, με ποικίλη καλλιτ...

"Που γέμισαν τόση σκόνη τα μαλλιά σου Ορφέα;" Με είχες ρωτήσει ένα απόγευμα Άννα. "Έψαχνα σ' αποθήκες παλιές του χρόνου, αγάπη μου και σκονίστηκα". Γέλασες και είπες: "Αύριο παίρνω συνέντευξη απ' τον Υπουργό Πολιτισμού". "Αύριο, θα ξεκινήσω αργά από ένα μικρό επαρχιακό καφενείο" "Τι λες;" "Και θα 'χω συντροφιά μου τ' αδύνατα μέλη σου" "Μα τι λες;" "Και θα τεμαχίζω τον καιρό μ' ένα δικό μου φωταγωγημένο καράβι" "Τρελέεεε!" "Κι οι πειρατές θα πλαγιάσουν με το δειλινό της υπεροχής τους. Και θα πρέπει να προλάβω να πολλαπλασιάσω την Άνοιξη των ματιών σου". "Τρελέ!"...

Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές), και προτιμάει τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Ένας ψυχίατρος που γράφει ποιήματα μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία , το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την αυτογνωσία και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα. Στα αλήθεια και στα ψέματα των παραπάνω σειρών ο αναγνώστης θα ανακαλύψει από μόνος του αυτό που ήξερ...

Το αφήγημα "Ο γυρισμός της Αντιγόνης" είναι μια ερωτική παρωδία όπου αποτυπώνεται η οριζόντια και κάθετη σύγχρονη πολυγαμικότητα. Τα συναισθήματα "ψιθυρίζουν" γαντζωμένα στα άλλοθι της βαλτωμένης συνήθειας, της σκοτεινής αμετάκλητης φυγής και της άκοπης αναρρίχησης. Οι εκκλήσεις προς τη λογική "προσπαθούν να συμμαζέψουν" τα φτερά του αλλόκοτου υδροπλάνου που προσγειώθηκε στη σκεπή της πιο απόμακρης νησίδας. Η πρόσμιξη του αληθινού με το φανταστικό, η παρηγοριά απ' το αναπάντεχο, μέσω των μηδενόχρυσων ακουσμάτων και ο άπληστος χρόνος που προστάζει την κοίτη του χειμάρρου να...

Δεν είμαι γυναίκα. Δεν είμαι μητέρα. Όμως είμαι η μαμά όλων σας. Μη με ρωτάτε γιατί - είναι πολύ μπερδεμένη ιστορία. Εγώ, για να καταλάβετε, έχασα τη μαμά μου όταν ήμουν πολύ μικρός. Και δεν την ξαναείδα ποτέ. Θα μου πείτε, και ποιος βλέπει τους πεθαμένους; Ναι, αλλά εγώ δεν είχα ούτε μια φωτογραφία της. Και κάθε τόσο τη ζητούσα. Μέχρι που διάβασα ένα βιβλίο. Καταραμένα βιβλία, μόνο κακό κάνουν, κάτι ξέρουν τα παιδιά και δεν θέλουν να τα δουν ούτε ζωγραφιστά. Και τώρα; Είμαι, θα μπορούσα να πω, ο πιο διάσημος άνθρωπος στον κόσμο. Κι ωστόσο κανείς δνε ξέρει τ' όνομά μου....