Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια όχι και τόσο αποστασιοποιημένη αφήγηση μέσα από 36 σύντομα και γραμμένα με χιούμορ κεφάλαια που θα μπορούσαν να σταθούν αυτοτελώς, αλλά αποτελούν ταυτόχρονα μια νοηματική συνέχεια, καταλήγοντας σε ένα είδος νουβέλας με άξονα τις παιδικές αναμνήσεις και τα παθήματα ενός μικρού που φτάνει στην εφηβεία μέσα από έναν οικογενειακό τραγέλαφο. Το βιβλίο κλείνει ένας Συνοπτικός κατάλογος λέξεων που ο συγγραφέας κατάφερε με κόπο να ερμηνεύσει στη διάρκεια των πρώτων του χρόνων, από τη λέξη "Παράδεισος" μέχρι τα "Ιμπεριαλισμός" και "Σοσιαλισμός": Μια λέξη που ενθουσιάζει τον μ...

Κι εγώ μονάχος, είπε μου, ν' ακούσω τη φωνή τους· στου καταρτιού τη ρίζα εσείς δέστε με τώρα ολόρθο, και καλοσφίξτε τω σκοινιών τις άκρες στο κατάρτι, γερά κρατώντας με, κι εγώ σα λέω να με ξελύστε. Η Οδύσσεια είναι συνυφασμένη με τις θαλασσινές περιπέτειες του μυθικού ήρωα· το ταξίδι του γυρισμού στην πατρίδα αυτοσκοπός. Οι άνεμοι που φυσούν στα πελάγη και η αναζήτηση του τελικού προορισμού συνεχίζουν να ωθούν το σημερινό άνθρωπο σε άγνωστα ταξίδια για τις μυθικές χώρες του Οδυσσέα. Με ναυτοσύνη και γνώση, με επιμονή και "πολυμήχανη" σκέψη, μια ομάδα ανθρώπων αποφασ...

Το βιβλίο «Οδός Τρυφωνίτσα» της Βούλας Αργυροπούλου μιλά για: - Μνήμες μαζεμένες από τη ζωή στο χωριό Μάδαινα Μεσσηνίας. - Χαρακιές της ζωής που άφησαν οι παλιοί πάνω σε τούτη τη γη για να μη σβηστούν ολότελα. - Εικόνες του χωριού, κιτρινισμένες φωτογραφίες πεταμένες στο χρόνο για να θυμίσουν, να συγκινήσουν. - Γεγονότα αληθινά του τότε ζωντανεύουν σήμερα κρίκους αλυσίδας που περιμένει τη συνέχεια. - Έργα και ημέρες μερικών ανθρώπων που έζησαν σε τούτο το χωριό αλλά θα μπορούσαν να ζούσαν και σε άλλα χωριά, γιατί οι δρόμοι της ζωής τότε είχαν τις ίδιες λακκούβες, τ...

Το αφήγημα του Σοφοκλή Λαζάρου "Οδός Ελευθερίας - Στάση Θανάτου" αποτυπώνει μια πτυχή του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα· εκείνη των βασανιστηρίων στα οποία υπέβαλλαν τους αγωνιστές σκληροί Εγγλέζοι και φανατικοί Τούρκοι του Ειδικού Κλάδου (Special Branch) της Αγγλικής Αστυνομίας. Αποτυπώνει τον πόνο από τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε ο συγγραφέας. Τον πόνο, το φόβο και την αγωνία. Αλλά και την αποφασιστικότητα του αγωνιστή-μάρτυρα να κρατηθεί ως το τέλος. Αυτού του μάρτυρα που συμπυκνώνει το αγωνιστικό πάθος, την εθνική εντιμότητα και αξιοπρέπεια, το ψυχικό σθένος κ...

Μια σειρά αφηγηματικών ιστοριών με κεντρικά πρόσωπα απλούς ορθόδοξους "οδοιπορούντες" κληρικούς, που με τη μαρτυρία τους φώτισαν και φωτίζουν το δρόμο προς την Εκκλησία. "Αυθεντικά στιγμιότυπα ανθρώπων, που ενσαρκώνουν τον ευαγγελικό λόγο σε δρόμους ποιμαντικής διακονίας".

"Το σώμα σου, Ιωάννα, μιά λεωφόρος όπου κυκλοφορώ με ταχύτητα φωτός, το σώμα σου ένα πλοίο με ταξιδεύει κι ο ήλιος σου σιγά σιγά μου κλείνει τις πληγές, με δέχεσαι όπως κάποιος που για χρόνια ήταν χαμένος και με αναγνώρισες." [...] Ο χώρος και ο χρόνος είναι οι συντεταγμένες που ορίζουν την υπόσταση των προσώπων της αφήγησης. Η τυχαία ερωτική συνάντηση της Ιωάννας με τον Ιωάννη λειτουργεί σαν ένα έναυσμα. Ένας σπινθήρας που αποδεσμεύει βιωματικό υλικό σε μια ροή λόγου. Θραύσματα λόγου. Μονόλογοι παράλληλοι για μια οδυνηρή διερευνητική προσέγγιση. Πράξεις, πρόσωπα, όνειρα...

Το μουγκρητό είναι ο πρώτος ήχος της τέχνης. Στο μουγκρητό περιέχεται η αγωνία, η δειλία, η τόλμη, η απελπισία, ο κίνδυνος, ο πανικός, η εξέγερση, η ηδονή, το στρες, η αδυναμία, η χαρά και ενθουσιασμός. Το μουγκρητό του πρωτόγονου ανθρώπου ή ζώου έδωσε το έναυσμα στην τέχνη να εκδηλωθεί. Με το μουγκρητό ο πρόγονός μας εξεδήλωσε την επιθυμία του να εκφράσθεί, κι από αυτό προήλθε η γλώσσα και η μουσική. Με το μουγκρητό η ιστορία της τέχνης ξεκίνησε. [...] (απόσπασμα από το αφήγημα: "Ο μουσικός των μουγκρητών")

Το βιβλίο αποτελείται από δύο αφηγήματα που φέρουν τον ίδιο τίτλο. Εκτυλίσσονται σε διαφορετικά μέρη. Το ένα σε κάποιο ιδιόμορφο οίκημα, το άλλο σε ένα κλειστό θέατρο. Ο χειριστής διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στα δύο κείμενα: θα έπρεπε να ήταν ο ελεγκτής της αφήγησης, όμως είναι αμφίβολο αν αυτό συμβαίνει ή αν πράγματι συνέβη ποτέ.

To παραμύθι συνεχίστηκε: Ο έφηβος με τα μακριά μαύρα μαλλιά έσυρε τα βήματά του, απογοητευμένος στις όχθες της λίμνης. Οι άνθρωποι με δημιούργησαν σαν μέσο για να ξαναβρούν το δημιουργό τους. Η φαντασία τους έπλασε εμένα που πήρα υπόσταση από τη σφοδρότητα των επιθυμιών τους. Τελικά με έχρισε η παγκόσμια συνειδητή αρχή ως λυτρωτή τους. Οι άνθρωποι όμως με φοβούνται τώρα και με ονόμασαν Θάνατο και Χάρο γιατί στρεβλώθηκε το ομαδικό ασυνείδητο. Με φαντάζονται σαν σκελετό που κρατάει ένα δρεπάνι. Ο αρχέγονος φταίει που βλέπουν οστά και ακαθαρσίες που δήθεν αφήνω πίσω μου. Δεν...

[...]«Ναι, ας το πούμε έτσι. Τέλειωσα ό,τι είχα να κάνω εδώ μέσα». «Μα δεν είναι δυνατόν!», λέιε ο υπάλληλος, βγάζοντας αναστατωμένος τα γυαλιά. «Δεν σας θυμάμαι καθόλου. Είχατε εξαφανιστεί πουθενά; Μοιάζετε νέος».[...] «Η διευθύντρια», τον διακόπτω με στεντόρεια φωνή -μήπως και τον ξυπνήσω από το λήθαργο στον οποίο έχει καταφανώς βυθιστεί- «η διευθύντρια, κύριέ μου, είναι μέσα;» Και του δείχνω επίμονα την πόρτα που βρίσκεται πίσω και αριστερά του.[...]Παίρνει από το συρτάρι ένα κλειδί και ξεκινάει. Ανεβαίνουμε άλλες σκάλες και φτάνουμε σ' έναν διάδρομο στολισμένο με πορ...

Σ' ένα ταξίδι σε διάφορες χώρες κι εποχές παρακολουθούμε μια σειρά από πρόσωπα και αναζητήσεις σε μια συνεχή «ταυρομαχία» με τη ζωή και το θάνατο. Από την τελευταία πράξη της ζωής του κυρίου Λουτρόν και Ζωμόν στη Βάρνα της Βουλγαρίας και τον ύστατο αποχαιρετισμό του πατέρα στη γενέθλια Θεσσαλονίκη, μέχρι το μυστήριο της γυναίκας που υπήρξε αυτοκράτειρα της Κίνας. Κι ακόμα, από μια εαρινή ιεροτελεστία στην αρένα των ταυρομαχιών στην εξωτική Κολομβία και την περιπέτεια μιας αρχαιολογικής ανασκαφής, μέχρι το Πιραρουκού, το χρονικό μιας σύγχρονης περιήγησης στον Αμαζόνιο και σ...

"Ο τεκκές των Μπεκτασίδων" και οι "Παράδοξες εικόνες από το Βόσπορο" είναι, δύο οδοιπορικά του Ανδρέα Καρκαβίτσα, στη Θεσσαλία και στα παράλια του Βοσπόρου, μεταξύ του 1892 και του 1895. Κοινά στοιχεία τους: η γλαφυρή περιγραφή, η εξονυχιστική παρατήρηση, η αφηγηματική ευφορία και η σπάνια αίσθηση του χρώματος. Αν και είναι γραμμένα, το μεν πρώτο σε μια νευρώδη και χυμώδη καθαρεύουσα και το δεύτερο σε μια ζωντανή και ποιητική δημοτική, και τα δύο συγκλίνουν σ' αυτό που αναφέρει ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος στο επίμετρο του βιβλίου: "Ο μεγάλος δάσκαλος του Καρκαβίτσα είναι...

Ο Ταριχευτής-ψυχίατρος (που έχει και συνεργούς) είναι ο κακός. Ο Γλάρος-Μαέστρος (που ηττάται συνεχώς αλλά δεν εγκαταλείπει) είναι ο καλός. Ο Λεμόνι και η Νιβέα (που αν καταφέρουν να θυμηθούν μπορεί να είναι και σύζυγοι), ο Μιλό και ο Ζάιον (που αν καταφέρουν και τα θυμηθούν μπορεί να είναι τα παιδιά τους) είναι τα υποψήφια θύματα ενός εγκληματικού σχεδίου παράδοξων ταριχεύσεων με την κωδική ονομασία "θάνατος". Όλοι αυτοί και κάποιοι άλλοι μπλέκονται σε μια απίστευτη περιπέτεια ζωής και θανάτου, σαν αυτές που προβάλλονται καθημερινά στην τηλεόραση ή παίζονται στον κινημ...

"Ο ταξιδιώτης" αποτελεί το αφήγημα με το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα, το 1945, ο Ε. Χ. Γονατάς.

Από τις πρώτες της δειλές ματιές στον καθρέφτη, θυμόταν την παρουσία του. Πάντα δίπλα της, έτοιμος να βοηθήσει με τον δικό του τρόπο, πρόθυμος ν' απαντήσει στις απορίες της, να καθησυχάσει τις νεανικές της ανησυχίες. "Καταλάβαινα πως με είχες δέσει μ' ένα μεγάλο νήμα ώστε να μπορείς να ελέγχεις κάθε μου βήμα. Το είχες περίτεχνα τυλιγμένο γύρω μου. Μαργαρίτα είμαι εδώ. Δε με γνώρισες; Σ' άκουσα να λες. Είχα ελπίσει πως κάποτε θα βαριόσουν να σέρνεις μαζί σου αυτό το νήμα και πως θα σε αποστόμωνα με τις επιτυχίες μου. Μόνο ένα δεν υπολόγιζα κι όταν έμαθα αυτό, παρακαλούσα ν...