Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ζωντανή μαρτυρία σε μυθιστορηματική μορφή ενός Έλληνα στρατιώτη, του Γεώργιου Χαΐρη, που πολέμησε στη Μικρά Ασία από το 1919 έως και το 1922. Είναι η ιστορία ενός νέου ανθρώπου που ενώ ζούσε ήσυχα στο χωριό του, στη Ρούμελη, βρέθηκε να πολεμά στα βάθη της Τουρκίας καταλαβαίνοντας στην πορεία τη ματαιότητα του πολέμου αυτού. Είναι μια δραματοποιημένη αφήγηση, που στο περιθώριο της επίσημης ιστορίας, μάς μεταφέρει βιωματικά στην ατμόσφαιρα μιας εποχής. Ένας απλός άνθρωπος γίνεται πρωταγωνιστής της δικής του ιστορίας, ένας τραγικός αντιήρωας στη δίνη ενός τραγικού πολέμου, μια...

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, αναμιγνύονται όλα, σχεδόν, τα είδη του λόγου, καταργώντας τα μεταξύ τους όρια. Το παραμύθι σμίγει με το δοκίμιο, το δοκίμιο με την ποίηση, η ποίηση με τη φυσική ιστορία... Πραγματικά όντα γίνονται φανταστικά, αφηρημένες έννοιες, αντικείμενα και φυσικά φαινόμενα αποκτούν ιδιότητες όντων, τέρατα εξανθρωπίζονται, άνθρωποι τερατοποιούνται, το ζωικό και το φυτικό βασίλειο εμπλουτίζονται με νέα, άγνωστα ως τώρα είδη... Τι είναι λοιπόν αυτό το βιβλίο; Ένα παιχνίδι; Ναι, ένα παιχνίδι που, ενώ ακυρώνει τη σοβαροφάνεια, παραμένει ωστόσο σοβαρό, γιατί,...

Μισοσκόταδο. Ακουμπισμένος σε μια βρώμικη μάντρα, ένας άνδρας κοιτάζει ψηλά, διψασμένος για φως. Από την κάμαρά της, η γυμνή λάμπα στέλνει το κίτρινο φως της επάνω του σαν απαλό χρυσαφένιο χάδι. Η θελκτική φιγούρα πίσω από την τραβηγμένη κουρτίνα έγινε σκιά που τον ακολουθούσε παντού, έγινε χίμαιρα που στοίχειωσε το λογισμό του, έγινε όνειρο μαζί και εφιάλτης. Μια ονείρωξη επαγγελούμενου παραδείσου που έσβησε με την τελευταία κουρασμένη αναπνοή πριν το ξημέρωμα. Πριν την επόμενη ονείρωξη, σε μια επόμενη απόκρημνη νύχτα.

"Όταν αποφάσισα για πρώτη φορά να γράψω, ή κυριολεκτικώτερα να καταχωρήσω τα όνειρά μου στο "Ονειρολόγιό" μου, όπως ακριβώς ένας άλλος θα καταχωρούσε τις σκέψεις του στο "Ημερολόγιό" του, το έκανα με τη σκέψη, ότι ο σουρρεαλισμός παρ' όλα τα σημαντικά επιτεύγματά του στη λογοτεχνία και περισσότερο στις εικαστικές τέχνες, δεν παύει μολαταύτα να είναι, τουλάχιστο εν μέρει, μια ηθελημένη προσπάθεια πρωτοτυπίας στην έκφραση. Δεν νομίζω δηλαδή ότι ο πρωτότυπος αυτός όντως τρόπος εκφράσεως είναι απόλυτα αποτέλεσμα "ψυχικού αυτοματισμού" κατά τον ορισμό του Andre Breton. Στις εικα...

Γι’ αυτό, μη ρωτήσεις ποιος σκότωσε τους πεινασμένους στα γκέτο, τους μετανάστες στα βουνά, το κορίτσι που θέλησε να ζεσταθεί με τα σπίρτα. Εσύ είσαι - εγώ είμαι. Ω ναι, ανάγκη. Ένα κορίτσι δίχως όνομα κάηκε στη σκουριασμένη σόμπα, σε μια νάιλον παράγκα, στην κοίτη του Γαλλικού, εκείνα τα Λευκά Χριστούγεννα του περασμένου αιώνα.

Είναι ένα έργο παρμένο μέσα από τη ζωή και τον ρεαλισμό. Είναι μια αναφορά στον πόνο, την αγάπη και το θάνατο. Είναι μια παρουσία από ανθρώπων βιώματα όπου τα γεγονότα οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας οδηγούν σε μια τραγωδία όπου ενδημεί το αρχαίο δράμα σε σύγχρονες στιγμές αγιάτρευτου καημού. Η αγωνία και η καταχνιά της ψυχής συνυπάρχουν με την αγκαλιά του θανάτου, το κλάμα και τη συμπόνια. Ο στεναγμός της κατάρας γίνεται κάθαρση και ένα μεγάλο "γιατί" κυριαρχεί στο έργο.

Υπάρχει ευτυχία; Ποια είναι η αξία της ζωής όταν δεν τη ζούμε όπως θέλουμε; Λυτρώνει ο έρωτας ή βασανίζει; Πόσο εύκολα μπορεί να "περάσει" κάποιος τη σχιζοφρένεια; Γεννιέται τρελός κανείς ή γίνεται; Γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε όπως θέλουμε; Τι μας οδηγεί στη δημιουργία και τι στην καταστροφή;

Στις αφηγήσεις αυτού του βιβλίου εξιστορούνται, μεταξύ άλλων, τα κατορθώματα των εντόμων, οι κακουχίες του κόκορα, οι αταξίες του δράκου κι οι μαγγανείες της μάγισσας. Με το βλέμμα του ανθρώπου της πόλης είναι αποκυήματα φαντασίας και ανύπαρκτα πράγματα... αλλά είναι τα μόνα πραγματικά κι αυτονόητα γεγονότα της όρασης του χωριάτη και των πλασμάτων του τόπου μας. Γιατί εδώ δεν βλέπουμε με τα μάτια μας αλλά με την ψυχή και τη σάρκα μας - τα όνειρα και οράματα είναι η μόνη μας όραση.

Ένα άλμπουμ με φωτογραφίες του Ανδρέα Μπέλια από τη σημερινή Ομόνοια, μαζί με ένα εκτενές κείμενο του Γιώργου Ιωάννου. Η κίνηση της θρυλικής πλατείας και τα βαθύτερα κίνητρά της. Η τολμηρή περιγραφή και ανατομία της κοινωνίας των προσώπων που συχνάζουν εκεί. Ντοκουμέντο εποχής και συνάμα ενθύμιο.

Οι σκιές που περιγράφονται στα αφηγήματα του βιβλίου, είναι τα στοιχειά και οι βουρβούλακες του χωριού μας, τα όρνια και οι νυχτερίδες του σκότους και της πανσελήνου, οι μνήμες και οι θρύλοι μας που έχουν στοιχειώσει. Είναι το σώμα του χωρικού στην αγκαλιά του ονείρου του, η ψυχή του που λευτερώθηκε από το φως της ημέρας και του μυαλού του. Όταν δύει ο ήλιος, ο στρατός των σκιών καταλαμβάνει τη γη και το είναι μας... Αυτή η αιχμαλωσία του κόσμου μας είναι μια λύτρωση από το φως που τον είχε τυφλώσει.

Η έκδοση περιέχει κείμενα για τους: Μάνο Χατζιδάκι, Τζέρι Λούις, Νίκο Χουλιαρά, Γιώργο Γαλίτη, Γιάννη Βαρβέρη, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, Χρήστο Βακαλόπουλο, Έλενα Σουλιώτη, Νίκο Ζαχαρίου, Αλέξη Δαμιανό, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τοσίρο Μιφούνε, Γιώργο Πανουσόπουλο, Στέφανο Κουμανούδη, Θανάση Βέγγο, Κώστα Γαβρά, Ιόλα, Τζόνι Χαλιντέι, Αργύρη Μπακιρτζή, Κώστα Πασχάλη, Κυριάκο Κρόκο, Κύριλλο Σαρρή, Γιώργο Σταθόπουλο, Μίμη Χρυσομάλλη, Δέσπω Διαμαντίδου, Μάριο Σούμπαση, Βάσο Πτωχόπουλλο, Αλεξάνδρα Μπουτάρη, Νίκο Περάκη, Ελένη Κοκκίδου, Δήμο Αβδελιώδη, Σαπφώ Νοταρά, Έλενα Ναθαναήλ, Νίκο Φέρμα...

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου... Τη θυμάμαι πάντοτε μ' ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως Σαράντα μέρες κι άλλη μια / περπάτησα στην ερημιά, για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Και άλλοτε να με βρίζει, επειδή μου είπε, με τη βραχνή, τσακισμένη απ' το τσιγάρο φωνή της, Να 'ταν ο πόνος άνθρωπος / να 'ρχόμασταν στα χέρια, κι εγώ έμεινα απαθής. Κι άλλοτε, πάλι, να μου επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο πρωινό δυο στίχους για να μου μαλακώσει την ψυχή, επειδή ήμουν σεκλετισμένος: Πέρασα νύ...

Τα βράδια ερχόταν στο πλευρό της. Την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του και της ψιθύριζε πως όλα θα πήγαιναν καλά. «Σε λίγο καιρό θα είμαστε μαζί. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να γίνεις καλά», της έλεγε συγκρατώντας με κόπο τα αναφιλητά του. Ήξερε πως το σφάλμα ήταν δικό του και δε θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του για τη στιγμιαία απροσεξία που παραλίγο να κοστίσει την ίδια της τη ζωή. Τα λόγια του γίνονταν σταγόνες παρηγοριάς που έθρεφαν τις ανοιχτές πληγές της. Κατρακυλούσαν στ’ αυλάκια του κορμιού της και πότιζαν την καρδιά της με δύναμη και παρηγοριά· τη μάθαιναν να...

Μου αρέσει τα βιβλία που διαβάζω ή γράφω να έχουν τις αρετές της αληθινής τέχνης του λόγου. Να καταφέρνουν να απαντάνε στην ευαισθησία των αναγνωστών και του δημιουργού, την νοοτροπία του, τη γνώση του το status quo γενικώς. Πάνω σε αυτό το γίγνεσθαι ελπίζω να μπορέσω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες μου. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι η πρόθεση μετράει, το αποτέλεσμα δεν ελέγχεται. Αλλά και αυτό έχει μια απάντηση. Ότι μια ευσύνοπτη αλλά οπωσδήποτε διεισδυτική βραδυφλεγής σπουδή πάνω στο ζήτημα είναι απαραίτητη προϋπόθεση.

Συχνά δε, τις πρώτες πρωινές ώρες τον έβρισκα ακόμα ξύπνιο, με μάτια πρησμένα από την αϋπνία, που με κοιτούσαν γεμάτα λύπη σα να μου έλεγαν: ‘Τζίφος πάλι’. Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν δίχως να έχει καταφέρει να γράψει το παραμικρό, εκτός από το όνομά του και μερικούς - μετρημένους στα δάχτυλα - εμπνευσμένους κατά τα άλλα και στομφώδεις τίτλους, όπως: ‘Άλλη μια μέρα πέρασε χωρίς να γράψω τίποτα’ ή ‘Ονειρεύτηκα λευκές σελίδες’.

Ο τίτλος αυτού του αφηγηματικού χρονικού του Λεύκιου Ζαφειρίου, "Συμμορίτες", είναι αρκετά αμφίσημος. Οι νεαροί πρωταγωνιστές του, όπως και γενικά οι Κύπριοι ως το 1960, ζούσαν κάτω από αποικιοκρατικό καθεστώς· όμως εδώ η έννοια της συμμορίας δεν σημαίνει ασφαλώς την εγκληματική σπείρα ή την ανατρεπτική οργάνωση, αλλά την άτακτη συνάθροιση μικρών παιδιών που συμμετείχαν με τον δικό τους τρόπο στην εθνική υπόθεση της ανεξαρτησίας της Κύπρου, δοκιμάζοντας και την ένταση των πολιτικών παθών της δεκαετίας 1950-1960. Α.Ζ.

"Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, κόσμος πολύς στριμώχνονταν στο χάνι και τα βλέμματα ήταν στραμμένα, εκτός από την Αλέλια που πάντα τα τράβαγε πάνω της, στον Όκκραλ, ένα ψηλό, σκοτεινό πραματευτή που μόλις το απόγευμα είχε φτάσει στην πόλη. Άντρες και γυναίκες, από την πόλη, τα χωριά αλλά και τα ξένα μέρη τον κοιτούσαν. Διερευνητικά. Ανήσυχα. Με προσμονή. Λόξα. Τα νέα που τους έφερε δεν τους χάιδεψαν τ' αυτιά. Η άφιξη της βασιλοπούλας, θα καθυστερούσε". Μια ιστορία δίπλα στο τζάκι για ενήλικα παιδιά. Ώριμα, ίσως, αλλά όχι σιτεμένα τόσο ώστε να πάψουν να ονειρεύονται. Που όταν β...