Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αμετανόητος εραστής της γης που με γέννησε. Έστω κι αν η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη, αυτή και άλλη τόση θα είναι και θα παραμείνει η δική μου, μεγάλη γειτονιά. Ο δικός μου τόπος. Ρούχο κατάσαρκα στο κορμί μου. Παλιό κι αγαπημένο." Αυτή η επιγραμματική πρόταση, περικλείει όλη τη φόρτιση του Νίκου Παγώνη, αυτήν που οπλίζει την πένα του κάθε εβδομάδα για να γράψει τα μικρά αφηγήματά του, άλλοτε εμπνευσμένα από τη γενέτειρα, άλλοτε πασπαλισμένα από νοσταλγία, άλλοτε γραμμένα λόγω επικαιρότητας. Όλες, μα όλες, οι ιστορίες του Νίκου Παγώνη που έχουν ανθολογηθεί σε αυτό το β...

"Η κακορίζικη εκείνη χρονιά -η καταραμένη θα την πω τώρα- είχε δεν είχε φτάσει ακόμη στα μισά της και πήγαινε όπως άρχισε, πάντα πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Και τα χειρότερα δεν είχαν ακόμη συμβεί. Τότε ήρθε η ώρα του όξους και της χολής, η ώρα του αίματος και του θανάτου". Είχε από χρόνια αποτραβηχτεί στο παλιό σπίτι στην πλαγιά του βουνού. Τα δειλινά, κάτω από τα δέντρα που μαζί τους είχε ριζώσει στα καρπερά της χώματα, βλέποντας τον ήλιο να χαμηλώνει στη θάλασσα, ζούσε και το δικό του λυκόφως. Μέχρις, ότου, εντελώς αναπάντεχα, οι "άνεμοι της μνήμης" τον ανασήκωσαν απ...

Το Τουκ - Τουκ, το τρίκυκλο μεταφορικό μέσο της Μπανγκόκ, με τους επιδέξιους χειρισμούς του οδηγού του, κατάπινε την απόσταση που το χώριζε από το ξενοδοχείο San-gri-lla. Το λεωφορείο για την Ayutthaya, την παλαιά πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης, έφευγε από το San-gri-lla στις 7:30, και η ώρα ήταν ήδη 7.25. Αν και ήταν ακόμη πρωί, η υγρή τροπική ζέστη, ανακατεμένη με το πηχτό καυσαέριο, σου έκοβε την ανάσα, καθώς το Τουκ-Τουκ έτρεχε σαν τρελό στους δρόμους της Μπανγκόγκ, κυνηγώντας τον χρόνο, που κυριολεκτικά πετούσε... Τι τόπος κι αυτός... Σκεπτόμουν καθώς τα μάτια μου ταξί...

Αποθήκη ανθρώπων που μοιάζει με φυλακή. Ένα δωμάτιο όπου πρέπει να μείνεις ζωντανός ως το τέλος. Απομόνωση όπου κόσμος πάει κι έρχεται. Το νοσοκομείο είναι θορυβώδες τσίρκο και ταυτόχρονα σιωπή. Η σιγή που τα λέει όλα. Μοιάζει ασπρόμαυρο, αλλά κρύβει χρώματα: διχασμό, έρωτα, ζήλια, απογοήτευση και γέλιο. Ο χρόνος παγώνει, αλλά εσύ μεταμορφώνεσαι. Περπατάς αργά και ονειρεύεσαι. Κι αν χρειαστεί, βγαίνεις απ' τα όνειρά σου και γίνεσαι άλλος. Το νοσοκομείο μοιάζει με ψέμα όπου όλα είναι πραγματικά. Εκτός από το μέλλον. Αυτό δεν το γνωρίζεις, παρά μόνο όταν φεύγεις. Σαν βλέπεις...

Αποθήκη ανθρώπων που μοιάζει με φυλακή. Ένα δωμάτιο όπου πρέπει να μείνεις ζωντανός ως το τέλος. Απομόνωση όπου κόσμος πάει κι έρχεται. Το νοσοκομείο είναι θορυβώδες τσίρκο και ταυτόχρονα σιωπή. Η σιγή που τα λέει όλα. Μοιάζει ασπρόμαυρο, αλλά κρύβει χρώματα: διχασμό, έρωτα, ζήλια, απογοήτευση και γέλιο. Ο χρόνος παγώνει, αλλά εσύ μεταμορφώνεσαι. Περπατάς αργά και ονειρεύεσαι. Κι αν χρειαστεί, βγαίνεις απ’ τα όνειρά σου και γίνεσαι άλλος. Το νοσοκομείο μοιάζει με ψέμα όπου όλα είναι πραγματικά. Εκτός από το μέλλον. Αυτό δεν το γνωρίζεις, παρά μόνο όταν φεύγεις. Σαν βλέπεις...

Μέσα στη σύντομη έκταση του αφηγήματος, ένας έφηβος διασχίζει τα χρόνια και βρίσκεται να συνομιλεί με τη συνομήλικη μητέρα του. Και κάποιος άλλος, αγκαλιάζει τη δική του μητέρα τυλιγμένη στη νυφική απλάδα της. Μέσα στη σύντομη έκταση του αφηγήματος, ένας δύσμορφος ανήλικος εργάτης κερδίζει τον εφ' όρου ζωής παραστάτη του τον ταχυδρόμο, που βάζει ως σκοπό του να ενώσει τον ανήλικο εργάτη με τους διάσπαρτους στον κόσμο συγγενείς του. Όμως, το πιο παράδοξο απ' όλα; Εκείνος ο κύριος με το ημίψηλο και το πούρο που, όντας διευθυντής, φιλοδόξησε να γίνει και ενορχηστρωτής αυτ...

Από τη μοιραία εκείνη γιορτή της Αγίας Αθανασίας, η μητέρα έμεινε βουβή για τρία ολόκληρα χρόνια. Ξεχνιόταν ακίνητη κοιτάζοντας επίμονα το κενό, σαν κάτι το ιδιαίτερα αξιόλογο, που όμως της ξέφευγε και μάταια προσπαθούσε να το ξαναθυμηθεί. Αν συλλάβιζε κάτι, ήταν μόνο τα δάκρυα. Στο κεφάλι της το μαύρο εκστατικό μαντήλι. Και στην εκκλησιά το καλοζυμωμένο πρόσφορο και τα αγιωτικά λόγια του Σαββάτου. Και προπάντων εκείνο το αρχικό "Ευλογητός ει..." της τελετής, που επαναλαμβάνεται βαθιά πληγωμένο, πριν από κάθε μυστήριο ζωής ή θανάτου, δίχως όμως να μπορεί να αποφύγει το αναπ...

Τις πιο γεμάτες νύχτες τ' Αυγούστου όλο το λευκό της γόνιμης και θηλυκής γης της Νεμέας μαζεύεται και μεταμορφώνεται σε λευκό κυπαρίσσι. Φυτρώνει απρόσμενα, ήσυχα και σιωπηλά κοντά μας. Απέναντι απ' τα ξεθωριασμένα μας μάτια λικνίζεται και παραστέκει. Ώρες ώρες σεμνά φουσκώνει και απλώνει μυστικά το φως που σιγοκαίει μέσα του. Μωβ και καπνισμένο ερκολάνο και ανάμνηση από κινναβάρι πίσω απ' τις ανταύγειες των αστεριών. (από το κείμενο του βιβλίου: "Το λευκό κυπαρίσσι") [...]

Στη διάρκεια της ζωής μας αλλάζουν οι ρόλοι. Γινόμαστε παλαίμαχοι. Ο καθένας κάνει τον απολογισμό του, και η ώρα της απόδοσης του λογαριασμού πλησιάζει... Έτσι όπως φυτεύεις ένα δέντρο, πιάνει η ρίζα στο χώμα και κείνο βγαίνει στον αέρα και στο φως. Το παρακολουθείς, το ποτίζεις, στέκεσαι ξάγρυπνος στο μεγάλωμά του και παρακαλάς να είσαι πάντοτε πλάι του γερός και να το φροντίζεις. Μα στο βάθος ξέρεις.... Μια μέρα, το δέντρο σου πρέπει να σταθεί όρθιο, δίχως εσένα στο πλάι του....

"Πετάω τα ρουχαλάκια και χώνουμε στα σεντόνια. Η Μαίρη φλεγόμενη βάτος. Απάνου στα ντουζένια -τα προκαταρκτικά- με λέγει: -Ρε Γιωργάκη. Αυτό το φως από πάνου μας σχέτη ανάκρισις. Δεν έχεις τίποτα πιο ατμοσφαιρικόν; Σηκώνουμαι, σηκωμένος. Σβήνω φως ταβάνι. Ανάβω του μπάνιου. Μπαίνω σεντονάκια. Ρουφάω τα μάτια της. -Αχ, ρε μικρούλη μου. Κι αυτό το φως π' άναψες σχέτη ψύχρα. Σβήνω μπάνιο, ανάφτω κουζίνας, πέφτω σεντονάκια, αγκαλιάζω Μαίρη, διαγουμίζω βυζάκια. -Αυτό το φως της κουζίνας μοιάζει σαν κελί φυλακής. Συγγνώμη, φιλαράκι μου. Σβήνω φως κουζίνας. Ανάβω το όξω. Προς ακάλ...

Νάτος τώρα μπροστά μου ο μυστικός αστυφύλακας, μετά τόσα χρόνια, για να μου πει πως ξεπλήρωσε την υπόσχεσή του. Ήταν κάτι που ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Γελούσα με την καρδιά μου, μα σαν άκουσα το τίμημα, πάγωσα. Μου είχαν ανοίξει φάκελο στην Ασφάλεια κι εκείνος τον εξαφάνισε. - Πρέπει να είσαι προσεχτικός και φιλικός με τους αστυνομικούς και να τους εξυπηρετείς. Άλλη φορά δεν μπορώ να κάνω την ίδια δουλειά και θα φακελωθείς. Θα πας χαμένος. Πρόσεξε γιατί κάνεις καριέρα. Να τα βλέπεις τα πράγματα κι από άλλο πρίσμα. Μη φοράς ακόμα προσωπίδες. Πρόπερσι την έκανες πάλι την κ...

Πολλά από τα κείμενα της συλλογής "Έθνος υπό σκιάν" εξακολουθούν να έχουν μια εκπληκτική επικαιρότητα. Όπως εκεί, για παράδειγμα, όπου ο Καρκαβίτσας υποστηρίζει πως δεν είναι τόσο οι πολιτικοί που διαφθείρουν το λαό, όσο ο τελευταίος που, με τον εγωισμό και τον εκβιαστικά προβαλλόμενο ατομικισμό του, διαφθείρει και αφομοιώνει αρχομανείς μεν αλλά έντιμους και ανιδιοτελείς αρχικά ανθρώπους που στράφηκαν προς τα κοινά... Στις "Φυλακές του Ναυπλίου" ο Καρκαβίτσας περιγράφει τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στην κοινωνία των φυλακών. "Κοινωνία μυστική, αθώρητη, που μόνο μ...

Στην άλλη άκρη του κόσμου, δυο βήματα μακρύτερα, περίμενε το θέατρο. Η συμφωνία είχε κλειστεί. Ο διάβολος έταξε κι εξασφάλισε το αντίτιμο. Ο δημιουργός εγκλωβίστηκε κι η δημιουργία, αναπόφευκτη, εξελίσσεται. Έρμαια του πάθους τους, τα θύματα προσφέρονται. Μακάριοι οι έχοντες - μόνον αυτοί θα γλυτώσουν..." Μια ιστορία για τους ανθρώπους και τα φαντάσματα του θεάτρου. Ένα θεατρικό έργο παλεύει να αποδράσει απ' τις σελίδες του και να γίνει παράσταση. Οι ηθοποιοί που αγωνίζονται να το ζωντανέψουν προσφέρουν σαν θυσία στον βωμό τους εαυτούς τους. Και από την τελική αναμέτρηση...

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Αλέκος Φασιανός, Χρήστος Γιανναράς. O καθένας, σημαντικός στο χώρο του. Μεγαλώνουν με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στην ίδια γειτονιά, πηγαίνουν στο ίδιο Γυμνάσιο, ένα αυστηρό, σχεδόν αυταρχικό σχολείο, όπου κυριαρχούν ένας θεολόγος διευθυντής και πολλοί -με ελάχιστες εξαιρέσεις- καθηγητές φιλόλογοι που είναι "φροντιστηριάδες". Όλα αυτά σε μια κρίσιμη και επικίνδυνη για την Eλλάδα περίοδο: λίγο μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά, στην καρδιά του Εμφυλίου, με δεκάδες νεκρούς, κάθε μέρα, και από τις δυο μεριές, με εκτελεστικά αποσπάσματα, αποχή από τις εκλογέ...

Είναι όμορφα εδώ στην Κυψέλη. Η Χριστίνα. Την συναντάω παντού. Ανεβαίνει και κατεβαίνει την Καυκάσου, χειμώνα- καλοκαίρι με τα μαλλιά βρεγμένα. Μπαίνει μέσα σε όλα τα ψιλικατζίδικα και διαβάζει τις εφημερίδες...

"Σήμερα, αγαπημένε μου, σε στιγμές απόλυτης ηρεμίας και ξεκούρασης, σκεφτήκαμε να κάνουμε το ταξίδι εκείνο που κάποτε ονειρευτήκαμε να πάμε μαζί, αλλά που όμως συχνά το αναβάλαμε, λόγω του ότι συναντούσαμε κάποιες δυσκολίες ακόμα, που ξεκινήσαμε με όνειρα κι ελπίδες." [...] Το βιβλίο αρθρώνεται στα εξής μέρη: "Ισπανία", "Γαλλία", "Ρίο ντε Ζανέιρο", "Στο Βέλγιο-Βρυξέλλες".