Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα πρωί βρήκα τα υπολείμματα των ημερών σου, είδα τις πατημασιές σου στην ερπετώδη γη, άκουσα πάλι την αναπνοή σου: στα ρημαγμένα τοπία, στη μακάβρια αταξία, σε είδα να γίνεσαι ένας άνθρωπος ασυνήθιστα συνηθισμένος. Ήθελα να σου φωνάξω πως όταν σε βρήκα ήσουν ήδη χαμένος, όμως, δεν σου είπα τίποτα· έμεινα να σε κοιτάζω με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Έπειτα, πέρασε το καλοκαίρι και ήρθε ένας μακρύς και βαρύς χειμώνας: οι σκιές σκούραιναν και οι άνεμοι βρυχώνταν -αστραφτερές βροχές χτυπούσαν τις γέφυρες. Πήρα τον δρόμο για την Καλιφόρνια: οδηγώντας σκεφτόμουν πως η τα...

Μία εκδρομή που θα μείνει αξέχαστη. Στο Mουσείο των Κορυσχάδων θα ξεδιπλωθούν τραγικές στιγμές της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Η τυχαία συνάντηση καθηγήτριας και μαθήτριας -μετά από είκοσι πέντε χρόνια- μετατρέπει την εκδρομή στο καλύτερο μάθημα. Το μάθημα που δε διδάχθηκε ποτέ, η τότε μαθήτρια, στο σχολείο των δύσκολων χρόνων της δικτατορίας.

Η Όλγα Πατσούρα-Λένη επέλεξε τον τόπο και τον χρόνο για τις 24 μικρές ιστορίες της από μια πιο μακρινή εποχή, αυτή που περικλείει μέσα της την ταραγμένη ζωή, πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στην ελληνική επαρχία. Πέτρινος και άκαρπος ο τόπος, φτωχικά τα σπίτια, σκληροί οι άνθρωποι μέσα στις στερήσεις μιας Ελλάδας που αγωνίζεται να φτιάξει μια αξιοπρεπή ζωή μα οι συνθήκες δεν της το επιτρέπουν πάντοτε. Οι ήρωές της είναι ξεκάθαροι χαρακτήρες στα πιστεύω τους, στις επιθυμίες τους, στις πράξεις τους. Η περιπέτεια που τους αναλογεί χωράει στο μικρό σώμα των αφηγήσε...

Η Αγερινή επιστρέφει στο νησί της, το νησί από όπου έφυγε όταν ήταν μικρό κορίτσι. Πειασματάρα και μη συμβατική, έχει αποφασίσει να ζήσει στον μικρό αυτό τόπο που γεννήθηκε. Ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί που δεν κατανομάζεται ποτέ, ίσως γιατί είναι φτιαγμένο από τις εικόνες των καλοκαιριών και των παιδικών χρόνων όλων μας. Μια απλή φαινομενικά ιστορία όπου μπορεί ο κάθε αναγνώστης να προβάλλειτον εαυτό του, να ονειρευτεί και να αποφασίσει να ζήσει το όνειρό του. Γιατί... κάπου υπάρχει πάντα ένα νησί...

Γνωστοί και φίλοι απέστρεφαν το βλέμμα από πάνω της όταν τους έβλεπαν οι άλλοι, όμως δεν χόρταιναν να την κοιτάζουν όταν την συναντούσαν μόνη της! Είχε μιαν άγρια, ατίθαση ομορφιά, καθώς η ψυχή της ήταν ανήμερη, κι αυτό καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της. Λεπτή, μαύρα μαλλιά και μάτια, και δυο φιλήδονα χείλη, έτοιμα να σαρκάσουν ή να ρουφήξουν με πάθος το τσιγάρο ή την ζωή. Δεν είχε πολλές παρέες, από την γειτονιά την αποφεύγαν όλοι, οι περισσότεροι δεν της έλεγαν ούτε "καλημέρα", μην τυχόν τους κολλήσει αλητεία και περιθώριο! Από το αφήγημα "Στα ψιλά"

Στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, σε ένα καπνοχώρι του Παγγαίου τρεις νέοι αγρότες, προσφυγόπουλα και κανταδόροι στις γειτονιές των κοριτσιών, φτιάχνουν ένα µουσικό τρίο, κιθάρα, ακορντεόν και βιολί, το Τρίο Καντάδα. Παίζουν στους γάµους και στις γιορτές του χωριού, τραγουδάνε ισπανόφωνα τραγούδια και γράφουν ένα δικό τους τανγκό. Ονειρεύονται µια καριέρα παραπέρα, όµως είναι ερασιτέχνες και δεµένοι µε τον κάµπο. Ο κιθαρίστας ήταν ο πατέρας µου. Πρόλαβα να τους γνωρίσω παιδί, τους ακολούθησα στα γλέντια και στις νυφιάτικες αυλές. Χρόνια µετά αποφάσισα να γράψω την ι...

Πάνω από εκατό γεροντοκόρες αριθμούσε μετά τον πόλεμο η Απάνω Βρύση, μέχρι τα περβόλια της Βαρής και τα Σταμνάδικα, λες και το μικρόβιο της ψηλομυτιάς και της ξινίλας δεν είχε αφήσει σπίτι που να μην κτυπήσει. Μια μάτσα άκληρες, που ’χαν μείνει να κρατούν το λιωμένο λάβαρο της Απάνω Βρύσης, που δεν είχαν χαλαλίσει τον εαυτό τους σε κανέναν και που ακόμα περίμεναν τον καλό τους σε μια πεθαμένη γειτονιά, χωρίς παιδιά να φωνάξουν για να την ξυπνήσουν, κλειδωμένες μέσα σ’ εκείνα τα, από "μπορσελάνα κτισμένα", αρχοντόσπιτα, είχαν αρχίσει να κουστώνουν πιο γρήγορα κι απ’ τα κατρά...

Μια απέραντη θάλασσα, ο φόβος και ένα εμβληματικό Ναυάγιο. Σπίτια δαιδαλώδη και πολύβουα οικογενειακά ανταμώματα του καλοκαιριού, που θυμίζουν τον πύργο της Βαβέλ, μέσα στην πράσινη σάλα. Η κυριακάτικη εφημερίδα που συνωμοτικά παρέδιδε ο κύριος Θάνος στον πατέρα και οι τραγουδιστικές αναμνήσεις της προδομένης νιότης υπό τη θαυμαστή επενέργεια της Μαλαματίνας. Η θρυλική Zundapp του δασοφύλακα παππού, που όργωνε τα δασοσκέπαστα μονοπάτια και το στιβαρό χέρι που οδηγούσε το κορίτσι στα μυστικά της χιλιόχρονης βελανιδιάς. Η μυρωδιά του θρυλικού λικέρ, πρόσωπα αλαργεμένα, τραπέ...

Ο χρόνος είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, φίλος και εχθρός, εμπόδιο αλλά και θεραπευτής. Η παρουσία του είναι διττή στον δρόμο της αυτοπραγμάτωσης του Ανθρώπου, και η σχέση μας μαζί του αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι μια πάλη ανάμεσα σε ατέρμονες διεκδικήσεις και στιγμιαίους θριάμβους. Κάθε μικρή ιστορία του βιβλίου φωτίζει και μια άλλη πλευρά αυτής της πάλης, μεταμορφώνοντας τη μεταφυσική αγωνία σε μεταφυσική ηρεμία. Άλλωστε, ο απώτερος στόχος του Ανθρώπου είναι η αποδοχή της απώλειας και της φθοράς, η κατανόηση της θέσης του μέσα σε έναν κόσμο που ανακυκλώνεται.

Η κάμερα του Εύρη Τσακιρίδη κάνει γκρο πλαν σε καθημερινούς ανθρώπους που έχουν την αποδοχή του συνόλου. Ανθρώπους κανονικούς. Ο "Μονόλογος της Μαρίας" είναι η βιογραφία της βίας του πατέρα της επάνω στο κορμί της με την ιδιοτελή συνενοχή της μάνας της. Άνθρωπος που ακκίζεται ως "προοδευτικός", υπενθυμίζοντας τον βαθύ σεξισμό και μικροαστισμό που ενυπήρχε και μέσα στην αριστερά και κεντροαριστερά της εποχής εκείνης (και της εποχής αυτής). Οι "Ιστορίες του Χρίστου" αφορούν ένα κανονικό αγόρι που αφηγείται σχεδόν αδιάφορα την ιστορία μιας κοπέλας, ή μάλλον την επιβολή της δι...

Η φωτεινή έξοδος απαρτίζεται από επτά μικρά πεζά, τα οποία έχουν ως κοινό θέμα τις δυσκολίες στις σχέσεις που οδηγούν συχνά στη διάλυση και η αναζήτηση μιας αχτίδας φωτός σαν λυτρωτική έξοδο.

Ζούνε οι φίλοι μας σ' έναν όμορφο τόπο γιομάτο φύση, η οποία τον χαρακτηρίζει. Ο τόπος τους είναι πλούσιος σε εικόνες, σ' ευωδιές, σε ακούσματα, σε γεύσεις, σε αγγίγματα, σ' εντυπώσεις ? είναι πλούσιος σε ζωή και τούτο οφείλεται κατά πρώτον στην αίσθηση της φύσης, όπως διαπλάθεται στην κοινωνία των ανθρώπων. Είναι ταυτόχρονα, ακριβώς γι' αυτή της την πληθώρα, μια χώρα ανεξερεύνητη. Διότι απαιτείται η αναζήτηση και η πράξη για να προνοηθείς και να εννοηθείς στις προσφορές της χώρας σου και να γενείς προσλήπτοράς τους.... (...) Για τους φίλους μας, που έχουν μάθει να βρίσ...

Κρητικοί και σύµµαχοι στάθηκαν ενωµένοι απέναντι στο σκότος που κάλυπτε τον κόσµο, πατώντας στα ιστορικά χώµατα της Κρήτης. Το τοπίο σε κάθε του πτυχή φώναζε τη µακραίωνη ιστορία του. Μοναστήρια, µνηµεία, µνήµατα, χωριά, πρόσωπα, µαρτυρούσαν το πάθος για τη λευτεριά, και στο στόµα κάθε Κρητικού, ο επίδοξος εισβολέας θα άκουγε για άλλη µια φορά: "Δεν είναι τόπος τούτος εδώ για να κατακτηθεί... τη λευτεριά αγάπησε πιο πολύ και από την ίδια τη ζωή..." Ένα έργο αφιερωµένο στην αδούλωτη Κρήτη. Στον τόπο και τους ανθρώπους που αποτελούν την ταυτότητα του νησιού. Μέσα από...

Το βιβλίο "Έξι περίπατοι - Προσκέφαλο με φύλλα λεμονιάς" περιλαμβάνει κείμενα που αξιοποιούν και μεταπλάθουν αυτοβιογραφική ύλη. Στο πρώτο κείμενο περιγράφονται αναμνήσεις από τους περιπάτους που έκανε ο Αλέξανδρος Ίσαρης σε τόπους που αγάπησε: από τον Οξύλιθο της Εύβοιας, όπου φιλοξενούνταν στο σπίτι της Μίνας Ζάννα, από τον περίπατο που συνήθιζε να κάνει με φίλους στη γενέθλια πόλη των Σερρών, από το Βερολίνο, από τα καλοκαίρια στον Πύργο της Τήνου, από τις αλησμόνητες διαμονές του στη Βιέννη, καθώς και από τη δεκαεξάχρονη περίοδο που έζησε στην προ του μεγάλου σεισμού μυ...

Ένα καρντίνι αριστερά Παρά τις διαρκείς απογοητεύσεις συνέχιζε να βγάζει γλώσσα στην καθημερινότητα. Σε πείσμα των καιρών παρέμενε θιασώτης μιας επανάστασης που γυρνούσε την πλάτη σ’ εκείνο το "τα κατάφερε το παιδί" της γιαγιάς και τραβούσε ορτσαριστά για τον δρόμο με τους ασπάλαθους αγκαλιά με τα κυπαρίσσια και τον ήλιο στο κούτελο "Θα πρέπει κάποτε να βρούμε το θάρρος να μιλήσουμε απλά", έλεγε "Αν αντικρίσεις τον ήλιο μέσ’ από δύο γυναικεία στήθη θα δεις πως γίνεται ανατροπή και χωρίς μανιφέστα Απλά τυχεροί όσοι γεμίζουν την ύστερη των σεντονιών μοναξιά με ι...

Θα μπορούσα να ονομάσω το βιβλίο "Προσωπική μυθολογία", όμως προτίμησα τον τίτλο "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα", επειδή ο χρόνος υπακούει σε ένα συνεχές φλας μπακ για να φέρει στο παρόν ό,τι ανήκει στο παρελθόν. Εκ των πραγμάτων η αφήγηση ακολουθεί τεθλασμένη πορεία, εκκινώντας από ένα επεισόδιο της παιδικής ηλικίας ή της μετέπειτα νεανικής ή της τωρινής, που ετεροχρονισμένα επαναξιολογείται και επανεκτιμάται κάτω από άλλο φως. Αυτά που με απασχολούν μπορεί να αφορούν ένα ιστορικό απόσπασμα, έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα γλυπτό, μια μουσική σύνθεση, ένα κινηματ...

Πόνος, µοναξιά. Κι όλα αυτά σε µικρή ηλικία. Τι κάνεις όταν όλες σου οι ελπίδες σβήσουν; Τι κάνεις όταν όλες οι δυνάµεις σου σε εγκαταλείψουν; Περίµενε Ιόλη, περίµενε λίγο, όχι, µην το κάνεις αυτό, υπάρχει κι άλλος τρόπος. Υπάρχει κι άλλος ένας δρόµος που ως τώρα δεν τον φανταζόσουν, παρά µόνο σε κάποια τρελά παραµύθια όταν διάβαζες µικρή και κάπου, κάπως, µέσα σου ήξερες, ότι υπάρχει στ’ αλήθεια αυτός ο κόσµος... Τώρα είναι η στιγµή. Σήκωσε τα µάτια σου ψηλά και κάνε ένα βήµα πίσω. Άλλωστε, ένα "περίµενε" η ζωή µας όλη, Ιόλη... Θα ζήσεις, στο υπόσχοµαι! Ένα βιβλίο αφιε...

Το δεύτερο αυτό βιβλίο του Αλέκου Ρώτα είναι μια λογοτεχνική νέα πόλις νεολέξεων -ανάμεσα σε λίγες νεόχτιστες τέτοιες πόλεις-, πολύ σύγχρονη. Αυτή η γραφή, κοσμική και πολύβουη, προσφέρει ένα άσπρο κρυστάλλινο ερέθισμα στους αναγνώστες. Το υλικό είναι πολυποίκιλο, δεν είναι ένας μακρόσυρτος σιδηρόδρομος που μέσα του ταξιδεύει ένα ασπρόμαυρο φωτογραφισμένο θέμα. Πολύχρωμες λέξεις, όπως τα συναισθήματά μας που συγχρονίζονται με αυτές, διάφορα είδη αφηγηματικών κειμένων, αναμιγμένα αλλά συνδεμένα, πανάκριβα κοκτέιλ και δύσκολα όμως, λόγω πρωτοπορίας στην έκφραση, καθώς και...

Η ζωή μας κατρακύλησε μαγικά σε έναν καμβά με πολλά χρώματα της Ανατολής, σε αντανάκλαση με το παιχνίδισμα του φωτός της Κωνσταντινούπολης. Γκρίζοι και παγεροί οι χειμώνες, με λύπες και στεναγμούς. Ηλιόλουστα και θερμά τα καλοκαίρια, με απερίγραπτες χαρές κι ευτυχίες. Ήταν οι αλλοτινοί χρόνοι που πέρασαν, αλλά και συνετέλεσαν στο ξετίναγμα μιας γενεάς. Της δικής μας γενεάς. Ήταν μια διαδρομή, όπως όλες οι άλλες. Χωρίς επιστροφή...