Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στα χρόνια της επταετίας, ένα παιδί μεγαλώνει στην ελληνική επαρχία. Η πεντάχρονη Μαργαρίτα περιγράφει την καθημερινότητά της, επικρίνοντας με τη λογική της τα στερεότυπα της εποχής. Μία θρησκευόμενη γιαγιά, η γιαγιά Μαργαρίτα, που έχει χόμπι να παρακολουθεί δίκες, έχει αναλάβει τη διαπαιδαγώγησή της πάνω στα ελληνοχριστιανικά πρότυπα, που η Μαργαρίτα κωδικοποιεί και ερμηνεύει με τον τρόπο της. Μια αληθινή εικόνα της ελληνικής επαρχίας στα χρόνια της Χούντας, όπου παπάδες, νταβατζήδες, σινεμά, γείτονες, αστυνομία, ζητιάνοι (κάθε είδους), μητέρες εξόριστων, μητέρες οικον...

Μέσ’ στο καταχείμωνο συνάντησα της Νικαριάς την Άνοιξη. Θεέ μου πόσο όμορφη είναι η Άνοιξη τον μήνα του Γενάρη. Έχει την ίδια ανθρώπινη ομορφιά καθώς ο ήλιος λάμπει και χαμηλώνει τις αχτίδες του για να ζεστάνει τα λεπτοκαμωμένα αγριολούλουδα που ξεφυτρώνουν απ’ τη γη με τα πρωτόβροχα του φθινοπώρου. Πόσο ωραία είναι η Άνοιξη όταν είναι ωραία. έτσι, πρασινοφόρα, πολύχρωμα ανθισμένη, να διαχέει το ευχάριστο άρωμα των αυτοφυών μικροκαμωμένων λουλουδιών της... μα και τι πλέριο συμπλήρωμα της φύσης, να ενώνει της Άνοιξης την συντροφιά με τους μουσικούς ήχους των υπαίθριων...

Ο δημιουργός του παραμυθιού βάζει την φαντασία του να μπει σ’ ένα κόσμο μαγικό και μαγική ιστορία να φτιάξει, ιστορία που ενώ δεν είναι αληθινή γίνεται πιστευτή. Την φαντασία έβαλα και εγώ κι έφτιαξα αυτό το παραμύθι, μόνο που η ιστορία τούτου του παραμυθιού δεν είναι ιστορία μαγική. Γιατί τούτο το παραμύθι είναι γραμμένο με συνθήκες και όρους πραγματικής ζωής και την ίδια την πραγματική ζωή αντικατοπτρίζει με τους αγώνες, τα πάθη και τις δοκιμασίες της. Γιατί η ηρωίδα του παραμυθιού την αιώνια πάλη του ανθρώπου με το πεπρωμένο του συνεχίζει και με την στάση της μας λ...

Η Αλίκη είναι ένα κορίτσι που το 2011 μεταναστεύει από την Ελλάδα στην Ολλανδία λόγω της οικονομικής κρίσης. Βρίσκει δουλειά στην υποδοχή ενός μάλλον κακόφημου ξενοδοχείου στη συνοικία των κόκκινων φαναριών και παρότι η ίδια δεν ανήκει στο περιθώριο, γίνεται καθημερινά μάρτυρας περιστατικών και καταστάσεων που ακροβατούν ανάμεσα στον κίνδυνο και τη διαστροφή. Κι όμως, μέσα από την εμπειρία της μαθαίνει τον κόσμο κι έρχεται αντιμέτωπη με χαρακτήρες και γεγονότα που εκτός από ενδιαφέροντα τής γίνονται και μαθήματα ζωής. Το "Kink Motel", όπως και το βλέμμα της Αλίκης, που...

Το αφήγημα τούτο γράφτηκε από τον Π. Καραβία μες στη γερμανοϊταλική Κατοχή, αλλά οι γερμανικές αρχές θέλησαν να το λογοκρίνουν και ο συγγραφέας δεν δέχτηκε τότε να το δημοσιεύσει. Με γραφή σύγχρονη που ξεπερνά την εποχή της, ο τρόμος, ο θάνατος μα και η ελπίδα προβάλλουν ανάγλυφα σαν σε καφκικό όραμα, καθιστώντας το έργο διαχρονικό, που θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε Κατοχή και σε κάθε πόλεμο ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο. Ο Στέφανος Ροζάνης με την Εισαγωγή του συνομιλεί με το αφήγημα κριτικά και λογοτεχνικά, δημιουργώντας ένα κείμενο παράλληλο προς το έργο σε νόημα κ...

Εδώ απλώνεται η εγκαταλειμμένη πόλη των πύργων. Κατάξερη, σαν δέρμα ζώου που πέθανε στην έρημο. Χάρτης θεμελίων χωρίς κανένα υπόμνημα, καρφωμένος πάνω σε ανεξήγητα σημάδια. Μ' ένα ελάχιστο βήμα γκρεμίζεται ακόμη ένα πηγάδι, θρυμματίζεται άλλη μια πύλη. Ο χάρτης βουλιάζει αργά, πέτρες και χώματα σκεπάζουν τη μισοφωτισμένη του μνήμη. Νεογέννητα φιδάκια σέρνονται μέσα στα χάσματα. Τυφλά σαρκοφάγα ζώα οσμίζονται τον σταματημένο αέρα. Εδώ σαπίζουν ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, κείτονται άταφες στις αυλές του χρόνου, αιώνες και χρόνια στοιβαγμένες στις κρύπτες των πανικό...

Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί προέκταση του πεζογραφικού μου έργου, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται ο βορειοηπειρώτικος ελληνισμός και οι άνθρωποί του. Στις σελίδες του, όπως σ' ένα κοινό σπίτι, συγκατοικούν ποιητές, λαογράφοι, δάσκαλοι, γιατροί κι άλλοι ανώνυμοι άνθρωποι. Η "ανθρωπογεωγραφία" του εκτείνεται απ' τη Χιμάρα στα Ριζά κι απ' τη Δερόπολη στα Πωγωνοχώρια: όπου μιλιέται η ελληνική γλώσσα - η πραγματική πατρίδα μας. Κατά κάποιον τρόπο, οι προσωπογραφίες αυτές αποτελούν μια μικρή πινακοθήκη του ελληνισμού πέρα απ' τα σύνορα κι ένα χρονικό των τελευταίων...

ΑΔΕΛΑΪΣ "Μεγάλωσες Αδελαΐς... Μεγάλωσες! Το χαλάζι των μύθων τους κήπους σου κάλυψε... τα ολόξανθα μαλλιά σου". Ποδηλατοδρομεί στην πίστα των Μαΐων η μοναξιά ονειροπαρμένη. Έχει κρεμάσει σκουλαρίκια τα μελάνια της κι έβαψε την καρδιά της. "Έχεις δει το χαλάζι Αδελαΐς; Το αισθάνεσαι; Ένα αμμοβολημένο τζάμι, που δεν επιτρέπει να βλέπεις... αλλά να ποθείς." Το "Όσο μετράει που αγαπήσαμε..." στοιχειοθετεί ένα πολύτιμο εργαλείο ανίχνευσης της ανθρώπινης ύπαρξης. [...] Η μνήμη φωταγωγεί καταστάσεις, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος στην βιοπο...

Στην "Ομορφάσχημη" (1960) η ηρωίδα, μια νεαρή Εβραία αυστριακής καταγωγής ονόματι Γερτρούδη Στερν, μοιράζεται ως έναν βαθμό την τύχη των ομοφύλων της στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έχοντας επιβιώσει από μια σειρά γεγονότων φυλετικής δίωξης από τους ναζί, μιλά για το παρελθόν της σε τυχαίους αλλά κάθε φορά νέους ακροατές, με τους οποίους στη συνέχεια συνάπτει ερωτική σχέση λίγων ημερών. Ένας από τους ακροατές της, ο αφηγητής του κειμένου, θα αναπαραγάγει πιστά την πρωτοπρόσωπη εξομολόγησή της επιχειρώντας με τη σειρά του να μοιραστεί με κάποιον φίλο του την ισ...

"Παίρνω μονάχα κάτι αλλιώτικους ανθρώπους που ζήσανε κάποτε ανάμεσά μας και που σήμερα δεν ζούνε πλια τέτοιοι, κάτι ανθρώπους που δεν μοιάζουν ούτε ο ένας με τον άλλον ούτε με όλους τους άλλους, που πότε έχουν κάτι παραπάνω απ' τους συνηθισμένους ανθρώπους και πότε κάτι το λειψό. Παίρνω μονάχα κάτι καιρούς που πέρασαν, κι αυτούς προσπαθώ να θυμηθώ. [...] Παίρνω τις σπασμένες κολώνες της ζωής και κάθουμαι και συλλογίζουμαι το κομμάτι που τις λείπει μελετώντας τες στον τόπο που είναι σπασμένες". Έτσι προλόγισε ο Αθανάσιος Γκράβαλης τις "Σπασμένες κολώνες", το βιβλίο με...

Στο "... Κάτι ν' αλλάξει! Μα πώς;" παρακολουθούμε τη ζωή της Ειρήνης στα χρόνια 1979-1984, μια εποχή που η κοινωνία διψούσε για "αλλαγή". Η Ειρήνη, μόνη σε μια άγνωστη πόλη, στη Θεσσαλονίκη, περνάει δύσκολες μέρες, ώσπου μέσα από τη συμμετοχή της στη νεολαιίστικη οργάνωση Ρήγας Φεραίος ενσωματώνεται στη φοιτητική κοινωνία. Ζει τη φοιτητική ζωή: σινεμά, ταβερνεία, φιλίες, έρωτες ή ερωτικές δοκιμές· εκδίδει ένα περιοδικό· μετά την αρχική απώθηση προς τα αμφιθέατρα και τα μαθήματα, ανακαλύπτει τη χαρά της μάθησης, ενώ ταυτόχρονα προβληματίζεται για τους θεσμούς και την εκπα...

Η είδηση για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων στην Κύπρο, τα οποία ήταν κλειστά για 29 σχεδόν χρόνια, γίνεται αφορμή για τον ήρωα -συγγραφέα του βιβλίου- να ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι, πρώτα διανοητικό, στη συνέχεια και πραγματικό, στους τόπους που συνέβηκαν τα τραγικά γεγονότα του 1974, που προκάλεσαν τη διαίρεση του τόπου. Αυτό θα τον οδηγήσει σε πράγματα και καταστάσεις που βίωσε κατά την περίοδο εκείνη αλλά και σε παλαιότερα, που σημάδεψαν με τον τρόπο τους την πορεία της ζωής του. Πρόκειται για ένα ταξίδι στη μνήμη -στη μνήμη ως χώρο και χρόνο-, το οποίο θα τον οδηγήσει...

Από τη μοιραία εκείνη γιορτή της Αγίας Αθανασίας, η μητέρα έμεινε βουβή για τρία ολόκληρα χρόνια. Ξεχνιόταν ακίνητη κοιτάζοντας επίμονα το κενό, σαν κάτι το ιδιαίτερα αξιόλογο, που όμως της ξέφευγε και μάταια προσπαθούσε να το ξαναθυμηθεί. Αν συλλάβιζε κάτι, ήταν μόνο τα δάκρυα. Στο κεφάλι της το μαύρο εκστατικό μαντήλι. Και στην εκκλησιά το καλοζυμωμένο πρόσφορο και τα αγιωτικά λόγια του Σαββάτου. Και προπάντων εκείνο το αρχικό "Ευλογητός ει..." της τελετής, που επαναλαμβάνεται βαθιά πληγωμένο, πριν από κάθε μυστήριο ζωής ή θανάτου, δίχως όμως να μπορεί να αποφύγει το αναπ...

Όταν ο δεκάχρονος Στέργιος και η μικρή αδελφή του ένιωσαν τις τραγικές επιπτώσεις της ορφάνιας, δέχθηκαν την πρόσκληση της θείας τους, που ζούσε στο Μοναστήρι, ώστε να βρουν κάποια στέγη για να επιζήσουν. Στο Μοναστήρι ο Στέργιος άλλαξε διάφορες δουλειές, προκειμένου να ανακουφίσει τη φιλόξενη θεία του και να νιώσει τη χαρά της ανταπόδοσης. Έτσι, στην εναγώνια αναζήτησή του για την εξασφάλιση κάποιου μεροκάματου, πέρασε από πολλές δουλειές, για να αγκυροβολήσει τελικά σ’ ένα κινηματοθέατρο όπου δούλεψε ως φροντιστής σκηνής. Αυτό το γεγονός που του εξασφάλισε μια σίγ...

Το "Εμβατήριο" είναι ένα είδος ημερολογίου. Μ’ αρέσει ν’ αναμοχλεύω τη μνήμη και συγκινούμαι όταν "βλέπω" ξανά, σαν κινηματογραφική ταινία, να περνούν με ταχύτατο ρυθμό εικόνες μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι τόποι που έζησα, οι νυχτωμένοι δρόμοι και η σιωπή τους, τα λιθόστρωτα της Θεσσαλονίκης και του Παρισιού, οι περίπατοι στη νυχτωμένη Γενεύη, η ομίχλη του Λονδίνου και του Αγίου Βασιλείου στον Πάρνωνα, οι διασκεδάσεις των νεανικών χρόνων, ο πατέρας, η μάνα, η σταφίδα στ’ αλώνια, οι συμμαθητές, ο άγριος καθηγητής της φυσικής και των μαθηματικών, η πρωινή μυρωδιά τ...

Τι όμορφη που είναι η ζωή! Όσεs πίκρεs κι αν έχει, όσα βάσανα κι αν περνάει κανείs, έχει τόση ομορφιά, αρκεί να μπορούμε να τη δούμε. Μικρά απλά καθημερινά πράγματα.'Οπωs αυτή εδώ η στιγμή. Απογευματάκι στον μικρό κολπίσκο με το ανεπαίσθητο κυματάκι να μου βρέχει τα πόδια, καθισμένη στην άκρη τηs παραλίαs ν'αγναντεύω τη θάλασσα. Έναs μικρόs παράδεισοs μόλις μιάμιση ώρα απόσταση απο την Αθήνα, γεμάτο πρασινο με το υγρό στοιχείο να με γαληνεύει. Τι ηρεμία ετούτη η ώρα. Σαν να ξαλαφρώνει η ψυχή μου απ' όλα. Εικόνεs, συναισθήματα που θα έχαναν την ουσία τουs και τη σημ...

"Ιστορίες σαν καντηλάκια για τους οικείους ζωντανούς και νεκρούς. Αναμμένα κεράκια για τις Κυριακές του μπαμπά μου και τις Δευτέρες της μάνας μου. Για τις Μεγάλες Παρασκευές μου και για όλα Τα πρωϊνά του Σαββάτου στη γειτονιά. Πετεινά τ' ουρανού και φλόγες που τρεμοσβήνουν όλοι μας: στην κούνια, στη σάλα, στο πλυσταριό, στο βουνό, στο κτήμα του Λιάπη, στα γκρεμισμένα, στα στοιχειωμένα, εντέλει, στα όσια και τα ιερά. "Ο,τι απέμεινε. Ό,τι απομένει. Επειδή όσα παπούτσια να βάλει κανείς, φεύγει ξυπόλητος: " Κάποια βράδια, του έκανε το χατίρι και του τα φόραγε. Εχθ...

Όταν γράφεις δεν ανήκεις πουθενά, δεν πιστεύεις σε τίποτα. Καρφώνεις του φέρετρού σου τις σανίδες. Η καταστροφή είναι η μόνη βιώσιμη καριέρα. Τα υπόλοιπα είναι λίπασμα. Νέοι καλλιτέχνες και διανοητές ευδοκιμούν. Μυρωδιά απορρυπαντικού μπαίνει απ’ το παράθυρο, πράκτορες καθαρίζουν τα όπλα τους, μητέρες νταντεύουν τα παιδιά τους. Το άνοιγμα των ανθών. Στο ασβεστωμένο νεκροταφείο του Λαράς οι άνεμοι από τον Ατλαντικό λυσσομανάνε με τα καρφιά και τις τσιμπίδες των οιωνών που πέρασαν σε αχρησία. Η μόνη αλήθεια είναι η καταστροφή και το τέλος η μόνη συμπόνια γι’ αυτήν.