Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ήξερα επίσης -ήξερα πλέον- χρόνια μετά, με την καινούργια εκκίνηση και το "έλα να τρυπήσουμε τον ουρανό", και πρόθυμα καρτερική, αναμένοντας την κάθοδο, περίμενα, ολοένα ετοιμαζόμουν στωικά, να μείνω με τις τρύπες. Μα, όσο κι αν περιέρχεται κανείς σε κατάσταση επείγουσας ανάγκης για το ψέμα του άλλου, ποτέ δεν αρκεί: οι δεσμοί συνάπτονται ακόμη και με αρνήσεις, με λογιών-λογιών αμφισβητήσεις... και ποιο το ψέμα; Love is not love, απλώς. Love alters. Σε ποιον απάνω να στοιχηματίσεις για το αντίστροφο; και τι σημασία έχει; ή μήπως λέω στους ποιητές ότι ξόδεψαν μάταια τους ρυ...

"Όταν έλθει ο πόλεμος - που φέρνει στους ανθρώπους την καθημερινή στέρηση γίνεται δάσκαλος της βίας κι ερεθίζει τα πνεύματα του πλήθους. Ο εμφύλιος πόλεμος μεταδόθηκε από πολιτεία σε πολιτεία, κι όσες πολιτείες έμειναν τελευταίες, έχοντας μάθει τι είχε γίνει αλλού, προσπαθούσαν να υπερβάλουν σε επινοητικότητα, σε ύπουλα μέσα και σε ανήκουστες εκδικήσεις". ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ Για τους πολέμους αυτούς, που έζησε από κοντά, στην πιο τρυφερή του ηλικία, μιλάει ένα παιδί, άλλοτε με το μυαλό του τότε και άλλοτε με τη σκέψη του σήμερα. Είναι η αληθινή ιστορία ενός παιδιού, μιας γενιάς ολ...

[...] Το βιβλίο κινείται ανάμεσα στο δοκιμιακό λόγο και στη μυθιστορία. Γεγονότα, πρόσωπα και έργα διασταυρώνονται μέσα στο ρυθμό της αφήγησης που μας επιτρέπει να γνωρίσουμε το Μπαρόκ από μια εντελώς διαφορετική οπτική και καλειδοσκοπική, θα έλεγα, σκοπιά. Αγωνίες και πειραματισμοί, εμπόδια και εύνοιες, αναζητήσεις και πάθη, οράματα και επιδιώξεις παρουσιάζουν στις σελίδες που ακολουθούν μια Ευρώπη με μεγάλη κινητικότητα, με μετακλήσεις και συμφωνίες, με απροσδόκητες καταστάσεις και αλλαγές, αλλά και καλλιτεχνική επικοινωνία που είχαν οι δημιουργοί μέσα από τις ιδιάζουσες...

H περιπέτεια ενός δέντρου που το κόβουν, το κάνουν τραπέζι, και μέσα στο μαραγκούδικο μαθαίνει πως από δω και πέρα θα ζει με τέσσερα πόδια, όπως τα ζώα. Όμως, δεν θα μπορεί να περπατάει όπως εκείνα, γιατί θα ζει με καρφιά, αφού ο άνθρωπος ό,τι χρειάζεται το καρφώνει για να το κρατάει κοντά του. "Kι αν χρειάζεται έναν άλλο άνθρωπο, τότε τι κάνει; Tον καρφώνει κι αυτόν;" ρωτάει το τραπέζι. Aυτό για τον καρφωμένο άνθρωπο θα το μάθει κάποτε από μόνο του, αλλά για την ώρα πληροφορείται πως το μόνο ξύλινο δημιούργημα που δεν έχει καρφιά και κυκλοφορεί στους δρόμους είναι κάτι χο...

Κρητικοί και σύµµαχοι στάθηκαν ενωµένοι απέναντι στο σκότος που κάλυπτε τον κόσµο, πατώντας στα ιστορικά χώµατα της Κρήτης. Το τοπίο σε κάθε του πτυχή φώναζε τη µακραίωνη ιστορία του. Μοναστήρια, µνηµεία, µνήµατα, χωριά, πρόσωπα, µαρτυρούσαν το πάθος για τη λευτεριά, και στο στόµα κάθε Κρητικού, ο επίδοξος εισβολέας θα άκουγε για άλλη µια φορά: "Δεν είναι τόπος τούτος εδώ για να κατακτηθεί... τη λευτεριά αγάπησε πιο πολύ και από την ίδια τη ζωή..." Ένα έργο αφιερωµένο στην αδούλωτη Κρήτη. Στον τόπο και τους ανθρώπους που αποτελούν την ταυτότητα του νησιού. Μέσα από...

Σε ένα ορεινό χωριό της Θεσσαλίας συγκεντρώνονται συγγενείς και φίλοι για το "ξενάχωμα", την ανακομιδή των οστών μιας γιαγιάς από το μνήμα στο οστεοφυλάκιο. Το έθιμο όμως της εκταφής από τα συγγενικά μέλη της οικογένειας - σύμφωνα με την παράδοση του τόπου - γίνεται αφορμή να "ξεθαφτούν" πολλές προσωπικές και συλλογικές εφιαλτικές ιστορίες και μνήμες από τον Εμφύλιο και την ερήμωση του χωριού, που οδηγούν τελικά στην "άδοξη" διάλυση της οικογενειακής εκδήλωσης. Στο αφήγημα ξαναζωντανεύουν η δραματική δεκαετία του '40, η μετεμφυλιακή περίοδος και η μεγάλη μετανάστευση από τ...

Ένας άνθρωπος ξυπνάει χωρίς να θυμάται τίποτα πια. Δεν γνωρίζει πού βρίσκεται ούτε ποιoς είναι. Δίχως ταυτότητα παραπαίει μέσα στο κενό του. Ώσπου σιγά σιγά αρχίζει να καταλαβαίνει πως για να ζήσεις, για να γίνεις άνθρωπος χρειάζεται κάτι παραπάνω από απλώς να υπάρχεις. Έρμαιο του πουθενά, παίρνει απόφαση να χτίσει μόνος του την μνήμη του. Μα σύντομα κι αυτό αποβαίνει άκαρπο. Το ξύπνημα είναι το αργό και επώδυνο χτίσιμο της συνείδησης ενός ατόμου που στέκεται ασφυκτικά εγκλωβισμένο πάνω στην σκιά του εαυτού του, με μόνη βοήθεια την καθυστερημένη επίγνωση, που αναδύεται μέσ...

Μέσα στο κοινωνικό σύστημα που διαρκώς προσαρμόζεται προσπαθώντας να υποτάξει τον ανθρώπινο νου, απομακρύνοντάς τον από την γαλήνη και ωθώντας τον σε μια εγρήγορση για να μην του μένει χρόνος να διακρίνει τις πραγματικές του ανάγκες, υπάρχει μια αναζήτηση. Στο βιβλίο αυτό η Ελπίδα, η Προσδοκία, η Απελπισία, η Μοναξιά και άλλες Κυράδες σε μια προσπάθεια προσωποποίησής τους, που άλλες φορές συμπαραστέκονται και άλλες εναντιώνονται στη θέληση ενός ανθρώπου που θέτει σαν πρωταρχικό του στόχο, την αναζήτηση της αγάπης και του μεγάλου έρωτα. Αυτός ο άνθρωπος, θα ανακαλύψει με...

Το παρόν βιβλίο είναι γραμμένο για μικρομέγαλα παιδιά και μεγαλόμικρους ενήλικες, φιλοδοξεί δε να προσφέρει παραμυθία τόσο σ' αυτούς όσο και στους άνευ ηλικίας, δηλαδή σε όσους δεν έχουν ακόμη εγκαταλείψει την ανυπαρξία και σε εκείνους που έχουν προσωρινά εγκατασταθεί σ' αυτήν. Λέω "προσωρινά", γιατί ακράδαντα πιστεύω πως είμαστε ανακυκλώσιμο υλικό και, ως εκ τούτου, θα έχουμε αενάως ένα ρόλο σ' αυτό το όνειρο που λέγεται ζωή. Α. Χ. "Η γιαγιά Ειρήνη είχε την ικανότητα να φτιάχνει και δικά της παραμύθια, από ένα τίποτε. Δίνοντας ανθρώπινες ιδιότητες σε ένα αντικείμενο,...

Αρκούν τρία μερόνυχτα στο Άγιο Όρος; Μια μορφή μαθητείας εκτυλίσσεται, ως άγρυπνος έλεγχος των διαθέσιμων αντισωμάτων, μέσα από πρωτόγονες μορφές λειτουργίας θεσμών και με απρόοπτα που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση. Πριν και μετά το Όρος είναι ό,τι ονομάζουν "έξω" όσοι εγκαταβιώνουν σ' αυτό. Επομένως δεν είναι παράδοξο που το αφηγηματικό πλαίσιο των ιδεών συγκροτείται εδώ ως ενιαία διπλή οθόνη, στην οποία εναλλάσσεται το "μέσα" με το "έξω". Με αυτήν ακριβώς την οπτική γωνία διατηρεί ο συγγραφέας το δικαίωμα να γράφει για ό,τι "θυράθεν" αντιλαμβάνεται ότι επιτελείται "...

Αφηγήματα που στον πυρήνα τους έχουν γεγονότα πραγματικά, που πλέκονται και εξελίσσονται φαντασιακά, με ασυνήθιστη ή ακόμη και αλλόκοτη τροπή και κατάληξη που μπορεί να αιφνιδιάζει. Είναι ζωές, στάσεις και συμπεριφορές υπαρκτών ανθρώπων, με κίνητρα λογικά ή παράλογα, που, αργά ή γρήγορα, μέσα από διαδρομές τεθλασμένες και μονοπάτια γίνονται, τελικά, αυτό που πραγματικά είναι...

Την ιδέα ενός Βιβλίου για Γράψιμο ή ενός Τετραδίου για Διάβασμα τη χρωστάω στην παρέα. Όπως, άλλωστε, και τον τίτλο του έργου. "Τι γράφεις, πάλι, εσύ εκεί;" με ρώτησε ένα βράδυ η Θεοφανώ. "Την εξυπνάδα που είπες..." της απάντησα. "Μα, δεν ξέρετε ότι η Ελπίδα μάς έχει όλους γραμμένους;" γέλασε η Καλυψώ. "Σε κάθε περίπτωση", γύρισε και μου είπε η Φανή ανασηκώνοντας το φρύδι, "εάν σκεφθείς ποτέ να μας εκθέσεις, αυτό που σου ζητώ είναι να σεβαστείς την ιδεολογία μου". "Εντάξει", την πείραξα, "θα φροντίσω να γράφω μόνο στην... αριστερή σελίδα". [...]

"... Η 'Μπουτίκ Κρεάτων' έδειχνε εντυπωσιακή κι ανανεωνόταν καθημερινά, με κομμάτια που έφερναν νέο αέρα στην αισθητική της διατροφής. Τα κρέατα πόζαραν αλειμμένα με αιθέρια έλαια και τα νυχάκια τους ήταν καλολιμαρισμένα, έτοιμα για χειροφίλημα, σαν τα πέταλα των δροσερών λουλουδιών. Τα πρόσωπα των ζώων, ολόκληρα ή μισά, διατηρούσαν το χαμόγελό τους, όπως όταν έτρεχαν ανέμελα, χωρίς να ’χουν υπόψη τους πως ο χασάπης τα παρακολουθούσε για μέρες, με το σπαθί του σηκωμένο. Ξάπλωναν τα μέλη τους, σχεδόν ερωτικά, πάνω σε αλλεπάλληλα στρώματα φρεσκοκομμένων κρεμμυδιών κι...