Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το παρόν αφήγημα περιγράφει και εμβαθύνει στο προσωπικό βίωμα των συμπτωμάτων κρίσεων πανικού, μιας νεαρής ενήλικης, της Ηλιάνας. Κομβικός σταθμός της προσωπικής της ιστορίας, η σύνδεση των τραυμάτων του παρελθόντος της με τα συμπτώματά της, κυρίως όμως με την απόφασή της για ίαση ή αλλιώς για ενηλικίωση. Οι διεργασίες αυτής της απόφασης έχουν αφετηρία τα αρνητικά βιώματα του παρελθόντος και εξελίσσονται στο χτίσιμο μιας νέας ζωής, μοναδικής και διαφορετικής για τον καθένα. Συμπαραστάτες ή συμπάσχοντες σε αυτή την εξελικτική διαδρομή αλλαγής, "Πρόσωπα-αρωγοί" που βρίσ...

To παραμύθι συνεχίστηκε: Ο έφηβος με τα μακριά μαύρα μαλλιά έσυρε τα βήματά του, απογοητευμένος στις όχθες της λίμνης. Οι άνθρωποι με δημιούργησαν σαν μέσο για να ξαναβρούν το δημιουργό τους. Η φαντασία τους έπλασε εμένα που πήρα υπόσταση από τη σφοδρότητα των επιθυμιών τους. Τελικά με έχρισε η παγκόσμια συνειδητή αρχή ως λυτρωτή τους. Οι άνθρωποι όμως με φοβούνται τώρα και με ονόμασαν Θάνατο και Χάρο γιατί στρεβλώθηκε το ομαδικό ασυνείδητο. Με φαντάζονται σαν σκελετό που κρατάει ένα δρεπάνι. Ο αρχέγονος φταίει που βλέπουν οστά και ακαθαρσίες που δήθεν αφήνω πίσω μου. Δεν...

Πρώτα είδα το αγόρι. Τα πρωινά καθόταν στο πεζούλι, κάτω από τη σκιά της κληματαριάς, και περίμενε. Μόνο και βουβό. Εκείνη έφτανε πάντα αργά το μεσημέρι. Έβαζε δυο πιάτα στο τραπέζι κι έτρωγαν αντικριστά. Μετά, μια μέρα είδα το ποδήλατο. Το λάδωνε, το γυάλιζε, το κρατούσε από το τιμόνι και το κοιτούσε. Άστραφταν τα μάτια του. Ανέβαινε στη σέλα κι έκανε πως το οδηγούσε. Αργότερα άρχισε τις βόλτες στο τετράγωνο. Όλη την ώρα. Μπορεί και να ξεμάκραινε λίγο. Κάποια στιγμή δεν κρατήθηκα. Φώναξα δυνατά: "Πώς σε λένε"; "Γκεζίμ Πρέντσε", μου απάντησε βιαστικά. Το επόμενο καλοκαίρι...

Ο σπιθαμιαίος Γιούρι Αλεξέγεβιτς Γκαγκάριν, ο πρώτος κοσμοναύτης στην ιστορία της ανθρωπότητας, έρχεται στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1962 για να διαβεβαιώσει τους Έλληνες ότι ο Νικίτα Χρουστσόφ, παρά τις αντίθετες δηλώσεις του, δεν σκοπεύει να βομβαρδίσει την Ακρόπολη. Δεν μπορεί να φανταστεί πως η επίσκεψή του θα προκαλέσει μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις, πιο παρανοϊκές και από τις συνήθεις ψυχώσεις του Ψυχρού Πολέμου, ούτε υποπτεύεται ότι, τέσσερις δεκαετίες αργότερα κι ενώ ο ίδιος θα έχει ήδη βρει τραγικό θάνατο, ένας κακόφημος κινηματογράφος, σε μια από τις πλέον...

Τους χωρίζει ένα παράθυρο. Απ’ τη μια μεριά ο Μέσα, απ’ την άλλη ο Έξω. Και τα λένε. Για τον έρωτα, για το θάνατο, την τέχνη, τη ζωή, την πολιτική, κι άλλα πιο μικρά μα εξίσου ενδιαφέροντα. Ο Έξω είναι ο μεγάλος (στην ηλικία) αλλά πιο "τρελός". Ο Μέσα είμαστε όλοι εμείς. Είκοσι τέσσερις συναντήσεις, όσα και τα γράμματα της αλφαβήτου. Κάθε γράμμα και μια λέξη. Κάθε λέξη και μια αφορμή. Κάθε συνάντηση μας πάει παραπέρα. Μέχρι το απρόβλεπτο τέλος. Μοιάζει με θεατρικό. Με μυθιστόρημα. Με είκοσι τέσσερα μικρά γέλια που γίνονται ένα μεγάλο.

Δεν φταίξαμε εμείς. Αλλά μήπως φταίξαμε και φταίμε ακόμα; Τα ''αφηγήματα'', είναι δικές μας ιστορίες. Οι ήρωές τους, δίπλα μας. Μπορεί να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Οι σκηνές που παίζονται, είναι οι δρόμοι που βαδίσαμε, τα σπίτια που κοιμηθήκαμε, οι ταβέρνες που ζαλιστήκαμε πίνοντας... Τα ζούμε όλα γρήγορα, σαν βιαστικές ανάσες, σαν καρέ κινηματογραφικής ταινίας που εναλλάσσονται μπροστά μας και εμείς να ψάχνουμε κάπου στο βάθος της οθόνης την ελπίδα. Μόνο που για να την βρεις, χρειάζονται ικανότητες τυμβωρύχου.

Μου αρέσει τα βιβλία που διαβάζω ή γράφω να έχουν τις αρετές της αληθινής τέχνης του λόγου. Να καταφέρνουν να απαντάνε στην ευαισθησία των αναγνωστών και του δημιουργού, την νοοτροπία του, τη γνώση του το status quo γενικώς. Πάνω σε αυτό το γίγνεσθαι ελπίζω να μπορέσω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες μου. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι η πρόθεση μετράει, το αποτέλεσμα δεν ελέγχεται. Αλλά και αυτό έχει μια απάντηση. Ότι μια ευσύνοπτη αλλά οπωσδήποτε διεισδυτική βραδυφλεγής σπουδή πάνω στο ζήτημα είναι απαραίτητη προϋπόθεση.

Στο πεζό αυτό αφηγηματικό λογοτεχνικό έργο περιγράφονται πραγματικά γεγονότα τα οποία σχετίζονται με την ανατίναξη της εκκλησίας της Παναγίας και με το ολοκαύτωμα του χωριού Καναλίων της Μαγνησίας από τους Γερμανούς κατακτητές, στις 16 Νοεμβρίου του 1943, κατά την διάρκεια του Παγκόσμιου πολέμου. Η πυρπόληση του χωριού από τη Χιτλερική λαίλαπα άφησε πίσω της χαμένες ανθρώπινες ζωές, αρκετούς όμηρους, 250 καμένα σπίτια και την εκκλησία της Παναγιάς ανατιναγμένη μαζί με το μοναδικό εξάγωνο καμπαναριό της. Στην 70η επέτειο ιστορικής μνήμης από το γεγονός του ολοκαυτώματος συνα...

"Στην Κατοχή έρχονταν οι Ιταλοί, κότες, γουρούνια, κρασί, γεννήματα... δεν άφηναν τίποτις. Μας ρίχναν κι ένα χέρι ξύλο από πάνω. Μετά οι Γερμανοί τα ίδια. Ερχόνταστε οι αντάρτες -μάχη της σοδειάς τη λέγανε- παίρναν το στάρι, και μας έδιναν κάτι Λαϊκά Ομόλογα. Χαρτιά ήνταστε... ήρτε η Λευτεριά κι ερχόνταστε οι Σούρληδες. Αυτοί μας έδερναν -σφάζανε και κάνα-δυο- γιατί ταΐζαμε τους συμμορίτες, έτσι τους λέγαν τώρα. Φεύγανε οι Σούρληδες, μπαίναν οι Συμμορίτες, άθλιοι και πεινασμένοι... να μην τους ταΐσεις; Δεν μπόρηγα άλλο. Πήρα την Αγγελική και ήρτα".

Αναμνήσεις του ποιητή από την έρημο του όρους Σινά, όπου πέρασε για δέκα χρόνια μεγάλα διαστήματα με τους Βεδουίνους της περιοχής.

"Στη χρυσή εποχή της καπνεργασίας, στον μεσοπόλεμο, τότε πού ολόκληρη σχεδόν η πόλη της Καβάλας ζούσε από τα καπνά, αλλά και η κοντινή Θάσος, το καταπράσινο νησί με τους πλούσιους ελαιώνες και τα αμπέλια, το πιο δημοφιλές δίστιχο, όπως μου έλεγε ο πατέρας μου, ήταν αυτό που τραγουδούσαν οι καπνεργάτες κάθε Σάββατο, ημέρα πληρωμής του βδομαδιάτικου: Σάββατο να ΄ναι μάστορα κι ας είναι χίλιες ώρες." Ένα παιδί μεγαλώνει μετά τον πόλεμο μέσα σε έναν κόσμο όπου μαζί με το καθημερινό και το επαναλαμβανόμενο, συμπλέκονται αξεδιάλυτα το όνειρο, η φαντασία, η μαγεία και το πα...

Αποτελεί την πιο εμβληματική λογοτεχνική αποτύπωση της Πάτρας από έναν συγγραφέα που τη, ζει, την αγαπά και τη σχολιάζει με μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας γι' αυτήν έναν ξεχωριστό μύθο που παραμένει, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, ανεξίτηλος. Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1990 και επανεκδίδεται σε μια σύγχρονα σχεδιασμένη έκδοση, που περιλαμβάνει επιπλέον εικαστικές δημιουργίες 23 καλλιτεχνών με την επιμέλεια της Γκαλερί Cube. Χωρίς υπερβολές και εντάσεις, αλλά με διεισδυτική και λυρική ματιά, ο Λογαράς χαρίζει στην Πάτρα μια ξεχωριστή περιπλάνηση στα ίχνη της ιστο...

Dammerung. Angelehnt in einem verdreckten Pferch, die Augen nach oben gerichtet, sehnt sich ein Mann nach Licht. Wie eine goldene Liebkosung sendet eine nackte Gluhbirne ein gelbes Licht hinab. Die attraktive Figur hinter dem vorgezogenen Vorhang verwandelt sich in einem Schatten, der ihn uberallhin verfolgt. Die Figur ist zu einem Hirngespinst geworden, das ihn seines Verstandes beraubt -ein Traum und zugleich ein Alptraum.

Είναι η πρώτη φορά που ο Κώστας Ευαγγελάτος μας παρουσιάζει πεζογραφικό του έργο, μετά από μακρόχρονη ενασχόληση με τον ποιητικό λόγο, αποκαλύπτοντας μια ιδιαίτερη πτυχή της προσωπικής του ευαισθησίας. Μέσα από την ιστορία του Λούη, αγαπημένου σκύλου του συγγραφέα, παρακολουθούμε ενδιαφέρουσες στιγμές από την καλλιτεχνική πορεία του Κώστα Ευαγγελάτου, αλλά και νοσταλγικές εικόνες από τη ζωή του στην Κεφαλονιά. Ανθρώπινες, μικρές αλλά ανεπανάληπτες σταγόνες της πορείας μιας ζωής, με συνοδό έναν τετράποδο αγαπημένο φίλο. Όλες αυτές οι σκηνές και οι στιγμές χρωματίζονται...

Τα έργα του Πλάτωνα Ροδοκανάκη χαρακτηρίζονται από υπερβολή και ηδυπάθεια, ενώ σε αυτά συνυπάρχουν το όνειρο, η φαντασίωση αλλά και η λεκτική υπερβολή και επιτήδευση. Στο "Βυσσινί τριαντάφυλλο" ο αισθητισμός του συγγραφέα είναι ολοφάνερος. Το αισθησιακό, λυρικό ύφος του μυεί τον αναγνώστη στην ανυπέρβλητη μαγεία του έρωτα. Ήρωες της ιστορίας είναι ο Γιώργος και η Βέρα, δυο νέα και ερωτευμένα παιδιά, γόνοι εύπορων, αριστοκρατικών οικογενειών. Απολαμβάνοντας, λοιπόν, μια άνετη ζωή χωρίς βιοποριστικά προβλήματα, υιοθετούν μια απερίσκεπτη και ριψοκίνδυνη, σχεδόν νοσηρή συ...

"Αμετανόητος εραστής της γης που με γέννησε. Έστω κι αν η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη, αυτή και άλλη τόση θα είναι και θα παραμείνει η δική μου, μεγάλη γειτονιά. Ο δικός μου τόπος. Ρούχο κατάσαρκα στο κορμί μου. Παλιό κι αγαπημένο." Αυτή η επιγραμματική πρόταση, περικλείει όλη τη φόρτιση του Νίκου Παγώνη, αυτήν που οπλίζει την πένα του κάθε εβδομάδα για να γράψει τα μικρά αφηγήματά του, άλλοτε εμπνευσμένα από τη γενέτειρα, άλλοτε πασπαλισμένα από νοσταλγία, άλλοτε γραμμένα λόγω επικαιρότητας. Όλες, μα όλες, οι ιστορίες του Νίκου Παγώνη που έχουν ανθολογηθεί σε αυτό το β...