Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα χρησιμοποιημένο φιαλίδιο του βαρβιτουρικού σκευάσματος Βερονάλ βρέθηκε ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του Ιωάννη Συκουτρή την ημέρα του θανάτου του. Παρά ταύτα ο ιατροδικαστής διέγνωσε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, εκδοχή που υιοθετήθηκε και από τις εφημερίδες. Στην Ελλάδα του 1937 κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει πως ένα δημόσιο πρόσωπο αυτοκτόνησε. Και ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν δημόσιο πρόσωπο. Αν και μόλις τριάντα έξι ετών είχε ήδη αναγνωρισθεί ως ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρ...

Ένα χρησιμοποιημένο φιαλίδιο του βαρβιτουρικού σκευάσματος Βερονάλ βρέθηκε ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα του Ιωάννη Συκουτρή την ημέρα του θανάτου του. Παρά ταύτα ο ιατροδικαστής διέγνωσε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, εκδοχή που υιοθετήθηκε και από τις εφημερίδες. Στην Ελλάδα του 1937 κανείς δεν τολμούσε να ομολογήσει πως ένα δημόσιο πρόσωπο αυτοκτόνησε. Και ο Ιωάννης Συκουτρής ήταν δημόσιο πρόσωπο. Αν και μόλις τριάντα έξι ετών είχε ήδη αναγνωρισθεί ως ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρ...

Όταν σπάσει τελικά η στάμνα η γεμάτη στοργή, πείσμα, τύψεις και παράπονο, χύνονται αυτά ξανά πίσω στον χώρο. Μουλιάζει ο χώρος ως τα θεμέλια και τόσο μπορεί να διαβρώσει την επίφαση, που να κάνει την πόλη πάλι χωριό, τη μοναξιά εγγύτητα, το ταξίδι στάση και το όνειρο ανάμνηση. Όταν όλα πάλι στεγνώσουν, είναι ο χώρος πια αλλιώς.

Η κόκκινη κλωστή τού παραμυθιού και οι βελόνες της πολιτικής θεωρίας, φτιάχνουν το εντυπωσιακότερο υφαντό της πλάσης: Το αφήγημα. Όπως αυτά που ακούει ένα χαρούμενο παιδί, όταν θέλει να συνεχίσει να παίζει. Γιατί, αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η σοβαρότητα, αλλά η πραγματικότητα. Και η απεύθυνση της αφήγησης είναι τόσο σοβαρή, που μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και να διακόψει τη λογική πορεία της ιστορίας.

Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Είναι η ζωντανή αφήγηση της Ναταλίας, η οποία μη έχοντας άλλον τρόπο να καταγγείλει σιωπές και ενοχές, αποφάσισε να εκτεθεί εκθέτοντας καταστάσεις όπως ακριβώς τις έζησε, προτρέποντας παράλληλα τον αναγνώστη να πάρει την προσωπική του θέση στο θέμα. Τα ονόματα είναι τυχαία και καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά. Το αφήγημα που θα διαβάσετε είναι μια καυτή αλήθεια για γερά στομάχια και για υγιείς συνειδήσεις.

Η πένα δροσερή,ανενόχλητη,με την ευθύτητα της λαικότροπης γραφής,αφοσιώνεται απρόσκοπτη στην υπηρεσία της αφήγηματικής ροής,χωρίς περιττές σκόπιμότητες διατηρώντας έτσι γνήσιο αυθορμητισμό και ενιδαφέρον αμείωτο. Η γλωσσική αυτή δεξιοτεχνία του γραπτού,συγκεράζει ακούσματα πολλαπλών διαλέκτων,ταιριαστών και γεννημένων μέσα στο προσφυγικό αστικό κι εμπορικό τοπίο της κοινωνίας που περιγράφει.Και καταλήγει σε ύφος διακριτό και αναγνωρίσιμο και,παράλληλα,γνώριμο και αβίαστο,αποκρυσταλώνοντας το δεσμό του τεχνίτη και του προιόντος σε ενότητα λαικής δημιουργίας. Και είναι...

Ένα αφήγημα σαν περίπατος Πολλές φορές, όταν ο καιρός το επέτρεπε, στο κενό της ημερήσιας δουλειάς, από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων στην "Καθημερινή" ή στη Βουλή, κατά τις τρεις με πέντε το απόγευμα, έπαιρνα το δρόμο και περπατούσα. Κατά κανόνα πήγαινα προς την Πλάκα και την Ακρόπολη. Ήταν όμως και κάποιες άλλες φορές που, σχεδόν ασυναίσθητα, βρισκόμουν να περπατώ στο Παγκράτι, στους δρόμους της "γειτονιάς". Πλατεία Πλαστήρα - Πλατεία Βαρνάβα - Αρχιμήδους - Αρδηττός - Στάδιο - Μετς ήταν η "γειτονιά". Με επίκεντρο τις οδούς Φερεκύδου, όπου μετά το σχολείο συγκεντρωνόμασ...

Η παρούσα διήγηση αποτελεί μια νωπογραφία της δεκαετίας του '40. Μια νωπογραφία χωρίς τις κλασικές αποχρώσεις του μαύρου. Χωρίς να τις αρνείται, τις αποσύρει στο βάθος από το οποίο αναδύονται τα φωτεινά χρώματα που κυριαρχούν στη σφριγηλότητα της ζωής που αναπηδά πολύχρωμη από το μελανό. Σαν τ' αστέρια που λάμπουν μέσα στην άβυσσο τη μελανή, σαν ζωοδότες γραφικοί, συναρπαστικοί και αναίτιοι. Όσο κι αν εκπλήττει, αυτή είναι η ζωή που έζησα και την ανακαλώ σαν ταξίδι στη δεκαετία του '40. Για να φανεί πώς έβλεπα εγώ τους άλλους, τότε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, και πώ...

Οι εικόνες μου προστίθενται σ’ αυτές ενός τόπου που πλήθει μνημών, λαών, θρησκειών. Οι κάτοικοί του συχνά ξεχνούν τις οβρέικες γειτονιές, τα μουσουλμανικά μνημεία, τα βενετσιάνικα ονόματα, τις χαλικούτικες μνήμες, το πολύχρωμο αίμα τους, την αρχαιότατη ευγένεια του τόπου, την ώσμωση των πολιτισμών, που εκών άκων τους φιλοξένησε. Προδίδουν (ανεπιστρεπτί;) την ίδια τη στόφα τους: από περήφανοι και αξιοπρεπείς γίνονται προκατειλημμένοι και μίζεροι. Αντί ανοιχτοί, κλείνουν. Οι άνθρωποι του κόσμου ξεπέφτουν σε μικροαστούς. Οι αυτάρκεις σε αετονύχηδες. Το καρτ ποστάλ λιμάνι καταρ...

Μια αφήγηση που ξεκινά λίγο πριν τον πόλεμο του ’40 και διατρέχει τη ζωή των ηρώων παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα για πάνω από τρεις δεκαετίες... η εικόνα μιας ζωής μοναδικά φωτισμένης από την παρουσία εκείνων των ξεχωριστών ανθρώπων που σαν διάττοντες πέρασαν, έλαμψαν και χάθηκαν.

Μέσα από μια πλάγια ματιά, που διαβάζει με συγκρατημένη συγκίνηση τη διαδικασία της επαφής, της απώλειας, της μοναξιάς, της συνεύρεσης με τον Άλλο, η συγγραφέας ξετυλίγει το ασπρόμαυρο «φιλμ» μιας οικείας ερωτικής σχέσης που είναι, τελικά, η κάθε σχέση. Τα μινιμαλιστικά κείμενα του τόμου φωτίζουν με ποίηση μικρές λεπτομέρειες στις οποίες ανατρέχει το σώμα και η ψυχή όταν ανακαλεί την ερωτική εμπειρία.

Αλυτρωτική και ανταρτική πραγματεία, το Μαρτύρων και ηρώων αίμα είναι ταυτόχρονα και μια προσωπική εμπειρία όπου το πρόσωπο του συγγραφέα δεν απουσιάζει από καμιά σελίδα. Ο διπλός αυτός χαρακτήρας του έργου αποτυπώνεται και στο ύφος του, όπου εναλλάσσονται η αφήγηση, ο μονόλογος, η περιγραφή και η ανάλυση? - Το πρόσωπο είναι ανεπιφύλακτα παρόν στις σελίδες της αλυτρωτικής και πολεμικής αυτής πραγματείας. Με αποτέλεσμα να έχουμε ένα από τα πρώτα έργα –και ένα από τα καλύτερα έργα στην ελληνική γλώσσα, ανεξάρτητα από τις ιδέες του... όπου η ιστορική δράση του ήρωα φωτίζεται α...

Ως πότε θα μας δουλεύεις; Κάνεις και τον άνεργο, το διαλαλείς, "είμαι θύμα της κρίσης". Ποιάς κρίσης θύμα, βρε θύτη άκριτε; Που δεν είσαι και άνεργος. Άεργος είσαι και ήσουν μια ζωή, χαραμοφαγά. Μουνί κλαμένο! Ε, μουνί κλαμένο. Ξεχαρβαλωμένη καπότα, ψωλόμυαλε τενεκέ. Μαρτύρησα στα χέρια σου, αλητόπουστα. Και τί λες μέσα σου τώρα δα; "Και πού είσαι ακόμα!" θα λες. Αμ δε! Όχι! Δε θα σου περάσει, ζωντόβολο. Έφαγες πολλούς κι εμένα, τύραννε άσπλαχνε, μα θα το βρεις από μένα, θα το βρεις άσχημα, όχι απ' το Θεό, απ' τα χέρια μου, αναίμακτε δολοφόνε. Δε φταίω εγώ που είσαι μαμά...

Τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις, τρία αφηγήματα για την Αθήνα του 21ου αιώνα. Η Έρση Σεϊρλή με το ιδιαίτερο, εντελώς προσωπικό της ύφος ρίχνει για άλλη μια φορά το φακό της στην πόλη που της προξενεί πόνο διαχρονικό και δυστυχώς αθεράπευτο. Ο σαρκασμός, το χιούμορ, οι ανατροπές, η ειρωνεία και η υπονόμευση των κωδίκων στις δύο πρώτες ιστορίες, "Ο Μάρκος των Εξαρχείων" και "Περίληψη καταστροφής" συμπληρώνονται με τη δραματική αλληγορία του "Ρέκβιεμ". Επειδή ενίοτε τα γεγονότα μάς ξεπερνούν και η ζωή διαψεύδει τις καλές μας προθέσεις. "Ο Μάρκος των Εξαρχείων" άρχισε ν...

Το μικρό αυτό βιβλίο περιέχει δέκα χρονογραφήματα-αφηγήματα. Σε όλα πρωταγωνιστής είναι ο Κλεομένης… ο παράξενος, ή μάλλον ένας άνθρωπος μιας άλλης εποχής. Κανένα δε μοιάζει με τα άλλα. Κάθε ένα έχει τη δική του χροιά. Κάποια τονίζουν ορισμένα κοινωνικά απαράδεκτα. Άλλα αναφέρονται σε ορισμένα περιστατικά, σε κάποια γεγονότα αληθινά και παρελθόντα γι' αυτό, σαν ιστορία. Ο αναγνώστης δε θα κουραστεί και δε θα δυσανασχετήσει. Μπορεί λίγο να μελαγχολήσει. Όμως, δε θα μετανιώσει που διάβασε αυτά τα σύντομα χρονογραφήματα, με τα βιώματα και τις αναμνήσεις που κρύβουν.

Τα αφηγήματα (ή το κατά βάσιν ενιαίο αφήγημα) με τίτλο "Ερωτικά σαφές" της Αθηνάς Τιτάκη αποτελείται από τέσσερις ενότητες Νερό, Φωτιά, Αέρας, Φως. Στοιχεία από τα οποία, κατά την οντολογική θεωρία, δομείται ολόκληρος ο κόσμος. Από τις αλληλεπιδράσεις και τις αναμείξεις τους οικοδομούνται όλα τα υλικά και τα άυλα, τα ορατά και τα αόρατα αντικείμενα του σύμπαντος, αλλά και συντίθενται τα κείμενα του βιβλίου. Με την προσθήκη της ενότητας Γη θέλοντας με τον τρόπο αυτόν η Τιτάκη να προσδιορίσει το επίκεντρο των αναφορών της. Οι διαρκώς σκόπιμα επαναλαμβανόμενες φράσεις "Ήτα...

Η έκδοση περιέχει κείμενα για τους: Μάνο Χατζιδάκι, Τζέρι Λούις, Νίκο Χουλιαρά, Γιώργο Γαλίτη, Γιάννη Βαρβέρη, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, Χρήστο Βακαλόπουλο, Έλενα Σουλιώτη, Νίκο Ζαχαρίου, Αλέξη Δαμιανό, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τοσίρο Μιφούνε, Γιώργο Πανουσόπουλο, Στέφανο Κουμανούδη, Θανάση Βέγγο, Κώστα Γαβρά, Ιόλα, Τζόνι Χαλιντέι, Αργύρη Μπακιρτζή, Κώστα Πασχάλη, Κυριάκο Κρόκο, Κύριλλο Σαρρή, Γιώργο Σταθόπουλο, Μίμη Χρυσομάλλη, Δέσπω Διαμαντίδου, Μάριο Σούμπαση, Βάσο Πτωχόπουλλο, Αλεξάνδρα Μπουτάρη, Νίκο Περάκη, Ελένη Κοκκίδου, Δήμο Αβδελιώδη, Σαπφώ Νοταρά, Έλενα Ναθαναήλ, Νίκο Φέρμα...

Εβδομήντα οκτώ μικροϊστορίεςτης μιας σελίδας συνθέτουν μιαν αρθρωτή αφήγηση, όπου η αφέλεια, το παιχνίδι, το πένθος, η μοναξιά, ο έρωτας, είναι οι μάσκες που φορούν ο πραγματικός κι ο αφηγηματικός χρόνος για να εξιστορήσουν αυτά που λέγονται κι αυτά που δενλέγονται. Χρονικές παλινωδίες και μυθοπλαστικές μεταμορφώσεις εμπλέκουν τον αναγνώστη σε μια συνθήκη που ισορροπεί ανάμεσα στην ακρίβεια της μνήμης και στη ρευστότητα του ονείρου. Βραχυπερίοδη, ενεστωτική φωνή, με σαρκαστική νοσταλγία, συλλέγει και ταξινομεί επεισόδια μιας επινοημένης βιογραφίας.

Στην πλατεία δεν μπορείς να σεργιανίσεις, αισθάνεσαι περίεργα. Πληθώρα κόσμου και γνωστός κανένας. Τους αφάνισε όλους η μεταδημότευση, η ξενιτιά, η φυλακή και το φρενοκομείο. Ο Θανάσης Σκρουμπέλος αφηγείται μία και μόνη ιστορία: την άγνωστη στους νεότερους Ιστορία που άνδρωσε τη μετεμφυλιακή Ελλάδα της μειονεξίας και της κακομοιριάς. Την Ελλάδα που ανέδειξε τη φορμάικα και το μπετόν ως πάγια συστατικά του μικροαστικού της ύφους. Την Ελλάδα που μια ζωή μεταμορφώνει τα καλύτερα παιδιά της σε φίδια απελπισμένα, φίδια της χειμέριας νάρκης και ερπετά της σύντομης άνοιξης....