Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μου είχε δείξει το σπίτι της "εκείνο το διώροφο στη γωνία". Ώστε να την αφήνω σε απόσταση ασφαλείας. "Φύγε τώρα, να μη σε δουν" έλεγε κάθε φορά, κι έβαζε στην παλάμη μου έναν διπλωμένο φάκελο - το γράμμα της ημέρας. Διάβαζα τις επιστολές της στην επιστροφή, σταματώντας κάτω απο τα φώτα του δήμου. Έγραφε μεγάλα συνειρμικά κομμάτια που με υπέβαλλαν. Αν τύχαινε μάλιστα να περάσουν παρέες αγοριών που συζητούσαν για ποδόσφαιρα και τέτοια, είχα τη γεύση μιας αιφνίδιας ευτυχίας: το προνόμιο της σχέσης. Τα μελαγχολικά της γράμματα, όπως και τα φιλιά της, μου θύμιζαν προπολεμικά τρα...

Έγινε νύχτα κι όλα μονομιάς άλλαξαν. Η Κοραλλένια, η μονάκριβη κόρη του βασιλιά Αιγέα, ξαφνικά έχασε το φως της. Το Ευτυχισμένο Νησί βυθίστηκε στη θλίψη. Την ίδια εκείνη νύχτα, ανοιχτά στο πέλαγος, ένα αγόρι πάλευε με τα κύματα. Μαζί του ήταν ένα χρυσόψαρο, που γνώριζε μια μυστική γλώσσα. Σε λίγο θα έφταναν στο νησί της τυφλής πριγκίπισσας. Είχαν ένα σχέδιο κρυφό να εκπληρώσουν. Έρχονταν από μακριά, από τη Χώρα του Πολέμου. Κι εκεί δεν ξέρεις ποτέ αν το ξημέρωμα θα σε βρει ζωντανό ή αν κάποια αδέσποτη σφαίρα θα σε χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά σου κι όλα όσα ονειρ...

Έγινε νύχτα κι όλα μονομιάς άλλαξαν. Η Κοραλλένια, η μονάκριβη κόρη του βασιλιά Αιγέα, ξαφνικά έχασε το φως της. Το Ευτυχισμένο Νησί βυθίστηκε στη θλίψη. Την ίδια εκείνη νύχτα, ανοιχτά στο πέλαγος, ένα αγόρι πάλευε με τα κύματα. Μαζί του ήταν ένα χρυσόψαρο, που γνώριζε μια μυστική γλώσσα. Σε λίγο θα έφταναν στο νησί της τυφλής πριγκίπισσας. Είχαν ένα σχέδιο κρυφό να εκπληρώσουν. Έρχονταν από μακριά, από τη Χώρα του Πολέμου. Κι εκεί δεν ξέρεις ποτέ αν το ξημέρωμα θα σε βρει ζωντανό ή αν κάποια αδέσποτη σφαίρα θα σε χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά σου κι όλα όσα ονειρ...

Ιστορίες καθημερινής τρέλας με sex, αλκοόλ, τζόγο, καυγάδες και άφθονο χιούμορ. Κραυγαλέος κυνισμός και λανθάνων ρομαντισμός συνδυάζονται με αριστουργηματικά πρωτότυπο τρόπο.

Όταν το κινητό ξαναχτύπησε, μισή ώρα μετά, ήμουν αραχτός στο Ποιήματα και Εγκλήματα, στην Αγίας Ειρήνης, παρέα με καφέ και τσιγάρο και μπορούσα και 'γώ. Είπαμε τα ευγενικά μας και η κυρία μπήκε στο θέμα. Το συγκεκριμένο σχολείο θα έκανε μια έκθεση έργων του Ακριθάκη τέλη Οκτωβρίου, στις είκοσι εννιά για την ακρίβεια, και στα εγκαίνια θα μιλούσε μια ιστορικός τέχνης για το έργο του και δεν ξέρω ποιος άλλος και τι άλλο, και ήθελαν, το σχολείο, να μιλήσω και 'γω γι'αυτόν. Ως φίλος του. Τον πήρα φλασάκι, τη φάτσα του, στο τότε Δυτικό Βερολίνο. Τριάντα τόσα χρόνια πριν. Τον πήρα...

Ένας άντρας, κάπου στον Κόσμο. Η ζωή του χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Σαν να μην υπάρχει. Αόρατη ζωή. Χωρίς συναισθήματα, έστω φανερά. Διαχειρίζεται πληροφορίες από όλο τον Κόσμο. Ενδιάμεσος ο ίδιος, του Κόσμου. Να τον καταγράφει και να τον φανερώνει. Ένας Κόσμος που γέρνει, καταρρέοντας - Και μια γυναίκα. Αλλόκοτη. Εισβάλλει στη ζωή του και στη ζωή των άλλων γύρω του. Σαν θάλασσα που πλημμυρίζει ό,τι σταθερό. Ανατρέποντας τα πάντα. Το όνομά της: Δυστυχία. "Δεσποινίς Δυστυχία". Όλα θα μπερδευτούν στο πέρασμά της, παρόν, μέλλον, παρελθόν. Άνθρωποι, ζωές, μνήμες. Ο Κόσμος και οι...

Ανασηκώνοντας το μαρμάρινο κάλυμμα της εισόδου στον τάφο, έβλεπε κανείς τους νεκρούς ξαπλωμένους, να περιμένουν στα σκοτάδια τη λύτρωση. Αλλιώς την περίμεναν τη... Δευτέρα Παρουσία και αντί για αυτήν να δέχονται ξαφνικά την απρόσμενη ενόχληση μιας μπουλντόζας, που ήρθε να ταράξει τον ύπνο τους και να διαλύσει τις ελπίδες τους! Όλοι εκεί, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ξαπλωμένοι δίπλα-δίπλα, σκιές του εαυτού τους, είδωλα καμόντων, σάπια κόκαλα, κρανία που κοίταζαν με άδεια μάτια, σκελετωμένα κορμιά, ματαιόδοξα στολισμένα με χρυσά σκουλαρίκια και δαχτυλίδια, με οικοσκευή και κ...

"Μεσημέρι Δευτέρας πήρα την απόφαση να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Μάλλον θα ήμουν θολωμένος. Είχα ξεμείνει από λεφτά. Πέντ' έξι κατοστάρικα σ' έναν τραπεζικό λογαριασμό, κάτι ψιλά σ' έναν άλλο, κάποια ξεχασμένα δολάρια σ' ένα πορτοφόλι, τα σήκωσα όλα. Κοστολόγησα το ταξίδι, ενάμισι χιλιάρικο γεμάτο. Όταν θα επέστρεφα δεν θα είχα σάλιο. Το τι θα έκανα, τ' άφησα στην τύχη". Ένας νέος της γενιάς του '70, περίεργος και ανήσυχος, ταξιδεύει και περιπλανιέται σε Ευρώπη και Αμερική: από τη Νέα Υόρκη στη Βουδαπέστη, από τη Ρώμη και τη Φλωρεντία στη Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγ...

Οι αγώνες της Ελλάδας μπορούν εύκολα να αποτελέσουν ένα χωριστό κεφάλαιο στην Ιστορία της Λογοτεχνίας της Νεότερης Ελλάδας και να αναζητηθούν οι κόκκινες γραμμές που ενώνουν όλα τα έργα που μυθολογούν αυτούς ακριβώς τους αγώνες. Σίγουρα, ο Δραγούμης, δεδομένης και της έντονης πολιτικής του δράσης, αποτελεί μία παρουσία με σημαίνουσα βαρύτητα ανάμεσα στους συν-γράφοντες λογοτέχνες.

Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές), και προτιμάει τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Ένας ψυχίατρος που γράφει ποιήματα μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία , το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την αυτογνωσία και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα. Στα αλήθεια και στα ψέματα των παραπάνω σειρών ο αναγνώστης θα ανακαλύψει από μόνος του αυτό που ήξερ...

Αυτά που έζησα, δεν είναι δικά μου. Δεν μου ανήκουν. Ανήκουν σε όλους! [...] Έρχονται στιγμές, που θέλω να σκύψω σε μια γωνιά και να κλάψω. Για ό,τι έχασα... Για ό,τι άφησα να χαθεί. Για τη ζωή μου! Έφυγα! Μα η ψυχή μου, με παράπονο, πάντα πίσω κοιτάζει... [...] Ένα σύγχρονο αφήγημα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης με αληθινά γεγονότα. Με αποφάσεις, που άλλαξαν τη ζωή μας και μας σημάδεψαν!

Η ιστορία βασίζεται σε ένα αληθινό περιστατικό του 1980 στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου. Η πρώτη εξέγερση κατά του δικτατορικού καθεστώτος στην ίδια πόλη 10 χρόνια πριν, το '89 έγινε από ξένους φοιτητές. Οι τέσσερις φίλοι της ιστορίας πρωτοστάτησαν σ' αυτήν μην μπορώντας να αντέξουν μια καταφανώς άδικη συμπεριφορά εκ μέρους των αρχών. Με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία ο συγγραφέας προσπαθεί να δημιουργήσει χαρακτήρες, συμπεριφορές και καταστάσεις παίζοντας σε πολλά σημεία με τον υπερρεαλισμό και την ποίηση.

Αφηγήματα που στον πυρήνα τους έχουν γεγονότα πραγματικά, που πλέκονται και εξελίσσονται φαντασιακά, με ασυνήθιστη ή ακόμη και αλλόκοτη τροπή και κατάληξη που μπορεί να αιφνιδιάζει. Είναι ζωές, στάσεις και συμπεριφορές υπαρκτών ανθρώπων, με κίνητρα λογικά ή παράλογα, που, αργά ή γρήγορα, μέσα από διαδρομές τεθλασμένες και μονοπάτια γίνονται, τελικά, αυτό που πραγματικά είναι...

Ένας άνθρωπος ξυπνάει χωρίς να θυμάται τίποτα πια. Δεν γνωρίζει πού βρίσκεται ούτε ποιoς είναι. Δίχως ταυτότητα παραπαίει μέσα στο κενό του. Ώσπου σιγά σιγά αρχίζει να καταλαβαίνει πως για να ζήσεις, για να γίνεις άνθρωπος χρειάζεται κάτι παραπάνω από απλώς να υπάρχεις. Έρμαιο του πουθενά, παίρνει απόφαση να χτίσει μόνος του την μνήμη του. Μα σύντομα κι αυτό αποβαίνει άκαρπο. Το ξύπνημα είναι το αργό και επώδυνο χτίσιμο της συνείδησης ενός ατόμου που στέκεται ασφυκτικά εγκλωβισμένο πάνω στην σκιά του εαυτού του, με μόνη βοήθεια την καθυστερημένη επίγνωση, που αναδύεται μέσ...

Ένας μονόλογος και ένα αφήγημα με κοινές αναφορές στην Ιστορία, τους μύθους, τις λατρείες και τις ζωές των ανθρώπων της ευρύτερης περιοχής των Φιλίππων. Ο μονόλογος "Ο ξεχασμένος άγγελος των Φιλίππων" γράφτηκε ειδικά για την παράσταση "Οι επτά άγγελοι των Φιλίππων" στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιλίππων και Καβάλας 2015. Πρόκειται για την αφήγηση του Άγγελου, ενός ντόπιου καντινιέρη. Ενός ανήσυχου άντρα που κουβαλάει από τη φύση του μια τρέλα και που, μέσα από μιαν αινιγματική οραματική επαφή, αποκαλύπτει μια κρυμμένη ιστορία και μεταμορφώνεται σε έναν διαχρονικό άγγελο τραγωδί...

Με ρυθμούς που κινούνται ανάμεσα σ' αυτούς της αυθόρμητης πρόζας του αγνού και ανεξέλεγκτου Τζακ Κέρουακ και σ' εκείνους της φωνής του κολοσσιαίου Ρόμπερτ Μίτσαμ, θέλησα να ιστορήσω περιστατικά που έβλεπα να εκρήγνυνται γύρω μου στις αρχές της δεκαετίας του Ογδόντα, σε πολλά από τα οποία συμμετείχα ψυχή τε και σώματι. Επίσης, μπορεί κανείς να διακρίνει στο ύφος σκληρές εντάσεις του punk, απόηχους από παπαδιαμαντικές μελωδίες, ασθματικά κατεβατά που παραπέμπουν στον Μάριο Χάκκα, αλλά και στον Χένρυ Μίλλερ, ενώ δεν λείπουν φωτοσκιάσεις από τα noir που καταβροχθίζαμε μανιωδώς...

Σε μία από τις εννιά αποστολές στα τάγματα εργασίας, στην περιοχή της Σαμψούντας, ήταν "αμελές", αιχμάλωτος στα "αμελέ-ταμπουρού", και ο παππούς μου Ιωάνννης Χίντζογλου. Δεν ξαναγύρισε ποτέ, ούτε έμαθε κανείς το τέλος του. Αυτή την πορεία του προς τον θάνατο, προσπάθησα να φανταστώ και να ιστορίσω - "χρησιμοποιώντας" παράλληλα και την παρουσία ενός άλλου επίσης υπαρκτού προσώπου, του Γιοβάν -τσαούς, που ήταν συγγενής του και είχε μεγάλη δράση στο αντάρτικο του Πόντου. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι παρά ένα μικρό μνημόσυνο στο παππού μου αυτόν, απ’ τον οποίο δεν είχα τίπο...

Η επετειακή έκδοση αυτού του βιβλίου, που έμελλε να αποδειχτεί "προφητικό", προλογίζεται από τον Γιάννη Μακριδάκη, και συνοδεύεται από κείμενα των: Μανώλη Αναγνωστάκη, Τάσου Βουρνά, Ανάστου Παπαπέτρου, Αγγελικής Κώττη, Γιώργου Σκούρτη, Άγγελου Ελεφάντη, Κώστα Μπαλάσκα, Χρήστου Γ. Λάζου, Βασίλη Ραφαηλίδη, Μιχάλη Μόσχου, Ροζέ Μιλιέξ. Ακριβώς τριάντα χρόνια πριν, ο Χρόνης Μίσσιος έγραφε: "Τους νεκρούς μας τους θυμόμαστε, βέβαια, δε λέω, αλλά σαν νεκρούς, όχι σαν εκφραστές των μεγάλων οραμάτων, του ονείρου της ανθρωπότητας. Έτσι, και όταν τους θυμόμαστε, είναι σα να τους σκ...