Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ζεσταμένες από το ρόφημα, που έπιναν στο πόδι, οι μαθήτριες, έβγαιναν στο παγερό ξημέρωμα της αττικής ημέρας και βαδίζοντας γρήγορα πήγαιναν σαν ένα κοπάδι παράξενα πλάσματα προς την κατεύθυνση του μεγάλου νοσοκομείου. Οι δρόμοι έρημοι χωρίς τροχούς, το προάστιο είχε τα παράθυρα κλειστά κι απολάμβανε τα όνειρα της αυγής. Οι Αμπελόκηποι με κήπους τότε και κληματαριές, σανατόρια και νοσοκομεία μέσα στο πράσινο. Χωρίς να σκέφτονται αφήνονταν στο οκτάωρο που ήδη είχε αρχίσει να τις κατευθύνει αμείλικτο. Και γιατί να σκέφτονται; Όλα ήταν προγραμματισμένα και καταγραμμένα... Η Β...

Ο τόμος περιλαμβάνει δύο λανθάνοντα πεζά της Κωνσταντινουπολίτισσας πεζογράφου Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου. Το ένα, "Περιπέτειαι μιας διδασκαλίσσης", τυπώθηκε για πρώτη φορά το 1891 και έκτοτε παρέμεινε ανέκδοτο. Το δεύτερο, "Στο μοναστήρι" έχει ιστορικό περιεχόμενο και αναφέρεται στο Βυζάντιο, με επίκεντρο τον ανταγωνισμό και το μίσος μεταξύ δυο γυναικείων μορφών, της Ζωής και της αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Η Παπαδοπούλου είναι η πρώτη γυναίκα πεζογράφος της οποίας το έργο αναγνωρίστηκε και από τους σύγχρονούς της. Κυριότερα γνωρίσματά του, το αστικό περιεχόμενο, η λεπτή παρατήρη...

"Πρόκειται για ένα μοναδικό ορόσημο στην πεζογραφική του πορεία και για μια πανηγυρική καταξίωση της εξέλιξης μιας σπάνιας ευαισθησίας ζωντανής συνείδησης, όπως σωστά επισημάνθηκε. Τόσο η σύλληψη όσο και ο αφηγηματικός χειρισμός του υλικού, που θησαύρισε και ανέδειξε ο Καζαντζής εξ αφορμής και με κεντρικό ήρωα τον μέχρι της τελευτής του ταραξία των λογοτεχνικών μας πραγμάτων, προκαλεί τον ανυπόκριτο θαυμασμό μας. Με το πρόσχημα της βιογραφικής καταγραφής μιας μέρας του Σκαρίμπα, ο Καζαντζής, έχοντας ανακαλύψει στο πρόσωπο και στο βίο του Σκαρίμπα την ιδανική περσόνα του, ξε...

Σκέφτηκα να κάνω μια ιστορική αποτύπωση αυτής της πόλης, να φτιάξω ένα λεύκωμα. Έχω αρκετές παλιές φωτογραφίες -είναι η δουλειά μου άλλωστε-, μα όλοι μου είπανε πως δεν αρκούν, αφού είθισται να περιλαμβάνονται και κείμενα. Άρχισα να ψάχνω τις πηγές, να βρω τεκμήρια, περιγραφές συμβάντων εποχής, ημερολόγια και ιστορίες της νεότητος. Πήγα σε αρχειοτάξια και βιβλιοθήκες, μα ήτανε φτωχά σε αναμνήσεις. Δεν πειράζει, θα αρκεστώ στις φωτογραφίες, κάθε καλλιτέχνης πρέπει να εμπιστεύεται το έργο του, και είμαι από τους καλύτερους στο είδος μου. Αδίκως ακούγονται για μένα κάτι μισόλ...

Το "Αντλιοστάσιο", στην περιοχή της Πύλου, χτίστηκε στη δεκαετία του '50 με σκοπό την αποξήρανση της λίμνης της Γιάλοβας και τη μετατροπή της σε καλλιεργήσιμη γη. Οι τρεις υπόγειες αντλητικές μηχανές του λειτούργησαν για μερικά χρόνια: έπαιρναν το νερό, "το άδραχναν, το στροβίλιζαν, το χτυπούσαν δυνατά, το κομμάτιαζαν, το ανύψωναν και, τελικά, το εκτόνωναν ατόφιο στη θάλασσα". Ωστόσο, το αρχικό πλάνο εγκαταλείφθηκε γύρω στο 1960, και κάποιοι ευφάνταστοι βιολόγοι και αρχιτέκτονες σκέφτηκαν να μετατρέψουν το μοναχικό κτίριο σε Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης. Εκεί που σκ...

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις βρυσούλες στο λιμάνι του Πειραιά. Έβλεπαν τον κόσμο να φεύγει και να 'ρχεται. Αγνάντευαν τη θάλασσα και λέγαν μεταξύ τους ιστορίες. Τη μια την λέγαν αναχώρηση, την άλλη άφιξη. Την τρίτη, που ήταν η σοφότερη της παρέας, τη λέγαν γαλήνη. Και η ιστορία ξεκινά...

Όταν κάτι τελειώσει συνήθως κοιτάζεις μπροστά, πριν καν το αποχαιρετήσεις έχεις ήδη φύγει, βρίσκεσαι αλλού, πετάς προς μιαν άλλη πραγματικότητα, θελκτική και ευχάριστη, εισχωρείς απαρατήρητος σε ένα νέο και όμορφο σχέδιο. Υπάρχουν ωστόσο άνθρωποι που αργούν να περάσουν από τη μια πραγματικότητα στην άλλη, από τη μια ζωή στην άλλη. Το παλιό εισχωρεί στο παρόν τους και το στοιχειώνει, θαμπώνοντάς το. Και τότε πρέπει να έχει κανείς τη γενναιότητα να στραφεί προς τα πίσω, να διαλύσει τις ομίχλες διασχίζοντάς τες, για να βιώσει πάλι μια πραγματικότητα γοητευτική και ξεκάθαρη. Η...

"Ξέρω ότι δεν ξεχνάς. Η λησμονιά σκοτώνει, αλλά εσύ είσαι εδώ, μακριά ή κοντά δεν έχει σημασία, είσαι ζωντανή και πώς να ξεχάσεις, είσαι αέρινη, αερικό, μια απρόσιτη νεράιδα, η ιέρεια του παραμυθιού· μια ύπαρξη που ταλαντεύεται ανάμεσα στο γενόμενο και τη φαντασία, γέννημα ονείρου που γρατζουνά με παιδική αφέλεια τα γαλάζια μου πρωινά. [...]" (από το αφήγημα "Λιμπεϊμπεράλες") Περιέχει τα σύντομα πεζά: "Λιμπεϊμπεράλες", "Ο κόσμος σου να είμαι εγώ" (συμμετοχή στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Ευρώπης και Μεσογείου, Αθήνα 2003), "Γκούφυ, ο αμείλικτος τιμωρός", "Λούνα Παρκ",...

"Ο εραστής που διάλεξα γι' απόψε έχει ωραία χέρια με μακριά ντελικάτα δάχτυλα και νύχια αισθητικής αρίστης. Τον έφερα στο σπίτι - πού αλλού να πηγαίναμε; Τον έβαλα στο κρεβάτι μου το παιδικό - α, ξέχασα να σας πω πως έχει και πολύ ωραία μαλλιά, ξανθά σαντρέ που πλαισιώνουν ένα άψογο πρόσωπο. Παρατήρησε ότι πιστεύει πως είμαι εύκολη στην ηδονή. Με κοιτούσε καθώς έτρωγα, είπε, κι από κει το συμπέρανε..." Εραστές με πρόσωπα από μάρμαρο, πηλό ή σάρκα. Απλές, καθημερινές καταστάσεις που διογκώνονται, παραμορφώνονται ή διολισθαίνουν απρόσμενα στο παράλογο. Όπως σημειώνει στον πρ...

Ο ήρωας έχει στο νου του τον χάρτη με τα οπωροφόρα της Αθήνας, τα οποία ταχτικά επισκέπτεται. Στις πεζοπορίες του επιχειρεί να συνάψει με τους διαβάτες σχέσεις, αλλά συνήθως δεν γίνεται κατανοητός. Ο συγγραφέας τον ακολουθεί και πολλές φορές μπερδεύεται ο ένας στα πόδια του άλλου. Κοντολογίς, είναι ένα οδοιπορικό στην ζωή, στην λογοτεχνία και στην Αθήνα. (Σ. Δ.)

«Σύντομα βρήκαμε δουλειά και μπήκαμε για καλά στο δρόμο του μαρτυρίου. Στο εργοστάσιο, τι να δω!... τεράστιες μηχανές, σαν τέρατα, με στόματα μεγάλα, σαν σπηλιές που έβγαζαν ήχους απόκοσμους που μου 'φερναν ζαλάδα. Αυτά τα τέρατα, έπρεπε, με απίστευτη γρηγοράδα να τα ταΐζω ως το απόγευμα που σταμάταγαν να μουγκρίζουν. Στο τέλος της μέρας το κεφάλι μου βούιζε, σαν να μου έφραξαν τα αυτιά εκατομμύρια μέλισσες. Άκουγα με δυσκολία. "Πω! Πω! μάνα, εκεί μέσα είναι χειρότερα κι απ' την κόλαση που μας μολόγαγε η βάβω"...»

- Το Νικολιό σκέφτομαι, μπάρμπα Γιάννη, τον «πόνεσα το Νικολιό, θα... Δεν πρόλαβε να του ζητήσει χάρη, ο μπάρμπα Γιάννης, ήταν μεγαλόψυχος, κι όπου δυστυχία βοηθούσε δίχως να το ζητήσουν. Το Νικολιό θα τον φροντίζω εγώ, και συ θα τον ακούς και θα τον βλέπεις κοιτάζοντας το φεγγάρι. Ακούγοντας για το φεγγάρι η Ρηνιώ λαχτάρισε, σα να τη δάγκωσε φίδι και σαν τρελή, σαν πουλί, διάβαινε το δρόμο κατά το Νικολιό, ο μπάρμπα Γιάννης ξοπίσω της να τρέχει λαχανιάζοντας σα σκύλος, ώσπου έφτασε στη στάνη και σαν είδε αυτά που είδε, κάηκαν τα σωθικά του, αγρίεψε και δεν άφησε Άγιο...

Περιεχόμενα: - Λίγα λουλούδια... για σας - Το χρυσό ρολόι του μπάρμπα-Γιώργη - Νύχτα γεμάτη φως - Το μεγάλο κουφωτό παράθυρο - Η δύναμη της σιωπής - Οι ξεριζωμένοι

Όλες οι πληροφορίες για τη συναρμολόγηση αυτής της ιστορίας είναι σταχυολογημένες από το ταμείο της μνήμης και τα θολά πλην έντονα και ανεξίτηλα προσωπικά βιώματα και συναισθήματα της πρώιμης παιδικής ηλικίας.

Μια οικογένεια από ένα Ελληνικό χωριό της περιοχής της Μεθώνης αποφασίζει να μεταναστεύσει στην Αίγυπτο, όπου υπήρχε δουλειά για όλους. Τα έξη χρόνια στην Αλεξάνδρεια, την "Αλ Ισκανταρέγια", σημαδεύουν τη ζωή του ήρωα, που ξεχειλίζει από αγάπη για τον τόπο. Οι νέες εντυπώσεις επιβάλλονται στη συνείδηση του παιδιού, έτσι ώστε να αγαπήσει την καινούργια γη και να την ποθήσει σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν νέος πια, δουλεύοντας στο καράβι που πιάνει Αλεξάνδρεια, νοιώθει τις μνήμες να φουντώνουν και την αγάπη της χαμένης πια πατρίδας να ξαναέρχεται έντονη. Αναδρομική αφήγηση που ξ...

"Το βυσσινί τριαντάφυλλο", εμπνευσμένο από την αυτοκτονία του Περικλή Γιαννόπουλου, είναι μία συλλογή αφηγημάτων, που κυκλοφόρησε το 1912. Ιστορίες ανθρώπων που παλεύουν, ερωτεύονται, πονούν, ονειρεύονται. Άνθρωποι που ζουν με πάθος όλες τις εκφάνσεις της πολυκύμαντης ζωής τους. Μία ζωή, που άλλοτε σε έντονο κόκκινο και άλλοτε σε σκοτεινό μαύρο χρώμα, δεν σταματά ποτέ να τους εκπλήσσει και να τους συνταράζει.

Παράδεισος Αμαρουσίου. Σ' ένα κτήμα άνθρωποι περαστικοί, αναπνέουν, ερωτεύονται, έζησαν, έφυγαν. Σώματα επίγεια. Σήμερα ο έξω κόσμος άλλαξε. Το κτήμα δεν υπάρχει πια. Επιζώντες: Ενα πεύκο, μια συκιά, ένα κυπαρίσσι. Και η βελανιδιά στη μέση της ασφάλτου. Απ' το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα άλλοι άνθρωποι, η νέα φυλή, κυκλοφορούν ανυποψίαστοι στο δρόμο. Παρκάρουν, ξεπαρκάρουν, στρίβοντας γδέρνουν τη βελανιδιά, μπαινοβγαίνουν σε φιμέ γραφεία, βγάζουν το ψωμί τους με θεληματικό περπάτημα κι ενδυμασία αυστηρή. Δεν ξέρουν ποιοι τους έφεραν, δεν ξέρουν τι διαμείφθηκε πριν από τον...

[...] Πάνω από χίλιοι Γιατροί είναι σήμερα εγκατεστημένοι στον ακριτικό Νομό μας. Απ' αυτούς οι Καθηγητές της Ιατρικής Σχολής δίνουν την καθημερινή μάχη της θεραπείας, της έρευνας και της διδασκαλίας. Είναι οι νέοι εκείνοι λαμπροί επιστήμονες που ρίζωσαν στον τόπο μας, έφεραν εδώ τις οικογένειές τους και έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της Θράκης μας. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Καθηγητής Αλέξανδρος Χ. Κορτσάρης που το ανήσυχο μυαλό του, και οι εξαίρετες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του, δεν τον περιόρισαν μόνο στον χώρο της Ιατρικής. Μέσα από τις σελίδες της "Ελεύθερης Θράκης" ξεδίπλωσ...