Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μήπως η μνήμη έχει να κάνει με τη γλώσσα και τη σκέψη και όχι με την πραγματικότητα και τη λογική; Μήπως το σώμα γίνεται όριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία; Μήπως κανένα σώμα δεν υπάρχει από μόνο του, αλλά σε σχέση με άλλα; Μήπως επιδιώκουμε την ενορατική συντροφιά φωνών, που ακούμε για να μας λένε τις αλήθειες που παραποιούμε; Στο "Κοφτερό μαχαίρι" η ηρωίδα εγγράφει αρθρωμένα και κρυφά πρόσωπα, που παραφυλάνε στην άκρη του νοήματος, σε μια διαδρομή ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Η Αθηνά Μασούλα με τολμηρή και σκληρή γραφή αφηγείται τις εσωτερικές συγκ...

Κάνει πίσω και επιτρέπει στους ήρωές της -αυτούς τους μοναδικούς της, εξόριστους πια απ' τον κόσμο μας ήρωές της- ν' αναδυθούν απ' τη λήθη μας και να πουν, να ζήσουν μάλλον, μπροστά μας, για άλλη μία, τελευταία, φορά την σπαραχτική τους ιστορία. Αναδρομικά και συνάμα σύγχρονα. Σαν το απόσταγμα κάθε βίου που έσταξε πια την αιτία του. Που έλαμψε ξάφνου με την τελική, δυνατή λάμψη του λαπτήρα, λίγο πριν καεί. Γιατί "τους πονάει", όπως θα έλεγε κι η ίδια η Σίσσυ. Μ' εκείνο το ειδικό "πονάω" που δεν είναι μονάχα οδύνη, δεν είναι μονάχα καλοσύνη, αγάπη, οίκτος, τρυφερότητα. Αλλά...

Ο Νικολός Κουτούζης, ζωγράφος, ποιητής βωμολόχος και κομψευόμενος παπάς του ΙΗ΄ αιώνα, συναντάει έναν 18χρονο νεαρό στη Ζάκυνθο, πριν από το σεισμό του 1953. Ανεβασμένος σε γιαπωνέζικη μοτοσικλέτα, τον ξεναγεί στη Ζάκυνθο του 2003. Στην αποικιοκρατία του Τουρισμού και στην αισθητική των ξενοδοχειακών Μελάθρων, όπου μεταξύ άλλων, οι πριμαντόνες έχουνε γίνει μικροντόνες. Μαζί τους: μια χελώνα και μια όμορφη (αλλά πολύμορφη) γυναίκα. Διαχρονική, σουρεαλιστική περιπλάνηση για αναγνώστες με φαντασία, ευαισθησία, γερά νεύρα και...επιείκεια. Μήπως καλύτερα, όχι;

Ένα βιβλίο που αγγίζει βαθιά, τόσο απύθμενα βαθιά όσο μπορεί να φτάσει μέσα μας ο πόνος της μεγάλης απώλειας και ο μεστός επαναπροσδιορισμός μας απέναντι στο θάνατο και τη ζωή. Μια αφήγηση βγαλμένη από την ψυχή. Μια διαδρομή από τον έσχατο πόνο στη χαρά, από την απελπισία στην ήρεμη αποδοχή, από την κατάθλιψη στο βάθεμα της εμπειρίας, από το θάνατο πίσω στη ζωή. Μια διαδρομή προσωπική, γήινη, εσωτερική, μια αναζήτηση πνευματική. Ένα βιβλίο αγάπης.

Το μουγκρητό είναι ο πρώτος ήχος της τέχνης. Στο μουγκρητό περιέχεται η αγωνία, η δειλία, η τόλμη, η απελπισία, ο κίνδυνος, ο πανικός, η εξέγερση, η ηδονή, το στρες, η αδυναμία, η χαρά και ενθουσιασμός. Το μουγκρητό του πρωτόγονου ανθρώπου ή ζώου έδωσε το έναυσμα στην τέχνη να εκδηλωθεί. Με το μουγκρητό ο πρόγονός μας εξεδήλωσε την επιθυμία του να εκφράσθεί, κι από αυτό προήλθε η γλώσσα και η μουσική. Με το μουγκρητό η ιστορία της τέχνης ξεκίνησε. [...] (απόσπασμα από το αφήγημα: "Ο μουσικός των μουγκρητών")

"Έλα μαζί μου. Έλα να φύγουμε. Δεν φεύγω χωρίς εσένα. Πάμε να φύγουμε μαζί. Γιατί αργείς να ετοιμαστείς; Εγώ είμαι έτοιμος. Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι. Δεν φεύγω όμως μόνος μου. Είχαμε πει πως θα φύγουμε μαζί. Γιατί εσύ μένεις; Γιατί δεν ετοιμάζεσαι; Εγώ είμαι τόσον καιρό έτοιμος. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Έλα, σου λέω, έλα. Έχουμε να πούμε πολλά στο δρόμο. Έχουμε να κάνουμε πολλά. Δεν θα φτάσουμε στο τέρμα χωρίς να μιλήσουμε. Χωρίς να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Χωρίς να ονειρευτούμε..." Πάντα υπήρχε μία υποσυνείδητη ανάγκη να εκθέσω τις σκέψεις μου και τα βιώματά μο...

...τα βλέφαρα της άρχισαν να φτερουγίζουν σαν τρελά. Ολη η ύπαρξή της πλημμύρισε από μια ανείπωιη χαρά. Η κρυφή ελπίδα ότι κάποτε θα μπορούσε να αποκτήσει ένα παιδί, άρχισε να φτερουγίζει μπροστά της σαν μια πραγματικότητα πια. Με μάτια πλημμυρισμένα από δάκρια, σηκώθηκε από τη θέση της και έτρεξε και αγκάλιασε το γιατρό που είχε μείνει να την κοιτάζει σαν απολιθωμένος...

Η «Συγχώρεση» είναι ένα αφήγημα για τη βία του κόσμου αλλά, κυρίως, για την καλοσύνη. Κι αν η ιστορία της ανθρωπότητας προχωρεί χάρη στον εγκληματία που κρύβουμε μέσα μας -καθώς και σε πείσμα του- η καλοσύνη είναι άχρονη και δεν έχει ηλικία. Τουλάχιστον αυτό ανακαλύπτει η ηρωίδα αυτού του βιβλίου, η Αντόνια Κούπερ, μια νοικοκυρά και μητέρα από το Νάσβιλλ του Τεννεσσή, που βλέπει τη ζωή της να διαλύεται και την πίστη της στο Καλό να κλονίζεται από ένα απρόσμενο φρικτό γεγονός. Ωστόσο, η Αντόνια επιμένει ως το τέλος -ή πείθεται- ότι το Καλό αναδύεται στο τέλος σαν κάτι μεγαλύ...

Τα μάτια μπορεί να είναι δύσπιστα μια νύχτα με φεγγάρι. Μια νύχτα καλοκαιρινή. Μια νύχτα γεμάτη από αφηγήσεις. Στο μακρινό νησί, στην άγονη γραμμή, στα άδυτα μιας περιπετειώδους ψυχής γεμάτης από "οτοστράντες". Ο ήρωας, ένας λαϊκός κοσμοπολίτης ταξιδευτής μονολογεί. Μοναχικά, θαρραλέα, λιτά και παθιασμένα. Αποζητά συνομιλητή. Σιωπηλά. Και ο αναγνώστης μαζί του ταξιδεύει.

Γιατί σαν βρίσκεσαι ψηλά στην κορυφή, τότε δεν υπάρχει πλέον χρόνος, για να σκεφτείς τίποτα απ' όλα αυτά. Τότε κοιτάζεις και θαυμάζεις με έκσταση. Τότε ξανακοιτάζεις και ξαναθαυμάζεις με δέος. Και βλέπεις τον κάμπο και τα χωριά και βλέπεις τον ήλιο και τα βουνά, ψηλά και αγέρωχα, και θαρρείς πως όλα ντύθηκαν και στολίστηκαν στα γιορτινά, για να υμνήσουν το Κάστρο και το Αργυρόκαστρο, για να το τραγουδήσουν και να το μοιριολογήσουν αιώνια... -Χωρίσαμε όταν πια δεν γινόταν να μη χωρίσουμε και την ίδια στιγμή να μη δακρύσουμε και οι τρεις μαζί. Τα δυο αδέρφια έφυγαν κι εγώ έμ...

Τη ζωή σ' ένα μικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί, τη Σκόπελο, στη δεκαετία του '40 ξαναζωντανεύει μέσα από τις μνήμες της η συγγραφέας για να τη διαφυλάξει "με τα λόγια" έτσι όπως και τα "πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε δεν είναι εκεί". Τοπία, άνθρωποι, δοξασίες, νοοτροπία, συμπεριφορές, συνήθειες, ασχολίες, γιορτές περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνοντας μια ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή, αφού από τις συγκυρίες κλήθηκε να κυοφορήσει τους σπόρους όλων εκείνων των αλλαγών που σήμαναν το τέλος στο παρελθόν.

1923, 1941, 1989, 1998, 2004, ένας αιώνας κλεισμένος σε τρεις διαδοχικές μνήμες και δύο απότοκες ζωές. Απ' το φευγιό του Πόντου, στη θυσία του Μεσόβουνου και απ' την πτώση του τείχους στο κυνήγι του επιούσιου, τέσσερις γενιές απόγνωσης, αγώνα, διάψευσης και κατανάλωσης, και μία ακόμα πέμπτη, η γενιά της μοναξιάς, που ανασύρουν σπαράγματα απ' τη νεοελληνική περιπέτεια, προσπαθούν να διαφυλάξουν τη μνήμη της, να κατανοήσουν το λόγο της και να ψηλαφίσουν τις πληγές της.

Έβλεπε στ' όνειρό του να κατεβαίνει σιγά το γνώριμό του από χρόνια μονοπάτι, ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, με τα φύλλα τους να θροΐζουν σαν μια απόκοσμη, γλυκιά, καταπραϋντική μουσική στον ελαφρό άνεμο, και μπροστά του το θέαμα της πλατιάς ανοιχτής θάλασσας με άπλετο, καλοκαιρινό φως.[...] Ακόμα τον παραξένευαν μεγάλα πουλιά που ποτέ δεν τα 'χε ματαδεί, ίσως μονάχα στον παραλιακό δρόμο της Παναμερικάνα Del Sud, πηγαίνοντας από το Περού στη Χιλή. Μεγάλα θαλασσινά πουλιά που πετούσαν πάνω από τη φουσκωμένη θάλασσα του Ειρηνικού ή κούρνιαζαν κρώζοντας στα βράχια. Ωστόσο η θάλασσ...

Η σκηνή στου Αποστόλη το κουτούκι. Ο Στάθης ο βαρύς απαντιέται με την παλιά φιλενάδα. Είναι η Μαριώ. Η κόρη της χήρας. Τρικαλινή τσαχπίνα. Γρήγορα θα έρθουν στα τσακίρ κέφια: - Σήκω χόρεψε, κουκλί μου. Έχεις κορμί αράπικο. - Κέρνα με, φως μου. Κέρνα με, γλυκιά μου αγάπη. Εσύ, ο άνθρωπός μου. Φέρτε μου κρασί να πιω. - Το κορίτσι απόψε θέλει. Σπάσ' τα, γκρέμισ' τα, κυρά μου. Σπάσ' τα, φως μου, για τα μένα. Μες στο γλυκό της αγάπης κρασί. Σπάσ' τα, καλέ Μαριώ. Σπάσ' τα, πασά μου. Κορίτσι μου, όλα για σένα. Για κοίτα, κόσμε, ένα κορμί. - Γεια σου, άντρα μου. Γλυκέ μου άντρα...

Λένε πως μετά από κάποια ηλικία χάνεις τη μνήμη σου, και είναι και της μόδας ο Αλτσχάιμερ. Ανάθεμά τον κι αυτόν που μας βρέθηκε και τον μελετάμε κάθε μέρα. Ποιο είναι, σου λένε, το μικρό όνομα του Αλτσχάιμερ; Δεν ξέρεις εσύ. Δεν ξέρεις; Έτσι αρχίζει, σου λένε. Είδες τον Κώστα; σε ρωτάνε. Ναι, αλλά δεν με γνώρισε... Αλτσχάιμερ, σου απαντάνε. Τζαζ ο Βασίλης. Τι τζαζ; ρωτάς. Έτζασε, σου λένε... Αλτσχάιμερ. Άλλοτε λέγαμε "γεροντική άνοια". Πιο σικ αυτό, ε; Λέγαμε "αμνησία". Περνάει αυτό, σου λέγανε. Περνάει; Πότε κυρά μου; Άμα πιάσεις τα ενενήντα;

"Ο Σταύρος Αντωνίου, ως σκηνοθέτης, είχε την επιμέλεια της τηλεοπτικής εκπομπής Ειδικός Απεσταλμένος, που παρουσίαζε πολιτικές αναλύσεις διεθνών γεγονότων. Έτσι, συχνά γινόταν αποδέκτης εμπιστευτικών επισκέψεων τηλεθεατών που ήθελαν να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στην ανάλυση των εξελίξεων ενός κόσμου όπου η μεγάλη συνωμοσία κρυβόταν επιμελώς πίσω από το καθετί". Διασταυρώνοντας το φλέγμα της κλασικής αγγλικής σχολής με τον πυρετό της σκληρής αμερικάνικης αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Ανδρέας Αποστολίδης μάς δίνει ένα συναρπαστικό αφήγημα, όπου η παρωδία διαβρώνει όχι μό...

Οι ήρωες των εννέα αφηγημάτων της συλλογής "Τα κοχύλια του Ονούφριου" ταξιδεύουν στην κοινή τους μοίρα, οδηγημένοι από τα παιχνίδια της ζωής στους προσωπικούς τους σταθμούς. Η συγγραφέας διανύει διαδρομές στο χρόνο, μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Η γεύση της νοσταλγίας που συχνά καλύπτει τις ιστορίες της δεν αφορά σε κάποιο εξιδανικευμένο παρελθόν. Πηγάζει από τη ματαιωμένη αναζήτηση των μακρινών αλλά για πάντα δικών μας στιγμών, όταν το καθετί κατείχε το μυστήριο, η παρατήρηση, η βραδύτητα. Ανατρέχοντας σε εκείνον τον απωλεσθέντα χρόνο, αντλεί υλικό, προκειμένου να συ...

Ο "Άγγελος παραστάτης", αγκαλιάζει όλη την πορεία μου εσωτερικού χώρου μέχρι σήμερα. Απότελείται από 101 σελίδες ανέκδοτου ή εκτός συλλογής ή εμπορίου κείμενα και οι υπόλοιπες σελίδες αποτελούν μια επιλογή από δύο παλιότερα βιβλία μου γραμμένα το 1983-85 το πρώτο και το 1985-1993 το δεύτερο. Μια εσωτερική πορεία που οδηγεί σε θεραπεία ψυχής και αναγέννηση, μέσα από έντονα βιώματα, όπως η μαρτυρία μου, η εκτός εμπορίου, περιορισμένων αντιτύπων, που εξέδωσα ως "Μαρτυρία δίχως τέλος". Ομολογία συνταρακτικού βιώματος "ζωή-θάνατος-ζωή" που σήμερα ολοκληρωμένη παραδίδω σε όλους...

Η ιστορία αυτή σε καμιά περίπτωση δε θεωρώ ότι αποτελεί επιστημονικό ντοκουμέντο. Τότε γιατί άλλο ένα βιβλίο στα τόσα που κυκλοφορούν; Ίσως γιατί πιστεύω ότι μπορεί να αποτελέσει τον καμβά όπου θα υφάνουν και άλλοι τη δική τους ιστορία ή ίσως βοηθήσει τους μη ειδικούς στην κατανόηση του χώρου που λέγεται Γονικό και Αναπηρικό Κίνημα. Πιστεύω ακόμη, πως γράφοντας, ίσως βοηθηθούν κάποιοι να δουν ότι αν δεν είχαμε κάνει και αν δεν είχαν γίνει από τους ειδικούς όσα έγιναν, ο Μέμνων θα ήταν ένα παιδί χαμένο σε ένα κόσμο χωρίς ειρμό, "άχθος αρούρης", σε ένα περιβάλλον γεμάτο δυστ...