Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ότι ο Β.Ν. Γιαννακόπουλος έχει μια χρονογραφική ιδιαιτερότητα, που δεν αίρει αλλά τονίζει η ποικιλία των χαρακτηριστικών του, από τις έξυπνες αποστροφές μέχρι την απλοϊκότητα του ύφους και της γλώσσας. Έτσι, μένει και στο βιβλίο του ο επαρκής εαυτός του. Και μπορώ να το χαρώ, που τον βρίσκω μετά από πολλά χρόνια να παίρνει ένα δρόμο που άλλοι σύγχρονοί του, βοηθημένοι, πορεύτηκαν και που τους συναντάει τώρα στην ακμή του, καλόκαρδος αλλά αποφασισμένος. (από τον πρόλογο του Σ. Λ. Σκαρτσή)

Είναι μια συγκλονιστική ιστορία από τη ζωή και τις περιπέτειες των ξενιτεμένων μας, που σε συγκινεί και σε συγκλονίζει. Ο Κίτσιος Θάνος από τη Δρόπολη αναγκάζεται να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς για τη μακρινή Αυστραλία λίγους μήνες μετά το γάμο με την εκλεκτή της καρδιάς του την Αυγερινή. Έπλαθε όνειρα και σχέδια με το νου. Να εργαζόταν εντατικά στη ξενιτιά, να οικονομούσε μερικό παραδάκι και να γύριζε ξανά στη ζεστή αγκαλιά της αγαπημένης του Αυγερινής. [...]

"Σήμερα, αγαπημένε μου, σε στιγμές απόλυτης ηρεμίας και ξεκούρασης, σκεφτήκαμε να κάνουμε το ταξίδι εκείνο που κάποτε ονειρευτήκαμε να πάμε μαζί, αλλά που όμως συχνά το αναβάλαμε, λόγω του ότι συναντούσαμε κάποιες δυσκολίες ακόμα, που ξεκινήσαμε με όνειρα κι ελπίδες." [...] Το βιβλίο αρθρώνεται στα εξής μέρη: "Ισπανία", "Γαλλία", "Ρίο ντε Ζανέιρο", "Στο Βέλγιο-Βρυξέλλες".

Περιεχόμενα: - Ο πατέρας της γειτονιάς - Ο Κούρκος - Περιμένοντας την Άη - Βασίλη - Πέντε χρώματα, πέντε αρώματα - Η ανάμνηση ενός φίλου - Η φτωχή μου γειτονιά - Μια αληθινή ιστορία

Ξέρω πως είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις για μια φανταστική ιστορία. Το να αφηγηθείς για πρόσωπα αληθινά και για γεγονότα που όντως συνέβησαν, μοιάζει να ανταγωνίζεσαι την ίδια τη ζωή. Είναι αντίξοο, ίσως και ακατόρθωτο μια κι είναι αδιαπέραστη στο κουκούτσι της η ζωή. Ακόμα κι η δική μας. Σήμερα είναι Ιούλιος, καφτός Ιούλιος, ένα ξασπρισμένο απ' την πυρά της Αθήνας μεσημέρι, και εγώ πρέπει να γράψω για κάποιον που υπήρξε και έζησε. Που ήταν ο πιστότερος φίλος της εφηβείας μου, ο αχώριστος συμμαθητής μου. Και που όταν τον περασμένο χειμώνα άκουσα πως πέθανε, είχε πια κα...

Μια κατάσταση που να μπορούμε να πηγαίνουμε σχολείο μας χωρίς φόβο για δυσάρεστα απρόοπτα στο δρόμο μας, να κοιμόμαστε το βράδυ ήσυχα χωρίς να βάζουμε σκούρα χαρτιά στα παράθυρά μας, να μην ακούμε τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν σκορπίζοντας την καταστροφή και το θάνατο και να μην βλέπουμε σκελετωμένα παιδάκια να ζητιανεύουν στους έρημους δρόμους. Να πάψουμε να βλέπουμε το λιπόσαρκο γεροντάκι να περπατάει με κόπο στη γειτονιά σέρνοντας τ' αδύναμα τρεμάμενα πόδια του, ψιθυρίζοντας πάντα με δικαιολογημένο παράπονο, την ίδια πονεμένη έκφραση: "Πεινάω, καλέ Κυρία μου...".

Με το σουραύλι του καλοκαιριού πάντα χαίρεσαι. Μπορείς να περάσεις μέσα από το δάσος του πόνου, χωρίς να δειλιάσεις. Κάπου στο βάθος ακούς τη γλυκιά, τη θριαμβευτική μουσική του... Είναι μια ευλογημένη ώρα και δε θα πρέπει να τη χάσεις με τίποτε! Το γλυκό πουλί της νιότης δοκιμάζει πάλι τα φτερά του και είναι έτοιμο να πετάξει, να του δώσεις μόνο λίγο χώρο από το δικό σου ουρανό και λίγο χρόνο. Αυτό θα βρει μόνο τον ρυθμό. Εσύ σε μιαν άκρη θ' ακουμπάς πάλι τα κρυφά όνειρά σου, στις λίγες στάχτες παλιές που έμειναν από τ' αποκαΐδια της δικής σου αγάπης, που η πυρακτωμένη...

Την ιδέα ενός Βιβλίου για Γράψιμο ή ενός Τετραδίου για Διάβασμα τη χρωστάω στην παρέα. Όπως, άλλωστε, και τον τίτλο του έργου. "Τι γράφεις, πάλι, εσύ εκεί;" με ρώτησε ένα βράδυ η Θεοφανώ. "Την εξυπνάδα που είπες..." της απάντησα. "Μα, δεν ξέρετε ότι η Ελπίδα μάς έχει όλους γραμμένους;" γέλασε η Καλυψώ. "Σε κάθε περίπτωση", γύρισε και μου είπε η Φανή ανασηκώνοντας το φρύδι, "εάν σκεφθείς ποτέ να μας εκθέσεις, αυτό που σου ζητώ είναι να σεβαστείς την ιδεολογία μου". "Εντάξει", την πείραξα, "θα φροντίσω να γράφω μόνο στην... αριστερή σελίδα". [...]

"Ο Επίσημος τον κοίταζε επίμονα και μια καταφρονετική γκριμάτσα ζωγραφιζόταν στα λιπόσαρκα χείλη του. Ήταν φανερό πως δεν του έκανε όρεξη να συνεχίσει. Η κουρντισμένη φωνή και το παράξενα απόμακρο ύφος του Κερκυραίου που σού έδινε την εντύπωση ότι μιλάς για χρώματα σ' έναν τυφλό, τον είχαν μάλλον αποθαρρύνει. Έριξε μια ματιά στους επιτελείς του σα να τους έλεγε "Κοιτάχτε ρε έναν άνθρωπο!" κι ύστερα γύρισε πάλι βαριεστημένα προς το μέρος του. Περισσότερο για να του δώσει την ευκαιρία να μιλήσει παρά για να μάθει οτιδήποτε, άρχισε να ρωτάει ορισμένα πράγματα σχετικά με την επ...

Ο παρών τόµος περιέχει τα, απολαυστικά στην ανάγνωση, έντεκα πεζά αφηγήµατα του κερκυραίου δηµοσιογράφου και λογοτέχνη του 19ου αιώνα, Μαρίνου Παπαδόπουλου Βρετού, που η φιλολογική έρευνα έφερε στο φως: το απόκρυφο ηµιτελές µυθιστόρηµα "Ο πατροκατάρατος" (1845), το αποσπασµατικό επιστολικό µυθιστόρηµα "Μυθιστοριογράφος τις" (1848), και τα διηγήµατα ή εκτενέστερα αφηγήµατα "Ο Αρειάδης" (1848), "Ο κόσµος" (1848), "Ο εξωµότης" (1848), "Η υπνοβάτις. Επεισόδιον της εν Αθήναις διαµονής του Βύρωνος" (1849), "Το πρότυπον ο Σιλβέστρης" (1852), "Δύο τύποι περιηγητών εν Ελλάδι" (1867)...

Η γιαγιά στόλιζε το χριστόψωμο με κομματάκια σύκου ή καρύδια. Όταν ερχόταν η στιγμή να τη φάμε, εγώ μ' ένα μαχαιράκι σκάλιζα και έτρωγα, όλα τα ψημένα συκαλάκια. Η πίτα έμενε γυμνή με τρυπίτσες σ' όλη την "καλή πλευρά". "Πάλι τα 'φαγες τα σύκα Βαγγέλω..." γκρίνιαζε ο Νίκος και με τη σειρά του έτρωγε όλα τα καρύδια. "Βαγγέλω" μ' έλεγε όταν μου είχε θυμώσει κι ήταν στις κακές του. Η γιαγιά τον μάλωνε. "Κλείσ' το στόμα σου μη μου μαλώνεις το κορίτσι γιατί θα πάρω τον πλάστη και θα σου μετρήσω τα παΐδια κακομοίρη μου...".

Πόσο αντέχει μια χάρτινη βαρκούλα στη θάλασσα; Έριχναν τις βαρκούλες τους στον νερό και παράβγαιναν ποιανού θ' άντεχαν περισσότερο. Και το ερώτημα αποχτούσε πιο πολύ ενδιαφέρον όσο η ζωή τους στο ερημονήσι, εκείνον τον καιρό, γινόταν πιο σκληρή. Ταυτιζόταν κάπως με τις βαρκούλες τους: πόσο θ' άντεχαν αυτοί στη δοκιμασία τους; Κι αβέβαιο, άγνωστο, το αύριο. Μα αυτοί βέβαια δεν ήταν χάρτινες βαρκούλες, που τις πάει όπου θέλει το κύμα, που μουλιάζουν στο δρόμο ή βουλιάζουν με το παραμικρό. Δεν ήταν κάτι άψυχο, ένα τίποτα. Στο δεύτερο αυτό ερώτημα, σιωπηρό, μετέωρο, δουλεμένη...

Στις συσσωρευμένες κακουχίες και στην περίσσια φτώχεια μιας μεταπολεμικής κοινωνίας η ηρωίδα έρχεται αντιμέτωπη με κάτι πιο φοβερό... Κάτι που δε θα της στερήσει μόνο την αγάπη και τη στοργή των δικών της αλλά θα σημαδέψει και θα επηρεάσει αποφασιστικά την πορεία της ζωής της. Η Ιουλία Μαργαρίτη καταγράφει την ιστορία της ζωής της με απλότητα και ζωντάνια. Στέκεται δίπλα στον αναγνώστη και του αφηγείται όλα όσα έζησε με απίστευτη ειλικρίνεια και μοναδικό αυθορμητισμό, μετατρέποντας την αφήγηση σε συγκινητική εξομολόγηση. Ο αναγνώστης θα νιώθει ιδιαίτερη συμπάθεια για την...

Ένας φιλόλογος, ένας γιατρός, ένας επιχειρηματίας, ένας ηθοποιός και ένας δικηγόρος, από σαράντα έως εξήντα χρόνων, αφηγούνται ερωτικές ιστορίες -ένα μωσαϊκό "νόμιμων" και "παράνομων" σχέσεων, παράλληλα με την αναζήτηση, μέσα από το πολυπρόσωπο, της μοναδικής γυναίκας. Περί έρωτος, λοιπόν, το νέο αφήγημα του Δημήτρη Γκιώνη με ιστορίες χαρακτηριστικές των ραγδαίων εξελίξεων των ερωτικών σχέσεων τα τελευταία πενήντα χρόνια στον τόπο μας. Ένα βιβλίο γραμμένο με την ευαισθησία και το χιούμορ του συγγραφέα του "Τώρα θα δεις", του "Περίπτερου" και του "Έτσι κι αλλιώς....

Η φυγή είναι μια ιστορία για έναν απαγορευμένο έρωτα που γίνεται πραγματικότητα μόνο και μόνο επειδή τα δύο πρόσωπα δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Η Άννα και ο Αποστόλης -δυο άνθρωποι που φαινομενικά ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους- αψηφούν τα σκληρά ήθη της επαρχίας διεκδικώντας το δικαίωμά τους στην ευτυχία. Αλλά, η ευτυχία τους ξεγλιστράει: στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, ανάμεσα σε μνήμες πολέμου και εγκλημάτων, σε κλίμα δηλητηριασμένο, γεννιέται αυτός ο απρόσμενος έρωτας, ένας έρωτας σκανδαλώδης και μοιραίος. Καθώς η Άννα κι ο Αποστόλης αναζητούν έναν τρόπο να ζήσουν, ο...

Ο φόνος μιας ψυχωτικής δολοφόνου από έναν άντρα του εγκληματολογικού μέσα στο μετρό στην Ομόνοια θα σταθεί αφορμή για έναν καταιγισμό αποκαλύψεων για την κατάσταση στο εσωτερικό του τμήματος. Ο Μπάμπης, αξιωματικός του εγκληματολογικού, βρίσκεται αντιμέτωπος με τους προσωπικούς του εφιάλτες. Ευαίσθητος ή αφόρητα πεζός άνθρωπος, ευφυής ή ανεπαρκής αξιωματικός; Το νήμα της ιστορίας ξετυλίγεται περνώντας μέσα από τη ζωή και το θάνατο και οδηγεί τον Διοικητή του Τμήματος στην αποκάλυψη της απρόσμενης αλήθειας. 'Ενα αφήγημα - πικρό σχόλιο πάνω στη λειτουργία των μηχανισμών π...

Ο μικρός Μιχάλης διαβάζει το ημερολόγιο της μητέρας του πάνω από τον ώμο της. Η Ανατολή Αναγνώστου ανακαλεί τις μνήμες από την παιδική της ηλικία στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του '50 και την παρατεταμένη εφηβεία της στις συμπληγάδες της χούντας και της μεταπολίτευσης. Είναι σύζυγος του Λευτέρη, μητέρα του Μιχάλη και του Νίκανδρου, αδελφή της αδικοχαμένης Μαρίας κι ενός ακόμη αγοριού, που δηλώθηκε νεκρό για να διοχετευθεί στην αγορά της παράνομης υιοθεσίας. Αφηγήσεις και σύντομα instantanes κλιμακώνουν τη συγκίνηση. Ένα ακραία αισθαντικό πρόσωπο ωριμάζει. Η τέχνη, η επανάσ...

"Μάγισσα, είσαι μάγισσα!" Έντρομη η εντεκάχρονη, πετάχτηκε απ' τις φωνές που ούρλιαζαν γύρω. Εικόνες απ' τη ζωή ενός νεκρού είχαν ξεχυθεί από τα χείλη της, κι η παρουσία του στο δωμάτιο τους παρέλυσε όλους. Ήταν εκείνη που τον είχε φέρει ανάμεσά τους. Αυτό υπήρξε η αρχή... Στο μακρύ ταξίδι της αυτογνωσίας της βρέθηκε αντιμέτωπη με πολλά ανεξήγητα. Ποια δύναμη τη δυνάστευε; Πού οδηγούσε το σταυροδρόμι των ψυχών; Σε λυτρωση ή σε κατάρα; Το παρελθόν και το μέλλον των ανθρώπων αυτή το διάβαζε με ένα απλό άγγιγμα. Ώσπου η πολύχρονη περιπλάνησή της την οδήγησε στα σπλάχνα της Αιγ...

Τις πιο γεμάτες νύχτες τ' Αυγούστου όλο το λευκό της γόνιμης και θηλυκής γης της Νεμέας μαζεύεται και μεταμορφώνεται σε λευκό κυπαρίσσι. Φυτρώνει απρόσμενα, ήσυχα και σιωπηλά κοντά μας. Απέναντι απ' τα ξεθωριασμένα μας μάτια λικνίζεται και παραστέκει. Ώρες ώρες σεμνά φουσκώνει και απλώνει μυστικά το φως που σιγοκαίει μέσα του. Μωβ και καπνισμένο ερκολάνο και ανάμνηση από κινναβάρι πίσω απ' τις ανταύγειες των αστεριών. (από το κείμενο του βιβλίου: "Το λευκό κυπαρίσσι") [...]