Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κι έρχεται μια χρονιά όπου τα γενέθλια δεν είναι μια ξεθωριασμένη από τη χρήση ημερομηνία. Μια χρονιά όπου το "μέχρι εδώ'' παίρνει μαχαίρι και κόβει. Γιατί ο ομφάλιος λώρος πρέπει να πάψει να τυλίγεται στο λαιμό ενός παιδιού γεμάτου ρυτίδες πια. Ο ομφάλιος λώρος που χρόνια ατέλειωτα απομυζά και δεν τροφοδοτεί. Να κοπεί, γιατί ο χρόνος τελειώνει, κι oι μέρες πρέπει να λευτερωθούν, να ανασάνουν επιτέλους. Να κοπεί, πριν χαθεί και η τελευταία "καινούρια αρχή", που είναι ακόμα εκεί και περιμένει.

«Θα 'θελα να σε ρωτήσω κάτι ακόμα», ψιθύρισε ο Άμορ. Ο φύλακάς του του 'γνεψε να πει. «Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλό που μπορεί να κάνει κανείς;» Κι ο Άμοιρος: «Ν' αγαπάει». «Και το πιο μεγάλο κακό;» Ο φύλακας αναστέναξε, δίστασε λίγο σαν να 'πρεπε να το σκεφτεί, κι ύστερα: «Το πιο μεγάλο κακό που μπορεί να σου κάνει κανείς είναι να μην τον αγαπάς πια...» Εφτά μέρες δημιουργίας - εφτά κοιλάδες μνήμης. Η έκτη κοιλάδα είναι του Κβάζαρ, φύλακα της πύλης για κει που βρίσκονται τα χαμένα, που είναι ένα πλάσμα θαυμαστό και παράξενο και γεμάτο φως. Ο Άμορ, ο ήρωας της ιστ...

Δεν είμαι γυναίκα. Δεν είμαι μητέρα. Όμως είμαι η μαμά όλων σας. Μη με ρωτάτε γιατί - είναι πολύ μπερδεμένη ιστορία. Εγώ, για να καταλάβετε, έχασα τη μαμά μου όταν ήμουν πολύ μικρός. Και δεν την ξαναείδα ποτέ. Θα μου πείτε, και ποιος βλέπει τους πεθαμένους; Ναι, αλλά εγώ δεν είχα ούτε μια φωτογραφία της. Και κάθε τόσο τη ζητούσα. Μέχρι που διάβασα ένα βιβλίο. Καταραμένα βιβλία, μόνο κακό κάνουν, κάτι ξέρουν τα παιδιά και δεν θέλουν να τα δουν ούτε ζωγραφιστά. Και τώρα; Είμαι, θα μπορούσα να πω, ο πιο διάσημος άνθρωπος στον κόσμο. Κι ωστόσο κανείς δνε ξέρει τ' όνομά μου....

Το αφήγημα "Ο γυρισμός της Αντιγόνης" είναι μια ερωτική παρωδία όπου αποτυπώνεται η οριζόντια και κάθετη σύγχρονη πολυγαμικότητα. Τα συναισθήματα "ψιθυρίζουν" γαντζωμένα στα άλλοθι της βαλτωμένης συνήθειας, της σκοτεινής αμετάκλητης φυγής και της άκοπης αναρρίχησης. Οι εκκλήσεις προς τη λογική "προσπαθούν να συμμαζέψουν" τα φτερά του αλλόκοτου υδροπλάνου που προσγειώθηκε στη σκεπή της πιο απόμακρης νησίδας. Η πρόσμιξη του αληθινού με το φανταστικό, η παρηγοριά απ' το αναπάντεχο, μέσω των μηδενόχρυσων ακουσμάτων και ο άπληστος χρόνος που προστάζει την κοίτη του χειμάρρου να...

Ο Mister Bank έχει ερωτευτεί τρελά μια τρομοκράτισσα. Δεν του έχει δείξει όμως ποτέ το πρόσωπό της. Τη συναντάει κάθε βράδυ μυστικά στην τράπεζά του, την «Total Bank». - Αγάπη μου, πες μου το όνομά σου, δεν θα το πω σε κανέναν... ... Μια νύχτα δεν άντεξε. Τραβάει την κουκούλα με δύναμη, οπότε βλέπει με φρίκη ότι η αγαπημένη του είναι άντρας! - Είσαι ο Κουφοντίνας! φωνάζει. Μα πώς γίνεται; Εσύ είσαι στη φυλακή! - Είμαι ο δίδυμος αδελφός του! Μάικελ Κουφοντίνας. Ζω στον Καναδά. Εκεί είμαι λίγο τρομοκράτης, όποτε μου τη δώσει... - Εμένα μ' αρέσουν οι τρομοκράτες... λέει ο...

"Ήξερα επίσης -ήξερα πλέον- χρόνια μετά, με την καινούργια εκκίνηση και το "έλα να τρυπήσουμε τον ουρανό", και πρόθυμα καρτερική, αναμένοντας την κάθοδο, περίμενα, ολοένα ετοιμαζόμουν στωικά, να μείνω με τις τρύπες. Μα, όσο κι αν περιέρχεται κανείς σε κατάσταση επείγουσας ανάγκης για το ψέμα του άλλου, ποτέ δεν αρκεί: οι δεσμοί συνάπτονται ακόμη και με αρνήσεις, με λογιών-λογιών αμφισβητήσεις... και ποιο το ψέμα; Love is not love, απλώς. Love alters. Σε ποιον απάνω να στοιχηματίσεις για το αντίστροφο; και τι σημασία έχει; ή μήπως λέω στους ποιητές ότι ξόδεψαν μάταια τους ρυ...

Η Ζωή και ο Θάνατος του Καραβέλα θεωρείται το καλύτερο έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και ένα από τα σημαντικότερα της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας. Η ρεαλιστική αντιμετώπιση και η δράση των ηρώων ξεσκεπάζει το μέγεθος της κακίας που μπορεί να κυριεύσει μια κλειστή κοινωνία. Όλες οι ενέργειές τους πηγάζουν και κατευθύνονται από κακία, χυδαιότητα και απληστία. Στόχος του Θεοτόκη δεν είναι να καταδικάσει τον Καραβέλα και τον περίγυρό του, αλλά να δικαιολογήσει στον αναγνώστη τον ξεπεσμό τους και να πονέσουν γι' αυτόν.

Παρ' όλα αυτά, πλέω μέσα στη νύχτα μιλώντας ακατάπαυστα, πολλαπλασιάζω τις αποχρώσεις καθώς και τις αποκλίσεις, προσαρμόζω εν τέλει τα λόγια μου στον ακροατή, τον οδηγώ να πλειοδοτήσει· γιατί σ' αυτό το ταξίδι της ανησυχίας φροντίζω να έχω πάντοτε συντρόφους.[...] Τρεις άνθρωποι, να βαδίζουν μέσα στη νύχτα, να βαδίζουν προς τα κεί που βρίσκεται το τελευταίο μπαρ της βραδιάς -προς αυτό τον τόπο -προς αυτό τον χρόνο- που δεν ξέρουμε αν εξακολουθεί να μένει στη θέση του -που δεν ξέρουμε καν αν υπήρξε ποτέ, με ενοείτε- αυτό κι αν είναι περιπέτεια. [...] Όχι, όχι. Δεν μου επιτρ...

Κι όλα τούτα τα πιο πάνω, γερά μ' έχουν δέσει με τη μοναχή πατρίδα, π' ούτε στιγμή δε βγαίνει από τη συλλογή μου. Αποζητώ και λαχταρώ να νιώσω στο πετσί μου την ανάσα των ανέμων, ν' αφουγκραστώ των νερών το μούρμουρο και της οξιάς το ψέλλισμα. Ν' αγαλλιάσει η θωριά μου, τον άπειρο γαλάζιο ουρανό, να τον πιλαλούνε σύννεφα λευκά σαν κύκνοι, σε μύριες κι άλλες μορφές και σχήματα, για να με φέρουν πιο κοντά στον Επουράνιο Θεό. Κι όταν ξανά, γυρίζω στην πατρίδα και στα βουνά τα γύρω, σα να μου φεύγει μια σκοτεινή αντάρα και θολούρα, για να βιώσω λεύτερος κι ανέμελος, σαν τα που...

Αρκούν τρία μερόνυχτα στο Άγιο Όρος; Μια μορφή μαθητείας εκτυλίσσεται, ως άγρυπνος έλεγχος των διαθέσιμων αντισωμάτων, μέσα από πρωτόγονες μορφές λειτουργίας θεσμών και με απρόοπτα που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση. Πριν και μετά το Όρος είναι ό,τι ονομάζουν "έξω" όσοι εγκαταβιώνουν σ' αυτό. Επομένως δεν είναι παράδοξο που το αφηγηματικό πλαίσιο των ιδεών συγκροτείται εδώ ως ενιαία διπλή οθόνη, στην οποία εναλλάσσεται το "μέσα" με το "έξω". Με αυτήν ακριβώς την οπτική γωνία διατηρεί ο συγγραφέας το δικαίωμα να γράφει για ό,τι "θυράθεν" αντιλαμβάνεται ότι επιτελείται "...

[...]«Ναι, ας το πούμε έτσι. Τέλειωσα ό,τι είχα να κάνω εδώ μέσα». «Μα δεν είναι δυνατόν!», λέιε ο υπάλληλος, βγάζοντας αναστατωμένος τα γυαλιά. «Δεν σας θυμάμαι καθόλου. Είχατε εξαφανιστεί πουθενά; Μοιάζετε νέος».[...] «Η διευθύντρια», τον διακόπτω με στεντόρεια φωνή -μήπως και τον ξυπνήσω από το λήθαργο στον οποίο έχει καταφανώς βυθιστεί- «η διευθύντρια, κύριέ μου, είναι μέσα;» Και του δείχνω επίμονα την πόρτα που βρίσκεται πίσω και αριστερά του.[...]Παίρνει από το συρτάρι ένα κλειδί και ξεκινάει. Ανεβαίνουμε άλλες σκάλες και φτάνουμε σ' έναν διάδρομο στολισμένο με πορ...

"Το σούρουπο εισχωρούσε δειλά στο δωμάτιο κι εγώ περιεργαζόμουν τις φωτογραφίες σας. Το άγριο προφίλ του Φρειδερίκου με τα φοβερά μουστάκια, το τεράστιο καμπυλωτό μέτωπο και τα πυκνά μαλλιά έρχονταν σε συμπληρωματική εναρμόνιση με το λιπόσαρκο πρόσωπο του Ιωάννη, που το καλογερίστικο σκουφί κάλυπτε μαζί με τα γένεια όλη σχεδόν την μορφή, τονίζοντας τα τεράστια, ασκητικά μάτια. Το βλέμμα σας ήταν κοινό: ένα βλέμμα άγριας ονειροπόλησης, πάνω και πέρα από τα ανθρώπινα, το ολόλαμπρο, απόσκομο βλέμμα του ερημίτη." Στην προσπάθειά της να αναπτύξει ένα ιδεολογικό σύστημα ερμηνεία...

Έφηβοι, νέοι στη διαδικασία απεξάρτησης από αλκοόλ και ναρκωτικά, πορνεία, "παράνομα" ζευγάρια, πρώην ψυχιατρικοί τρόφιμοι, αλλά και συνταξιούχοι, άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, άνεργοι, ομοφυλόφιλοι... μπλέκουν τις ιστορίες τους, εξιστορώντας ο καθένας την προσωπική του διαδρομή. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε bar που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα στη μουσική και στον καπνό, οι ανθρώπινες φιγούρες-πρωταγωνιστές ξετυλίγουν τα συναισθήματά τους. Όλοι διψώντας για την αγάπη που ήρθε και πέρασε, που δεν έφτασε ακόμη, που αναμένεται... Γλυκόπικρες εικόνες καθημερινότη...

[...] Το πρώτο τεύχος του "επικού" κατά την υπότιτλη ένδειξη, και επαγγελία, αφηγήματος με τη γλωσσική χλιδή, λεκτική σπατάλη, τροπική επίδειξη, αντιγραμματικό ζήλο και γλωσσογονικό οίστρο δεν είναι περίεργο ότι τελειώνει με ύμνο στη γλώσσα (λαλιά και μιλιά). Τον ύμνο, κατάφορτο από σπάνιες λέξεις, ένα πρωτοφανές δείγμα "κατάγλωττου" ποιήματος, ψάλλει υπό μορφή "νανουρίσματος" και σε τριμερές σχήμα μια κοσμική, μητρική δύναμη, η "απεραντοσύνη". Το πρώτο μέρος απευθύνεται στο συντακτικό, το δεύτερο στο μορφολογικό σύστημα και το τρίτο στο λεξιλόγιο. Στη σύνταξη, η οποία προτ...

Εκείνες τις μέρες ήρθαν απεσταλμένοι, απ' τον Αλή Πασά και τους Μπέηδες της Αρβανιτιάς, να ζητήσουν βοήθεια και είπαν, να πάμε έως και δέκα χιλιάδες Μωραΐτες στη Ρούμελη, να πολεμήσουμε μαζί τον Χουρσίτ Πασά και τα στρατεύματά του Σουλτάνου. Τούρκοι και Αρβανίτες και Έλληνες θα είχαμε την ίδια σημαία, με σταυρό στη μια πλευρά και μισοφέγγαρο στην άλλη. Ο Κολοκοτρώνης υποσχέθηκε τη βοήθεια μόλις πάρει την Τριπολιτσιά και τους είπε κι αυτός τα δικά του. -Να έρθουν στο Μωριά όλοι οι Μπέηδες της Αρβανιτιάς, όσοι δεν είναι αποκλεισμένοι στα Γιάννενα, να πάρουν μέρος στα πολιτικ...

Ένας εξωμότης Ασσασίνος υποχρεώνεται να σφάξει την κόρη του με το ίδιο του το χέρι. Πριν σκοτωθεί, φτιάχνει μια καμπάνα σταλάζοντας στο μέταλλό της το αίμα και τα δάκρυα του κοριτσιού. Για πεντακόσια χρόνια η Κόκκινη Καμπάνα ευλογεί τον κόσμο, καρπίζει τη γη, γιατρεύει τους ανθρώπους. Ένας απελπισμένος λαός Μογγόλων θα φτάσει ικέτης στην Ευλογιά· μα οι Λορ θα σφαγιαστούν από τους Ευλογημένους. Η κόκκινη καμπάνα μουγγαίνεται· ένας φριχτός λοιμός θερίζει τους ενόχους. Ένα μωρό των Λορ γλιτώνει από τη σφραγή σε μια κρυφή εσοχή των βράχων. Εκατό χρόνια νωρίτερα μια δακρυσμένη...

Ένα αναπάντεχο γεγονός ξυπνά στον συγγραφέα αναμνήσεις απο τη στρατιωτική του θητεία.

Κάποτε οι θεοί συναντήθηκαν με τους ανθρώπους· γίνανε μάλιστα ομοτράπεζοι και ομόκλινοι. Όμως αυτή η συναναστροφή είχε ένα όριο· οι θνητοί δεν έπρεπε να το ξεπεράσουν, γιατί κάθε υπέρβασή του ήταν "ύβρις" και η τιμωρία ερχόταν πάντα σε χρόνο απροσδιόριστο. Η μυθολογική αλλά και η ποιητική αλήθεια το βεβαιώνουν. Πόση "πραγματικότητα" υπάρχει σ' αυτήν την αλήθεια δεν έχει σημασία. Σημασία όμως έχει πως αυτή η αλήθεια περιέχει σοφία και γίνεται -είτε με τον τρόπο της αποδοχής είτε της αποφυγής- πυξίδα για τα μετέπειτα γένη των ανθρώπων. Τα πρόσωπα σε τούτα τα μυθολογικά αφηγ...