Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η πεζογραφία έχει χρέος να μεταγράφει τα μέσα και τα έξω του ανθρώπου. Με έναν τρόπο που αναγκαστικά συνδέεται με τους κανόνες και τους νόμους που διέπουν τη λογοτεχνία. Τα τρία διηγήματα και το ατέλεστο μυθιστόρημα που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο θέλουν να μιλήσουν για τους εφιάλτες -θηλιές ή βρόγχους- που κατοικούν στα υπόγεια της ανθρώπινης ψυχής.

Αφήνω στο συρτάρι τις φωτογραφίες, γλιστράω κάτω από το τραπέζι, ξαπλώνω και σηκώνω το βλέμμα προς τα πάνω. Στο κενό διάστημα ανάμεσα στις διαγώνιες τραβέρσες και την ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού, ξεχωρίζει η άκρη ενός περιοδικού. Απλώνω το χέρι και τραβάω το έγχρωμο έντυπο. Γυρνάω μπρούμυτα στο πάτωμα και το ξεφυλλίζω. Μπροστά μου, στο εξώφυλλο, μια γυναίκα με κοιτάει στα μάτια με έναν τρόπο που δε με έχει κοιτάξει καμιά γυναίκα ως τώρα. Φοράει ένα ριγέ μπικίνι που αποκαλύπτει περισσότερα από όσα κρύβει. Χαμογελάει και τα δόντια της είναι κάτασπρα. Ανοίγει τα χέρια σα...

Από τις πρώτες της δειλές ματιές στον καθρέφτη, θυμόταν την παρουσία του. Πάντα δίπλα της, έτοιμος να βοηθήσει με τον δικό του τρόπο, πρόθυμος ν' απαντήσει στις απορίες της, να καθησυχάσει τις νεανικές της ανησυχίες. "Καταλάβαινα πως με είχες δέσει μ' ένα μεγάλο νήμα ώστε να μπορείς να ελέγχεις κάθε μου βήμα. Το είχες περίτεχνα τυλιγμένο γύρω μου. Μαργαρίτα είμαι εδώ. Δε με γνώρισες; Σ' άκουσα να λες. Είχα ελπίσει πως κάποτε θα βαριόσουν να σέρνεις μαζί σου αυτό το νήμα και πως θα σε αποστόμωνα με τις επιτυχίες μου. Μόνο ένα δεν υπολόγιζα κι όταν έμαθα αυτό, παρακαλούσα ν...

Πολλά χρόνια σκέφτομαι να γράψω ένα βιβλίο που μέσα απ' τις σελίδες του να μάθουν τα παιδιά μου τις δυσκολίες που συνάντησε η δική μας η γενιά, πατώντας πάνω σε δύο παγκόσμιους πολέμους για να επιβιώσει. Δύσκολα χρόνια, προπάντων για μας τους Έλληνες της Μικρά Ασίας που ξεριζωμένοι από τη γη των πατέρων μας ήρθαμε σαν πρόσφυγες να ριζώσομε στην ελεύθερη πατρίδα, που μας αγκάλιασε στοργικά, αλλά πέρα από τη στοργή δεν μπορούσε να μας κάνει τίποτε άλλο, γιατί κι εκείνη ήταν φτωχή. [...] (από τον πρόλογο της συγγραφέως)

Λάμπρος Ανδρόνικος. Αυτό ήταν τ' όνομά του, το αληθινό που βαφτίστηκε κι είχε απ' την οικογένειά του. Λάμπρος του Αναστάση Ανδρόνικος. Το 'χε κρυμμένο χρόνους, σάμπως άγιο κειμήλιο που το φύλαγε, παραχωμένο όπλο στα βάθια της κλεισμένης του ψυχής. Κανένας απ' όσους τον εγνώριζαν και τον συναναστρέφονταν δεν ήξερε για τούτο, όλοι το αγνοούσαν. Όπως και κάθε τι της πρωτινής, παιδιάστικης ζωής του το αγνοούσαν. Πούθε ήταν, και ποιος γονιός και πως τον είχε αναθρέψει ώσπου τούτος αρπάχτηκε και βρέθηκε ξεριζωμένο εξάχρονο παιδάκι στα άγρια βουνά του Πόντου, να γίνεται μέσα σε σκ...

...Ο κουμπάρος ήταν αυτός που για πρώτη φόρα μας έμαθε να ακούμε τα χάλκινα, όργανα που ακούγονται στα μέρη μας από τα χρόνια του πρώτου πολέμου. Πρίν λίγα χρόνια πέθανε, αρκετά νέος, στο νοσοκομείο ξαφνικά. Μακριά από το χωριό. Λίγες μέρες πριν το πανηγύρι της Παναγιάς. Εμείς όμως τον θάψαμε με τα όργανα που αγαπούσε και πάνω στο μνήμα του έπαιξαν δύο από τους τους αγαπημένους του σκοπούς, του Λούκα και στου Λέχοβου τη ράχη, κι εκείνο το κλαρίνο του Τάσου του Βαλκάνη να μοιρολογεί... Άλλαξα κατεύθυνση στο δρόμο και ξεκίνησα μια βόλτα για τη Δυτική Μακεδονία...

[...] Ολοι οι άνθρωποι, κοινή έχουμε την προέλευση από χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια ίσως, κοινοί και οι γεννήτορές μας. Και από τότε η ζωή προχωρεί αέναα, στον πλανήτη Γη, με τα δισεκατομμύρια ανθρώπων. Μεταγγίζονται οι μορφές της ζωής από σώμα σε σώμα κι από ψυχή σε ψυχή, από πατέρα σε παιδί κι από γενιά σε γενιά σε μια αέναη πορεία. Ετσι, αποφάσισα, θεωρώντας υποχρέωσή μου να ιστορήσω την πορεία και την εξέλιξη του κλώνου του δικού μου που τον ονομάζω Ζ. - Έτσι όπως το επιθυμούσε ο Δημήτρης, του τελευταίου κεφαλαίου του ιστορήματός μου - και που γεννήθηκε και εξελίσσ...