Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Και τότε, την ώρα της πιο μεγάλης φρίκης, έγινε το θαύμα: Άρχισα να σπρώχνω κι εγώ! Μάλιστα πάτησα και το πόδι του νέου που μου είχε δώσει το σκαμνί. Κωπηλατούσα με τους ώμους, με τους αγκώνες, προσπαθώντας να βρεθώ κοντά στη φωτιά. Και τελικά τα κατάφερα! Τι τέλεια που ήταν! Τι θαλπωρή! Τι συναρπαστικό να βλέπεις τα σανίδια να σκαν και να πετάν σπίθες ολόγυρα. Έτριψα τα χέρια μου κι ένιωσα το αίμα μου, βραστό, να επιστρέφει στην καρδιά και στο κεφάλι μου. Ένιωσα ευτυχία. Κάποιος με σκούντηξε, τον σκούντηξα κι εγώ. Γύρισα και είδα τα σκαμμένα μάγουλα του γέρου που πριν από...

Ο Βασιλικός έχει πάντα την ανάγκη να ζει "εκτός των τειχών", σύμφωνα με τον τίτλο του πρώτου κειμένου αυτού του βιβλίου. Σ' αυτό ο ίδιος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συνεχίζει τη γραμμή της ανεξάρτητης και ενωτικής δράσης που υπήρξε η γραμμή του Λαμπράκη και της γενιάς που αναφερόταν σ' αυτόν, μια γενιά που άφηνε πίσω της την τραγική κληρονομιά του εμφυλίου πολέμου και ξανάρχιζε τον διάλογο από την αρχή όπως την επαύριο της απελευθέρωσης. Πρέπει να αναφερθούμε στη σύντομη περίοδο της συνειδητοποίησης και των βίαιων συγκρούσεων που αρχίζει με τον "μαραθώνιο" της ει...

"Έλα μαζί μου. Έλα να φύγουμε. Δεν φεύγω χωρίς εσένα. Πάμε να φύγουμε μαζί. Γιατί αργείς να ετοιμαστείς; Εγώ είμαι έτοιμος. Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι. Δεν φεύγω όμως μόνος μου. Είχαμε πει πως θα φύγουμε μαζί. Γιατί εσύ μένεις; Γιατί δεν ετοιμάζεσαι; Εγώ είμαι τόσον καιρό έτοιμος. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Έλα, σου λέω, έλα. Έχουμε να πούμε πολλά στο δρόμο. Έχουμε να κάνουμε πολλά. Δεν θα φτάσουμε στο τέρμα χωρίς να μιλήσουμε. Χωρίς να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Χωρίς να ονειρευτούμε..." Πάντα υπήρχε μία υποσυνείδητη ανάγκη να εκθέσω τις σκέψεις μου και τα βιώματά μο...

[...] Πάνω από χίλιοι Γιατροί είναι σήμερα εγκατεστημένοι στον ακριτικό Νομό μας. Απ' αυτούς οι Καθηγητές της Ιατρικής Σχολής δίνουν την καθημερινή μάχη της θεραπείας, της έρευνας και της διδασκαλίας. Είναι οι νέοι εκείνοι λαμπροί επιστήμονες που ρίζωσαν στον τόπο μας, έφεραν εδώ τις οικογένειές τους και έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της Θράκης μας. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Καθηγητής Αλέξανδρος Χ. Κορτσάρης που το ανήσυχο μυαλό του, και οι εξαίρετες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του, δεν τον περιόρισαν μόνο στον χώρο της Ιατρικής. Μέσα από τις σελίδες της "Ελεύθερης Θράκης" ξεδίπλωσ...

Συμβαίνουν παράξενα πράγματα τελευταία. Από τότε δηλαδή που εμφανίστηκε η μορφή στο κελάρι. Η Ξένια ανησυχεί, έχει κακό προαίσθημα. Δε θέλω να στενοχωριέται. Σήμερα είναι τα γενέθλια της πριγκίπισσας. Κλείνει τα επτά. Σαν χθες μου φαίνεται που γεννήθηκε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το πρωί παίρναμε το πρωινό μας στην κουζίνα και σχεδιάζαμε να πάμε όλοι μαζί για την τούρτα, όταν ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Η Ξένια άνοιξε και μετά από λίγο άκουσα φασαρία. Έτρεξα να δω τι συνέβαινε. Ήταν αυτή. Η μορφή στο κελάρι. Αυτή τη φορά είχε εμφανιστεί ως Μαρία. Πότε θα μας αφήσει επι...

Το "Εμβατήριο" είναι ένα είδος ημερολογίου. Μ’ αρέσει ν’ αναμοχλεύω τη μνήμη και συγκινούμαι όταν "βλέπω" ξανά, σαν κινηματογραφική ταινία, να περνούν με ταχύτατο ρυθμό εικόνες μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι τόποι που έζησα, οι νυχτωμένοι δρόμοι και η σιωπή τους, τα λιθόστρωτα της Θεσσαλονίκης και του Παρισιού, οι περίπατοι στη νυχτωμένη Γενεύη, η ομίχλη του Λονδίνου και του Αγίου Βασιλείου στον Πάρνωνα, οι διασκεδάσεις των νεανικών χρόνων, ο πατέρας, η μάνα, η σταφίδα στ’ αλώνια, οι συμμαθητές, ο άγριος καθηγητής της φυσικής και των μαθηματικών, η πρωινή μυρωδιά τ...

Στο σημείο μηδέν της ανθρώπινης δημιουργίας όλοι θεωρητικά είμαστε ίδιοι. Η πορεία, η εξέλιξη, διαμορφώνει χαρακτήρες, προσωπικότητες. Γεννιούνται επιστήμονες, ηγέτες, καλλιτέχνες, άνθρωποι με ειδικές ικανότητες και όχι ανάγκες, άνθρωποι απλοί αλλά με ήθος, αξιοπρέπεια, δύναμη για να στηρίζουν τους παραπάνω, αλλά και άνθρωποι κενοί, δειλοί, χρήσιμοι και αυτοί για να δίνουν παραδείγματα προς αποφυγήν και άλλοι που είχαν την τύχη; τη γνώση; Να μην γεννηθούν ποτέ. Στο σημείο μηδέν η τύχη έχει τον πρώτο λόγο. Να σας ζήσει, είναι κορίτσι, ευτυχώς τις σώσαμε και τις δύο!!! ΑΛΛΑ...

Στο ταξιδιωτικό αυτό αφήγημα, ο συγγραφέας του σαν σύγχρονος περιηγητής εκφράζει με τον γλαφυρότερο τρόπο τις εντυπώσεις και τις εμπειρίες του από το ταξίδι που έκανε στη Σρι Λάνκα (την Ταπροβάνη των αρχαίων Ελλήνων). Ανάγλυφα αναδύονται εδώ, εικόνες και καταστάσεις από τη ζωή της μακρινής και εξωτικής αυτής Νήσου του Ινδικού Ωκεανού, προκαλώντας τον αναγνώστη να συμμετάσχει με τη φαντασία του σ' ένα τόσο ζωντανό οδοιπορικό.

Έφηβοι, νέοι στη διαδικασία απεξάρτησης από αλκοόλ και ναρκωτικά, πορνεία, "παράνομα" ζευγάρια, πρώην ψυχιατρικοί τρόφιμοι, αλλά και συνταξιούχοι, άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, άνεργοι, ομοφυλόφιλοι... μπλέκουν τις ιστορίες τους, εξιστορώντας ο καθένας την προσωπική του διαδρομή. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε bar που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα στη μουσική και στον καπνό, οι ανθρώπινες φιγούρες-πρωταγωνιστές ξετυλίγουν τα συναισθήματά τους. Όλοι διψώντας για την αγάπη που ήρθε και πέρασε, που δεν έφτασε ακόμη, που αναμένεται... Γλυκόπικρες εικόνες καθημερινότη...

Ένα πολυφωνικό αφήγημα, ένα ψηφιδωτό μετα-μυθιστόρημα για έναν ολόκληρο τόπο και για τους ανθρώπους του. Με αφορμή μια γιαγιά που μόλις έχει πεθάνει ξετυλίγεται ένα κουβάρι ιστορίες. Και από τη γιαγιά στην οικογένεια αλλά και στο μικρό χωριό και στον τόπο όλο -ο τόπος εδώ η Κύπρος-, ιστορίες που θυμίζουν ιστορίες του καθενός μας, για ζωή, έρωτα, θάνατο, για πολέμους και προσφυγιά και επιστροφή. Παλιές και καινούριες ιστορίες, στην κοινή ελληνική αλλά και στην κυπριακή διάλεκτο. Μπλεγμένοι οι άνθρωποι, οι ηλικίες, οι εποχές και οι τοποθεσίες, ένα κουβάρι που ξετυλίχτηκε και...

Το αφήγημα "Εικοσιτέσσερις ώρες στην Αντίς Αμπέμπα" είναι ένα "φλας" στις συνθήκες που επικρατούσαν στην πρωτεύουσα της Αιθιοπίας, στην οποία βρέθηκε σχεδόν τυχαία ο συγγραφέας για ένα εικοσιτετράωρο, πριν δέκα οχτώ χρόνια, αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Τότε, για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, η κατάσταση ήταν περίπου τραγική, ενώ οι κοινωνικές αντιθέσεις τεράστιες, ορατές στον κάθε επισκέπτη.

Ένας διάσημος εφευρέτης προσπαθώντας να βρει λύση στο πρόβλημα του φαλακρού κεφαλιού του, αποφασίζει να φτιάξει ένα ύφασμα με τρομερές και φοβερές ιδιότητες. Και τότε ξεκινούν οι μπελάδες. Τι συμβαίνει επιτέλους στο σπίτι της οδού Ναυσιπλοΐας 15; Κατάσκοποι, ρομπότ, μία γάτα, ένας μόδιστρος της υψηλής κοινωνίας και ένας εξωτικός επισκέπτης θα μπλεχτούν σε μία θεότρελη παρεξήγηση.

Εδώ μιλάει ένα φτωχικό σπιτάκι που το περιβάλλει μια μικρή γειτονιά από ανθρώπους καλούς, ...κακούς και αδιάφορους... Ένα έργο ψυχογραφικό που παρουσιάζει τον μικρόκοσμο μιας φτωχογειτονιάς που παλεύει τις μνήμες του, ζει τη θυσιαστική αγάπη κάποιων και μας παρουσιάζει τον παραλογισμό μιας εποχής που οι άνθρωποι ζούσαν εικόνες του πολέμου και μετά ενός εμφύλιου... Μας ξεναγεί σ' ένα κόσμο προσωπικών βιωμάτων που ζει τη φτώχεια του, τη μοναξιά του και τις αχρωμάτιστες ελπίδες του.

Μοναξιά είναι ένα είδος μανιερισμού, ξεκόβεις, απομονώνεσαι από τον κλασικισμό, αναζητώντας το υπερβατικό, το ταραγμένο, το πλάνο ύφος. Μοναξιά είναι να φοράς το ίδιο ρούχο μέρες και μέρες, να σκαρώνεις φανταστικά σχήματα πάνω στην άμμο, να αποφυλακίζεις κάποιο ληστή που ξέρεις ότι μπορεί ακόμα και να σε σκοτώσει. Μοναξιά είναι να βλέπεις τα μεταφορικά μέσα να απομακρύνονται κι εσύ να επινοείς ευφάνταστα ταξίδια μέσα σου. Μοναξιά είναι το ο, το λ, το ε, το θ, το υι, το ευ. Μοναξιά είναι να αποφεύγεις να αντιμετωπίζεις καταστάσεις που σου θυμίζουν τις πλάνες σου. Μοναξιά είν...

Πολλές φορές, η ζωή γράφει παράξενες και απρόβλεπτες ιστορίες, που αγγίζουν τα όρια του απίστευτου, του εξωπραγματικού. Κι όμως, είναι αληθινές κι ας φαίνονται σαν παραμύθι. Ένας άνθρωπος, ένας Έλληνας που διέγραψε κι αυτός την πορεία του στο χρόνο κι έτσι έζησε ό,τι διαδραματίστηκε στην πατρίδα του, αλλά και στον κόσμο γενικά. Γεγονότα, που έγιναν με κινηματογραφική ταχύτητα, μα άφησαν βαθειά τα σημάδια τους στο χρόνο. Πρόσωπα που εμφανίστηκαν και με την παρουσία τους συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό στη διαμόρφωση της ιστορίας. Αναμφισβήτητα μια ζωή γεμάτη εκπλήξ...

Όλα γυρνούσαν στο μυαλό του, ξανά και ξανά. Δεν μπορούσε να ξεχάσει... Πώς άλλωστε να ξεχάσεις την ίδια σου τη ζωή; Πώς μπορείς να σβήσεις τόσες στιγμές και τόσα αισθήματα που χαράχτηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή σου; Εικόνες... λόγια... στιγμές... συναισθήματα... όλα ήταν εκεί... στο μυαλό και στην καρδιά του. Και τα έγραφε όλα... Από φόβο μήπως με το πέρασμα του χρόνου ξεχαστεί κάτι; Από ανάγκη να τα πει κάπου... να τα βγάλει από μέσα του; Μήπως για ν' απαλύνει λίγο τον πόνο, που του προκαλούσε η έλλειψή της; Ή μήπως γιατί βαθειά μέσα του ήλπιζε ότι ίσως βρεθεί...

Αυτά που έζησα, δεν είναι δικά μου. Δεν μου ανήκουν. Ανήκουν σε όλους! [...] Έρχονται στιγμές, που θέλω να σκύψω σε μια γωνιά και να κλάψω. Για ό,τι έχασα... Για ό,τι άφησα να χαθεί. Για τη ζωή μου! Έφυγα! Μα η ψυχή μου, με παράπονο, πάντα πίσω κοιτάζει... [...] Ένα σύγχρονο αφήγημα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης με αληθινά γεγονότα. Με αποφάσεις, που άλλαξαν τη ζωή μας και μας σημάδεψαν!