Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο "Κυμβελίνος" πιθανάτατα έχει γραφτεί το 1610 ή 1611, πριν από τα "Χειμωνιάτικο Παραμύθι", "Περικλής", "Τρικυμία" και το "Ερρίκος Η΄" που είναι τα τελευταία του Σαίξπηρ. Τον μύθο του τον έχει συνθέσει από διαβάσματα από τα χρονικά του Χόλινσετ, από τον Βοκάκιο, από τον Σπένσερ, αλλά προπάντων η κύρια πηγή απ' όπου άντλησε ήταν η φαντασία του, τόσο μάλλον όσο το έργο τούτο είναι περισσότερο μυθιστορηματικό, ρομαντικό.

Η χάρη που 'χει το έλεος δεν επιβάλλεται, στάζει σαν τη γλυκιά βροχή απ΄τον ουρανό πάνω στο χώμα: είναι διπλά ευλογημένο· βλογάει κι αυτόν που δίνει κι αυτόν που παίρνει: είναι των κραταιών το κραταιότερο· ταιριάζει του θρονιασμένου ρήγα πιο καλά απ' το στέμμα του· το σκήπτρο του έχει δύναμη εξουσίας πρόσκαιρης, αλλά το έλεος είναι πάνω απ' το σκηπτρούχο κύρος, είναι ιδιότητα του ίδιου του Θεού και η γήινη εξουσία μοιάζει πιο πολύ με θεία όταν το έλεος συνοδεύει τη δικαιοσύνη. Λόγιασε τούτο, πως με της δικαιοσύνης την πορεία δεν θα 'βλεπε κανείς μας σωτηρία.

Εδώ ο Σαίξπηρ μας παρουσιάζει τον πόλεμο χωρίς ελαφρυντικά, δείχνοντας μας, σαν σε καθρέφτη, μια εικόνα φόνου και ασέλγειας μοναδική σε ζωντάνια, μέγεθος, πληρότητα. Μέσα σ' αυτόν τον καθρέπτη βλέπουμε τη γνώση και την αρετή να μην μπορούν να κρατηθούν στον κατήφορο, ν' αντισταθούν σ' αυτά τα πάθη. Βλέπουμε το χαμοκύλισμα των αξιών, τον εξευτελισμό του μεγαλείου και γκρεμισμένα πολλά από τα είδωλά μας, που τα λατρεύουμε ακόμη σήμερα. Το ίδιο μας το πρόσωπο το βλέπουμε πιτσιλισμένο μ' αίμα και βόρβορο.

Ο Τίμων είναι ο στενότερος συγγενής του βασιλιά Ληρ. Και με τον έναν και με τον άλλον ο ποιητής μας παρουσιάζει τον άνθρωπο που πίστεψε σε ιδανικό κι ο θεός αυτής της πίστης απάτησε την εμπιστοσύνη του!... Με τον Τίμωνα, το ιδανικό δεν περιορίζεται στη στοργή την οικογενειακή, παρ' απλώνεται πλατιά, γενικά στην ανθρώπινη αγάπη, στη φιλία. Γι' αυτό και μοιράζει τα πλούτη του αλογάριαστα: χαρίζει στη φιλία επειδή η φιλία τ' αξίζει όλα... Έτσι όταν χάνει αυτή την πίστη και σβήνει ο ήλιος του ιδανικού που φώτιζε και ζέσταινε κι ομόρφαινε τον κόσμο, ο Τίμων τα βλέπει όλα αναποδο...

Ο Βασιλιάς Ριχάρδος ο Β΄, το πιο καθαρά ιστορικό από τα ιστορικά δράματα του Σαίξπηρ, είναι ο βασιλιάς που για ν' ανταποκριθεί στα έξοδά του νοίκιασε το βασίλειό του σε έναν ιδιώτη κόντε. Ο Βασιλιάς, που κατά το σχόλιο: "χρεοκόπησε σαν ιδιώτης", έχει ωστόσο την απαίτηση ό,τι κάνει να' ναι καθαγιασμένο άνωθεν, παρουσιάζεται επικίνδυνα ανεύθυνος και ανάξιος για οποιοδήποτε αξίωμα.

Σαν "Χειμωνιάτικο Παραμύθι" η ζωή παρουσιάζεται στο σύνολό της και όλες οι εκφράσεις της είναι μια ευλογία. Συγχωρεμένοι να είναι όλοι! Καμιά κρίση, καμιά καταδίκη. Το πνεύμα της ζωής στη μυστηριώδη πορεία του, δημιουργεί πότε τη μια και πότε την άλλη μορφή. Όλα είναι απαραίτητα μέσα στο εκπληκτικό σύνολο. Το μαύρο είναι απαραίτητο όσο και το άσπρο. Χωρίς το μαύρο, το άσπρο δε θα μπορούσε να υπάρξει. Αυτό είναι το μάθημα που διδάσκει η ζωή και όλα τα μεγάλα έργα της τέχνης που είναι ο καθρέπτης και η ερμηνεία της.

Τώρα 'ναι τα μάγια μου όλα σκόρπια χάμου και δεν έχω δύναμη άλλη απ' τη δικιά μου, που είναι λίγη. Τώρα αλήθεια εσείς ορίζετε, να μη μείνω σ' τούτο το έρημα νησί, παρ' απ' τα δεσμά μου βάλτε ευθύς σ' ενέργεια να με λύσετε με τα καλά σας χέρια. Η γενναία πνογή σας πρέπει να γεμίσει τα πανιά μου, ειδέ ο σκοπό μου θ' αστοχήσει που ήταν να σας αρέσω. Τώρα πια δεν έχω πνέματα να βιάζω, τέχνη να γητεύω και τελειώνοντας με πιάνει απελπισία, έξω κι αν με ζωογονήσει η ικεσία που κατακυριεύει τόσο που σκλαβώνει το ίδιο το Έλεος κι απ' τα σφάλματα λυτρώνει. Έτσι να 'ν' τα κρίματά σας...

Ε, μαστόροι μου! Αν είχα πρόθεση να ξεσηκώσω καρδιές σας και ψυχές σας γι' ανταρσία κι οργή, θ' αδικούσα τον Βρούτο, θ' αδικούσα και τον Κάσσιο, που, καθώς ξέρετε όλοι, είν' αξιότιμοι άνθρωποι. Δε θα τους αδικήσω· προτιμώ ν' αδικήσω τον νεκρό, ν' αδικήσω τον εαυτό μου και σας, παρά ν' αδικήσω τέτοιους αξιότιμους ανθρώπους. Μα έχω εδώ ένα έγγραφο με τη σφραγίδα του Καίσαρα· το βρήκα στο γραφείο του, είναι η διαθήκη του. Αν μόνο άκουγε ο λαός αυτή τη διαθήκη - που συγνώμη, δεν έχω σκοπό να τη διαβάσω - θα τρέχαν και θα φιλούσαν τις πληγές του σκοτωμένου Καίσαρα...

Η πρώτη μου "συνάντηση" με τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ έγινε στην εφηβεία μου και ήταν συναρπαστική. Με μάγεψαν τα έντονα χρώματά του, η αδρή πινελιά, η θλίψη και η αλήθεια που αναδύονται απ' τους πίνακες του, η ανταριασμένη ψυχή του και η πολυδιάστατη και ακραία στάση του στη ζωή. Έκτοτε, ήμουν πάντα ερωτευμένη μαζί του! Όταν, πριν λίγο καιρό, έπεσαι στα χέρια μου το θεατρικό έργο του Νίκολας Ράιτ, αμέσως πήρα την απόφαση να το ανεβάσω. Δεν κάνω θέατρο πια απλώς για να κάνω θέατρο. Πρέπει να με ελκύσει κάτι πολύ δυνατό και να αισθανθώ πως έχω στ' αλήθεια κάτι καινούργιο, κάτι ιδ...

[...] "Το σ΄αγαπώ δεν είναι ντομοντέ" προσφέρει μια νέα εκδοχή του έργου του Κάουαρντ που, παρά το σπάσιμο της πλοκής με τραγούδια και προβολές, παραμένει πιστή στην αρχική εκδοχή αντικατοπτρίζοντας τη σκωπτική διάθεση του συγγραφέα απέναντι σε καταστάσεις και συμπεριφορές που σ' εμάς σήμερα ίσως νοσταλγία δημιουργούν· τη νοσταλγία για μια άλλη εποχή. Σίσσυ Παπαθανασίου

"Ένα άλογο! Το καλύτερό μου άλογο δίνω σ' αυτόν που θ' αναλάβει να τη διπλαρώσει, να τη στεφανώσει, να την κρεβατώσει, να την κουτουπώσει, μια και καλή από δαύτη εμάς, να μας γλυτώσει!" Η Κατερίνα αρνείται να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού, όπως αυτοί ορίζονται από μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Οι άνδρες τρομάζουν μπροστά στην ευφυΐα της και την αποφεύγουν. Τη βαφτίζουν "διάβολο", "κόλαση", "στρίγγλα". Μέχρι που εμφανίζεται ο Πετρούκιο - ο μόνος ικανός να διακρίνει το χάρισμα πίσω από την επιθετική της συμπεριφορά. Και την ερωτεύεται βαθιά. Η χημεία τους είναι εκ...

Η "Κωμωδία των παρεξηγήσεων" έχει δημοσιευτεί πρώτη φορά στο Folio του 1623. Εικάζεται όμως ότι έχει γραφτεί κάπου ανάμεσα στο 1592 και το 1594 άρα είναι ένα από τα πρώτα έργα που έκαναν τον Σαίξπηρ γνωστό. Είναι το μικρότερο σε διάρκεια έργο του και αποτελείται από 1918 στίχους. Το 87 % του κειμένου είναι έμμετρο ενώ μόνο το 13% είναι πρόζα. Μαζί με την επίσης μικρής διάρκειας αλλά πολύ μεταγενέστερη "Τρικυμία", είναι τα μοναδικά του έργα στα οποία ολόκληρη η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα μόνο μέρος και σε διάρκεια λίγων ωρών. Ο Σαίξπηρ άντλησε την ιδέα για αυτή την κωμω...

Η "Δωδέκατη νύχτα" γράφτηκε μάλλον το 1601, και η πρώτη γνωστή παρουσίαση της έγινε στις 2 Φεβρουαρίου του 1602. Το έργο αποτελείται από 2.579 στίχους, το 62% του κειμένου είναι πρόζα και το 38% είναι έμμετρο. Αφηγείται την ιστορία της νεαρής Βιόλα που φτάνει στις ακτές της Ιλλυρίας μετά από ένα ναυάγιο, πιστεύοντας ότι ο δίδυμος αδελφός της Σεμπάστιαν έχει πνιγεί, και μπαίνει στην υπηρεσία του δούκα Ορσίνο ντυμένη αγόρι. Ο μελαγχολικός δούκας είναι ερωτευμένος με την όμορφη και βαρυ-πενθούσα κόμισσα Ολίβια, η οποία με τη σειρά της ερωτεύεται τη Βιόλα πιστεύοντας ότι είν...

Η "Τρικυμία", ένα από τα τέσσερα "προβληματικά" έργα του Σαίξπηρ, περιβλήθηκε τον μύθο της "αποχαιρετιστήριας υποθήκης" του συγγραφέα της, ως το τελευταίο πλήρες έργο του. Πρωτοπαρουσιάστηκε μάλλον στη βασιλική αυλή, και σηματοδοτεί την εποχή μετάβασης από τα ανοιχτά στα κλειστά θέατρα. Αργότερα αγαπήθηκε πολύ ως μουσικοχορευτικό υπερθέαμα, με εξωφρενικές επεμβάσεις και προσθήκες· μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα επανεμφανίστηκε "καθαρό" το κείμενο του έργου, θεωρούμενο ως αλληγορία, περισσότερο από τα άλλα σαιξπηρικά έργα, είχε ποικίλες σκηνικές αναννώσεις: ως ονειρική φαντ...

Η Τζοάννα Μάρρεϋ-Σμιθ έγραψε την "Όνορ" στα τέλη της δεκαετίας του '90 και από τότε το έργο γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο. Ήδη στην Ελλάδα έχει ανέβει πέντε φορές. Μετά από είκοσι πέντε χρόνια γάμου με την Όνορ, ο Τζωρτζ ερωτεύεται την εντυπωσιακή Κλώντια, συμφοιτήτρια της κόρης του Σόφι, και ξεκινάει μια θυελλώδη σχέση μαζί της. Οι διάλογοι μεταξύ αυτών των τεσσάρων προσώπων είναι ευθύβολοι και ευφυείς, η ροή του έργου φρενιτιώδης όσο και οι εξελίξεις και το τέλος δείχνει καθαρά το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται πολλά άτομα στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.

Σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας ζουν μόνες τους η ηλικιωμένη Μαγκ Φόλαν και η ώριμη κόρη της Μωρήν. Οι δύο γυναίκες έχουν αναπτύξει μεταξύ τους μια περίεργη σχέση μίσους και αγάπης, που κάνει τη συμβίωσή τους σχεδόν αφόρητη. Στην ακύμαντη καθημερινότητά τους θα εισβάλει ο Πάτο Ντούλαν, ένας στιβαρός άντρας που κάποιο βράδυ ξαπλώνει με τη Μωρήν. Από την άλλη μέρα η ζωή των γυναικών αλλάζει, όταν αρχίζουν απροκάλυπτα η μία να πολεμάει την άλλη. Το τέλος του έργου, πικρό όσο και διδακτικό, δείχνει καθαρά το θλιβερό τέλος στο οποίο οδηγούνται πολλές μοναχικές ψυχές στην επαρχία...

Ρωμαίος: ...Μίλα και πάλι, άγγελέ μου. Είσαι τόσο λαμπρή καθώς φωτίζεις πάνω από το κεφάλι μου τη νύχτα. Στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων μοιάζεις με φτερωτό αγγελιοφόρο τ' ουρανού, που περπατά πάνω στα σύννεφα τ' αργά, πάνω στα στήθια του ανέμου. Ιουλιέττα: Αχ, Ρωμαίε, Ρωμαίε! Γιατί να είσαι τόσο Ρωμαίος; Αρνήσου τον πατέρα σου! Άλλαξε τ' όνομά σου! Κι αν δεν μπορείς, ορκίσου μου πολύ πως μ' αγαπάς, κ' εγώ δεν θα 'μαι άλλο πια κόρη του Καπουλέττου. Ρωμαίος: Τα λόγια σου τα άκουσα. Ονόμασέ με "αγάπη", ξανά βαφτίζοντάς με. Και από τώρα κ' έπειτα Ρωμαίος δεν θα είμαι....

Το μεγαλύτερο σε έκταση έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ γράφτηκε σε τρία μέρη, και μάλιστα ο ποιητής έγραψε πρώτα το δεύτερο μέρος (1590), στη συνέχεια το τρίτο μέρος (1591) και τέλος το πρώτο μέρος (1592). Το ιστορικό υλικό αντλεί ο Σαίξπηρ από τα χρονικά του "Χόλινσεντ" (1587). Η ιστορία του βασιλιά Ερρίκου του ΣΤ΄ εκτυλίσσεται παράλληλα με ένα ιστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας για την Αγγλία: τη διαμάχη ανάμεσα σε δύο από τους παλιότερους οίκους, τους Λανκάστερ και τους Γιορκ. Ένας απλός καυγάς στην αυλή της νομικής σχολής του Λονδίνου ανάμεσα σε εκπροσώπους των δύο οίκων...