Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εντούτοις, σε κανένα άλλο έργο του Πίντερ δεν συναντά κανείς τόσο έντονα αυτή τη σύζευξη ανάμεσα στις προσωπικές μνήμες και το συλλογικό ασυνείδητο, τη σύμπλευση των βιωμάτων της παγκόσμιας ιστορίας με τον προσωπικό μικρόκοσμο των χαρακτήρων, όσο στο πρόσφατο έργο του "Τέφρα και Σκιά" (Ashes to Ashes, 1996). Ενώ από υφολογική άποψη το έργο φαίνεται να αναδύεται μέσα από τον ίδιο νοσταλγικό, ατμοσφαιρικό κόσμο όπως το Τοπίο, η Σιωπή και οι Παλιοί καιροί, στην πραγματικότητα παραπέμπει σε άλλα, πολύ πιο προκλητικά και εφιαλτικά, επικίνδυνα και άρα σιωπηρώς απαγορευμένα τοπία,...

Το έργο γράφτηκε περίπου την εποχή του Άμλετ (1601) και η ιδέα του είναι παρμένη από ένα διήγημα που περιλαμβάνεται στο "Δεκαήμερο" του Βοκκάκιου. Παρά το χαρακτηρισμό του ως "κωμωδία" και τον αισιόδοξο τίτλο του, παρουσιάζει μια πικρή και απαισιόδοξη εικόνα της ζωής. Κύριο πρόσωπο στην κωμωδία αυτή είναι η Ελέν, μια από τις πιο ταλαίπωρες στον έρωτα ηρωίδες του Σαίξπηρ, η οποία, παρά την περιφρόνηση που της δείχνει ο αγαπημένος της Μπερτράμ, καταφέρνει - με το τέχνασμα της πλαστής ταυτότητας στο κρεβάτι - να τον κερδίσει. Ο Σαίξπηρ πλάθει εδώ και άλλους πολύ αξιόλογους χαρ...

... Το κύριο θέμα του μύθου είναι ο αγώνας που κάνουν οι νέες και γερές κοινωνικές δυνάμεις για ν' ανοίξουν δρόμο μέσα απ' τους φραγμούς που 'χει στήσει ο παλιός, γερασμένος και εξαχρειωμένος κόσμος και να πάρουν τη θέση που τους ανήκει στη ζωή. Ο κατώτερος, ο παρακατιανός, που χάρη στις αρετές του και τους άθλους του ανεβαίνει στην ανώτερη κοινωνία, ήταν θέμα της μόδας στην Αναγέννηση. Ας θυμηθούμε και τον δικό μας τον Ερωτόκριτο. Ο ποιητής φωτίζει τις ξεπεσμένες αξίες και τις αδυναμίες του παλιού και συνάμα τα γερά στοιχεία του νέου πνεύματος, τις νέες αξίες που ανεβαί...

Ο "Ταμερλάνος ο Μέγας" είναι το έργο με το οποίο εγκαινιάστηκε πανηγυρικά μια από τις λαμπρότερες εποχές για το θέατρο παγκοσμίως: η ελισαβετιανή περίοδος. Η θριαμβευτική υποδοχή του έργου, λίγο μετά την ήττα της ισπανικής αρμάδας από τον στόλο της Ελισάβετ Α΄, ανάγκασε τον ποιητή του, τον νεαρότερο Κρίστοφερ Μάρλοου, να γράψει μια συνέχεια με τον ίδιο τίτλο, ένα δεύτερο μέρος, με την ίδια ενθουσιώδη απήχηση, και να επηρεάσει όλη τη γενιά των νέων δραματικών συγγραφέων, που θα λαμπρύνουν ολόκληρη την εποχή με τις σκηνικές ποιητικές δημιουργίες τους. Ο "Ταμερλάνος ο Μέγας"...

Ο Τζο΄Ορτον παρουσιάστηκε ως συγγραφέας το 1964 με το έργο " Τα γούστα του κυρίου Σλόαν" ("Entairtaining Mr Sloane"), πολλοί κριτικοί θεώρησαν, ενώ άλλοι κριτικοί αντέδρασαν εντελώς αρνητικά, χαρακτηρίζοντάς το. Ο Όρτον χάρηκε όχι τόσο για τις καλές κριτικές όσο για την κατακραυγή, φτάνοντας στο σημείο να γράφει ο ίδιος γράμματα διαμαρτυρίας σ' εφημερίδες και περιοδικά με διάφορα ψευδώνυμα.

Το έργο του Μάρτιν Κριμπ "Στην εξοχή" είναι ένα κείμενο ουσιαστικά κρυπτογραφικό με φοβερή δύναμη και υποβλητικότητα. Πίσω από τον κοινό, καθημερινό διάλογο των ηρώων κρύβεται μια παράξενη ένταση και μια ακαθόριστη απειλή. Οι τρεις χαρακτήρες του έργου κινούνται, ενεργούν και αντιδρούν εγκλωβισμένοι στο προσωπικό τους αδιέξοδο αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και αδύναμοι να αντιμετωπίσουν ο ένας την πραγματικότητα του άλλου. Το παιχνίδι της πέτρας, του χαρτιού και του ψαλιδιού έχει μόνο προσωρινούς νικητές και ηττημένους. Δύο παράγοντες στοιχειώνουν το έργο αυτό. Ο Μόρι...

...Έχετε δει ποτέ αδέσποτη καρδιά; Κάθε μικροκοιλότητα, κάθε σταγόνα από αίμα, γίνεται μωβ σαν τον αμέθυστο που οι ζευγαρωμένοι εργένηδες κρεμούν στ' αφτιά...

Η βιβλική ιστορία της πριγκίπισσας της Ιουδαίας που χόρεψε μπροστά στον Ηρώδη για να πάρει ως αντάλλαγμα το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή μεταμορφώνεται από τον Γουάιλντ σε ένα κείμενο που ξεχειλίζει με ένταση, ερωτισμό και μια περιρρέουσα αίσθηση παρακμής. Η Σαλώμη είναι επί της ουσίας μια εξαντλητικά επαναλαμβανόμενη ελεγεία στο παράνομο βλέμμα, που δημιουργεί πλέγματα και τροχιές επί της σκηνής με ένα μοναδικό τρόπο.

Η Σαλώμη: θαρρείς και όλα έγιναν για να μπαλωθεί το μεγάλο κενό, για να φανερωθεί επιτέλους εκείνο το φιλί που όλοι το ξέρανε για κοντά χίλια οχτακόσια χρόνια μα δεν το τόλμησε ολάκερη η Αναγέννηση, δεν το ζωγράφισε μήτε ο Μποτιτσέλι, μήτε καν ο Καραβάτζιο, οπότε πάνω που ησύχασαν οι παπάδες, γλυτώσαμε από τούτο, είπανε και βάλανε μπρος ένα στάμπατ μάτερ, να σου ένας που φορούσε δαχτυλίδια για να το επιτελέσει (:περισσότερο από το επιτέλους παρά από το επιτελώ). Θαρρείς και όλα έγιναν για να ενωθεί ο έρωτας με το θάνατο επί σκηνής, πάνω σε έναν δίσκο που στάζει αίμα. Θαρρεί...

Oι μεταφράσεις δραμάτων του Σαίξπηρ και άλλων κλασικών έργων που έγιναν από τον Kαρθαίο θεωρούνται "θεατρικά" υποδειγματικές χωρίς να χάνουν στο ελάχιστο από την ποιητική τους μορφή. O ίδιος ο Kαρθαίος γράφει: "H ελληνική απόδοση τούτου του έργου έχει γίνει για το θέατρο και, όσο ήτανε για το μεταφραστή βολετό, λογοτεχνική". Έτσι, μένοντας όσο μπορούσε περισσότερο πιστός στα νοήματα και στην ψυχή του πρωτοτύπου, προσπάθησε ο μεταφραστής να δώσει την εντύπωση ελληνικού κειμένου και τέτοιου που, αν ήταν τρόπος, να φτάνει, όπως λένε, ολόκληρο στο θεατή που κάθεται και το...

Ρωμαίος: ...Μίλα και πάλι, άγγελέ μου. Είσαι τόσο λαμπρή καθώς φωτίζεις πάνω από το κεφάλι μου τη νύχτα. Στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων μοιάζεις με φτερωτό αγγελιοφόρο τ' ουρανού, που περπατά πάνω στα σύννεφα τ' αργά, πάνω στα στήθια του ανέμου. Ιουλιέττα: Αχ, Ρωμαίε, Ρωμαίε! Γιατί να είσαι τόσο Ρωμαίος; Αρνήσου τον πατέρα σου! Άλλαξε τ' όνομά σου! Κι αν δεν μπορείς, ορκίσου μου πολύ πως μ' αγαπάς, κ' εγώ δεν θα 'μαι άλλο πια κόρη του Καπουλέττου. Ρωμαίος: Τα λόγια σου τα άκουσα. Ονόμασέ με "αγάπη", ξανά βαφτίζοντάς με. Και από τώρα κ' έπειτα Ρωμαίος δεν θα είμαι....