Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Φάμπρ ντ' Ολιβέ και ο Τεκτονικός Τύπος της Ουρανίου Γεωργίας. Η Πυθαγόρειος Μύησή του και η φιλοσοφική ανάπτυξη του Πυθαγορείου θεωρήματος. Ιστορικές αναφορές που επεξηγούν γιατί το κλειδί της εσωτερικής ερμηνείας της Γενέσεως της Παλαιάς Διαθήκης είχε χαθεί. Η απόκρυψη του εσωτερικού νοήματος της Γενέσεως από τους Εσσαίους και η σκόπιμη παράφρασή της. Ο ντ' Ολιβέ ερμηνεύει την Γένεση με βάση το τριπλό νόημα των ιερογλυφικών που κληροδότησε ο Μωυσής ως ιερεύς του Οσίριδος. Τα ονόματα Αδάμ, Εύας, Κάϊν, `Αβελ, Σηθ κ.λ.π. δεν αποτελούν ιστορικά πρόσωπα αλλά συμπαντικές Αρχές...

Από τότε που γνώρισα εσάς τους δύο, δεν υπήρξα ποτέ πιο χαρούμενη και πιο μοναχική σε όλη μου τη ζωή. Δεν ξέρω γιατί αλλά μερικές φορές με κάνετε να νιώθω ότι είμαι μόνη μου. Και ξαφνικά δεν μου αρέσει. Ξαφνικά δεν είναι οικείο. Και δεν ξέρω που να πάω. Δεν ξέρω που να πάω μετά.

[...] Η τραγική αυτή κωμωδία αναδίδει μια μοναξιά. Κορίτσια και αγόρια που μένουν ολομόναχα, εγκλωβισμένα στους ρόλους που τους έταξε η φύση, η κοινωνία. Αμήχανα. Οι άντρες, μια τραγελαφική παρέα που θέλει, εφηβικά σκεπτόμενη, να αποφύγει τον έρωτα με τη μελέτη και την ενάρετη, "πλατωνική" ζωή, κάπως σαν Ιππόλυτοι που γυρίζουν την πλάτη στην Αφροδίτη. Οι κοπέλες έρχονται, απόκοσμος θίασος, με ένα (προσχηματικό;) αίτημα. Παίζουν το ρόλο του ηδονικού πειρασμού. Κάτι πάει να συμβεί. Και ξαφνικά ματαιώνεται. Όλα κόβονται, σβήνουν, τελειώνουν. Πάνε χαμένα Αλλά μήπως ήταν καταδικ...

Oι μεταφράσεις δραμάτων του Σαίξπηρ και άλλων κλασικών έργων που έγιναν από τον Kαρθαίο θεωρούνται "θεατρικά" υποδειγματικές χωρίς να χάνουν στο ελάχιστο από την ποιητική τους μορφή. O ίδιος ο Kαρθαίος γράφει: "H ελληνική απόδοση τούτου του έργου έχει γίνει για το θέατρο και, όσο ήτανε για το μεταφραστή βολετό, λογοτεχνική". Έτσι, μένοντας όσο μπορούσε περισσότερο πιστός στα νοήματα και στην ψυχή του πρωτοτύπου, προσπάθησε ο μεταφραστής να δώσει την εντύπωση ελληνικού κειμένου και τέτοιου που, αν ήταν τρόπος, να φτάνει, όπως λένε, ολόκληρο στο θεατή που κάθεται και το...

Oι μεταφράσεις δραμάτων του Σαίξπηρ και άλλων κλασικών έργων που έγιναν από τον Kαρθαίο θεωρούνται «θεατρικά» υποδειγματικές χωρίς να χάνουν στο ελάχιστο από την ποιητική τους μορφή. O ίδιος ο Kαρθαίος γράφει: "H ελληνική απόδοση τούτου του έργου έχει γίνει για το θέατρο και, όσο ήτανε για το μεταφραστή βολετό, λογοτεχνική". Έτσι, μένοντας όσο μπορούσε περισσότερο πιστός στα νοήματα και στην ψυχή του πρωτοτύπου, προσπάθησε ο μεταφραστής να δώσει την εντύπωση ελληνικού κειμένου και τέτοιου που, αν ήταν τρόπος, να φτάνει, όπως λένε, ολόκληρο στο θεατή που κάθεται και το...

"Η Σάρα Κέην πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά." Χάρολντ Πίντερ, 5.2.2001 (Γραμμένο ειδικά για την παράσταση του "Καθαροί, πια" από τη "Νέα Σκηνή") "Το "Crave" ("Λαχταρώ") είναι το προτελευταίο έργο που έγραψε η Σάρα Κέην πριν από την αυτοκτονία της τον Φεβρουάριο του 1999. Γραμμένο το 1998, το έργο αποτελεί ορόσημο στη δραματουργική πορεία της, έτσι όπως είχε εκφραστεί στη μέχρι τότε δουλειά της: μια αποφασιστική ρήξη ως προς τη μορφή, που θ...

Μπορείς να μιλήσεις σήμερα για τη διαστροφή των αξιών όπως εκφράζεται στον πολιτικό εξτρεμισμό ή την τρομοκρατία, σήμερα που το λόγο περί τρομοκρατίας τον μονοπωλεί ο Μπους και οι συν αυτώ; Αυτό το δίλημμα αντιμετώπισα όταν ήρθε η ώρα να ανεβάσω τον "Υπολοχαγό του Ίνισμορ" του Μάρτιν Μακ Ντόνα, έργο που είχα διαλέξει τον Απρίλιο του 2001, τότε που πρωτοπαίχτηκε στο Στράτφορντ, πριν δηλαδή από την 11η Σεπτέμβρη και φυσικά πολύ πριν από τη δίκη της 17Ν. Υπάρχουν εποχές που μιλώντας για κάποια θέματα κινδυνεύεις να ταυτιστείς με εκείνους που καθόλου δε θα ήθελες: δύσκολο να...

"Μαζί με τον "Περικλή", τον "Κυμβελίνο", την "Τρικυμία" και τον "Ερρίκο Η'", το "Χειμωνιάτικο παραμύθι" ανήκει στα έργα της τελευταίας συγγραφικής περιόδου του Σαίξπηρ, έργα που έχουν πολλές γλωσσικές, στιχουργικές, υφολογικές και θεματικές ομοιότητες. Ως θέμα τους έχουν ερωτικές ιστορίες ατόμων σε υψηλά αξιώματα, γεγονότα στα οποία καθοριστικό ρόλο παίζουν οι υπερφυσικές δυνάμεις και η τύχη, και ηρωικές περιπέτειες τόσο σε αυλικό όσο και σε βουκολικό περιβάλλον. Μιλούν για την αρετή, την ομορφιά, την ευτυχία, αλλά και το κακό, την ασχήμια, τη δυστυχία. Συχνά φτάνουν στο όρ...

Στο "Ριχάρδο Β΄" ξεσπάζει το αρχικό εκείνο αμάρτημα που θα γίνει αφορμή για συμφορές ιστορικές και μεγάλες. Έναν ολάκερο αιώνα το αγγλικό έθνος θ' αναστατώνεται από υποχθόνιους σπασμούς, όλην εκείνη τη σειρά των συγκρούσεων που καταλήγουν και κορυφώνονται στον Πόλεμο των δύο ρόδων. Το "προπατορικό" τούτο αμάρτημα είναι η έκπτωση και ο βίαιος θάνατος του βασιλέα Ριχάρδου Β΄. Δεν ήτανε βέβαια ιδανικός μονάρχης ο Ριχάρδος. Χαρακτήρας ευγενικός, όμως αδύνατος, είχε, ενόσω βρισκότανε στην ακμή του, το αλλοπρόσαλλο εκείνο των ανθρώπων που δεν ήρθαν ουσιαστικά σε τριβή με την πραγ...

Στο βιβλίο αυτό, στην αριστερή στήλη εκτίθεται το κείμενο του έργου "Ρομέο και Ιουλιέτα, Η τρίτη μνήμη" όπως παρουσιάστηκε στην ομώνυμη παράσταση από το Theseum the Ensemble. H παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε στη Φλωρεντία στο πλαίσιο του Intercity Festival στις 27, 28 και 29 Ιουνίου 2003 και στην Αθήνα στο "Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες" στις 19 Δεκεμβρίου 2003. Το κείμενο του Σαίξπηρ εμφανίζεται με κεφαλαία γράμματα. Με πεζά γράμματα αναπτύσσεται το κείμενο που διαμορφώθηκε κατά τη διαδικασία των προβών. Στη δεξιά στήλη περιγράφονται οι σκηνικές οδηγίες.

"Υπάρχει ένας τόνος ιδιαίτερος, ικανός να χαρακτηρίσει την κωμωδία του Σαίξπηρ "Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι" σ' αντίθεση με άλλες, μεταγενέστερες κωμωδίες του. Τόνος που την προικίζει με μια κάπως τραχειά ευρωστία και την κάνει δημοφιλή. Είναι, μπορούμε να πούμε, η Αναγέννηση στο ανοδικό της στάδιο, όταν ακόμα κανένας δισταγμός δεν έρχεται να τη χαλινώσει. Ο ποιητής της κωμωδίας αυτής εκμεταλλεύεται ένα θέμα με σχήμα ηθοπλαστικό. Ουσιαστικά ωστόσο, βαθύτερα, καμιά πρόληψη δεν του μετριάζει το κέφι. [...] Έργο εποχής νεανικής, γεμάτης ορμή για τον ποιητή και για την εποχή τ...

Eίναι θρίαμβος -και θρίαμβος όχι κοινός- της τέχνης ενός μεγάλου δραματουργού να έχει υψώσει σε ήρωα τραγωδίας πρόσωπο τόσο εγκληματικό καθώς ο Ριχάρδος του Γκλόστερ. Για την ακρίβεια, βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε μια πρόκληση: Η τραγωδία δεν απαιτεί βέβαια ήρωες που να είναι υποδείγματα αρετής· δεν μπορεί όμως και να πετυχαίνει τις οφειλόμενες αντιδράσεις μέσα στην ψυχή του θεατή όταν υψώνει σε σύμβολα πρόσωπα αποκρουστικά, που να ευχόμαστε τη συντριβή τους. [...] Ο Ριχάρδος έχει γιγαντωθεί κάνοντας εγκλήματα. Καταλαβαίνουμε πως η βασιλεία του πρέπει να είναι ένας εφιάλτης...

Το έργο γράφτηκε περίπου την εποχή του Άμλετ (1601) και η ιδέα του είναι παρμένη από ένα διήγημα που περιλαμβάνεται στο "Δεκαήμερο" του Βοκκάκιου. Παρά το χαρακτηρισμό του ως "κωμωδία" και τον αισιόδοξο τίτλο του, παρουσιάζει μια πικρή και απαισιόδοξη εικόνα της ζωής. Κύριο πρόσωπο στην κωμωδία αυτή είναι η Ελέν, μια από τις πιο ταλαίπωρες στον έρωτα ηρωίδες του Σαίξπηρ, η οποία, παρά την περιφρόνηση που της δείχνει ο αγαπημένος της Μπερτράμ, καταφέρνει - με το τέχνασμα της πλαστής ταυτότητας στο κρεβάτι - να τον κερδίσει. Ο Σαίξπηρ πλάθει εδώ και άλλους πολύ αξιόλογους χαρ...