Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ήταν κάποτε ένας τζίτζικας-μυθοποιός μύθων ελληνικών. Η ζωή του ήταν τρομερά δύσκολη. Γεννήθηκε κακάσχημος κι αδέξιος. Ήταν ένα λάθος της φύσης. Κοντά σ' αυτά, ήταν και δούλος. Από τις Μούσες όμως προικισμένος, έκαμε το πικρό γλυκό και την τυραννισμένη του ζωή ανθισμένο τριαντάφυλλο. Αιώνες μετά ευωδιάζει ακόμη! Γοητεύει και προσφέρει θυμηδία, ευφροσύνη και σοφία.

Ο Δίων Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Προύσα της Βιθυνίας περί το 40 μ.Χ και πέθανε περί το 120 μ.Χ. Όπως οι περισσότεροι από τους διανοούμενους της εποχής του, καταγόταν από αριστοκρατικούς προγόνους. O σπουδαίος αυτός ρήτορας που κέρδισε επάξια τον τίτλο του "Χρυσόστομου" ξεκίνησε την σταδιοδρομία του ως "σοφιστής" αλλά αργότερα προσχώρησε στην φιλοσοφία. Η ζωή και η σκέψη του άλλαξαν ριζικά εξαιτίας των πολιτικών του περιπετειών. Υποχρεώθηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό να περιφέρεται εξόριστος και να εκτελεί χειρωνακτικές εργασίες για να ζήσει. Η καταδίκη αυτή τον ώθησε...

A collection of ancient Greek curses through ancient Greek texts.

Περί του εν Οδυσσεία των νυμφών άντρου: Μια από τις πιο γνωστές δοκιμές αλληγορικής ερμηνείας στην αρχαία γραμματεία. Το σπήλαιο των Νυμφών της Ιθάκης (που περιγράφεται στην ομηρική Οδύσσεια) μελετάται από τον Πορφύριο ως αλληγορία και συσχετίζεται με το μεγάλο και παλαιό φιλοσοφικό πρόβλημα, αυτό της γένεσης και του θανάτου της ψυχής. Προς Μαρκέλλαν: Οι βασικές αρχές της ηθικής διδασκαλίας του Πορφύριου όπως δίνονται μέσα από ένα κείμενο που απευθύνεται στη Μαρκέλλα, τη γυναίκα που νυμφεύτηκε ο φιλόσοφος σε μεγάλη ηλικία. Αφορμαί προς τα νοητά: Θεωρητικό-φιλοσοφικό έργο πο...

Οι εταίρες, χωρίς αμφιβολία ήταν οι πιο ξεχωριστές γυναίκες της κλασικής Αθήνας. Τραγωδοί και κωμωδιογράφοι της αρχαιότητας τις συμπεριλάμβαναν πάντοτε στα έργα τους. Συντρόφευαν φιλοσόφους, ποιητές και πολιτικούς. Εξέθεταν το γυμνό κορμί τους δημόσια, στις θρησκευτικές εορτές και αποτελούσαν, ούτως ή άλλως, δημόσιο θέαμα. Η μυθική ομορφιά και η γοητεία τους ενέπνευσε συγγραφείς αλλά και γλύπτες οι οποίοι τις αποτύπωσαν στα έργα τους. Ισχυροί άνδρες, όπως ο Περικλής, συνέδεσαν τη ζωή τους με ονομαστές εταίρες. Ωστόσο, παρά την αίγλη που περιέβαλλε αυτό που αντιπροσώπευε μί...

Χρονολογική ταξινόμηση της εξέλιξης του γένους και του πολιτισμού των ανθρώπων της Γης κατά τα τελευταία 50000 χρόνια.

Στο βιβλίο αυτό ενώνονται οι δύο τόμοι των κορυφαίων χορικών μας ποιητών, του Πινδάρου και του Βακχυλίδη, που κυκλοφόρησαν από το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ σε επιμέλεια και σχολιασμό των Malcolm M. Willcock και Herwig Maehler, αντίστοιχα. Πίνδαρος και Βακχυλίδης διαφέρουν πολύ ως προς το ύφος, ακόμα και στις επινίκιες ωδές όπου συμμορφώνονται κατ? ανάγκην με συγκεκριμένες ποιητικές συμβάσεις. Οι επινίκιες ωδές του Πινδάρου φημίζονται για την περιπλοκότητα και την υπαινικτικότητα, ενώ ο Βακχυλίδης διακρίνεται για την ισορροπημένη δομή και την εναργή αφήγηση, ικανή να δημιου...

[...] Το παρόν βιβλίο είναι ένα ευσύνοπτο εγχειρίδιο θεολογικού στοχασμού, το οποίο αποτελείται από 21 αυτοτελή κεφαλαία. Καθένα από αυτά έχει την εξωτερική μορφή και την εσωτερική δομή και σύσταση ενός "μαθήματος θρησκευτικών". Στην αρχή τού κάθε κεφαλαίου έχει τοποθετηθεί ένα απόσπασμα από το κλασικό θεολογικό σύγγραμμα "Ίσις και Όσιρις" ("Περί Ίσιδος και Οσίριδος") του μεγάλου Έλληνα θεολόγου και ιερέα, Πλουτάρχου. Αυτά τα επιλεγμένα αποσπάσματα δίνουν την αφορμή (το έναυσμα) για να αναλυθούν και να μελετηθούν 21 επίκαιρα, θεμελιώδη ζητήματα της ελληνικής θεολογίας. [......

Η "Στιγμή" παρουσιάζει, για το ευρύτερο αναγνωστικό και επιστημονικό κοινό, το βιβλίο του Στυλιανού Αλεξίου "Ελληνική Λογοτεχνία", εξέταση της ελληνόγλωσσης παραγωγής σχεδόν τριάντα αιώνων, από τον Όμηρο έως τα μέσα του 20ου αιώνα. Η μελέτη διαρθρώνεται στα μέρη: Α΄. "Η Ελληνική Αρχαιότητα", επική, λυρική και χορική ποίηση, φιλοσοφία, θέατρο, ιστορία, ελληνιστικοί και ρωμαϊκοί χρόνοι, μυθιστόρημα και επίγραμμα. Β΄. "Χριστιανικοί χρόνοι-Βυζάντιον", Παλαιά και Καινή Διαθήκη, εκκλησιαστικοί συγγραφείς, υμνογραφία, λογία, δημώδης και ηρωική ποίηση, ιστορικοί και χρονογρ...

Η "Χρυσή Πολιτεία" είναι μία μελλοντική Πολιτεία. Μία Πολιτεία η οποία θα είναι η αντανάκλαση της Λευκής Πολιτείας του Πνευματικού Κόσμου επί της Γης. Βασισμένη πάνω στις αρχές της Αγάπης και της Δικαιοσύνης προς όλους τους πολίτες, θα είναι ο φάρος και το υπόδειγμα όλων των λαών του κόσμου. Πως δηλαδή θα πρέπει να είναι δομημένη και να λειτουργεί μία κοινωνία χρηστών πολιτών.

"Πραγματικά είναι καιρός να το παραδεχθώ, έχω γεράσει πολύ, είμαι πάνω από ενενήντα πέντε ετών και έζησα κάτω από την επιρροή αυτών των Ελλήνων συγγραφέων για τουλάχιστον ογδόντα χρόνια, οπότε πρέπει να μιλήσω κι εγώ, με τη σειρά μου, για εκείνη τη δύναμη και το φως, για εκείνη την πίστη και την ελπίδα που πάντοτε αντλούσα απ' αυτούς. Κατάφερα να μεταδώσω την ομορφιά αυτών των κειμένων και, στο τέλος της ζωής μου, με συγκινεί το γεγονός ότι πολλοί από τους αλλοτινούς μαθητές μου, τόσα χρόνια μετά, τα θυμούνται και άντλησαν απ' αυτά κάποιον ενθουσιασμό. Όμως πρέπει να πω επί...

Οι διάσημοι Γάλλοι Ελληνιστές Jacqueline de Romilly και Jean - Pierre Vernant ζήτησαν από ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, αλλά και από νέους φοιτητές και μαθητές, που όλοι τους κάθισαν στα θρανία της ελληνικής γλώσσας, να επιλέξουν ένα αρχαιοελληνικό κείμενο και να καταγράψουν ένα σχόλιο για την επιλογή τους και την αγάπη τους για την Ελλάδα. Τα σχόλια που συγκέντρωσαν, προσαρτημένα στα κείμενα που τα ενέπνευσαν, αποκλίνουν από τη στοιχισμένη γραμμή της θεωρητικής ανάλυσης, ανατρέπουν τον ίδιο τον κανόνα της εξάρτησης από το γράμμα των μεγάλων δημιου...

Το βιβλίο του D. Ogden ξεκινάει την ιστορία της νεκρομαντείας με την ιστόρηση και κριτική ανάλυση της πρώτης γνωστής νεκρομαντικής επίκλησης στη λογοτεχνία του Δυτικού κόσμου: εκείνης του Οδυσσέα, με τη βοήθεια της Κίρκης, στην Οδύσσεια. Εκεί, κάπου δώθε απ' τον Ωκεανό (το μέρος δεν ονομάζεται), "μεταξύ ζωής και θανάτου" ο ομηρικός ήρωας συναντιέται με τον Τειρεσία, το φημισμένο προφήτη του αρχαίου κόσμου. Έτσι ξεκινάει μια παράδοση που έδωσε τα "τέσσερα μεγάλα" νεκρομαντεία, αρκετά δευτερεύοντα ή ηρωομαντεία και ως και πλανόδιους νεκρομάντεις. Εκείνο που πραγματικά εκπ...

Τα λατρευτικά επίθετα, µε τα οποία προσαγορεύονταν οι θεοί, τους προικοδοτούσαν µε ιδιότητες, στάσεις ή και συναισθήµατα που διαφορετικά δεν θα τους αναγνωρίζονταν, και θα τους καθιστούσαν λυσιτελείς κοινωνικοπολιτικές -άρα και δικαιικές- δυνάµεις, συµβατές µε καταστάσεις και επιταγές της κοινωνικής πραγµατικότητας. Ο κάθε θεός µπορούσε πλέον να έχει περισσότερες "λατρείες", ακόµη και ασύµβατες µεταξύ τους. Είχε τη δυνατότητα να παρουσιάζεται χθόνιος και ουράνιος ταυτόχρονα, σκοτεινός και φωτεινός, δύστροπος και καλοπροαίρετος.

Πολλά από τα κείμενα αυτού του τόμου έχουν έναν χαρακτήρα που συνηθίσαμε να τον λέμε "εκλαϊκευτικό". Η λέξη αυτή θέλει να πει ότι ο επιστήμονας προσπαθεί να κάνει δύσκολα θέματα της επιστήμης του προσιτά σε ένα μεγάλο αναγνωστικό κοινό. Η μακρόχρονη θητεία μου στην φιλολογική επιστήμη με δίδαξε ότι η "εκλαΐκευση" είναι από τα δυσκολότερα έργα του επιστήμονα -ίσως γιατί την "εκλαΐκευση" ο επιστήμονας την πετυχαίνει μόνο όταν έχει καταφέρει να γίνει απόλυτος κύριος των θεμάτων της επιστήμης του. Φυσικά, με τα κείμενά μου αυτά δεν παρέλειψα να υπηρετήσω και τον άλλο στόχο του...

(...Ένα πράγμα προκύπτει από όσα έχουν αναφερθεί ανωτέρω: η ψυχή στον Όμηρο δεν είναι ακόμη αντικείμενο αυτού που σήμερα αποκαλούμε ψυχολογία, το πεδίο της είναι η εσχατολογία. Όταν μιλάμε για την ψυχή ως το υπόβαθρο για τα διανοητικά, συναισθηματικά φαινόμενα και τα φαινόμενα βούλησης, δεν εννοούμε την ψυχή όπως την εννοούμε σήμερα, ούτε εννοούμε το σώμα, αλλά κάτι άλλο, το τρίτο. Θα εξετάσουμε αυτό το τρίτο στα επόμενα κεφάλαια...) Όπως επισημάνθηκε πρόσφατα, αυτό το άρθρο ξεχάστηκε παντελώς (...) το άρθρο του Zielinski αναφέρεται από έναν μόνο συγγραφέα. Ο Victor Jarc...

Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς προήλθαν οι φράσεις «μη μου τους κύκλους τάραττε», «πάταξον μεν, άκουσον δε», «ες αύριον τα σπουδαία»; Πότε λέμε «εν ριπή οφθαλμού», «εν τη ρύμη του λόγου», «εξ απαλών ονύχων»; Πόσο συχνά χρησιμοποιούμε τις φράσεις «άκρον άωτον», «δώρον άδωρον», «ηλίου φαεινότερον»; Σας θυμίζουν κάτι οι παροιμίες «ουρανός αίθριος αστραπήν ου πτοείται», «α οικοδεσπότης οίδεν, αγνοεί ο σύμπας κόσμος», «άλλοι οφθαλμοί γλαυκός, έτεροι του λαγωού»; Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε την προέλευση και τη σημασία φράσεων που γεννήθηκαν ακόμη και πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια...

Τα κείμενα που αναλύονται είναι διαφόρων ειδών: είναι κατ' αρχάς στερεότυπες, παροιμιακές, αποφθεγματικές εκφράσεις της Λατινικής και της Ελληνικής Γραμματείας. Αυτές οι λεκτικές δομές χρησιμοποιούνται στον προφορικό και τον γραπτό κυρίως λόγο των ανθρώπων που αρέσκονται να διανθίζουν την έκφρασή τους με ρήσεις, οι οποίες διασώζουν τη λαϊκή σοφία και άλλες σημαντικές εκφάνσεις του πολιτισμού, Ελληνικού και Ρωμαϊκού, και μας επιτρέπουν να γνωρίσουμε ορισμένες πτυχές της σκέψης τους. Πρόκειται ακόμη για ανθολόγηση κειμένων, φιλοσοφικών, θεατρικών, λογοτεχνικών κ.ά., κυρίως...

Από τον θεϊκό Όμηρο του Πλάτωνα στον μοντέρνο Όμηρο του Walcott, από τα αισχύλεια γεύματα του ομηρικού συμποσίου στην ταινία των αδελφών Κοέν "Ω αδελφέ, που είσαι;", από τον ομηρικό ήλιο του Γκαίτε στον βίαιο Αχιλλέα της Christa Wolf, από τον αιώνιο Όμηρο του Μπάιρον στον κουφό ομηριστή κηπουρό του Τζόις, η παρουσία των ομηρικών επών και κάθε συζήτηση για αυτά είναι ο θεμέλιος λίθος της πολιτικής, πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς του δυτικού κόσμου. Ο ανά χείρας συλλογικός τόμος, υπό την επιμέλεια του Robert Fowler, αποτελεί ένα σύγχρονο εισαγωγικό σύγγραμμα για...