Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το ξεχνάς Πως εδώ στα επίγεια όλα ορίζονται με εμβαδόν Το θρήσκον Το προδοτικόν Και ιδίως η υπομονή που εξάντλησε η απόγνωση Μην χτυπάς με πάταγο την πόρτα Υπάρχει κίνδυνος να ξεκρεμαστεί η ψυχραιμία και να καταδειχθεί η θηριώδης μου καταγωγή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Ο Θάνατος. ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ Από πάνω φτεροκοπώντας, σταθερά το κεφάλι μου ύψωσα. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Κατάλαβε πως ήξερα. ΖΩΗ Αγώνας δρόμου προς τα πίσω.

ΊΔΙΟ ΓΚΡΙΖΟ Κοιτούσαμε τα πρόσωπα στον τοίχο Αγνοούμενοι, κάποιοι αστέρες της καθημερινότητας Όλοι με μαύρα περιβραχιόνια στα μπράτσα Ταΐζαμε περιστέρια και μετανάστες στην Ομόνοια Ο καιρός Δυσνόητος

Ο κόσμος της ευδαιμονίας διάχυτος στις λιγοστές κομψές σελίδες... Συνοδοιπόροι με βήματα φωτεινά κι ανάλαφρα η ελπίδα, η προσμονή, η θέληση στα "Μονοπάτια από Ροδιές" εκεί που πέφτουν οι ασημένιες μπόρες κι έρχεται η αναγέννηση στο βαλς του έρωτα με τη Ζωή! Καλωσήρθατε στον ευδαίμονα κόσμο μου!

Αμμόχωστος. Η δική μου Άγια Πόλη που καρτερά ν’ ανοίξουν τα συρματοπλέγματα. Να λάμψει ξανά στο φως η χρυσοστολισμένη αγκαλιά της.

"Mη σκοτεινιάζεις απόψε. Ήρθαν άσχημες μέρες και ξύπνησες χαμογελώντας. Δεν κρύφτηκες από το φως. Το θαύμαζα αυτό. Έλεγες ότι, όταν εξαντληθούν τα όνειρα, θα είμαστε καλοδουλεμένες μηχανές, ότι το σύστημα που σε τρέφει είναι αυτό που σε ξεγυμνώνει συναισθηματικά και πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά σ' αυτό."

ΑΠΟ ΦΟΒΟ Βάζω πάντα την αγάπη, στοργικά, σε όλα τα ποιήματά μου. Ίσως για να την προφυλάξω, γιατί αλλού, κατάλαβα, δυσκολεύεται να ζήσει. Αίγινα 2020