Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η πρώτη ανάσα, η πρώτη στιγµή στον κόσµο αυτόν... Πνοή που χαρίζει ζωή. Έκτοτε, ακολουθούν πολλές... χιλιάδες, µυριάδες, µακρόσυρτη αλυσίδα. Μικρές, µεγάλες, σύντοµες µα και βαθιές, οι ανάσες που παίρνουµε είναι τα βήµατα της ζωής που κάνουµε. Κάθε βήµα και µια ανάσα, κάθε ανάσα κι ένα βήµα. Βήµατα λουσµένα στο ασηµένιο φως του φεγγαριού, στο µεταίχµιο ζωής και θανάτου, παραδοµένα στη ζάλη του έρωτος. Βήµα γοργό, οι παλµοί της καρδιάς ανεβαίνουν. Παράπονο; Στεναχώρια; Ένας κόµπος στον λαιµό, µα οι ανάσες συνεχίζουν... Πάντα, θα συνεχίζουν και θα δίνουν πνοή στ' όνειρά µας,...

Το "From Russia with love" είναι μια δίγλωσση μικρή ποιητική συλλογή δεκαεννέα ποιημάτων μεταφρασμένων στα ρώσικα (εννέα από τα ποιήματα αυτά περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή "Πεζή οχούμενη", 2018, εκδόσεις Κίχλη). Πρόκειται για ποιήματα εμπνευσμένα από τη λογοτεχνία, την ιστορία και εν γένει τον πολιτισμό της Ρωσίας, ποιήματα, κατά κανόνα πεζόμορφα και αφηγηματικά που χαρακτηρίζονται από ειρωνεία - εν πολλοίς τρυφερή - και ενίοτε πικρό θυμό. Πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα της ρωσικής κουλτούρας "αναπτύσσονται" με φόντο τη χαρακτηριστική τοπιογραφία της αχαν...

Πόσες αμυχές δεν κρύβει η ποίηση πόσες εκδορές πόσες πτώσεις σε χαράδρες οδύνης πόσα πουλιά στις φωλιές τους να τρέμουν τις λέξεις πόσων πιστών απεγνωσμένες πορείες. Κι αν όλα σβήσουν και χαθούν η ποίηση θα μείνει για να πυρώνει τις καρδιές στου λόγου το καμίνι για να χτυπά με δύναμη στη στάχτη τα φτερά της να πολεμά με τη σιωπή τους λόγους της απάτης. Στη δέκατη ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Γαλάζη, που τιτλοφορείται "Στρώσεις του ανέφικτου" (Αθήνα, Φαρφουλάς, 2020) περιλαμβάνονται πενήντα ποιήματα, γραμμένα κατά την περίοδο 2016-2019. Τα ποιήματα αυτά κα...

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟΥΣ Ο αέρας απόψε είναι ατµός. Πώς να βάλεις το νέο σου φούτερ µπλουζάκι όταν ακόµα δεν έχουν βγει τα λάχανα; Μη στέλνεις άλλα γράµµατα, δεν θ' απαντήσω. Η επανάσταση έχει αρχίσει. Να την απολαύσεις. Μπες πιο βαθιά ?χρειάζεται αρκετό βάθος? και µη βγεις πριν να τελειώσει. Θέλει πειθαρχία. Όµως ξέρω καλά πως θα βγεις νικητής ακόµα κι αν έχεις ηττηθεί. Ανταπόδοση εκ των έσω.

Στην παρούσα ποιητική συλλογή, αποτελεί, εκ νέου πρόκληση, η αλήθεια πίσω από τα φαινόμενα, η οποία μπορεί να είναι πολυεπίπεδη, αλλά δικό μου μέλημα είναι να επαινέσω και να κρατήσω το καλό (το ωραίο και το συμμετρικό) και αγαθό (το εσωτερικά ενάρετο, που αντανακλάται στο εξωτερικό καλό), σύμφωνα με το ελληνικό ιδεώδες ("καλόν κ΄ αγαθόν"). Ελπίζω οι αναγνώστες του βιβλίου να ταυτιστούν κι αυτοί με το ωραίο και αγαθό φρόνημα, την ορθή πίστη των πραγμάτων και το συνεκτικό ήθος για προστασία και αλληλεγγύη.

"Ημερολόγιο ενός αθέατου εγκλεισμού -ο Ελύτης θα έλεγε Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου- γιατί όλοι μας, τις σκληρές μέρες του φετινού Απρίλη, σκεφτήκαμε έγκλειστοι τους στίχους του ποιητή από το ομώνυμο έργο του: "Ξημερώθηκα έχοντας διατρέξει την ιστορία του θανάτου της Ιστορίας, ή μάλλον την ιστορία της Ιστορίας του θανάτου (και αυτό δεν είναι λογοπαίγνιο)". Όλοι διατρέξαμε τότε, και την Ιστορία και τον θάνατο σε έναν ημερολογιακά καταγεγραμμένο χρόνο που "έγραψε" τον υψηλό του κίνδυνο στη ζωή τού καθενός ξεχωριστά. Κατέθεσα κι εγώ με τον τρόπο μου μια μαρτυρία, γνωρίζοντ...

Στο πρώτο της ποιητικό βιβλίο, "Και βέβαια τους φοβάμαι" (Περισπωμένη, 2020), η Κορίνα Καλούδη επιχειρεί να πλάσει ένα τοπίο χωρίς παραδεδεγμένες αλήθειες. Αντίθετα, ψάχνοντας και ανασύροντας κομμάτια της προσωπικής της εμπειρίας, θέλει πολύ να ξεφύγει από αυτές. Ο άνθρωπος που αντιστέκεται στη φθορά ίσως καταφέρει να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και να βρει τη γαλήνη. Η Κορίνα Καλούδη μοιάζει να μην ξέρει άλλον τρόπο να κατανοήσει τη ζωή και να εξηγήσει τον θάνατο, πέρα από αυτή την πεποίθηση, την οποία αρθρώνει με λόγο ευγενικό και ήσυχο.

ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Πηχτή σιωπή από άγνωστη πηγή φιμώνει τον ορίζοντα. Δύσκολη η αναπνοή. Ανακλαστικό φυγής. Οι δρόμοι κουβάρι. Ό,τι υπήρξε... πουθενά. Στέπες απουσίας απέραντες γκρίζου χιονιού χαλί. Βήματα χωρίς ίχνη. Φωνάζεις και... νέφος φτερωτό από το στόμα. Ηθμός νοσταλγίας μήπως το οικείο επιστρέψει...! Καλείς το χτες... πουθενά! Τρόμος τα βήματα ξεκουρδίζει. Καθρέφτης... να κοιταχτείς...! Μια κραυγή να πλήξει τ' αφτιά! Μια οσμή να δώσει ρυθμό! Σε μακρινό ορίζοντα αποτεφρώνεται ο χρόνος. Κυνηγημένη η πραγματικότητα αναζητά καταφύγιο σε νόες βαθε...

Το πρώτο βιβλίο του Άκη Βάλβη, κατά κόσμον Σάββα Βλαδιμήρου, με τον τίτλο "Δορυφόρος / Spear baerer" αρχικά ξαφνιάζει ευχάριστα τον αναγνώστη και τον εισβάλλει στη συνέχεια σιγά - σιγά, από το διάβασμα ενός πολύ ενδιαφέροντος, ελληνοαγγλικού ημερολογίου στα μυστήρια και άδυτα της ποιητικής τέχνης. Η ματιά του συγγραφέα περιφέρεται συνειδητά, σαν δορυφόρος, όχι μόνο στον πραγματικό γύρω του κόσμο, κυκλώνοντας τις πόλες Πάφος, Ιεροσόλυμα, Χεβρώνα, Ραμάλα, Γάζα, Βηθλεέμ, και Ιεριχώ, αλλά και στον υπερφυσικό και συμβολικό χωροχρόνο, κυκλώνοντας δυναμικά τη σκέψη και το συναίσθη...

Η συλλογή ποιημάτων "Ψίθυροι στην αχλή του χρόνου" περιέχει αυτοτελή ποιήματα που γράφτηκαν σε ανύποπτο χρόνο, κάθε φορά που διάφορα προσωπικά γεγονότα πυροδοτούσαν την καταβύθιση της δημιουργού σε έναν εσωτερικό κόσμο. Η προσπάθειά της να αποφορτίσει τον εαυτό της από την ένταση των συναισθημάτων την οδήγησαν σε έναν εσωτερικό μονόλογο. Ακροάτρια και ομιλήτρια ταυτόχρονα παλεύει με την ίδια της την ύπαρξη και προσπαθεί να στηριχθεί σε κρυμμένες δυνάμεις, αντλώντας το κουράγιο μέσα από δικές της λέξεις. Τα θέματα που πραγματεύεται, ο θάνατος, η ζωή, ο έρωτας, είναι ιδ...

Όταν το ποίημα αγγίζεται με την εικόνα, όταν η φωτογραφία κινείται πάνω στις λέξεις, όταν εσύ κι εγώ συμβαίνουμε. 52 ποιήματα γίνονται θάνατος και μαζί ζωή. Γίνονται ποίηση χωρίς σημεία στίξης. Γίνονται εικόνα χωρίς υποκείμενο κι αντικείμενο. Λέξεις κι αντικατοπτρισμοί στη μαρτυρία της όρασης, διηγούνται αυτόνομα τη ζωή, που ερήμην συμβαίνει. Η συνάντηση αυτή τυπωμένη στο χαρτί μορφοποιείται, κι από τη μήτρα των ματιών πλάθει το αδιαίρετο καινούριο σώμα, ένα επόμενο σώμα, μετά από αυτό που προηγήθηκε. Το "Μετά από αυτό που προηγήθηκε", η έκτη ποιητική συλλογή της Μαρίας...

Τί φέρνει ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο; Πώς το μεγάλωμά του αλλάζει τη ματιά μας στα πράγματα; Πώς εμπρός στις συνεχείς του μεταμορφώσεις αλλάζουμε εντέλει οι ίδιοι; Η "Κόρη μου" του Κώστα Κουτσουρέλη είναι το χρονικό αυτής της αλλαγής, το ποιητικό ημερολόγιο μιας χρονιάς, από τον ερχομό της νέας ζωής ως τα πρώτα της βήματα. Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑ ΗΜΕΡΩΝ Βρέχει. Κι εκείνη ακούει τη βροχή. Αλήθεια την ακούει; Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα στ' άκουσμα της βροντής. Αγέρωχη ατενίζει τη στιγμή. Εγώ που ήρθα απ' το βαθύ νερό, μοιάζει να λέει, δεν σας φοβάμαι εσάς,...

ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ Ξαφνικά έλαμψε η τύχη μου και ήμουν τυχερός... Δίπλα σε άνυδρους βράχους άραξα με τη σχεδία μου, να ξαποστάσω. Κι ανέτειλαν εμπρός μου, στις παρυφές των δακρύων μου, οι ένδοξες στιγμές της βασανισμένης ζωής μου. Μόνος πια, χρόνια τώρα, παλεύω μες στον παφλασμό των κυμάτων να βρω την ψυχή μου και πονάω. Και δεν με νοιάζει καμιά δόξα ή απολαβή. Μου είπαν, όμως, ότι υπάρχει μες στις καρδιές των ανθρώπων μια γωνιά γεμάτη φως και ήλιο και όταν η μνήμη την αγγίζει, βγαίνει ένα πλοίο με ούριο άνεμο και κυλά ήρεμα στο απέραν...

ΝΤΥΣΕ ΜΑΣ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΙΗΜΑ Ποιος σε κρατά, των λέξεων χρυσόμαλλο δέρας Που χάνεσαι και λάμπεις κόμη της Βερενίκης Ασθμαίνουσα σχισμή ψάχνω το ανέγγιχτο ν’ αγγίξω - Ν’ αντισταθεί στο σίδερο ποιος ξέρει;- Ποιος άνεμος σκορπά του κήπου σου τα άνθη; Σ’ έρημο τόπο πέταλα σκόρπια μαργαρίτας Θύμηση κι επιθυμία, σαλεύοντας Είμαστε ή δεν είμαι Εγώ ή ο Κανένας Αγάπα ή ν’ αγαπώ Θεοί και Δαίμονες μας προσπερνούν ποδοπατώντας Και όλο κρύβεσαι κάτω απ’ της πόρνης σου την μπούργκα Βουλιάζουν οι δρόμοι στην Καμπούλ Φοβάμαι Πού βρίσκεσαι καλειδοσκόπιο αόμματων Θριμμάτισε...

Το βιβλίο "Άνθη των βράχων" είναι μία συλλογή ποιημάτων και έργων ζωγραφικής της Πέγκη Φαράντου. Τα ποιήματα κινούνται σε τόπους και χρόνους. Κάθε τόπος είναι ένας σταθμός. Μια στάση στην κίνηση. Τέτοιοι σταθμοί γίνονται, στη Χάλκη, την Ολυμπία, σε μία συνάντηση που έγινε, σε άλλη μια που δεν έγινε ποτέ, σε λόγια που ειπώθηκαν, σε άλλα που αποφεύγονται. Άλλοι σταθμοί έγιναν από χαρά και άλλοι από λύπη. Κάθε ποίημα και ένας σταθμός στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Σταθμοί αποτελούν και τα έργα τέχνης που επιλέχθηκαν να πλαισιώσουν τα ποιήματα. Τα έργα αυτά σχετίζονται μ...

"...Μα το σπουργίτι επίμονα τιτίβιζε στο ψύχος όχι για ψίχουλα μα για ένα απάγκιο μες στο κρύο και για το ανοιχτό παραθυρόφυλλο που θα έχυνε μες στην καρδιά του τον λαγγεμένο πυρετό της πιο τρανής φωτιάς βασανισμένου σιδερά από οξειδωμένους χρόνους, μ’ ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη μέσα στο στόμα το βουβό στον παγωμένο ύπνο του βασιλιά των ξωτικών που πάνω στ’ άλογό του φέρνει τα παραμύθια του ντυμένα στη φωτιά του μες στην ορφάνια γιατρικό για τα άφτερα πουλιά μια νύχτα πάμφωτη από δαδιά σε πείσμα του θανάτου."

Το φεγγάρι αντιφεγγίζει πα στα διάφανα νερά, το αγέρι πνέει σα χάδι τρυφερά και οι βράχοι στο βάθος σα φίλοι μου παλιοί στέλνουν το καλωσόρισμά τους πρώτοι αυτοί· Το πλοίο προσεγγίζει άλλη μια φορά και μου συμβαίνει πατώντας στη στεριά να θαλασσοπλοώ στου χρόνου τις ρότες του τώρα, του μετά, του τότες... Έμμετρη πατριδογνωσία, προσφέρει στον αναγνώστη απ' το περίσσευμα της αγάπης του περιπαθούς Συμιακού Δημήτρη Διακίδη, που, όπως όλα τα ξενιτεμένα τέκνα του νησιού μας, ζει με τη νοσταλγία του. Γυρίζει σωματικά κι, όταν δεν το μπορεί αυτό, επιστρέφει νοερά ξ...

Με την πρώτη της συλλογή ποιημάτων η Έλενα Γιασεμάκη μας συστήνει τον κόσμο του ποιητικού της γίγνεσθαι, εισάγοντάς μας στην εσωτερική εκείνη ζωή του δημιουργού που ζυμώνεται επί μακρόν με τον Λόγο έως ότου να ωριμάσει και αποδώσει με πρωτοτυπία ανομολόγητα βιώματα, πικρές διαπιστώσεις, διαψεύσεις αλλά και αγωνιώδη αναπάντητα ερωτηματικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Η πάλη μαζί με την άσκηση στο μοναχικό δωμάτιο της δημιουργίας, αποδίδει στίχους απέριττους και πυκνούς, όπου εντέλει ο τρόπος της χρήσης των λέξεων τις εμφανίζει ως καινούργιες και ασυνήθιστες, εικονογραφώντας την...

Στη χαραμάδα του ύπνου σου θα ’ρθω με το ρολόι μιας άχρονης μέρας κέρινη θα κρατώ απολαμπή εσπέριος όταν φύγω. Στο τηλεσκόπιο της αιωνιότητας το δέλτα της αρμονίας σου θωρώ πως έχεις σύννεφα απλωμένα στους κλώνους των κυπαρισσιών. Στον αναστραμμένο κόσμο των δέντρων στο καταφύγιο της σιωπής που οι τερμίτες σιγοσκάβουν τα χρόνια σου θα ξεφυλλίσω. Μπρούτζινους φύλακες θ’ ανταμώσω σαν θα διαβαίνω στους επίχρυσους δρόμους τη λευκοφορεσιά του ανέμου ντύσου εσύ και γω τα παιδικά μου αποφόρια ρούχα. Τις προγονικές μας ανάσες γροικώ και το ψιθυριστό σου ανάβρυσμα...