Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

The symphony of the citizen of the world is a glorious and happy poetic inspiration picturing citizen's life in the -long dreamt- ideal city. Yannis Coutsoheras offers the lofty poetical material to composers for the globalized world's citizen. Grand inspiration - grand poetry - grand music: A monumental result is expected: The hymn of the earth and/or the symphony of the citizen of the world.

Οι καιροί δεν ήταν αυτοί που ξέραμε Αντί για φυσαλίδα ευχής, καρφί στο στέρνο Ακόμα και για τόνους ψάχνουμε/ Και για τα πνεύματα που βούιζαν σαν μέλισσες στις φλοίδες των σοβάδων./ Τους βάζαμε καπέλο για να μοιάζουν σύγχρονα/ αλλά η αμφιβολία ισοπέδωσε την θέληση/ εγκαταλείποντας την όραση[...] Αδημονώντας/ ανασύραμε χαμένο σκελετό φαντάσματος/ σαν από παρελθόν και ατελεύτητα/ κι ύστερα,/ λες και πλησίαζε μακρόχρονη νηστεία ή προσευχή/ καταλαγιάζαμε Βαφτίζοντας την ξαφνική φουσκοδεντριά,/ το χείμαρρο της ύπαρξης/ Ενδοσκόπηση Η Λίλα Χαμπίπη ξεκίνησε να γράφει...

ΜΕ ΜΑΝΊΑ ΟΠΩΣ γλείφαμε το φύλο ο ένας του άλλου το σβήναμε με μάτια σάλιο και μικρές συμφάσεις έπειτα: δυο ξεχαρβαλωμένες γαλότσες μέσα στη βροχή από βλέμματα σκορπιών κι ένα φάντη μπαστούνι- τρέξαμε σχεδόν έμβρυα άμορφα να παίζουμε κρυφτό κι όλα τα παιχνίδια που θα μας έκρυβαν από τον άλλον σε δρόμους που δεν έγραψε κανείς την αρχή τους και το τέλος θα ανατραφεί από το παρελθόν

[Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια γυναίκα. Ήταν μετρίου αναστήματος, μέτριου βάθους, μέτριας ζωής. Έτσι όπως είναι συνήθως οι ζωές των ανθρώπων. Μου έγραψε: "Μέσα στο άρωμα των ματιών σου είδα να σβήνουν οι τελευταίες ανάσες των Θεών". Την έλεγαν Μάριαν, Μαριάννα, Μαίρη, Μαρίλια, Μαίριλυν, Μαριλού, Μαριάμ, Μαρία. Αλλά μπορεί να ήταν και ο ίδιος ο κόσμος. Μετά εξαφανίστηκε.] Υπάρχει κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ την φαινομενική κατανυκτικότητα αυτής της ενότητας ποιημάτων στο 21ο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Είναι οι σιωπές ενδιάμεσα που αιχμαλωτίζουν το κείμενο, το...

Ανά λεπτό σχεδόν, κοιτάζει ξανά και πάλι το ρολόι του. Είναι εκνευριστικό. Τι ώρα είναι; τον ρωτάω μόνο και μόνο για να δω τι θα μου απαντήσει. Σιωπή!... Τριάντα τέσσερα! πετάει σε λίγη ώρα, έτσι ξεκάρφωτα και δείχνει το ρολόι του. Είναι από εκείνα τα παλιά πού 'θελαν κούρδισμα, σταματημένο, χρόνια τώρα, στις 7.05' το απόγευμα. Είναι η ώρα που έχασε τον γιο του, παλικάρι στα τριάντα τέσσερα και κάτι χρόνια του.

Τραγουδούν: - Μαρία Φαραντούρη - Παντελής Θεοχαρίδης - Μάρθα Φριντζήλα - Σοφία Μανουσάκη