Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ Βήματα στο πλακόστρωτο· και τίνος να 'ταν. Το σπίτι σκοτεινό, του φόβου μάτι. Όλοι κυττούσαν χαμηλά· κι ο κρότος πότε άλογο και πότε φίδι. Δεν σήκωσα το σκούρο το πανί- πριν το παράθυρο με πρόφτασ' η φωνή της: "Όποιος ιδεί βουβαίνεται· τα δάχτυλά του σπάζουν". Ο ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ "Κάθεσαι στην καρέκλα του", μου είπαν. ΟΠΟΥ ΣΤΑ 1923 Ο ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΟΣ ΘΩΜΑΣ ΓΚΑΝΤΑΡΑΣ, Ο ΛΗΣΤΗΣ, ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΘΕΙ Ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος έπαιρνε νύχτα τα στενά για το Βαρούσι. Τους γάμους θα σκεφτόταν ως το σπίτι...

[Δείγμα γραφής] Στη ροή του δρόμου εναλλασσόμενες οι κινήσεις παρουσίες που είναι απουσίες. Οι αποστάσεις καταργούν τα σημεία επαφής. Στη ροή των λέξεων οι εναλλασσόμενες κρίσεις παρουσίες που καταργούν τα σημεία επαφής επαναφέρουν διαδοχικά τα λάθη. Αφηρημένος δεν ακούς τις επικλήσεις του διπλανού σου δεν βλέπεις τις αποκλίσεις του. Αφηρημένος δεν ακούς δεν βλέπεις. Αγνοείς και δέχεσαι τα σημαινόμενα αγνοείς και δέχεσαι τα συμβάντα με επίγνωση αφήνεις τα πουλιά να πετάξουν και το βλέμμα σου να χαθεί υπεράνω μοιραίων συναλλαγών. Όταν με πλησί...

ΟΦΕΙΛΗ Τώρα που διαγράφηκε το πρώτο Χαμόγελο καλοκαιριού, ουράνιο τόξο, Τώρα που ηχούν ταμπούρλα στις πλατείες Και ανεμίζουμε παντιέρες στα μπαλκόνια, Τώρα που ηρέμησε το φουρτουνιασμένο Διάμεσο των φρυδιών μας Κάτω απ' την πίεση των λουλουδιών, Τώρα που βγάλαμε έξω τα παιδιά Να πάνε να ξαναταΐσουν περιστέρια Με την τροφή στην απλωμένη χούφτα τους Ε μ ε ί ς Ας ξαναπάρουμε την ξεχασμένη αρχοντιά μας Στα θλιβερά μας δώματα ν' αποσυρθούμε, Ας λογιστούμε με τί τάχα να λιπαίνονται Αιώνες τώρα οι πικρές ελιές Και μ' ένα θρήνο τιμής ας αφεθούμε Τα δάκρυα να...

ΤΡΙΤΗ, 7 Βρήκα μια μικρή εκκλησία όλο τρεχούμενα νερά και την κρέμασα στον τοίχο. Τα μανουάλια της είναι πήλινα και μοιάζουν με τα δάχτυλά μου όταν γράφω. Από το πώς αστράφτουν τα τζάμια καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος. Και συχνά κάθομαι τ' απογέματα έξω στο πεζούλι και κρατιέμαι στις κακοκαιρίες όπως το γεράνι.

Δείγμα γραφής: ΑΦΩΝΟ ΚΑΛΑΜΙ Κόμπο κόμπο την εμάζευα την πίκρα, στίβοντας αγριοβότανα στο άδειο μου χέρι και την άνοιξη και το καλοκαίρι Κι όταν το μελιχρό φθινόπωρο ήλθε κι εκάρφωσε βαθειά μου ένα μαχαίρι, ξέχειλη την πικρή κούπα είχα στο χέρι. Και πίνω τώρα κόμπο, κόμπο απ' το φαρμάκι που ξεχειλίζει στην άδεια μου απαλάμη, πικρό τραγούδι από άφωνο καλάμι (1968)