Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ Είχαμε έναν έρωτα ανεκπλήρωτο· ανελέητο δηλαδή. Γιατί το έλεος προσφέρεται συνήθως μέσ' από μια καταστροφή κι εσύ στέκεσαι ακόμη όρθιος στην εξώπορτα δίχως να φεύγεις ενώ φεύγεις και έρχεσαι τακτικά κι εγώ μετρώ τα χρόνια με τις διαδρομές των σχολικών λεωφορείων και τις διακοπές στη θάλασσα. Ο ταχυδρόμος μας φέρνει τους λογαριασμούς τις χριστουγεννιάτικες κάρτες κι ενίοτε κάποια γαμήλια πρόσκληση· όχι όμως νέα ότι πέθανες για 'μένα όχι όμως νέα ότι πέθανα για 'σένα.

Στη συλλογή η γραφή είναι βιωματική, στοχεύει στο ξύπνημα των συναισθημάτων, αλλά και με αυτοσαρκασμό επισημαίνει την ψευδαίσθηση ζωής που πολλές επιφέρει η έπαρση του γράφοντα. Δείγμα γραφής: Κατάδυση Επιστρέφω με το βαθυσκάφος της νύχτας. Διεισδύω στη βυθισμένη κιβωτό, συλλέγω κομμάτι κομμάτι τις πνιγμένες επιθυμίες. Κάθε βράδυ πασχίζω να συγκολλήσω τις ασπρόμαυρες σκηνές σ' ένα πολύχρωμο όνειρο.

"Τέσσερα ρομαντικά ποιήματα και μερικά αποσπάσματα στο ίδιο πνεύμα, από πολλές γλώσσες, πού από καιρό με ακολουθούν, μεταγράφονται εδώ, τελικά, σε μια βάναυση πράξη αγάπης." Μ. Φ.

Ο ύπνος δεν έρχεται ποτέ Πια ν’ ακουμπήσει πάνω μου. Οι νύχτες λεπταίνουν και τελικά εξαφανίζονται κι απομένει ένας ήλιος Σκληρός εκδικητής που με κοιτάζει κοχλάζοντας. Θυμάμαι τα παιδικά καλοκαίρια. Τις κοφτές ανάσες, τα γέλια, τον γενναιόδωρο ιδρώτα που με συντρόφευε τα κούφια, ήσυχα, αλλά τόσο εκκωφαντικά μεσημέρια. Μεγάλα, μακριά, αγαπημένα καλοκαίρια. Τα κουβαλάω πάντα μαζί μου στ’ ατέλειωτα ταξίδια μου. Ο Χρόνος τότε ήταν ταξίδι χωρίς τέλος. Τώρα σέρνεται, ίδιος φίδι, δείχνοντας την απειλητική του γλώσσα, Παραμονεύοντας στο σκοτάδι. Έτοιμος να επιτεθεί. Ως...

Ποιήματα του ηθοποιού, θεατρικού συγγραφέα, γεμάτα αναμνήσεις που σβήνουν.

Ιδρωμένα τοπία σε σκυμμένη γη κορμιά φορτία σε ανήμερα κύματα ανάσες θηρία παιδιά που ονειρεύονται χαλίκια λίθινες ελπίδες σε έριδα ιδέες κουλουριασμένες στο φόβο τους λέξεις εξόριστες από την αλήθεια τους. Πως η ασχήμια κραταιά διαφεντεύει ό,τι γύρω μας; Σκόρπισε το άλλοτε αειθαλές είναι μας. Κι έγινε πιο σταχτερό από ποτέ.

"...Μια βάρκα γεμάτη σκέψεις και όνειρα ο νους μας... Μου υποσχέθηκε να με πάει εκείνο το ταξίδι και του άπλωσα το χέρι". Όταν η μελωδία της ψυχής μας ταξιδεύει, κανείς δεν μπορεί να της διακόψει το ταξίδι· θα περάσει από φουρτούνες... θα φοβηθεί πως θα βουλιάξει... θα βρει τα ήρεμα νερά, μα θα τα καταφέρει και θα κάνει πραγματικότητα το ταξίδι που ξεκίνησε...

Αχ, θάλασσά μου Εκστατικός μπροστά στην ακτή μαγεύεις, γητεύεις τη σκέψη, μου, γοητεύεις την καρδιά και με τα βήματα μου πέρα δώθε ψαχουλεύω για χρωματιστά κογχύλια στην αμμουδιά. Στη σιωπηλή σου απεραντοσύνη φωνάζω ικετευτικά, σε καλώ, σε προκαλώ, σε ρωτώ: Τις ει; Αχ, θάλασσα, πικροθάλασσα τι μου επιφυλάσσεις; Πότε με καλοπιάνεις με αγοραίες απολαύσεις και μ’ ιερόδουλες, που εθίζουν ηδονικά τους ναυτικούς κι απ’ τα ναυάγια της ζωής ανείπωτες αισθήσεις. Πότε μ’ αναπτερώνεις μ’ έωλα λόγια και μου υπόσχεσαι πολλά, εσύ όπου με άνδρωσες κι αυτή όπο...

Α' Σου γράφω από την πολιτειούλα δίπλα στη θάλασσα που' φτασα. Η επιστροφή, σκέφτομαι, είναι ένας θάνατος που τον διαλέγεις. Χθες βράδυ άνοιξα πάλι την Οδύσσεια· ας είναι ευλογημένο το όνομά του, μου έδειχνε πάντα να κρύβομαι... ή να φεύγω.

Σαν μια ημέρα/ που πέρασε από τ' αγκάθια/ και δεν μάτωσε/ σαν μια ζωή/ που πέρασε στη φυλακή/ και ήταν ελέυθερη/ σαν μια στιγμή/ που πέρασε το παρόν/ και διέλαθε της λήθης/ θέλω να ζήσω/ το χρόνο που εμπιστεύτηκε/ την εδώ παρουσία μου

ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΠΟ ΚΙΜΩΛΙΑ Μελαχρινή, με σγουρά μαλλιά παιδούλα ορφανοτροφείου κάτασπρα ντυμένη βαθιά μελαγχολική. Δε θέλει φίλους ύπνο φαγητό, μα τη μανούλα που ο φριχτός ο πόλεμος της πήρε. Βγαίνει στην αυλή, τη νεκρή της μάνα με άσπρη κιμωλία ζωγραφίζει, βγάζει τα πάνινα παπούτσια της και κουλουριάζεται στο άψυχο κορμί της γλυκιά, πανέμορφη μοναχική! Άναυδοι μένουν οι υπεύθυνοι γιατί απλά την "ευτυχία" αδυνατούν να δούνε. Όμως σφοδρά επιθυμούν να μη βρεθεί άλλο παιδί την αγκαλιά της μάνας του να ζει σε κύκλο από κιμωλία...