Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πέντε χρόνια μετά το "Σωσίβιο", σύνθεση 19 ποιημάτων γραμμένων από το 1986 ως το 2001, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης συναρμόζει στον Ακάλυπτο 25 ποιήματα της περιόδου 1995-2009. Αν στο πρώτο βιβλίο "μονάδα έκφρασης" ήταν η λέξη, στο δεύτερο μοιάζει να είναι η φράση. Η ζωή περνάει. Φτάνει στο μαύρο κι εξακολουθεί. "Ακάλυπτος": ουσιαστικό, επίθετο. Ένας χώρος όπου συμβαίνουν τόσα και τίποτα δεν κρύβεται. Η ομορφιά επιστρέφει εκεί όπου ήταν. Μετά τους προσεκτικούς στίχους του "Σωσίβιου", τα ποιήματα του δεύτερου βιβλίου του Παναγιώτη Ιωαννίδη κινούνται σ' έναν πλατύτερο χ...

Ένα σύνολο ποιημάτων με κεντρικό άξονα σύγκλισης την απονομή δικαιοσύνης. Όχι όμως από τα ανθρώπινα δικαστήρια. Πιο πολύ, σκιαγραφούν την ηθική δικαίωση ή την τιμωρία που έρχεται πολύ πιο μετά αφότου σβήσουν τα φώτα των γεγονότων που απαιτούν την κάθαρση. ΑΦΡΟΣΥΝΗ Η λογική είναι κλωστή που με τον πόνο δεν κρατεί. Η αφροσύνη όμως, είναι φυλακή όταν αυτή σε οδηγεί. ΑΔΙΕΞΟΔΟ Αν γυρίσω τις πλάτες στο μέλλον θα δω κατάφατσα το παρελθόν. Αυτό, που τόσο πολύ μισήσαμε να αγαπούμε. Τώρα, θαρρώ πως αγαπούμε να το μισούμε. Αχ, απεχθές συναίσθημα της κάλπικης υπερ...

Δεν είμαστε οι Κρεολοί της Νέας Ορλεάνης ούτε και ποιητές ωχροκίτρινα και μικρά τα άνθη μας δεν είμαστε φάροι ούτε γυναίκες το κορμί μας στάζει κόλλα πολύτιμη αρρώστια δεν ζούμε στις θάλασσες δεν υπάρχουν ορίζοντες· βλέπεις τα οπληφόρα ζώα; Εδώ δεν είναι μια πόλη πουθενά δεν είναι μια πόλη ούτε λιμάνι πουθενά δεν είμαστε οι αυτόχειρες που αγαπήσαμε

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΦΩΒ Ο φόβος των Φωβ ήταν μήπως τα χρώματα πετάξουν στην ανατολή και δεν τα ξαναδούν τα χρώματα υπαρκτές μνήμες μιας ζωής απόκοσμης κόσμου υπαρκτού και φοβικού ξαναζωντανεύουν καθώς τ' αγρίμια φωβίζουν τη νύχτα με μωβ Εκτυφλωτικά στιγμιότυπα φωτός οι Φωβ ολίγον αυτοφοβικοί ζωγράφισαν τον ήλιο -φευ!- τυφλώθηκαν οι αθεόφοβοι Φωβ φοβάμαι να ιστορήσω τη συνέχεια ένα άγριο μεγαθήριο γίνεται κάποτε με φως

"Συμπλήρωμα" Στο σώμα μου αναζητάς τον ήλιο του θέρους/ που πνίγηκε στο σούρουπο./ Στο σώμα σου ψάχνω την αυγή/ που πριν καλά καλά γεννηθεί,/ χάθηκε στα μισά της νύχτας. (από τη σελ. 21 του βιβλίου)

Πάντα λατρεύω το αληθινό και το εξαιρετικό φως που επιδρά στο δέρμα σαν άστατο χαρακίρι και φωνάζω για να ακουστεί ως το μαντείο των Δελφών που όσες φορές και να κοιτάξω το μεγαλείο του ουρανού δε θα βρω ποτέ κλωστές άχρωμες. Always cherish the true and excellent light which affects the skin as an unsettled hara-kiri and yell to be heard to the oracle of Delphi no matter how many times I look at the splendor of heaven I'll never find colorless threads.

Ο Άουγκουστ χαμογελάει νεκρός. Κάποτε μου διηγήθηκες το όνειρό σου. Βρισκόσουν με τον Άουγκουστ Μάκε στα χαρακώματα και λέγατε πρόστυχα αστεία κάνοντας τσιγάρο - γύρω σας ο τόπος ζεμάταγε σαν φρέσκο έγκαυμα. Τον ρώτησες αν ζωγράφιζε καθόλου. Εκείνος δεν μίλησε και σου έδειξε ανέκφραστος το πόδι του: ένα κομμάτι κρέας να κρέμεται από μια ασημένια αορτή· μαυρισμένο και αιμάσσον.

Η ποιητική συλλογή περιέχει 46 ποιήματα εμπνευσμένα και διανθισμένα από τα αιώνια ανθρώπινα προβλήματα. Ο έρωτας, η αγάπη, ο πόνος και η μοναξιά είναι η μεγάλη θεματολογία της ποιήτριας, η οποία με τον κοφτό της στίχο δημιουργεί την προσωπική της ιστορία στο χώρο των γραμμάτων. Αξιοπρόσεχτη είναι η αμεσότητα και η καθαρότητα του λόγου, κάτι που επισφραγίζει την όλο και περισσότερο προβολή του υπαρξιακού γίγνεσθαι, μ' έναν τρόπο θαυμάσιο -κύριο δείγμα- του γεωγραφικού χώρου της ποιήτριας. Δείγμα γραφής: Είμαι ένας διαβάτης της γης που δίνει το στίγμα του στους ν...

Ο Βυθός Κάτω από ουρανοξύστες ένας άνθρωπος κατοικεί σε χαρτόκουτα. Διπλώνει τις τέσσερις πλευρές του ορίζοντα και κουλουριάζεται στο βυθό, αιώνα άστεγου. Μεταξουργείο-Ομόνοια-Μοναστηράκι Σε νεώρια βόγγου μ' ένα σπασμό στο στομάχι από πείνα και ρίγος σε ολόκληρο το κορμί τους, ελλιμενίζονται άνθρωποι. Ένας αρουραίος ολοένα πλησιάζει. Ανοιχτές οι πληγές τους αιμορραγούν. Έναστρος ο ουρανός. Τ' αστέρια φέγγουν τη σταύρωση και την αποκαθήλωση στο Γολγοθά του εικοστού πρώτου αιώνα. Στα ρείθρα της θολοσκέπαστης κοίτης του αρχαίου ποταμού Η...

[...] Ο Ποιητής πιστός εργάτης του πνεύματος κι εδώ, αποπειράται μέσω μιας μορφής ολιγόστιχης ποίησης να προβάλλει στοιχεία Ποιητικής Κριτικής ενατένισης και αποτύπωσης μιας πραγματικότητας «χαμένου-εκποιημένου» Ονείρου, η οποία όμως από μόνη επιβάλλει όχι πια στη «χαμένη», αλλά στις «χαμένες» κατά το Μνημόνιο γενιές μας, να διεκδικούν! Να διεκδικούν, να αισθάνονται, αλλά και να δίνονται ολόψυχα δια της προσφοράς από το όποιο μετερίζι στους συνάνθρωπους μας, με απώτερο στόχο, την ανάσταση και το λυτρωμό πρωτίστως των άλλων απ' τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της υποταγής...

ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Πηχτή σιωπή από άγνωστη πηγή φιμώνει τον ορίζοντα. Δύσκολη η αναπνοή. Ανακλαστικό φυγής. Οι δρόμοι κουβάρι. Ό,τι υπήρξε... πουθενά. Στέπες απουσίας απέραντες γκρίζου χιονιού χαλί. Βήματα χωρίς ίχνη. Φωνάζεις και... νέφος φτερωτό από το στόμα. Ηθμός νοσταλγίας μήπως το οικείο επιστρέψει...! Καλείς το χτες... πουθενά! Τρόμος τα βήματα ξεκουρδίζει. Καθρέφτης... να κοιταχτείς...! Μια κραυγή να πλήξει τ' αφτιά! Μια οσμή να δώσει ρυθμό! Σε μακρινό ορίζοντα αποτεφρώνεται ο χρόνος. Κυνηγημένη η πραγματικότητα αναζητά καταφύγιο σε νόες βαθε...

Από μικρή, η ζωή μου είναι ένα ταξίδι. Είχα το θείο δώρο να μπορώ να ζήσω την περιπέτεια της ζωής ταξιδεύοντας. Να ταξιδέψω σε τόπους μακρινούς, σε χώρες πολλές, αλλά και να "διαλογιστώ" σε τόπους παράξενους όπως η ψυχή και το "πέραν". Αυτό το ταξίδι είναι η αιώνια, η νυν και αεί χαρά μου για τον έρωτα, την τρυφερότητα, την κατανόηση, καθώς και πρόσφορο από μένα για τον καθένα για το καθετί. Και πώς αλλιώς να κάνω αυτούς τους άλλους να καταλάβουν με πόσο άπειρο μέτρο μετρώνται τα πράγματα που γεύομαι και να τα μοιραστώ μαζί τους, παρεκτός κι αν έγραφα ποιήματα που με μια...